Ακολουθήστε μας στο Google news
Δημήτρη Κανελλόπουλου
Metallica υπό συνεχή βροχή. Δεν μπορώ να φανταστώ πιο ιδανική ντόπα για ένα πλήθος 25 χιλιάδων ανθρώπων που κατέκλυσαν χθες το βράδυ το Terra Vibe της Μαλακάσας.
Το Big Four, το περίφημο Sonisphere Festival δικαίωσε το όνομά του. Όλη η μεταλική κοινότητα της πόλης, το (επαναλαμβάνω) καλύτερο κοινό ever, ήταν εκεί. Δυναμικό, ήρεμο, προσηλωμένο στα της μουσικής.
Τους Bullet For My Valentine δεν τους πρόλαβα, τους είδα μόνο μετά από πίσω, στα παρασκήνια, να βλέπουν Σλοβακία-Ιταλία.
Οι Stone Sour, όσο παρακολούθησα, ήταν από αδιάφοροι έως κακοί.
Oι Anthrax ήταν το πρώτο όνομα που έθετε τις βάσεις για ένα καλό live. Τους είχα ξεχάσει είναι η αλήθεια, αρκούσαν δύο-τρία κομμάτια όμως για να θυμηθώ ξανά τα παλιά (καλά) χρόνια. Τότε, που το metal κυριαρχούσε.
Και μετά έφτασε η ώρα για την καλύτερη συναυλία της βραδιάς, εκείνης των Slayer. Στη μεγάλη σκηνή, έπαιξαν για μία γεμάτη (από κάθε άποψη) ώρα, με το κοινό από κάτω, να παίζει και αυτό με τη σειρά του, όχι μουσική αλλά ξύλο. Μιλάμε όμως για πολύ... ξύλο. Το απολάμβαναν Με ένα set list κανονικό greatest hits. Κορυφαίοι.
Οι Megadeth δεν μου αρέσουν και δεν έκανα καν τον κόπο να τραβηχτώ μέχρι τη σκηνή τους.
Οι Metallica βγήκαν με μία μικρή καθυστέρηση, στις 10 παρά είκοσι. Ήταν η ώρα που ξεκίνησε η βροχή. Ήταν η ώρα που άναψαν και τα πρώτα καπνογόνα. Χαμός. Τέλειος ήχος, μεγαλείωδες συγκρότημα, από τα τελευταία σούπερ γκρουπ της μουσικής. Όμως, προσωπικά, τους έχω ευχαριστηθεί περισσότερο τις προηγούμενες φορές που τους είδα. Δεν ήταν κακό το live, όχι βέβαια, δεν ήταν όμως και συγκλονιστικό (αν με καταλαβαίνετε).
Κατά τ΄ άλλα:
1) Δύο σκηνές, η κεντρική και άλλη μία απέναντι, ψηλά αριστερά, εκεί που βρίσκεται το πάρκινγκ των VIP.
2) Εξαιρετική οργάνωση και απόλυτη ακρίβεια ως προς την ώρα εμφάνισης των συγκροτημάτων. Όπως στα ευρωπαϊκά φεστιβάλ.
3) Το ποτό, στα μπαρ, 8 ευρώ! Ούτε στο Villa Mercedes να βρισκόμασταν.
4) Στις 2 το μεσημέρι υπήρχαν ήδη 10 χιλιάδες μέσα στο Terra Vibe. Είπαμε, φανατικό κοινό το metal κοινό.
5) Δεν θυμάμαι να έχω δει ξανά συναυλία υπό βροχή στην Ελλάδα.
6) Eίχαν και φωτιές επί σκηνής στο τέλος οι Metallica. Μερικές φορές δεν μπορούν να αποφύγουν το κιτς ακόμα και τα μεγάλα συγκροτήματα.
THE BIG FOUR AND NO ROSES
του Άρη Καραμπεάζη
Μας έφαγαν τα μεγαλεπήβολα πρότζεκτ με τον Κανελλόπουλο και με αυτά τα μυαλά ξεχάσαμε παντελώς να δώσουμε το παρόν στον Jello Biafra την προηγούμενη ημέρα, όπου από ότι διαβάζω έγινε το «σώσε». Κάπως έτσι από νωρίς το απόγευμα παρκάραμε στα πίσω διαζώματα της Μαλακάσας , μην και χάσουμε κάτι από όλα αυτά που τύποι όπως ο Biafra με τις κατά καιρούς παρέες του προσπαθούν να αποτινάξουν από το ροκ όλα αυτά τα χρόνια.
Σε μια σχετικά ενδιαφέρουσα συζήτηση με τον Χρήστο Δασκαλόπουλο αναρωτηθήκαμε αν αυτοί οι περισπούδαστα τιτλοφορημένοι Μεγάλοι 4 είναι τελικά οι μεγάλοι του metal, οι μεγάλοι του Thrash Metal ή οι μεγάλοι του εμπορίου του metal. Σε κάθε τυχόν απάντηση υπάρχουν κενά. Το εμπορικό ισοζύγιο πάντως ασφαλώς και δεν δύναται να θεωρηθεί αμελητέο κριτήριο!
Οι Anthrax πάντως σίγουρα είναι οι μεγάλοι πιστοί προς το Thrash Metal στην απόλυτα παραδοσιακή του μορφή. Ούτε ακρότητες, ούτε γραφικότητες. Παίζουν το thrash που δεν θα μπορούσε ποτέ να φέρει το Death και ότι άλλο ακολούθησε. Είναι οι Kinks του metal, κατά μία άποψη. Μια metal μπάντα ικανή να ικανοποιήσει τον πιο απαιτητικό punk ακροατή. Εμφανίστηκαν στις πέντε νταν στη μικρή σκηνή και εξαφανίστηκαν μετά από μία ώρα εν μέσω δικαιολογημένης αποθέωσης. Μας ανατρίχιασαν στο State Of Euphoria και μας ανησύχησαν στο Antisocial. Παραμένουν αιώνια η μπάντα με τους αλήτες που τα κάνανε γυαλιά καρφιά στο σπίτι του Al Bundy. Νομίζω ότι αποχαιρέτησαν με το I Am The Law, που εμείς της άλλης πλευράς πάντοτε το θεωρούσαμε ως μία υπερβολικά matcho απάντηση στο οικείο I Fought The Law. Ο ήχος τους θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με περισσότερη αξιοπρέπεια από τους διοργανωτές καθότι έλειπε κάθε ίχνος όγκου.
Όλη αυτή την ώρα το crew των Slayer έστηνε δεκάδες marshall επάνω στην κεντρική σκηνή, προς το σκοπό της επίτευξης του απόλυτου μεταλλικού Wall Of Sound που χρόνια τώρα έχουν πατεντάρει. Όχι περισσότερους πάντως από όσους στήνει ο μανιακός J Mascis. Υπό το φως της ημέρας, χωρίς light show, με τον ήχο να μην τους υποστηρίζει και με την μανία των μελών για headbanging αναγκαστικά να υποχωρεί καθώς τα χρόνια περνάνε και τα τραύματα είναι πλέον δύσκολα ιάσιμα. Οι Slayer όμως παραμένουν η πιο ακραία εμπορική μπάντα του πλανήτη. Και παρότι πλέον είναι όντως εμπορικοί, παρότι το logo τους πουλάει σε μεγέθη ικανά να συγκριθούν με αυτά των Metallica, παρότι αναγνωρίζονται από αλλόδοξα περιοδικά όπως το Filter, που ούτε για χαρτί τουαλέτας δεν θα τα χρησιμοποιούσαν οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί τους, οι Slayer αποδεικνύουν και επί σκηνής ότι είναι η απόλυτη αλήθεια του Thrash.
Δεν το δημιούργησαν, αλλά το οριοθέτησαν το είδος. Το πήγαν μέχρι εκεί που μπορεί να πάει. Μένω ζαλισμένος από τις ταχύτητες του War Ensemble και καθώς βλέπω το αδηφάγο mosh pit που έχει στηθεί σε μία έκταση από χιλιάδες «παλαβούς», επιβεβαιώνω την υποψία ότι η μουσική των Slayer είναι μία φυγόκεντρος που δεν μπορεί να απευθύνεται μόνο στο μυαλό, αλλά καλεί σε γενική παράλυση και το σώμα του ακροατή. Αλλιώς χάνεις το μισό νόημα. Μέχρι το Angel Of Death και το αποτελείωμα του South Of Heaven έχουν διαλύσει τα πάντα. Αν τυχόν είχανε την sound & vision υποστήριξη των Metallica κανείς δεν θα έφευγε χωρίς μελανιές ή και κατάγματα από το Terra Vibe. Ότι οι Stooges για το εναλλακτικό ροκ, είναι και οι Slayer για το metal στο σύνολο του. Ο Θεός όντως ακούει Slayer τελικά. Για αυτό και δεν τολμάει να εμφανιστεί.
Οι Megadeth επιβεβαιώνουν ότι η απόφαση που πήραν κάποτε να εκλογικεύσουν το thrash metal πριν της ώρας του , τους έχει καταστήσει για πάντα αναξιόπιστους. Το Peace Sells ακούγεται σχεδόν παιδικό στην αφέλεια του και περιέργως το κάποτε αμφιλεγόμενο Symphony Of Destruction διατηρεί κάτι από την όποια φρεσκάδα του. Κατά τα λοιπά όμως μηδαμινό ενδιαφέρον για όποιον δεν είναι φανατικός τους οπαδός. Είναι εντύπωση μου ή οι Megadeth είναι τελικά μία ρέπλικα και μόνο; Έτυχε βέβαια να υπάρχουν στο χώρο αρκετές χιλιάδες φανατικών που απέδωσαν τα όποια δέοντα….
Για μισή ώρα με ξεγέλασαν οι Metallica… Παρασύρθηκα από τον επιβλητικά δυνατό και ογκώδη ήχο. Μαζί με τη βροχή με πήραν και με σήκωσαν τα εμβληματικά ριφ του For Whom The Bell Tolls… μέχρι και το Sad But True όλο και κάτι ενδιαφέρον έβρισκα για να ξεσηκωθώ. Γρήγορα όμως διέφυγα της απάτης και από τη στιγμή που μου κόλλησε η ιδέα ότι όλο αυτό είναι ένα άψογα στημένο, αλλά στημένο, show απόλυτα επαγγελματικών προδιαγραφών, στο οποίο ποτέ δεν θα γίνει το παραμικρό λάθος, ασχολήθηκα περισσότερο με το πώς θα στραγγίξω καλύτερα το ταλαιπωρημένο μου πουκάμισο («καλά με πουκάμισο πήγες στους Metallica ρε φλώρε;») .
Κατανοώ ότι εδώ που έχουν φτάσει οι Metallica είναι αδιανόητο να αφεθεί οτιδήποτε στην τύχη. Κατανοώ ότι ο ξεκάθαρα ζωντανός και μη υποβοηθούμενος ήχος δεν μπορεί να στηρίξει μια μπίζνα τέτοιων διαστάσεων. Άντε να κατανοήσω και τις φωτιές που ανάβουν με το που σηκώσεις το πόδι σου από τη γη! Δεν κατανοώ όμως γιατί πρέπει όλα αυτά να τα δεχτούμε άκριτα…
Οι Metallica έχουν πραγματοποιήσει ένα από τα μεγαλύτερα sell out στην ιστορία της ροκ μουσικής, έχουν να κυκλοφορήσουν κάτι σπουδαίο περίπου δεκαεφτά χρόνια… και όμως δεν έχουν χάσει έστω και έναν από τους παλιούς, σκληρούς και όμορφα ανεγκέφαλους οπαδούς τους. Αυτό δείχνει ότι έχουν ένα απίστευτης δυναμικής μουσικό και ψευδεπίγραφα ιδεολογικό background, ικανό να τους καταστήσει τους Rolling Stones του Metal κάποτε. Προσωπικά όμως όταν το ροκ περνάει στα όρια του Μεγάλου Τσίρκου, έχω αποφασίσει να του γυρνάω την πλάτη.
Όσο για το κοινό του metal, την αφοσίωση του, τις αντιδράσεις, την πώρωση και την πίστη του; Μία μόνη φράση πρέπει να ειπωθεί:
ΠΡΟΣΚΥΝΩ ΤΗ ΧΑΡΗ ΣΟΥ, ΛΑΕ ΜΟΥ!!!
Ο Άρης Καραμπεάζης και ο Δημήτρης Κανελλόπουλος, αφού στέγνωσαν, καταγράφουν εντυπώσεις από τη χθεσινή συναυλία των Metallica.
25 Ιουνίου 2010ΤουΔημήτρη Κανελλόπουλου
Metallica υπό συνεχή βροχή. Δεν μπορώ να φανταστώ πιο ιδανική ντόπα για ένα πλήθος 25 χιλιάδων ανθρώπων που κατέκλυσαν χθες το βράδυ το Terra Vibe της Μαλακάσας.
Το Big Four, το περίφημο Sonisphere Festival δικαίωσε το όνομά του. Όλη η μεταλική κοινότητα της πόλης, το (επαναλαμβάνω) καλύτερο κοινό ever, ήταν εκεί. Δυναμικό, ήρεμο, προσηλωμένο στα της μουσικής.
Τους Bullet For My Valentine δεν τους πρόλαβα, τους είδα μόνο μετά από πίσω, στα παρασκήνια, να βλέπουν Σλοβακία-Ιταλία.
Οι Stone Sour, όσο παρακολούθησα, ήταν από αδιάφοροι έως κακοί.
Oι Anthrax ήταν το πρώτο όνομα που έθετε τις βάσεις για ένα καλό live. Τους είχα ξεχάσει είναι η αλήθεια, αρκούσαν δύο-τρία κομμάτια όμως για να θυμηθώ ξανά τα παλιά (καλά) χρόνια. Τότε, που το metal κυριαρχούσε.
Και μετά έφτασε η ώρα για την καλύτερη συναυλία της βραδιάς, εκείνης των Slayer. Στη μεγάλη σκηνή, έπαιξαν για μία γεμάτη (από κάθε άποψη) ώρα, με το κοινό από κάτω, να παίζει και αυτό με τη σειρά του, όχι μουσική αλλά ξύλο. Μιλάμε όμως για πολύ... ξύλο. Το απολάμβαναν Με ένα set list κανονικό greatest hits. Κορυφαίοι. Οι Megadeth δεν μου αρέσουν και δεν έκανα καν τον κόπο να τραβηχτώ μέχρι τη σκηνή τους.
Οι Metallica βγήκαν με μία μικρή καθυστέρηση, στις 10 παρά είκοσι. Ήταν η ώρα που ξεκίνησε η βροχή. Ήταν η ώρα που άναψαν και τα πρώτα καπνογόνα. Χαμός. Τέλειος ήχος, μεγαλείωδες συγκρότημα, από τα τελευταία σούπερ γκρουπ της μουσικής. Όμως, προσωπικά, τους έχω ευχαριστηθεί περισσότερο τις προηγούμενες φορές που τους είδα. Δεν ήταν κακό το live, όχι βέβαια, δεν ήταν όμως και συγκλονιστικό (αν με καταλαβαίνετε).
Κατά τ΄ άλλα:1) Δύο σκηνές, η κεντρική και άλλη μία απέναντι, ψηλά αριστερά, εκεί που βρίσκεται το πάρκινγκ των VIP.
2) Εξαιρετική οργάνωση και απόλυτη ακρίβεια ως προς την ώρα εμφάνισης των συγκροτημάτων. Όπως στα ευρωπαϊκά φεστιβάλ.
3) Το ποτό, στα μπαρ, 8 ευρώ! Ούτε στο Villa Mercedes να βρισκόμασταν.
4) Στις 2 το μεσημέρι υπήρχαν ήδη 10 χιλιάδες μέσα στο Terra Vibe. Είπαμε, φανατικό κοινό το metal κοινό.
5) Δεν θυμάμαι να έχω δει ξανά συναυλία υπό βροχή στην Ελλάδα.
6) Eίχαν και φωτιές επί σκηνής στο τέλος οι Metallica. Μερικές φορές δεν μπορούν να αποφύγουν το κιτς ακόμα και τα μεγάλα συγκροτήματα.
THE BIG FOUR AND NO ROSES
του Άρη Καραμπεάζη
Μας έφαγαν τα μεγαλεπήβολα πρότζεκτ με τον Κανελλόπουλο και με αυτά τα μυαλά ξεχάσαμε παντελώς να δώσουμε το παρόν στον Jello Biafra την προηγούμενη ημέρα, όπου από ότι διαβάζω έγινε το «σώσε». Κάπως έτσι από νωρίς το απόγευμα παρκάραμε στα πίσω διαζώματα της Μαλακάσας , μην και χάσουμε κάτι από όλα αυτά που τύποι όπως ο Biafra με τις κατά καιρούς παρέες του προσπαθούν να αποτινάξουν από το ροκ όλα αυτά τα χρόνια. Σε μια σχετικά ενδιαφέρουσα συζήτηση με τον Χρήστο Δασκαλόπουλο αναρωτηθήκαμε αν αυτοί οι περισπούδαστα τιτλοφορημένοι Μεγάλοι 4 είναι τελικά οι μεγάλοι του metal, οι μεγάλοι του Thrash Metal ή οι μεγάλοι του εμπορίου του metal. Σε κάθε τυχόν απάντηση υπάρχουν κενά. Το εμπορικό ισοζύγιο πάντως ασφαλώς και δεν δύναται να θεωρηθεί αμελητέο κριτήριο!
Οι Anthrax πάντως σίγουρα είναι οι μεγάλοι πιστοί προς το Thrash Metal στην απόλυτα παραδοσιακή του μορφή. Ούτε ακρότητες, ούτε γραφικότητες. Παίζουν το thrash που δεν θα μπορούσε ποτέ να φέρει το Death και ότι άλλο ακολούθησε. Είναι οι Kinks του metal, κατά μία άποψη. Μια metal μπάντα ικανή να ικανοποιήσει τον πιο απαιτητικό punk ακροατή. Εμφανίστηκαν στις πέντε νταν στη μικρή σκηνή και εξαφανίστηκαν μετά από μία ώρα εν μέσω δικαιολογημένης αποθέωσης. Μας ανατρίχιασαν στο State Of Euphoria και μας ανησύχησαν στο Antisocial. Παραμένουν αιώνια η μπάντα με τους αλήτες που τα κάνανε γυαλιά καρφιά στο σπίτι του Al Bundy. Νομίζω ότι αποχαιρέτησαν με το I Am The Law, που εμείς της άλλης πλευράς πάντοτε το θεωρούσαμε ως μία υπερβολικά matcho απάντηση στο οικείο I Fought The Law. Ο ήχος τους θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με περισσότερη αξιοπρέπεια από τους διοργανωτές καθότι έλειπε κάθε ίχνος όγκου.
Όλη αυτή την ώρα το crew των Slayer έστηνε δεκάδες marshall επάνω στην κεντρική σκηνή, προς το σκοπό της επίτευξης του απόλυτου μεταλλικού Wall Of Sound που χρόνια τώρα έχουν πατεντάρει. Όχι περισσότερους πάντως από όσους στήνει ο μανιακός J Mascis. Υπό το φως της ημέρας, χωρίς light show, με τον ήχο να μην τους υποστηρίζει και με την μανία των μελών για headbanging αναγκαστικά να υποχωρεί καθώς τα χρόνια περνάνε και τα τραύματα είναι πλέον δύσκολα ιάσιμα. Οι Slayer όμως παραμένουν η πιο ακραία εμπορική μπάντα του πλανήτη. Και παρότι πλέον είναι όντως εμπορικοί, παρότι το logo τους πουλάει σε μεγέθη ικανά να συγκριθούν με αυτά των Metallica, παρότι αναγνωρίζονται από αλλόδοξα περιοδικά όπως το Filter, που ούτε για χαρτί τουαλέτας δεν θα τα χρησιμοποιούσαν οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί τους, οι Slayer αποδεικνύουν και επί σκηνής ότι είναι η απόλυτη αλήθεια του Thrash. Δεν το δημιούργησαν, αλλά το οριοθέτησαν το είδος. Το πήγαν μέχρι εκεί που μπορεί να πάει. Μένω ζαλισμένος από τις ταχύτητες του War Ensemble και καθώς βλέπω το αδηφάγο mosh pit που έχει στηθεί σε μία έκταση από χιλιάδες «παλαβούς», επιβεβαιώνω την υποψία ότι η μουσική των Slayer είναι μία φυγόκεντρος που δεν μπορεί να απευθύνεται μόνο στο μυαλό, αλλά καλεί σε γενική παράλυση και το σώμα του ακροατή. Αλλιώς χάνεις το μισό νόημα. Μέχρι το Angel Of Death και το αποτελείωμα του South Of Heaven έχουν διαλύσει τα πάντα. Αν τυχόν είχανε την sound & vision υποστήριξη των Metallica κανείς δεν θα έφευγε χωρίς μελανιές ή και κατάγματα από το Terra Vibe. Ότι οι Stooges για το εναλλακτικό ροκ, είναι και οι Slayer για το metal στο σύνολο του. Ο Θεός όντως ακούει Slayer τελικά. Για αυτό και δεν τολμάει να εμφανιστεί.
Οι Megadeth επιβεβαιώνουν ότι η απόφαση που πήραν κάποτε να εκλογικεύσουν το thrash metal πριν της ώρας του , τους έχει καταστήσει για πάντα αναξιόπιστους. Το Peace Sells ακούγεται σχεδόν παιδικό στην αφέλεια του και περιέργως το κάποτε αμφιλεγόμενο Symphony Of Destruction διατηρεί κάτι από την όποια φρεσκάδα του. Κατά τα λοιπά όμως μηδαμινό ενδιαφέρον για όποιον δεν είναι φανατικός τους οπαδός. Είναι εντύπωση μου ή οι Megadeth είναι τελικά μία ρέπλικα και μόνο; Έτυχε βέβαια να υπάρχουν στο χώρο αρκετές χιλιάδες φανατικών που απέδωσαν τα όποια δέοντα….Για μισή ώρα με ξεγέλασαν οι Metallica… Παρασύρθηκα από τον επιβλητικά δυνατό και ογκώδη ήχο. Μαζί με τη βροχή με πήραν και με σήκωσαν τα εμβληματικά ριφ του For Whom The Bell Tolls… μέχρι και το Sad But True όλο και κάτι ενδιαφέρον έβρισκα για να ξεσηκωθώ. Γρήγορα όμως διέφυγα της απάτης και από τη στιγμή που μου κόλλησε η ιδέα ότι όλο αυτό είναι ένα άψογα στημένο, αλλά στημένο, show απόλυτα επαγγελματικών προδιαγραφών, στο οποίο ποτέ δεν θα γίνει το παραμικρό λάθος, ασχολήθηκα περισσότερο με το πώς θα στραγγίξω καλύτερα το ταλαιπωρημένο μου πουκάμισο («καλά με πουκάμισο πήγες στους Metallica ρε φλώρε;») .
Κατανοώ ότι εδώ που έχουν φτάσει οι Metallica είναι αδιανόητο να αφεθεί οτιδήποτε στην τύχη. Κατανοώ ότι ο ξεκάθαρα ζωντανός και μη υποβοηθούμενος ήχος δεν μπορεί να στηρίξει μια μπίζνα τέτοιων διαστάσεων. Άντε να κατανοήσω και τις φωτιές που ανάβουν με το που σηκώσεις το πόδι σου από τη γη! Δεν κατανοώ όμως γιατί πρέπει όλα αυτά να τα δεχτούμε άκριτα… Οι Metallica έχουν πραγματοποιήσει ένα από τα μεγαλύτερα sell out στην ιστορία της ροκ μουσικής, έχουν να κυκλοφορήσουν κάτι σπουδαίο περίπου δεκαεφτά χρόνια… και όμως δεν έχουν χάσει έστω και έναν από τους παλιούς, σκληρούς και όμορφα ανεγκέφαλους οπαδούς τους. Αυτό δείχνει ότι έχουν ένα απίστευτης δυναμικής μουσικό και ψευδεπίγραφα ιδεολογικό background, ικανό να τους καταστήσει τους Rolling Stones του Metal κάποτε. Προσωπικά όμως όταν το ροκ περνάει στα όρια του Μεγάλου Τσίρκου, έχω αποφασίσει να του γυρνάω την πλάτη.
Όσο για το κοινό του metal, την αφοσίωση του, τις αντιδράσεις, την πώρωση και την πίστη του; Μία μόνη φράση πρέπει να ειπωθεί:
ΠΡΟΣΚΥΝΩ ΤΗ ΧΑΡΗ ΣΟΥ, ΛΑΕ ΜΟΥ!!!
