Ακολουθήστε μας στο Google news
Ο Fatboy Slim με τη βερμούδα ήταν μάλλον ο πιο πληκτικός headliner που έχω δει στα 10 (και βάλε) χρόνια του φεστιβάλ. Φωτορυθμικούλια, χάντρες για τους ιθαγενείς, ξεπερασμένες μουσικές του 1995 και γυμναστικές επιδείξεις. Οι περισσότεροι από τους θεατές λικνίζονταν για να μη τους πάρει ο ύπνος. Αλλά η βραδιά ήταν καλή. Την έσωσαν όλοι ανεξαιρέτως οι υπόλοιποι.
Οι White Lies, που βγήκαν στις 6 μες στο λιοπύρι (όπως και στο περυσινό Ejekt) και κατέθεσαν το τίμιο κιθαριστικό indie rock τους μπροστά σε 400 άτομα που ήξεραν και τραγουδούσαν απνευστί τους στίχους. Οι Ting Tings, όαση φρεσκάδας, εκκεντρικότητας και σύγχρονου ήχου, ίσαμε 500 φορές ανώτεροι από τους headliners της πρώτης βραδιάς Black Eyed Peas. Ο DJ Shadow, υπέροχος υπό το σεληνόφως, με νεωτεριστική ματιά και θαυμάσιο οπτικό υλικό, προτιμότερος πάντως από τον ξεχασμένο στην Ιμπιθα Fatboy.
Και ο άρτι αφιχθείς από το Παλμ Σπρινγκς Garcia με τους ψευδο-Kuyss, μαύρη μύγα μες στο γάλα της ποπίζουσας βραδιάς, αλητάμπουρες της ερήμου που μάζεψαν το δικό τους κοινό και έβγαλαν κοροϊδευτικά τη γλώσσα στο υπόλοπο line-up. Από νωρίς έβλεπες παντού μπλούζες «Kuyss» και μουσάτους χίππις που δεν θα ξεχώριζαν τον Fatboy Slim από τον Ντιέγο Φορλάν. Στο τέλος της βραδιάς, πολλοί από αυτούς άραξαν στα ορεινά και έβλεπαν ποδόσφαιρο. Προηγουμένως είχαν βοηθήσει ώστε να αποφευχθεί το εισπρακτικό πατατράκ. Αν περίμεναν οι διοργανωτές από τους 2-3 που εμφανίστηκαν με μπλουζάκια «Norman Cook is My Dad», θα έσκαγε κανόνι.
Πρέπει να έπαιξαν νωρίς και οι Μέλισσες, αλλά μόλις έμαθα περί τινος πρόκειται πήρα δρόμο. Δεν είμαι πια 11 χρονών.
Οι φωτογραφίες ανήκουν στην Άννα Ευαγγελοπούλου
Ηταν μια παράξενη βραδιά, το Σάββατο αυτού του αλλοπρόσαλλου Rockwave.
11 Ιουλίου 2010Ηταν μια παράξενη βραδιά, το Σάββατο αυτού του αλλοπρόσαλλου Rockwave. Παράξενη και θριαμβευτική. Ή μήπως δεν ήταν θρίαμβος για τους διοργανωτές, ότι μαζεύτηκαν 5 χιλιάδες άνθρωποι (από το καλομαθημένο κοινό της ποπ…) για να παρακολουθήσουν έναν πενηντάρη τύπο ο οποίος έβαζε μουσικές επί 1,5 ώρα σκυμμένος πάνω σ’ένα λάπτοπ και κουνούσε τα χεράκια πάνω-κάτω;Ο Fatboy Slim με τη βερμούδα ήταν μάλλον ο πιο πληκτικός headliner που έχω δει στα 10 (και βάλε) χρόνια του φεστιβάλ. Φωτορυθμικούλια, χάντρες για τους ιθαγενείς, ξεπερασμένες μουσικές του 1995 και γυμναστικές επιδείξεις. Οι περισσότεροι από τους θεατές λικνίζονταν για να μη τους πάρει ο ύπνος. Αλλά η βραδιά ήταν καλή. Την έσωσαν όλοι ανεξαιρέτως οι υπόλοιποι.
Οι White Lies, που βγήκαν στις 6 μες στο λιοπύρι (όπως και στο περυσινό Ejekt) και κατέθεσαν το τίμιο κιθαριστικό indie rock τους μπροστά σε 400 άτομα που ήξεραν και τραγουδούσαν απνευστί τους στίχους. Οι Ting Tings, όαση φρεσκάδας, εκκεντρικότητας και σύγχρονου ήχου, ίσαμε 500 φορές ανώτεροι από τους headliners της πρώτης βραδιάς Black Eyed Peas. Ο DJ Shadow, υπέροχος υπό το σεληνόφως, με νεωτεριστική ματιά και θαυμάσιο οπτικό υλικό, προτιμότερος πάντως από τον ξεχασμένο στην Ιμπιθα Fatboy.Και ο άρτι αφιχθείς από το Παλμ Σπρινγκς Garcia με τους ψευδο-Kuyss, μαύρη μύγα μες στο γάλα της ποπίζουσας βραδιάς, αλητάμπουρες της ερήμου που μάζεψαν το δικό τους κοινό και έβγαλαν κοροϊδευτικά τη γλώσσα στο υπόλοπο line-up. Από νωρίς έβλεπες παντού μπλούζες «Kuyss» και μουσάτους χίππις που δεν θα ξεχώριζαν τον Fatboy Slim από τον Ντιέγο Φορλάν. Στο τέλος της βραδιάς, πολλοί από αυτούς άραξαν στα ορεινά και έβλεπαν ποδόσφαιρο. Προηγουμένως είχαν βοηθήσει ώστε να αποφευχθεί το εισπρακτικό πατατράκ. Αν περίμεναν οι διοργανωτές από τους 2-3 που εμφανίστηκαν με μπλουζάκια «Norman Cook is My Dad», θα έσκαγε κανόνι.
Πρέπει να έπαιξαν νωρίς και οι Μέλισσες, αλλά μόλις έμαθα περί τινος πρόκειται πήρα δρόμο. Δεν είμαι πια 11 χρονών.
Οι φωτογραφίες ανήκουν στην Άννα Ευαγγελοπούλου
