Ακολουθήστε μας στο Google news
Τότε, είδα την αφίσα της συναυλίας του Μιλτιάδη Πασχαλίδη στο Φεστιβάλ Βύρωνα. Στη λίστα με τους "συμμετέχουν και...", το όνομα του Ψαραντώνη δέσποζε. Οχι όμως όσο δέσποσε ο ίδιος πάνω από τα αρχαία βράχια του θεάτρου. Για να βρεθεί ίσκιος ικανός να τον σκεπάσει δαύτον, χρειάζεται ολάκερος Ψηλορείτης.
Ο φίλος Μίλτος είπε τα δικά του, ανέβασε στη σκηνή νέους συνεργάτες και παλιούς φίλους (όπως το Χρήστο Θηβαίο), κέρδισε με το σπαθί του και με το προικισμένο λαρύγγι του γερό χειροκρότημα. Ωσπου, τραγούδησε τον "Ξένιο", το τραγούδι που έγραψε όταν άκουσε σε κάποια μεταμεσονύχτια εκπομπή τον Ψαραντώνη να μιλάει για το Δία.
"Είναι υπαρκτό πρόσωπο που κυκλοφορεί ανάμεσά μας και όχι θεός στον ουρανό εξόριστος", είχε πει ο θυμόσοφος Ανωγειανός. Ετσι ακριβώς αρχίζει το τραγούδι του Μίλτου: "Στον ουρανό εξορισμένος, τριάντα αιώνες ξεγραμμένος, τι κάνει τώρα συλλογιέται, ένας θεός όταν βαριέται". Τι άλλο να κάνει, παίρνει τους δρόμους νυχτωμένος, ξένιος παλιά και τώρα ξένος. Το μόνο που τον σώνει; "Μια δοξαριά του Ψαραντώνη"!
Ηταν το -όχι έμμεσο, αλλά άμεσο και καταλυτικό- κάλεσμα προς τον 68χρόνο λυράρη από τ'Ανώγεια. Ο Ψαραντώνης ανέβηκε στη σκηνή, κάθισε στο σκαμνί που του είχαν στήσει, έπιασε τη λύρα του με το ένα χέρι, τον κεραυνό του Δία με το άλλο. Και άρχισε να μοιράζει βροντές με αυτή την φωνή που μοιάζει να βγαίνει από τα βάθη του Ιδαίου άντρου.
Ο Μίλτος και οι άλλοι μουσικοί σώπασαν και βολεύτηκαν στους δεύτερους ρόλους. Το κοινό πλησίασε τη δεξιά πλευρά τη σκηνή και κρεμάστηκε στα χείλη του Ψαραντώνη.
Εκείνος έπιασε το Ρωτόκριτο και τον χτύπησε κάτω σαν χταπόδι. Εβγαλε την Κρήτη από μέσα του και την ξάπλωσε στα πόδια μας. Μίλησε με τον ξένιο Δία και μας μαρτύρησε τα μυστικά του. Ξέθαψε από τον τάφο τον αδικοχαμένο αδελφό του και τον γέννησε ξανά, φάντασμα καθισμένο δίπλα του, κι ας τό'βαλε ο Θεός σημάδι. Μια κοπέλα δίπλα μου έκλαιγε από συγκίνηση και συγκλονισμό. Ο Κρητικός μέσα μου σπάραζε.
"Είναι σαν αρχαίος θεός", είπα, "σαν ζωντανό τοτέμ της Κρήτης". "Και όχι μόνο αυτό", με διόρθωσε μια φωνή από δίπλα. "Εμένα μου μοιάζει σαν να είναι ταυτόχρονα ο φύλακας της πύλης του Αδη".
Ο Μίλτος δεν είχε φωνή για να μιλήσει μετά το 20λεπτο ρεσιτάλ του Ψαραντώνη. Πόσο μάλλον για να συνεχίσει το πρόγραμμά του. "Τι να πω εγώ τώρα... Νιώθω σαν να εμφανίστηκε ξαφνικά δίπλα μου και να τραγούδησε ο Μπρους Σπρίνγκστην", ψέλλισε από σκηνής.
Αργότερα, έξω από τα καμαρίνια, ευλογούσε ακόμη την τύχη του: "Δεν τα κάνει συνήθως αυτά ο Ψαραντώνης. Με τσάκισε με την εμφάνισή του. Τι να έλεγα εγώ μετά από αυτό; Ενιωσα σαν τον ποδοσφαιριστή της ομάδας που χάνει με 3-0 και βλέπει το διαιτητή να δίνει 5 λεπτά καθυστερήσεις. Σφύρα το βρε καλέ μου άνθρωπε να πάμε σπίτια μας...".
Δεν είχε τύχει να ακούσω τον Ψαραντώνη σε συναυλία...
13 Ιουλίου 2010Δεν είχε τύχει να ακούσω τον Ψαραντώνη σε συναυλία, παρά μόνο από τις σκόρπιες συμμετοχές του σε δίσκους τρίτων. Ούτε τον άκουσα ποτέ να μιλάει στην τηλεόραση ή στο ραδιόφωνο. Μια σκέψη για Ηρώδειο, φέτος, ήρθε, πέρασε και έφυγε, παρασυρμένη στον άγριο άνεμο της οικονομικής κρίσης.Τότε, είδα την αφίσα της συναυλίας του Μιλτιάδη Πασχαλίδη στο Φεστιβάλ Βύρωνα. Στη λίστα με τους "συμμετέχουν και...", το όνομα του Ψαραντώνη δέσποζε. Οχι όμως όσο δέσποσε ο ίδιος πάνω από τα αρχαία βράχια του θεάτρου. Για να βρεθεί ίσκιος ικανός να τον σκεπάσει δαύτον, χρειάζεται ολάκερος Ψηλορείτης.
Ο φίλος Μίλτος είπε τα δικά του, ανέβασε στη σκηνή νέους συνεργάτες και παλιούς φίλους (όπως το Χρήστο Θηβαίο), κέρδισε με το σπαθί του και με το προικισμένο λαρύγγι του γερό χειροκρότημα. Ωσπου, τραγούδησε τον "Ξένιο", το τραγούδι που έγραψε όταν άκουσε σε κάποια μεταμεσονύχτια εκπομπή τον Ψαραντώνη να μιλάει για το Δία. "Είναι υπαρκτό πρόσωπο που κυκλοφορεί ανάμεσά μας και όχι θεός στον ουρανό εξόριστος", είχε πει ο θυμόσοφος Ανωγειανός. Ετσι ακριβώς αρχίζει το τραγούδι του Μίλτου: "Στον ουρανό εξορισμένος, τριάντα αιώνες ξεγραμμένος, τι κάνει τώρα συλλογιέται, ένας θεός όταν βαριέται". Τι άλλο να κάνει, παίρνει τους δρόμους νυχτωμένος, ξένιος παλιά και τώρα ξένος. Το μόνο που τον σώνει; "Μια δοξαριά του Ψαραντώνη"!
Ηταν το -όχι έμμεσο, αλλά άμεσο και καταλυτικό- κάλεσμα προς τον 68χρόνο λυράρη από τ'Ανώγεια. Ο Ψαραντώνης ανέβηκε στη σκηνή, κάθισε στο σκαμνί που του είχαν στήσει, έπιασε τη λύρα του με το ένα χέρι, τον κεραυνό του Δία με το άλλο. Και άρχισε να μοιράζει βροντές με αυτή την φωνή που μοιάζει να βγαίνει από τα βάθη του Ιδαίου άντρου.
Μαύρο τελετουργικό πουκάμισο, άσπρα μακριά γένια, κόκκινο βλέμμα, πέτρινοι βρηχυθμοί της κόλασης.
Ο Μίλτος και οι άλλοι μουσικοί σώπασαν και βολεύτηκαν στους δεύτερους ρόλους. Το κοινό πλησίασε τη δεξιά πλευρά τη σκηνή και κρεμάστηκε στα χείλη του Ψαραντώνη.
Εκείνος έπιασε το Ρωτόκριτο και τον χτύπησε κάτω σαν χταπόδι. Εβγαλε την Κρήτη από μέσα του και την ξάπλωσε στα πόδια μας. Μίλησε με τον ξένιο Δία και μας μαρτύρησε τα μυστικά του. Ξέθαψε από τον τάφο τον αδικοχαμένο αδελφό του και τον γέννησε ξανά, φάντασμα καθισμένο δίπλα του, κι ας τό'βαλε ο Θεός σημάδι. Μια κοπέλα δίπλα μου έκλαιγε από συγκίνηση και συγκλονισμό. Ο Κρητικός μέσα μου σπάραζε.
"Είναι σαν αρχαίος θεός", είπα, "σαν ζωντανό τοτέμ της Κρήτης". "Και όχι μόνο αυτό", με διόρθωσε μια φωνή από δίπλα. "Εμένα μου μοιάζει σαν να είναι ταυτόχρονα ο φύλακας της πύλης του Αδη".
Ο Μίλτος δεν είχε φωνή για να μιλήσει μετά το 20λεπτο ρεσιτάλ του Ψαραντώνη. Πόσο μάλλον για να συνεχίσει το πρόγραμμά του. "Τι να πω εγώ τώρα... Νιώθω σαν να εμφανίστηκε ξαφνικά δίπλα μου και να τραγούδησε ο Μπρους Σπρίνγκστην", ψέλλισε από σκηνής.
Αργότερα, έξω από τα καμαρίνια, ευλογούσε ακόμη την τύχη του: "Δεν τα κάνει συνήθως αυτά ο Ψαραντώνης. Με τσάκισε με την εμφάνισή του. Τι να έλεγα εγώ μετά από αυτό; Ενιωσα σαν τον ποδοσφαιριστή της ομάδας που χάνει με 3-0 και βλέπει το διαιτητή να δίνει 5 λεπτά καθυστερήσεις. Σφύρα το βρε καλέ μου άνθρωπε να πάμε σπίτια μας...".
