Ακολουθήστε μας στο Google news
"Ποπ Κλαμπ" και τις Παρασκευές "Ροκ Κλαμπ". Και άφθονα αφιερώματα, με λίστες που βοηθούσαν ώστε να συντηρείται το ενδιαφέρον του αποχαυνωμένου από τη ζέστη ακροατή: "Τα καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών". Tα τεύχη του Ποπ & Ροκ συμπλήρωναν τα όποια κενά. Μια στίβα από άγραφες κασέτες, κάτι μαύρες 90άρες TDK και κόκκινες Maxell, υπήρξαν πολύτιμοι σύμμαχοι ώστε να δημιουργηθεί η μίνι-δισκοθήκη του απένταρου.
Κάθε φορά που έπιανε ο Πετρίδης το μικρόφωνο, τα δικά μου δάχτυλα έσπευδαν στο πλήκτρο "REC". Σε πολλές από τις συλλογές που έφτιαχνα, η φωνή του μάγιστρου Ιωάννη "χάλαγε" το τραγούδι με ένα σχόλιο της τελευταίας στιγμής. "Ενα πραγματικό αριστούργημα", θυμάμαι ότι είπε λίγο πριν ακουστούν οι τελευταίες νότες του Bridge Over Troubled Waters.
Από τις εκπομπές του Πετρίδη (και του Κώστα Ζουγρή) άκουσα για πρώτη φορά -μεταξύ εκατοντάδων άλλων συγκροτημάτων- και τους Stranglers. Το Rattus Norvegicus ήταν ένας από τους πρώτους δίσκους που αγόρασα και ένας από τους πιο πολυπαιγμένους στο σπίτι. Στο δωμάτιό μου κυκλοφορούσε αρουραίος από τη Νορβηγία! Στα χρόνια που ακολούθησαν, οι Stranglers παραέγιναν μετροσέξουαλ με τα διάφορα Golden Brown και Strange Little Girl, οπότε με έχασαν και τους έχασα.
Τους ξαναβρήκα την περασμένη Παρασκευή στην Αθήνα, γκρίζους αλλά θαλερούς, ικανούς να θυμίσουν τα μεσημεριανά ταξίδια της νιότης μου. Παραδόξως για μπάντα που μας έρχεται τόσο συχνά, δεν τους είχα δει ποτέ σε συναυλία. Στα πρώτα 4 τραγούδια, ο αρουραίος βγήκε από τη φωλιά του δύο φορές: Get a Grip On Yourself και Peaches. Συγκινήθηκα. Σε κάποια γωνιά του Τάε-κβον-ντο θα ήταν και ο Γιάννης Πετρίδης. Ο ...κομμένος από την ΕΡA, στα πλαίσια της εκκαθάρισης των συμβασιούχων. Get a grip on yourself, μίστερ Γερουλάνε.
Ακολούθησε το τσίρκο του Μπίλυ Άιντολ. Ξενέρωμα, αν και υπάρχουν ελάχιστα τραγούδια ικανά να ξεσηκώσουν το πλήθος μιας συναυλίας όσο το Rebel Yell ή το White Wedding (και το Mony Mony, αλλά αυτό είναι διασκευή). Δεν υπήρχε τίποτε nice'n'sleazy στην παράσταση που έδωσε ο Βασίλης ο Είδωλος. Τhe rattus had left the building.
Η φωνή του Γιάννη Πετρίδη με ταξιδεύει σε μισοξεχασμένα καλοκαιρινά μεσημέρια, στο οικογενειακό εξοχικό στον Αγιο Ανδρέα.
22 Ιουνίου 2010Η φωνή του Γιάννη Πετρίδη με ταξιδεύει σε μισοξεχασμένα καλοκαιρινά μεσημέρια, στο οικογενειακό εξοχικό στον Αγιο Ανδρέα. Ενώ όλη η φύση ησύχαζε και η φαμίλια βυθιζόταν στη σιέστα της για να σκουπίσει στα σεντόνια το αλάτι της πρωινής θάλασσας, εγώ διάλεγα βουτιές σε έναν διαφορετικό ωκεανό. Οι εκπομπές του Πετρίδη, 4 με 5 το μεσημέρι, ήταν το φροντιστήριο της μουσικής. Δεν υπήρχε δα η πολυτέλεια της ιδιωτικής ραδιοφωνίας..."Ποπ Κλαμπ" και τις Παρασκευές "Ροκ Κλαμπ". Και άφθονα αφιερώματα, με λίστες που βοηθούσαν ώστε να συντηρείται το ενδιαφέρον του αποχαυνωμένου από τη ζέστη ακροατή: "Τα καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών". Tα τεύχη του Ποπ & Ροκ συμπλήρωναν τα όποια κενά. Μια στίβα από άγραφες κασέτες, κάτι μαύρες 90άρες TDK και κόκκινες Maxell, υπήρξαν πολύτιμοι σύμμαχοι ώστε να δημιουργηθεί η μίνι-δισκοθήκη του απένταρου.Κάθε φορά που έπιανε ο Πετρίδης το μικρόφωνο, τα δικά μου δάχτυλα έσπευδαν στο πλήκτρο "REC". Σε πολλές από τις συλλογές που έφτιαχνα, η φωνή του μάγιστρου Ιωάννη "χάλαγε" το τραγούδι με ένα σχόλιο της τελευταίας στιγμής. "Ενα πραγματικό αριστούργημα", θυμάμαι ότι είπε λίγο πριν ακουστούν οι τελευταίες νότες του Bridge Over Troubled Waters.
Από τις εκπομπές του Πετρίδη (και του Κώστα Ζουγρή) άκουσα για πρώτη φορά -μεταξύ εκατοντάδων άλλων συγκροτημάτων- και τους Stranglers. Το Rattus Norvegicus ήταν ένας από τους πρώτους δίσκους που αγόρασα και ένας από τους πιο πολυπαιγμένους στο σπίτι. Στο δωμάτιό μου κυκλοφορούσε αρουραίος από τη Νορβηγία! Στα χρόνια που ακολούθησαν, οι Stranglers παραέγιναν μετροσέξουαλ με τα διάφορα Golden Brown και Strange Little Girl, οπότε με έχασαν και τους έχασα.
Τους ξαναβρήκα την περασμένη Παρασκευή στην Αθήνα, γκρίζους αλλά θαλερούς, ικανούς να θυμίσουν τα μεσημεριανά ταξίδια της νιότης μου. Παραδόξως για μπάντα που μας έρχεται τόσο συχνά, δεν τους είχα δει ποτέ σε συναυλία. Στα πρώτα 4 τραγούδια, ο αρουραίος βγήκε από τη φωλιά του δύο φορές: Get a Grip On Yourself και Peaches. Συγκινήθηκα. Σε κάποια γωνιά του Τάε-κβον-ντο θα ήταν και ο Γιάννης Πετρίδης. Ο ...κομμένος από την ΕΡA, στα πλαίσια της εκκαθάρισης των συμβασιούχων. Get a grip on yourself, μίστερ Γερουλάνε.Ακολούθησε το τσίρκο του Μπίλυ Άιντολ. Ξενέρωμα, αν και υπάρχουν ελάχιστα τραγούδια ικανά να ξεσηκώσουν το πλήθος μιας συναυλίας όσο το Rebel Yell ή το White Wedding (και το Mony Mony, αλλά αυτό είναι διασκευή). Δεν υπήρχε τίποτε nice'n'sleazy στην παράσταση που έδωσε ο Βασίλης ο Είδωλος. Τhe rattus had left the building.
