Ακολουθήστε μας στο Google news
Ύστερα από τέσσερις πέντε νύχτες όπου ομολογώ ότι αναρωτήθηκα «τι δουλειά έχω εγώ να βρίσκομαι στις 12 τα μεσάνυχτα στο σπίτι μου», τώρα που σας μιλώ -μεσημέρι Δευτέρας 5 Ιουλίου- δώδεκα ώρες πριν από την πρώτη εκπομπή μου στον Real, νοιώθω ερωτευμένος με την ιδέα ότι ξεκινάω και πάλι.
Πολύ ωραία. Πριν πάντως, πρόλαβε και μας μίλησε για την εκπομπή του. Την εκπομπή που θα παίζει πλέον στους 97,8, κάθε μεσάνυχτα, 12 με 2.
-Πόσο φίλος είσαι με τους ακροατές;
Δεκατέσσερα χρόνια εκπομπής για τον «Άγρυπνο» ισοδυναμούν με 20000 ώρες στον «αέρα» –χρόνος αρκετός για να καλλιεργηθούν αισθήματα, καθώς και για να πάρει κανείς -ακόμα και στις μέρες μας- μια καλή σύνταξη πιλότου υπερατλαντικής αεροπλοΐας. Με τους ακροατές «πετάμε» κάθε βράδυ από τους διαλόγους στους μονολόγους και από τις εξομολογήσεις στους ψιθύρους και τις σιωπές. Επίσης, ξεσπάμε σε γέλια, τραγούδια και λοιπά ξεφαντώματα. Και κυρίως, υποδέχομαι με χαρά ό,τι απρόβλεπτο και θαυμαστό προκύψει απ’ τους ανθρώπους που μου τηλεφωνούν στην εκπομπή. Ένα μήνυμα sms που έλαβα πριν λίγες μέρες έγραφε: «΄Αγρυπνε, είμαι φίλος σου επειδή κι εσύ είσαι ένας φίλος για όλους».
-Υπάρχουν ακροατές που σε κουράζουν;
Και οι πιο καλοί σου φίλοι μπορεί να σε κουράσουν με τις εμμονές τους ή και να σε τσατίσουν ακόμη. Αλλά έτσι πρέπει να γίνεται, αλλιώς θα ήταν πληκτικές οι σχέσεις και άγονα τα εδάφη μεταξύ των ανθρώπων… Τυχαίνει μέχρι και τη γραμμή να κλείσω απότομα, εάν ο συνομιλητής επιμένει να θέσει δικούς του όρους στο ραδιοφωνικό παιχνίδι. Με δυο λόγια είναι όλοι ευπρόσδεκτοι, αρκεί να μη θέλουν να εκτονώσουν την αντιπάθειά τους για το αντίπαλο κόμμα ή την αντίπαλη ομάδα. Είναι αποδεκτές οι ιδέες και οι σκέψεις, αλλά ουδέποτε τα ντελίρια και τα παραληρήματα γενικώς… Με τα χρόνια έμαθα να διακρίνω -μέσα στη φωνή εκείνου που αφηγείται- εάν ο πόνος του είναι γνήσιος ή απλώς έχει βρει βολικό καταφύγιο στη γκρίνια. Και αντιδρώ αναλόγως… Η αλήθεια είναι πως όταν χρειαστεί να διακόψω την τηλεφωνική γραμμή ενός συνομιλητή μου, νιώθω άβολα. Έχει τύχει όμως πολλές φορές να με ξανακαλούν λίγο καιρό μετά και να μου λένε: «Άγρυπνε, έγινα έξαλλος τότε που δεν μ’ άφησες να βρίσω τους πολιτικούς, αλλά μετά κατάλαβα ότι είχες δίκιο. Ποιος ο λόγος να χαλάμε μια ωραία ατμόσφαιρα».
-Έχετε συναντηθεί ποτέ, από κοντά, με κάποιους από αυτούς;
Στις παρουσιάσεις των βιβλίων μου έχουν έρθει πολλοί. Και συχνά, σε κάποιο κατάστημα ή σε ένα ταξί, σ’ ένα βενζινάδικο ή σ’ ένα φούρνο, κάποιος αναγνωρίζει τη χροιά της φωνής μου και με ρωτάει εάν είμαι ο «Άγρυπνος». Υπό αυτή την έννοια, έχω συναντηθεί με αρκετούς ακροατές της εκπομπής. Στην αρχή παραξενευόμουν που αναγνώριζαν τη φωνή μου… Και μου αρέσει όταν, οι άνθρωποι που συναντώ στο δρόμο, ύστερα από λίγα λεπτά προσωπικής συζήτησης μού λένε: «Μιλάτε όπως και στο ραδιόφωνο, κύριε Μάνο». Εννοώντας προφανώς ότι και στην εκπομπή διατηρώ τόνους καθημερινής κουβέντας και αποφεύγω στόμφο και μεγαλοστομίες.
-Μία τέτοια εκπομπή θα μπορούσε να γίνει ημέρα και όχι νύχτα;
Δεν ξέρω… Εκείνοι που θα με άκουγαν πρωί, στην τούρλα της κίνησης και στην αγωνία της φτώχιας τους, με έντονη την ανάγκη να διαολοστείλουνε μεγαλοφώνως όλα τα κόμματα και τους κυβερνώντες των τελευταίων πενήντα ετών, δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα έμπαιναν στην περιπέτεια να μου τηλεφωνήσουν, ξέροντας ότι η εκπομπή μου δεν προσφέρεται για λαϊκισμούς και ραδιοεκτόνωση.
-Πόσο διαφορετικό είναι το ακροατήριο τη νύχτα;
Δουλεύω στο ραδιόφωνο πάνω από είκοσι χρόνια. Έχω μιλήσει με φορτηγατζήδες και ποδηλατιστές, οδηγούς λεωφορείων και ταξιτζήδες, πληρώματα περιπολικών και ασθενοφόρων, μαθητές, φοιτητές, μοναχικούς, νοικοκυρές, μαγείρισσες και ναυτιλλόμενους, πυροσβέστες και ποιητές, φουρναραίους, περιπτεράδες, λατόμους και ζωγράφους, γιαγιάδες, εγγόνια, ξενιτεμένους, κρατούμενους, δύτες και λαχειοπώλες, εργάτες και, φύλακες, κτηνοτρόφους και νοσηλεύτριες νυχτερινής βάρδιας, χαροκόπους, μελισσοκόμους, καλόγερους, γιατρούς και δασκάλους, πόρνες και ψαράδες, φαροφύλακες και απελπισμένους, γεωργούς, τροβαδούρους και μουζικάντηδες. Μιλώ με τους ανθρώπους πάντοτε τις νύχτες. Οπότε τι να πω, με τα δύο τρία πράγματα που ξέρω για τις ημέρες;
-Έχω την αίσθηση πως το ακροατήριό σου είναι μεγάλης ηλικίας. Ισχύει;
Όχι. Και αυτό φαίνεται καθαρά στις περιόδους όπου κλείνουν τα σχολεία –δηλαδή Χριστούγεννα, Πάσχα και το καλοκαίρι. Τότε εμφανίζονται παιδιά του δημοτικού, γυμνασιόπαιδες όλων των τάξεων… Είναι λογικό να διαταράσσεται η αναλογία στους υπόλοιπους μήνες, αφού δεν είναι εφικτό για ένα παιδί να απασχολεί το τηλέφωνο του σπιτιού του στις δώδεκα με δυο τα μεσάνυχτα, που κάνω εγώ ραδιόφωνο. Είναι πιο δύσκολο για έναν έφηβο να «εκτεθεί» στον αέρα μιας εκπομπής, κυρίως από αμηχανία και φόβο μην τον θεωρήσουν μοναχικό όσοι τον ακούσουνε. Οι νεώτεροι ακροατές, λοιπόν, τηλεφωνούν λιγότερο από τους ενήλικες, λόγω αντικειμενικών συνθηκών –αλλά μόλις βρουν την ευκαιρία διακοπών και αργιών, βγαίνουν αμέσως στον αέρα και κουβεντιάζουμε… Λέει προχτές ένας φίλος ακροατής: «Σε ανακάλυψα όταν πήγαινα στο γυμνάσιο, σε άκουγα στο λύκειο και στο πανεπιστήμιο. Πήρα πτυχίο γιατρού, τέλειωσα το αγροτικό μου και εξακολουθούσα να σ’ ακούω. Αύριο παίρνω απολυτήριο απ’ το στρατό και σκέφτηκα ότι έπρεπε να σου πω ένα ευχαριστώ για όλα τα βράδια που περάσαμε παρέα»… Πιστεύω ότι το ακροατήριό μου καλύπτει όλες τις ηλικίες. Από ετών πέντε (όπως ο Γιωργάκης που με προτροπή της μαμάς του μας τραγούδησε ένα βράδυ το άσμα του Ζαμπέτα: «Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΝΗΡΟΣ»), μέχρι ετών ενενήντα πέντε (ηλικία της εξαίρετης, αειθαλούς και καλλικέλαδης κυρίας Ελισάβετ από την Κυψέλη) –για να σας δώσω δυο καίρια παραδείγματα.
Και από Δευτέρα, ο Άγρυπνος μετακομίζει από τη ΝΕΤ 105,8 στον Real FM 97,8.
05 Ιουλίου 2010Και από Δευτέρα, ο Άγρυπνος μετακομίζει από τη ΝΕΤ 105,8 στον Real FM 97,8. Mία σημαντική ραδιοφωνική μετεγγραφή. Τι μας είπε γι' αυτήν πριν από λίγο ο ίδιος ο Μάνος Τσιλιμίδης; Ιδού:Ύστερα από τέσσερις πέντε νύχτες όπου ομολογώ ότι αναρωτήθηκα «τι δουλειά έχω εγώ να βρίσκομαι στις 12 τα μεσάνυχτα στο σπίτι μου», τώρα που σας μιλώ -μεσημέρι Δευτέρας 5 Ιουλίου- δώδεκα ώρες πριν από την πρώτη εκπομπή μου στον Real, νοιώθω ερωτευμένος με την ιδέα ότι ξεκινάω και πάλι.
Πολύ ωραία. Πριν πάντως, πρόλαβε και μας μίλησε για την εκπομπή του. Την εκπομπή που θα παίζει πλέον στους 97,8, κάθε μεσάνυχτα, 12 με 2.
-Πόσο φίλος είσαι με τους ακροατές;
Δεκατέσσερα χρόνια εκπομπής για τον «Άγρυπνο» ισοδυναμούν με 20000 ώρες στον «αέρα» –χρόνος αρκετός για να καλλιεργηθούν αισθήματα, καθώς και για να πάρει κανείς -ακόμα και στις μέρες μας- μια καλή σύνταξη πιλότου υπερατλαντικής αεροπλοΐας. Με τους ακροατές «πετάμε» κάθε βράδυ από τους διαλόγους στους μονολόγους και από τις εξομολογήσεις στους ψιθύρους και τις σιωπές. Επίσης, ξεσπάμε σε γέλια, τραγούδια και λοιπά ξεφαντώματα. Και κυρίως, υποδέχομαι με χαρά ό,τι απρόβλεπτο και θαυμαστό προκύψει απ’ τους ανθρώπους που μου τηλεφωνούν στην εκπομπή. Ένα μήνυμα sms που έλαβα πριν λίγες μέρες έγραφε: «΄Αγρυπνε, είμαι φίλος σου επειδή κι εσύ είσαι ένας φίλος για όλους».
-Υπάρχουν ακροατές που σε κουράζουν;Και οι πιο καλοί σου φίλοι μπορεί να σε κουράσουν με τις εμμονές τους ή και να σε τσατίσουν ακόμη. Αλλά έτσι πρέπει να γίνεται, αλλιώς θα ήταν πληκτικές οι σχέσεις και άγονα τα εδάφη μεταξύ των ανθρώπων… Τυχαίνει μέχρι και τη γραμμή να κλείσω απότομα, εάν ο συνομιλητής επιμένει να θέσει δικούς του όρους στο ραδιοφωνικό παιχνίδι. Με δυο λόγια είναι όλοι ευπρόσδεκτοι, αρκεί να μη θέλουν να εκτονώσουν την αντιπάθειά τους για το αντίπαλο κόμμα ή την αντίπαλη ομάδα. Είναι αποδεκτές οι ιδέες και οι σκέψεις, αλλά ουδέποτε τα ντελίρια και τα παραληρήματα γενικώς… Με τα χρόνια έμαθα να διακρίνω -μέσα στη φωνή εκείνου που αφηγείται- εάν ο πόνος του είναι γνήσιος ή απλώς έχει βρει βολικό καταφύγιο στη γκρίνια. Και αντιδρώ αναλόγως… Η αλήθεια είναι πως όταν χρειαστεί να διακόψω την τηλεφωνική γραμμή ενός συνομιλητή μου, νιώθω άβολα. Έχει τύχει όμως πολλές φορές να με ξανακαλούν λίγο καιρό μετά και να μου λένε: «Άγρυπνε, έγινα έξαλλος τότε που δεν μ’ άφησες να βρίσω τους πολιτικούς, αλλά μετά κατάλαβα ότι είχες δίκιο. Ποιος ο λόγος να χαλάμε μια ωραία ατμόσφαιρα».
-Έχετε συναντηθεί ποτέ, από κοντά, με κάποιους από αυτούς;Στις παρουσιάσεις των βιβλίων μου έχουν έρθει πολλοί. Και συχνά, σε κάποιο κατάστημα ή σε ένα ταξί, σ’ ένα βενζινάδικο ή σ’ ένα φούρνο, κάποιος αναγνωρίζει τη χροιά της φωνής μου και με ρωτάει εάν είμαι ο «Άγρυπνος». Υπό αυτή την έννοια, έχω συναντηθεί με αρκετούς ακροατές της εκπομπής. Στην αρχή παραξενευόμουν που αναγνώριζαν τη φωνή μου… Και μου αρέσει όταν, οι άνθρωποι που συναντώ στο δρόμο, ύστερα από λίγα λεπτά προσωπικής συζήτησης μού λένε: «Μιλάτε όπως και στο ραδιόφωνο, κύριε Μάνο». Εννοώντας προφανώς ότι και στην εκπομπή διατηρώ τόνους καθημερινής κουβέντας και αποφεύγω στόμφο και μεγαλοστομίες.
-Μία τέτοια εκπομπή θα μπορούσε να γίνει ημέρα και όχι νύχτα;
Δεν ξέρω… Εκείνοι που θα με άκουγαν πρωί, στην τούρλα της κίνησης και στην αγωνία της φτώχιας τους, με έντονη την ανάγκη να διαολοστείλουνε μεγαλοφώνως όλα τα κόμματα και τους κυβερνώντες των τελευταίων πενήντα ετών, δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα έμπαιναν στην περιπέτεια να μου τηλεφωνήσουν, ξέροντας ότι η εκπομπή μου δεν προσφέρεται για λαϊκισμούς και ραδιοεκτόνωση.
-Πόσο διαφορετικό είναι το ακροατήριο τη νύχτα;
Δουλεύω στο ραδιόφωνο πάνω από είκοσι χρόνια. Έχω μιλήσει με φορτηγατζήδες και ποδηλατιστές, οδηγούς λεωφορείων και ταξιτζήδες, πληρώματα περιπολικών και ασθενοφόρων, μαθητές, φοιτητές, μοναχικούς, νοικοκυρές, μαγείρισσες και ναυτιλλόμενους, πυροσβέστες και ποιητές, φουρναραίους, περιπτεράδες, λατόμους και ζωγράφους, γιαγιάδες, εγγόνια, ξενιτεμένους, κρατούμενους, δύτες και λαχειοπώλες, εργάτες και, φύλακες, κτηνοτρόφους και νοσηλεύτριες νυχτερινής βάρδιας, χαροκόπους, μελισσοκόμους, καλόγερους, γιατρούς και δασκάλους, πόρνες και ψαράδες, φαροφύλακες και απελπισμένους, γεωργούς, τροβαδούρους και μουζικάντηδες. Μιλώ με τους ανθρώπους πάντοτε τις νύχτες. Οπότε τι να πω, με τα δύο τρία πράγματα που ξέρω για τις ημέρες;
-Έχω την αίσθηση πως το ακροατήριό σου είναι μεγάλης ηλικίας. Ισχύει;
Όχι. Και αυτό φαίνεται καθαρά στις περιόδους όπου κλείνουν τα σχολεία –δηλαδή Χριστούγεννα, Πάσχα και το καλοκαίρι. Τότε εμφανίζονται παιδιά του δημοτικού, γυμνασιόπαιδες όλων των τάξεων… Είναι λογικό να διαταράσσεται η αναλογία στους υπόλοιπους μήνες, αφού δεν είναι εφικτό για ένα παιδί να απασχολεί το τηλέφωνο του σπιτιού του στις δώδεκα με δυο τα μεσάνυχτα, που κάνω εγώ ραδιόφωνο. Είναι πιο δύσκολο για έναν έφηβο να «εκτεθεί» στον αέρα μιας εκπομπής, κυρίως από αμηχανία και φόβο μην τον θεωρήσουν μοναχικό όσοι τον ακούσουνε. Οι νεώτεροι ακροατές, λοιπόν, τηλεφωνούν λιγότερο από τους ενήλικες, λόγω αντικειμενικών συνθηκών –αλλά μόλις βρουν την ευκαιρία διακοπών και αργιών, βγαίνουν αμέσως στον αέρα και κουβεντιάζουμε… Λέει προχτές ένας φίλος ακροατής: «Σε ανακάλυψα όταν πήγαινα στο γυμνάσιο, σε άκουγα στο λύκειο και στο πανεπιστήμιο. Πήρα πτυχίο γιατρού, τέλειωσα το αγροτικό μου και εξακολουθούσα να σ’ ακούω. Αύριο παίρνω απολυτήριο απ’ το στρατό και σκέφτηκα ότι έπρεπε να σου πω ένα ευχαριστώ για όλα τα βράδια που περάσαμε παρέα»… Πιστεύω ότι το ακροατήριό μου καλύπτει όλες τις ηλικίες. Από ετών πέντε (όπως ο Γιωργάκης που με προτροπή της μαμάς του μας τραγούδησε ένα βράδυ το άσμα του Ζαμπέτα: «Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΝΗΡΟΣ»), μέχρι ετών ενενήντα πέντε (ηλικία της εξαίρετης, αειθαλούς και καλλικέλαδης κυρίας Ελισάβετ από την Κυψέλη) –για να σας δώσω δυο καίρια παραδείγματα.
