Ακολουθήστε μας στο Google news
Ημασταν 5 άνθρωποι και σχεδόν το γεμίσαμε. Ο Ψαράκης τραγουδούσε, ο Καρύδας «έπαιζε» μια κιθάρα κρυμμένη μέσα στη θήκη της, τα κορίτσια χόρευαν, κάτι ξέμπαρκοι Σέρβοι μας χτυπούσαν παλαμάκια. Είχαμε και μια ελληνική σημαία, την οποία κρεμάσαμε στον τοίχο, πάνω από κάτι ξεθωριασμένες παλιές φωτογραφίες και παράσημα. Εκτοτε, την κουβαλάμε σε όλες τις διοργανώσεις του μπάσκετ για γούρι.
Στα σκαλάκια έξω στην οδό Σίμινα, μια παρέα Σλοβένων το έπαιζαν ταπί και ψύχραιμοι. Μέσα στα 25 τετραγωνικά της Republika, η μπύρα έρρεε ποτάμι και οι παραγγελιές στο θεόρατο DJ έπεφταν βροχή. Το σλόγκαν της βραδιάς ήταν το Carpe Diem Baby των Metallica: η Εθνική μας άδραξε τη μέρα και έκανε το μεγάλο βήμα για να επιστρέψει μετά από χρόνια στην κορυφογραμμή (όπου παραμένει μέχρι και σήμερα). Η προσωπική μου διαστροφή ήταν το Mein Herz Brennt των Rammstein: «Η καρδιά μου φλέγεται». Το δεινοσαυρικών διαστάσεων ριφ του Γερμαναρά πλημμύρισε τον τόπο και εκτόπισε το φόβο του Νοβίτσκι. Το χρυσό μετάλλιο ήταν δικό μας. Δεν υπήρχε περίπτωση να χάσουμε από τη Γερμανία.
Φυσικά, μεθύσαμε. Δεν είχαμε να δουλέψουμε, δεν είχαμε να οδηγήσουμε, δεν είχαμε να δώσουμε λογαριασμό σε κανέναν. Ή μήπως είχαμε;
«Κατεβάστε αμέσως αυτή τη σημαία», μας ζήτησε, στα όρια μεταξύ άγριου και ευγενικού, ένας μπαρουτοκαπνισμένος από τον εμφύλιο ντόπιος. «Κρύβετε τα κάδρα μας. These are the medals of Serbian heroes!»
Ζητήσαμε γονυπετείς συγγνώμη και κεράσαμε μπύρες Jelen (νερομπούρμπουλο). Δεν παίζει κανείς με τέτοια πράγματα.
Πέντε χρόνια αργότερα, είδα τους Rammstein σε συναυλία στην Ελλάδα. Δυστυχώς, δεν ακούστηκε το Mein Herz Brennt για να παίξουμε αόρατη κιθάρα στα ορεινά του Terra Vibe. Ο φόρος τιμής θα χρειαστεί να περιμένει. Είπαν όμως έναν άλλο ύμνο εκείνης της βραδιάς, το Ich Will. Η ζωντανή παράσταση των Rammstein δεν μοιάζει με τίποτε άλλο στη μουσική σκηνή, αν και το σόου με τις φωτιές καμουφλάρει τεχνηέντως τη μετριότητα της μουσικής. Ευφάνταστα πυροτεχνήματα και βεγγαλικά, ήχο και φως βλέπει κάποιος και στο τσίρκο.
Αλλά ουδείς ενοχλείται από τον ελέφαντα που στέκεται στη μέση του δωματίου: οι Rammstein είναι sui generis, έχουν αφοσιωμένους οπαδούς ντυμένους με τη γνώριμη μαύρη στολή (πρώτη φορά είδα τόσα ομοιόμορφα μπλουζάκια μαζεμένα, σε πλάτες εφήβων αλλά και 40άρηδων) και αν δεν υπήρχαν θα έπρεπε να τους εφεύρουμε.
Βεβαίως, τους αξίζει ένα καλύτερο κοινό από το κοιμισμένο προχθεσινό (τυπικά ελληνικό) της Μαλακάσας. Είμαι βέβαιος ότι πέρασαν πολύ καλύτερα όσοι τους είδαν το Μάρτιο στη Μπεογκράντσκα Αρένα του Βελιγραδίου.Το μοναδικό σημάδι ζωής στο ακροατήριο του Terra Vibe ήταν το φωτεινό ποτάμι από τις οθόνες των κινητών τηλεφώνων...
Tη νύχτα του αλησμόνητου ημιτελικού Ελλάδας-Γαλλίας στο Ευρωμπάσκετ 2005 ανακαλύψαμε με τη συμμορία στο Βελιγράδι ένα μικροσκοπικό ροκ μπαράκι ονόματι Republika.
30 Ιουνίου 2010Tη νύχτα του αλησμόνητου ημιτελικού Ελλάδας-Γαλλίας στο Ευρωμπάσκετ 2005 ανακαλύψαμε με τη συμμορία στο Βελιγράδι ένα μικροσκοπικό ροκ μπαράκι ονόματι Republika. Κρυμμένο σε ένα στενό της Σκαντάρλια, ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμασταν για να γιορτάσουμε το τρίποντο του Διαμαντίδη, την πρόκριση, το μετάλλιο, το θρίαμβο που ερχόταν ολοταχώς.Ημασταν 5 άνθρωποι και σχεδόν το γεμίσαμε. Ο Ψαράκης τραγουδούσε, ο Καρύδας «έπαιζε» μια κιθάρα κρυμμένη μέσα στη θήκη της, τα κορίτσια χόρευαν, κάτι ξέμπαρκοι Σέρβοι μας χτυπούσαν παλαμάκια. Είχαμε και μια ελληνική σημαία, την οποία κρεμάσαμε στον τοίχο, πάνω από κάτι ξεθωριασμένες παλιές φωτογραφίες και παράσημα. Εκτοτε, την κουβαλάμε σε όλες τις διοργανώσεις του μπάσκετ για γούρι.Στα σκαλάκια έξω στην οδό Σίμινα, μια παρέα Σλοβένων το έπαιζαν ταπί και ψύχραιμοι. Μέσα στα 25 τετραγωνικά της Republika, η μπύρα έρρεε ποτάμι και οι παραγγελιές στο θεόρατο DJ έπεφταν βροχή. Το σλόγκαν της βραδιάς ήταν το Carpe Diem Baby των Metallica: η Εθνική μας άδραξε τη μέρα και έκανε το μεγάλο βήμα για να επιστρέψει μετά από χρόνια στην κορυφογραμμή (όπου παραμένει μέχρι και σήμερα). Η προσωπική μου διαστροφή ήταν το Mein Herz Brennt των Rammstein: «Η καρδιά μου φλέγεται». Το δεινοσαυρικών διαστάσεων ριφ του Γερμαναρά πλημμύρισε τον τόπο και εκτόπισε το φόβο του Νοβίτσκι. Το χρυσό μετάλλιο ήταν δικό μας. Δεν υπήρχε περίπτωση να χάσουμε από τη Γερμανία.
Φυσικά, μεθύσαμε. Δεν είχαμε να δουλέψουμε, δεν είχαμε να οδηγήσουμε, δεν είχαμε να δώσουμε λογαριασμό σε κανέναν. Ή μήπως είχαμε;«Κατεβάστε αμέσως αυτή τη σημαία», μας ζήτησε, στα όρια μεταξύ άγριου και ευγενικού, ένας μπαρουτοκαπνισμένος από τον εμφύλιο ντόπιος. «Κρύβετε τα κάδρα μας. These are the medals of Serbian heroes!»
Ζητήσαμε γονυπετείς συγγνώμη και κεράσαμε μπύρες Jelen (νερομπούρμπουλο). Δεν παίζει κανείς με τέτοια πράγματα.
Πέντε χρόνια αργότερα, είδα τους Rammstein σε συναυλία στην Ελλάδα. Δυστυχώς, δεν ακούστηκε το Mein Herz Brennt για να παίξουμε αόρατη κιθάρα στα ορεινά του Terra Vibe. Ο φόρος τιμής θα χρειαστεί να περιμένει. Είπαν όμως έναν άλλο ύμνο εκείνης της βραδιάς, το Ich Will. Η ζωντανή παράσταση των Rammstein δεν μοιάζει με τίποτε άλλο στη μουσική σκηνή, αν και το σόου με τις φωτιές καμουφλάρει τεχνηέντως τη μετριότητα της μουσικής. Ευφάνταστα πυροτεχνήματα και βεγγαλικά, ήχο και φως βλέπει κάποιος και στο τσίρκο. Αλλά ουδείς ενοχλείται από τον ελέφαντα που στέκεται στη μέση του δωματίου: οι Rammstein είναι sui generis, έχουν αφοσιωμένους οπαδούς ντυμένους με τη γνώριμη μαύρη στολή (πρώτη φορά είδα τόσα ομοιόμορφα μπλουζάκια μαζεμένα, σε πλάτες εφήβων αλλά και 40άρηδων) και αν δεν υπήρχαν θα έπρεπε να τους εφεύρουμε.
Βεβαίως, τους αξίζει ένα καλύτερο κοινό από το κοιμισμένο προχθεσινό (τυπικά ελληνικό) της Μαλακάσας. Είμαι βέβαιος ότι πέρασαν πολύ καλύτερα όσοι τους είδαν το Μάρτιο στη Μπεογκράντσκα Αρένα του Βελιγραδίου.Το μοναδικό σημάδι ζωής στο ακροατήριο του Terra Vibe ήταν το φωτεινό ποτάμι από τις οθόνες των κινητών τηλεφώνων...
