Ακολουθήστε μας στο Google news
Οι Rammstein μάζεψαν περίπου δέκα χιλιάδες κόσμο στη Μαλακάσα τη Δευτέρα το βράδυ. Μαυροντυμένους όπως λέει και ο Νίκος Παπαδογιάννης στις Φλούδες του. Δίπλα στην τεράστια και, σκεπασμένη στην αρχή, σκηνή δέσποζαν κοντά-κοντά δύο σημαίες. Η αγγλική και η γερμανική. Στην αγγλική υπήρχε ζωγραφισμένο το 1 και στη γερμανική το 4. Πρέπει να την ευχαριστήθηκαν πολύ τη νίκη της εθνικής τους στο Μουντιάλ οι Rammstein. H συναυλία άρχισε στις 10 ακριβώς. Η μαύρη κουρτίνα έπεσε, από πίσω υπήρχε μία τεράστια γερμανική σημαία, για να πέσει με τη σειρά της και αυτή ώστε να αποκαλυφθεί ένα επιβλητικό stage. Γνωρίζαμε πολύ καλά τι θα δούμε. Ένα live που στηρίζεται ως επί το πλείστον στο θέαμα. Με φωτιές, πυροτεχνήματα, πολλά εφέ και εκκωφαντικό ήχο. Σκεφτείτε πως ο τραγουδιστής τους έχει δίπλωμα πυροτεχνουργού. Αν πέρασα καλά; Μια χαρά. Αν εντυπωσιάστηκα από το θέαμα; Δεν θα το έλεγα. Πόσες φωτιές να αντέξει άλλωστε ένας μέσος οργανισμός; Τουλάχιστον το επιβλητικό της μουσικής τους έπαιρνε σε ορισμένες περιπτώσεις τα σκήπτρα και το χαιρόμασταν κι εμείς οι κοινοί θνητοί. Δεν λέω πως ήταν κακό το live, κάθε άλλο, σούπερ πέρασε ο κόσμος. Αλλά αυτά τα εφέ δεν μου λένε πια και πολλά πράγματα. Ήταν όμως ένα θέαμα που έπρεπε να δει κάποιος. Εξ ου και η ταλαιπωρία της Μαλακάσας - χαλάλι. Μιάμιση ώρα κράτησε η συναυλία. Ένα ήταν το encore, με τρία κομμάτια. Και, εν κατακλείδι, τι καλά παιδιά που είναι τα goth παιδιά...
Στη Melody φυσικά οι καταστάσεις ήταν εντελώς διαφορετικές. Δεν είχε φωτιές. Μόνο μουσική. Και σαφώς λιγότερο κόσμο - γύρω στους 700, μόνο, θεατές. Αλλά αυτοί οι 700 ήταν οι τυχεροί που είδαν μία από τις καλύτερες συναυλίες του καλοκαιριού. Από μία πραγματική artist(α). Κορυφαία. Εκπληκτική ερμηνεύτρια, μία μπάντα αξεπέραστη και ένα live με σκηνοθεσία, με συναίσθημα, με αρχή, μέση και τέλος. Ποια Dianna Krall και ποια Madeleine Peyroux; Μπροστά στη Melody υπολείπονται κατά πολύ. Και είναι μικρή ακόμα. Μόλις 24 ετών. Κάνει focus στη μουσική της όμως, ξεχνά τα γύρω-γύρω, δεν αναλώνεται σε (καλλιτεχνικές) μικροπρέπειες. Ακόμα και το ατύχημά της με το αυτοκίνητο το μετατρέπει σε στυλ. Παίρνει το μπαστούνι της και χορεύει. Δεν βρίσκω λόγια (που έλεγε και ο κ.Γκιώνης). Η χθεσινή βραδιά στο Κηποθέατρο Παπάγου ήταν μαγική...
Η μουσική είναι μία. Και χωρίζεται απλώς σε καλή και κακή.
30 Ιουνίου 2010Η μουσική είναι μία. Και χωρίζεται, απλώς, σε καλή και κακή. Έτσι το ένα βράδυ μπορείς να περάσεις καλά (ή και όχι) στους goth και σκληροπυρηνικούς Rammstein στο απέραντο Terra Vibe και την άλλη να ευχαριστηθείς την αισθαντική Melody Gardot στο μικροσκοπικό Κηποθέατρο Παπάγου.Οι Rammstein μάζεψαν περίπου δέκα χιλιάδες κόσμο στη Μαλακάσα τη Δευτέρα το βράδυ. Μαυροντυμένους όπως λέει και ο Νίκος Παπαδογιάννης στις Φλούδες του. Δίπλα στην τεράστια και, σκεπασμένη στην αρχή, σκηνή δέσποζαν κοντά-κοντά δύο σημαίες. Η αγγλική και η γερμανική. Στην αγγλική υπήρχε ζωγραφισμένο το 1 και στη γερμανική το 4. Πρέπει να την ευχαριστήθηκαν πολύ τη νίκη της εθνικής τους στο Μουντιάλ οι Rammstein. H συναυλία άρχισε στις 10 ακριβώς. Η μαύρη κουρτίνα έπεσε, από πίσω υπήρχε μία τεράστια γερμανική σημαία, για να πέσει με τη σειρά της και αυτή ώστε να αποκαλυφθεί ένα επιβλητικό stage. Γνωρίζαμε πολύ καλά τι θα δούμε. Ένα live που στηρίζεται ως επί το πλείστον στο θέαμα. Με φωτιές, πυροτεχνήματα, πολλά εφέ και εκκωφαντικό ήχο. Σκεφτείτε πως ο τραγουδιστής τους έχει δίπλωμα πυροτεχνουργού. Αν πέρασα καλά; Μια χαρά. Αν εντυπωσιάστηκα από το θέαμα; Δεν θα το έλεγα. Πόσες φωτιές να αντέξει άλλωστε ένας μέσος οργανισμός; Τουλάχιστον το επιβλητικό της μουσικής τους έπαιρνε σε ορισμένες περιπτώσεις τα σκήπτρα και το χαιρόμασταν κι εμείς οι κοινοί θνητοί. Δεν λέω πως ήταν κακό το live, κάθε άλλο, σούπερ πέρασε ο κόσμος. Αλλά αυτά τα εφέ δεν μου λένε πια και πολλά πράγματα. Ήταν όμως ένα θέαμα που έπρεπε να δει κάποιος. Εξ ου και η ταλαιπωρία της Μαλακάσας - χαλάλι. Μιάμιση ώρα κράτησε η συναυλία. Ένα ήταν το encore, με τρία κομμάτια. Και, εν κατακλείδι, τι καλά παιδιά που είναι τα goth παιδιά...Στη Melody φυσικά οι καταστάσεις ήταν εντελώς διαφορετικές. Δεν είχε φωτιές. Μόνο μουσική. Και σαφώς λιγότερο κόσμο - γύρω στους 700, μόνο, θεατές. Αλλά αυτοί οι 700 ήταν οι τυχεροί που είδαν μία από τις καλύτερες συναυλίες του καλοκαιριού. Από μία πραγματική artist(α). Κορυφαία. Εκπληκτική ερμηνεύτρια, μία μπάντα αξεπέραστη και ένα live με σκηνοθεσία, με συναίσθημα, με αρχή, μέση και τέλος. Ποια Dianna Krall και ποια Madeleine Peyroux; Μπροστά στη Melody υπολείπονται κατά πολύ. Και είναι μικρή ακόμα. Μόλις 24 ετών. Κάνει focus στη μουσική της όμως, ξεχνά τα γύρω-γύρω, δεν αναλώνεται σε (καλλιτεχνικές) μικροπρέπειες. Ακόμα και το ατύχημά της με το αυτοκίνητο το μετατρέπει σε στυλ. Παίρνει το μπαστούνι της και χορεύει. Δεν βρίσκω λόγια (που έλεγε και ο κ.Γκιώνης). Η χθεσινή βραδιά στο Κηποθέατρο Παπάγου ήταν μαγική...
