Ακολουθήστε μας στο Google news
Ανεξαρτήτως αποτελέσματος -αφού η κατάληψη των συμβασιούχων έργου έληξε ομαλά λίγες ώρες πριν εκπνεύσουν οι συμβάσεις- για προληπτικούς λόγους, η πολιτεία «φρόντισε και προγραμμάτισε τις δυνάμεις καταστολής» ώστε να δώσουν το παρόν τους για κάθε ενδεχόμενο. Βλέπετε, πάντα βρίσκονται εκεί που δεν χρειάζονται. Ενδεχομένως, να τους απασχολούσε το: πως θα αντιδράσουν οι συμβασιούχοι οι οποίοι θα μείνουν εκτός; Οι τριακόσιοι, περίπου, από τους χιλίους εκατόν σαρανταεπτά, είναι οι χαμένοι ενός συστήματος το οποίο χρησιμοποιεί ανθρώπους όταν τους χρειάζεται και τους «πετάει» εκτός, πάλι όταν κρίνει ότι, χρειάζεται. Έτσι κι αλλιώς, η προχθεσινή κατάληψη δεν διαφοροποίησε αυτό το οποίο είχε προαποφασιστεί και θεωρώ πολύ πιθανό, την ημέρα της κατάληψης, να υπήρχαν τριβές γι αυτό το θέμα, μεταξύ των μελών του σωματείου συμβασιούχων έργου. Πάντως, επίσημη ανακοίνωση ακόμα δεν υπάρχει, από τη μεριά του σωματείου, η οποία να μας δίνει όλες τις λεπτομέρειες. Αν, αυτό γίνεται για την προστασία και το συμφέρον των μελών γιατί τα συμπεφωνημένα με τη διοίκηση περιλαμβάνουν και τη μη περαιτέρω δημοσιοποίηση τους, καλώς πράττουν.
Εδώ, βέβαια, τίθεται το σοβαρότερο θέμα το οποίο αφορά την ενότητα των σωματείων εργαζομένων, γενικότερα. Είναι καιρός, όλοι οι εργαζόμενοι να κοιτάξουν με μεγεθυντικό φακό τις ηγεσίες των σωματείων τους οι οποίες, χρόνια τώρα, κινούνται σε λωρίδα βραδείας κυκλοφορίας. Η διαπίστωση δεν είναι τωρινή. Τωρινό θα είναι το ξέσπασμα που θα δεχθούν με τη σειρά τους, όσοι συνδικαλιστές συνεχίζουν και διατηρούν ρόλο κυβερνητικών εκπροσώπων. Τούτη την ώρα, το πρόβλημα των εργαζομένων δεν είναι οι πολιτικοί και οι πολιτικές επιλογές τους. Το πρόβλημα όλων των εργαζομένων είναι οι ηγεσίες των σωματείων τους. Ακόμα και σήμερα που σκλήρυναν περισσότερο οι απαιτήσεις της εξουσίας, τα σωματεία, δεν καταβάλουν την παραμικρή προσπάθεια ώστε να διατηρηθεί σε ήπια μορφή ο καπιταλισμός. Ουδείς επιθυμεί τα άκρα. Όταν επιτίθεται το ένα άκρο, αυτομάτως ξεσηκώνεται το άλλο. Άρα, απαιτείται να βρεθεί η μέση. Εκεί που έφτασαν τα πράγματα, δεν μπορεί να θεωρηθεί τολμηρό αν συγκρουσθεί κανείς κατά μέτωπο. Τούτη την ώρα, επιβάλλεται να αλλάξουν οι επικεφαλείς των σωματείων εκείνων που οι ηγετικές ομάδες τους είναι σε αδράνεια και δεν υπερασπίζονται τα δικαιώματα των μελών τους. Είδατε να πραγματοποιείται κάποια σοβαρή απεργία; Είδατε να υπάρχει συνέχεια της επειδή η προηγούμενη δεν έφερε επιθυμητό αποτέλεσμα; Κάτι σπασμωδικές απεργιακές κινητοποιήσεις γίνονται, που και που, ίσα - ίσα να κρατηθεί το ημερομίσθιο για την ενίσχυση του δημόσιου ταμείου.
Αν κάποια σωματεία, ειδικώς αυτή την εποχή, εμφανίζουν εικόνα διάλυσης, αυτό συμβαίνει γιατί το κυβερνητικό έργο τους έχει ολοκληρωθεί, προ πολλού. Οι συνδικαλιστές, αντί να παραμείνουν ηθικοί παράγοντες μετατράπηκαν σε θηρία που κατασπάραξαν την αγέλη τους. Τα σωματεία δεν μπορούν να παραμείνουν σε κάμψη. Οι εργαζόμενοι πρέπει να αποκτήσουν δύναμη και ελπίδα για να μπορέσει να ανθήσει κάποια στιγμή η οικονομία. Η κινητήριος δύναμη μιας κοινωνίας είναι οι εργαζόμενοι. Η κινητήριος δύναμη μια χώρας, οι φορολογούμενοι. Ο προορισμός των φόρων είναι οι κοινωνικές παροχές και δεν μπορούν να έχουν ως προορισμό, το μη κοινωφελές έργο του ιδιώτη μεγαλοεπιχειρηματία και των τραπεζών οι οποίοι οδήγησαν σε περιπέτειες χώρες ολόκληρες μαζί με τους πολίτες τους. Αν συνεχιστεί έτσι, η κατάσταση, όλοι θα βγούμε χαμένοι.
Λίγα λόγια για τον συνδικαλιστή της ξενιτιάς: Louis Tikas
Τούτες τις μέρες, τούτες τις ώρες, έρχεται στο μυαλό μου το απαράμιλλο θάρρος του ήρωα της ξενιτιάς και συνδικαλιστή, Louis Tikas (Ηλία Αναστ. Σπαντιδάκη), από την Λούτρα Ρεθύμνου, τον οποίο στις Η.Π.Α. τιμούν από τις αρχές του περασμένου αιώνα και η μνήμη του παραμένει ακόμα ζωντανή στα αμερικανικά συνδικάτα. Ο Louis Tikas, έγινε ο θρύλος του Κολοράντο επειδή οργάνωσε το συνδικαλιστικό κίνημα των ανθρακοφόρων περιοχών, σε πολύ πιο δύσκολες εποχές από τη σημερινή. Το κίνημα αυτό, κατέληξε με μια μεγάλη απεργία στην περιοχή των ανθρακωρυχείων του Κολοράντο, την οποία -σημειώστε- διαφέντευε ο μεγαλοεπιχειρηματίας John D. Rockefeller. Χαρακτηριστική έχει μείνει η φράση που έγραψε σε επιστολόχαρτο, ο Louis Tikas απευθυνόμενος, τότε, προς το συνδικάτο των ανθρακωρύχων: «Αν δεν βελτιωθούν οι συνθήκες είναι έτοιμοι, οποιαδήποτε στιγμή, να εμπλακούν σε βιομηχανικό πόλεμο και να αγωνιστούν όπως ακριβώς πολέμησαν οι πατεράδες και τα αδέλφια τους στη μητέρα πατρίδα ενάντια στους Τούρκους για να κερδίσουν την ελευθερία τους». Ανάμεσα στους απεργούς, ήταν και τριακόσιοι πενήντα Έλληνες. Η δουλειά τους ήταν πολύ σκληρή, με αποτέλεσμα μέσα σε δυο χρόνια να υπάρχουν δεκατρείς θάνατοι Ελλήνων και πολλοί τραυματισμοί.
Τα κυριότερα αιτήματα των απεργών του Ludlow ήταν τα παρακάτω:
• Να ψωνίζουν από όποιο κατάστημα προτιμούσαν οι ίδιοι.
• Να πηγαίνουν σε όποιον γιατρό επιθυμούσαν και όχι στους γιατρούς της εταιρίας.
• Να αναγνωριστεί το συνδικάτο τους.
• Να καθιερωθεί η οκτάωρη εργασία.
• Να εφαρμοστούν αυστηρά οι νόμοι της Πολιτείας του Κολοράντο όσον αφορά την ασφάλεια των ορυχείων, να καταργηθεί το script, όπως και το σύστημα φρουρών της εταιρείας που έκανε τους εργατικούς καταυλισμούς να μη διαφέρουν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Ο Louis Tikas ή Ηλίας Σπαντιδάκης, είχε μια ομάδα στήριξης από Κρητικούς, μερικοί από τους οποίους είχαν πάρει μέρος και σε μεγάλες απεργίες στη Utah. Ο Tikas δεν ήταν συνειδητός ριζοσπάστης. Οι ενέργειές του ξεκινούσαν από το παραδοσιακό ελληνικό φιλότιμο κάτι το οποίο είχαν ανάγκη οι χιλιάδες εργαζόμενοι του Κολοράντο οι οποίοι βρίσκονταν στο έλεος των εταιριών.
Τη ζωή του Τίκα επανέφερε στο προσκήνιο ο ελληνοαμερικανός συγγραφέας Ζήσης Παπανικόλας το 1991 γράφοντας τη βιογραφία του στο βιβλίο «Buried Unsung, Louis Tikas and the Londlow Massacre», (Bison Books).
Επίσης, ο Αμερικανός τραγουδοποιός Frank Manning, στηριγμένος στις αναμνήσεις του παππού του ο οποίος συμμετείχε στην απεργία του Ludlow, έγραψε το τραγούδι «Louis Tikas», το οποίο βραβεύτηκε στο διαγωνισμό «Woody Guthrie» και το τραγουδά στις ετήσιες εκδηλώσεις που διοργανώνονται στο Ludlow από την Ένωση Ανθρακωρύχων. Το 2007 το τραγούδησε και στην χώρα μας. Ακούστε το εδώ.
Περισσότερα για τον L.Tikas, εδώ:
Ελευθεροτυπία
Άγονη Γραμμή
Greek American News Agency ή, στο βιβλίο του Ζήση Παπανικόλα, για όσους ενδιαφέρονται.
Σχόλια και ανακοινώσεις για UP-AIR-YES (Απεργίες) περιμένω εδώ: hisdogvoice @ gmail . com
Η προχθεσινή κατάληψη των συμβασιούχων έργου στην Ε.Ρ.Τ, πραγματοποιήθηκε χρονικά σε οριακό σημείο
04 Ιουλίου 2010Η προχθεσινή κατάληψη των συμβασιούχων έργου στην Ε.Ρ.Τ, πραγματοποιήθηκε χρονικά σε οριακό σημείο αφού τα περιθώρια που υπήρχαν μπροστά τους για δυναμικές κινητοποιήσεις σχεδόν ήταν εξαντλημένα. Στις 12 τα μεσάνυχτα της 30ης Ιουνίου έληγε το τυπικό μέρος της χρονικής διάρκειας των συμβάσεων έργου. Οπότε, τι θα μπορούσε να περιμένει κάποιος στις 00:01, στο πέρασμα, δηλαδή, της επόμενης μέρας; Την εισαγγελική παρέμβαση και την παρουσία δυνάμεων του «Υπουργού Καταστολής της Οργής του Πολίτη» αφού οποιαδήποτε κινητοποίηση τους θα κρινόταν παράνομη.Ανεξαρτήτως αποτελέσματος -αφού η κατάληψη των συμβασιούχων έργου έληξε ομαλά λίγες ώρες πριν εκπνεύσουν οι συμβάσεις- για προληπτικούς λόγους, η πολιτεία «φρόντισε και προγραμμάτισε τις δυνάμεις καταστολής» ώστε να δώσουν το παρόν τους για κάθε ενδεχόμενο. Βλέπετε, πάντα βρίσκονται εκεί που δεν χρειάζονται. Ενδεχομένως, να τους απασχολούσε το: πως θα αντιδράσουν οι συμβασιούχοι οι οποίοι θα μείνουν εκτός; Οι τριακόσιοι, περίπου, από τους χιλίους εκατόν σαρανταεπτά, είναι οι χαμένοι ενός συστήματος το οποίο χρησιμοποιεί ανθρώπους όταν τους χρειάζεται και τους «πετάει» εκτός, πάλι όταν κρίνει ότι, χρειάζεται. Έτσι κι αλλιώς, η προχθεσινή κατάληψη δεν διαφοροποίησε αυτό το οποίο είχε προαποφασιστεί και θεωρώ πολύ πιθανό, την ημέρα της κατάληψης, να υπήρχαν τριβές γι αυτό το θέμα, μεταξύ των μελών του σωματείου συμβασιούχων έργου. Πάντως, επίσημη ανακοίνωση ακόμα δεν υπάρχει, από τη μεριά του σωματείου, η οποία να μας δίνει όλες τις λεπτομέρειες. Αν, αυτό γίνεται για την προστασία και το συμφέρον των μελών γιατί τα συμπεφωνημένα με τη διοίκηση περιλαμβάνουν και τη μη περαιτέρω δημοσιοποίηση τους, καλώς πράττουν.
Εδώ, βέβαια, τίθεται το σοβαρότερο θέμα το οποίο αφορά την ενότητα των σωματείων εργαζομένων, γενικότερα. Είναι καιρός, όλοι οι εργαζόμενοι να κοιτάξουν με μεγεθυντικό φακό τις ηγεσίες των σωματείων τους οι οποίες, χρόνια τώρα, κινούνται σε λωρίδα βραδείας κυκλοφορίας. Η διαπίστωση δεν είναι τωρινή. Τωρινό θα είναι το ξέσπασμα που θα δεχθούν με τη σειρά τους, όσοι συνδικαλιστές συνεχίζουν και διατηρούν ρόλο κυβερνητικών εκπροσώπων. Τούτη την ώρα, το πρόβλημα των εργαζομένων δεν είναι οι πολιτικοί και οι πολιτικές επιλογές τους. Το πρόβλημα όλων των εργαζομένων είναι οι ηγεσίες των σωματείων τους. Ακόμα και σήμερα που σκλήρυναν περισσότερο οι απαιτήσεις της εξουσίας, τα σωματεία, δεν καταβάλουν την παραμικρή προσπάθεια ώστε να διατηρηθεί σε ήπια μορφή ο καπιταλισμός. Ουδείς επιθυμεί τα άκρα. Όταν επιτίθεται το ένα άκρο, αυτομάτως ξεσηκώνεται το άλλο. Άρα, απαιτείται να βρεθεί η μέση. Εκεί που έφτασαν τα πράγματα, δεν μπορεί να θεωρηθεί τολμηρό αν συγκρουσθεί κανείς κατά μέτωπο. Τούτη την ώρα, επιβάλλεται να αλλάξουν οι επικεφαλείς των σωματείων εκείνων που οι ηγετικές ομάδες τους είναι σε αδράνεια και δεν υπερασπίζονται τα δικαιώματα των μελών τους. Είδατε να πραγματοποιείται κάποια σοβαρή απεργία; Είδατε να υπάρχει συνέχεια της επειδή η προηγούμενη δεν έφερε επιθυμητό αποτέλεσμα; Κάτι σπασμωδικές απεργιακές κινητοποιήσεις γίνονται, που και που, ίσα - ίσα να κρατηθεί το ημερομίσθιο για την ενίσχυση του δημόσιου ταμείου. Αν κάποια σωματεία, ειδικώς αυτή την εποχή, εμφανίζουν εικόνα διάλυσης, αυτό συμβαίνει γιατί το κυβερνητικό έργο τους έχει ολοκληρωθεί, προ πολλού. Οι συνδικαλιστές, αντί να παραμείνουν ηθικοί παράγοντες μετατράπηκαν σε θηρία που κατασπάραξαν την αγέλη τους. Τα σωματεία δεν μπορούν να παραμείνουν σε κάμψη. Οι εργαζόμενοι πρέπει να αποκτήσουν δύναμη και ελπίδα για να μπορέσει να ανθήσει κάποια στιγμή η οικονομία. Η κινητήριος δύναμη μιας κοινωνίας είναι οι εργαζόμενοι. Η κινητήριος δύναμη μια χώρας, οι φορολογούμενοι. Ο προορισμός των φόρων είναι οι κοινωνικές παροχές και δεν μπορούν να έχουν ως προορισμό, το μη κοινωφελές έργο του ιδιώτη μεγαλοεπιχειρηματία και των τραπεζών οι οποίοι οδήγησαν σε περιπέτειες χώρες ολόκληρες μαζί με τους πολίτες τους. Αν συνεχιστεί έτσι, η κατάσταση, όλοι θα βγούμε χαμένοι.Λίγα λόγια για τον συνδικαλιστή της ξενιτιάς: Louis Tikas
Τούτες τις μέρες, τούτες τις ώρες, έρχεται στο μυαλό μου το απαράμιλλο θάρρος του ήρωα της ξενιτιάς και συνδικαλιστή, Louis Tikas (Ηλία Αναστ. Σπαντιδάκη), από την Λούτρα Ρεθύμνου, τον οποίο στις Η.Π.Α. τιμούν από τις αρχές του περασμένου αιώνα και η μνήμη του παραμένει ακόμα ζωντανή στα αμερικανικά συνδικάτα. Ο Louis Tikas, έγινε ο θρύλος του Κολοράντο επειδή οργάνωσε το συνδικαλιστικό κίνημα των ανθρακοφόρων περιοχών, σε πολύ πιο δύσκολες εποχές από τη σημερινή. Το κίνημα αυτό, κατέληξε με μια μεγάλη απεργία στην περιοχή των ανθρακωρυχείων του Κολοράντο, την οποία -σημειώστε- διαφέντευε ο μεγαλοεπιχειρηματίας John D. Rockefeller. Χαρακτηριστική έχει μείνει η φράση που έγραψε σε επιστολόχαρτο, ο Louis Tikas απευθυνόμενος, τότε, προς το συνδικάτο των ανθρακωρύχων: «Αν δεν βελτιωθούν οι συνθήκες είναι έτοιμοι, οποιαδήποτε στιγμή, να εμπλακούν σε βιομηχανικό πόλεμο και να αγωνιστούν όπως ακριβώς πολέμησαν οι πατεράδες και τα αδέλφια τους στη μητέρα πατρίδα ενάντια στους Τούρκους για να κερδίσουν την ελευθερία τους». Ανάμεσα στους απεργούς, ήταν και τριακόσιοι πενήντα Έλληνες. Η δουλειά τους ήταν πολύ σκληρή, με αποτέλεσμα μέσα σε δυο χρόνια να υπάρχουν δεκατρείς θάνατοι Ελλήνων και πολλοί τραυματισμοί. Τα κυριότερα αιτήματα των απεργών του Ludlow ήταν τα παρακάτω:
• Να ψωνίζουν από όποιο κατάστημα προτιμούσαν οι ίδιοι.
• Να πηγαίνουν σε όποιον γιατρό επιθυμούσαν και όχι στους γιατρούς της εταιρίας.
• Να αναγνωριστεί το συνδικάτο τους.
• Να καθιερωθεί η οκτάωρη εργασία.
• Να εφαρμοστούν αυστηρά οι νόμοι της Πολιτείας του Κολοράντο όσον αφορά την ασφάλεια των ορυχείων, να καταργηθεί το script, όπως και το σύστημα φρουρών της εταιρείας που έκανε τους εργατικούς καταυλισμούς να μη διαφέρουν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Ο Louis Tikas ή Ηλίας Σπαντιδάκης, είχε μια ομάδα στήριξης από Κρητικούς, μερικοί από τους οποίους είχαν πάρει μέρος και σε μεγάλες απεργίες στη Utah. Ο Tikas δεν ήταν συνειδητός ριζοσπάστης. Οι ενέργειές του ξεκινούσαν από το παραδοσιακό ελληνικό φιλότιμο κάτι το οποίο είχαν ανάγκη οι χιλιάδες εργαζόμενοι του Κολοράντο οι οποίοι βρίσκονταν στο έλεος των εταιριών.Τη ζωή του Τίκα επανέφερε στο προσκήνιο ο ελληνοαμερικανός συγγραφέας Ζήσης Παπανικόλας το 1991 γράφοντας τη βιογραφία του στο βιβλίο «Buried Unsung, Louis Tikas and the Londlow Massacre», (Bison Books).
Επίσης, ο Αμερικανός τραγουδοποιός Frank Manning, στηριγμένος στις αναμνήσεις του παππού του ο οποίος συμμετείχε στην απεργία του Ludlow, έγραψε το τραγούδι «Louis Tikas», το οποίο βραβεύτηκε στο διαγωνισμό «Woody Guthrie» και το τραγουδά στις ετήσιες εκδηλώσεις που διοργανώνονται στο Ludlow από την Ένωση Ανθρακωρύχων. Το 2007 το τραγούδησε και στην χώρα μας. Ακούστε το εδώ.
Περισσότερα για τον L.Tikas, εδώ:
Ελευθεροτυπία
Άγονη Γραμμή
Greek American News Agency ή, στο βιβλίο του Ζήση Παπανικόλα, για όσους ενδιαφέρονται.
Σχόλια και ανακοινώσεις για UP-AIR-YES (Απεργίες) περιμένω εδώ: hisdogvoice @ gmail . com
