Ακολουθήστε μας στο Google news
Μέσα από μια στοίβα από νέες κυκλοφορίες που στρογγυλοκάθισαν όλο αυτό το διάστημα στο τραπεζάκι του καθιστικού, περιμένοντας υπομονετικά τη σειρά τους για το player θα ξεχωρίσω αρχικά τους Αμερικανούς The Drums και το φερώνυμο πρώτο lp τους που πρόσφατα κυκλοφόρησε από την Island και ο Βρετανικός τύπος βιάστηκε να ανακηρύξει ως next big thing. Οποία πρωτοτυπία θα μου πείτε... κι έχετε δίκιο φυσικά!
Το κουαρτέτο από το Brooklyn μας ξεκαθαρίζει από τις πρώτες κιόλας νότες του ντεμπούτου του ότι θα προτιμούσε να είχε γεννηθεί σύσσωμο στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, αφού η επιρροή των Smiths στον ήχο τους δεν είναι απλά καταλυτική αλλά σχεδόν παροιμιώδης... Εν έτει 2010 βέβαια δε ξέρω κατά πόσο αυτό μπορεί να συγκινήσει μια ολόκληρη γενιά νέων ακροατών που έμαθαν τον Morrissey από τις φιλορατσιστικές του τάσεις και τον Johnny Marr ως κιθαρίστα των Cribs! Αν τώρα στο όλο μείγμα προσθέσετε και μια δόση νέο-Βossισμού (που φαίνεται της μόδας τελευταία, αλλά για αυτό θα τα πούμε παρακάτω) τότε θα έχετε μια πλήρη εικόνα για τον ήχο, το ύφος αλλά και τη γενικότερη αισθητική των Drums. Όσοι πιστοί λοιπόν... με τις υγείες σας!
Μιας και αναφερθήκαμε όμως στις περίεργες -κατά καιρούς- διαθέσεις του Moz, ας καταπιαστούμε και με τη ολοκαίνουρια σόλο προσπάθεια ενός ανθρώπου που στο παρελθόν είχε πέσει θύμα λεκτικής επίθεσης αυτού. Μιλάμε για το The Boxer που μόλις κυκλοφόρησε ο πρώην frontman των Bloc Party, Kele Okereke.
Συνεχίζοντας μόνος του από εκεί που μας άφησαν την τελευταία φορά οι Bloc Party, ο Kele (ναι, αποφάσισε να μας κάνει τη ζωή πιο εύκολη αφήνοντας στην απέξω το ταλαιπωρημένο από εμάς του αμύητους, επώνυμο του) ανεβάζει ακόμα περισσότερο τα beats που τόσο ξένισαν τους αρκετούς fan της μπάντας στο Intimacy του 2008 και μας παρουσιάζει έναν δίσκο που φλερτάρει πιο έντονα με το tech-house από ότι έκαναν οι κυκλοφορίες του Carl Cox πριν από μια δεκαετία (και βάλε)... Not Bad, αν φυσικά αρέσκεσαι στο να κώλοχτυπιέσαι μέχρι το ξημέρωμα παρέα με τον χημικό σου!
Μιας και αναφέρθηκα στον Βoss όμως (τι θα πει ποιόν Boss;) να κλείσουμε τη στήλη αυτής της -εχμμμ- εβδομάδας με μια μπάντα που τον κάνει πραγματικά υπερήφανο. Οι Gaslight Anthem κυκλοφόρησαν τον τρίτο (και μάλλον καλύτερο) δίσκο τους, American Slang, εν μέσω διθυραμβικών κριτικών τόσο από τον μουσικό τύπο όσο και από τους συναδέλφους τους, αφού το καθαρόαιμο rock 'n' roll που υπηρετούν με σεβασμό και πάθος πραγματικά βγαίνει από την λήθη των τελευταίων χρόνων και ακούγεται πιο φρέσκο και ευχάριστο από ποτέ. Ένας πραγματικά απαραίτητος δίσκος, από το New Jersey, με αγάπη...
Υ.Γ Επειδή όμως πάνω από όλα είμαστε άνθρωποι και δη αισθηματίες, επιτρέψτε μου να κλείσω τη σημερινή, πανηγυρική (λέμε τώρα) επιστροφή της στήλης με ένα προσωπικό μήνυμα: Είμαι τρελός για σένα ζαργάνα μου...
Θα ξεχωρίσω αρχικά τους Αμερικανούς The Drums.
13 Ιουλίου 2010Η στήλη κόντεψε να γίνει μηνιαία με δική μου φυσικά υπαιτιότητα αλλά τώρα που οι ρυθμοί στις επαγγελματικές υποχρεώσεις δείχνουν να επανέρχονται στο "φυσιολογικό", λίγες μέρες πριν την καλοκαιρινή ανάπαυλα, ήρθε η ώρα και για λίγη μουσική. Επιτέλους...Μέσα από μια στοίβα από νέες κυκλοφορίες που στρογγυλοκάθισαν όλο αυτό το διάστημα στο τραπεζάκι του καθιστικού, περιμένοντας υπομονετικά τη σειρά τους για το player θα ξεχωρίσω αρχικά τους Αμερικανούς The Drums και το φερώνυμο πρώτο lp τους που πρόσφατα κυκλοφόρησε από την Island και ο Βρετανικός τύπος βιάστηκε να ανακηρύξει ως next big thing. Οποία πρωτοτυπία θα μου πείτε... κι έχετε δίκιο φυσικά!
Το κουαρτέτο από το Brooklyn μας ξεκαθαρίζει από τις πρώτες κιόλας νότες του ντεμπούτου του ότι θα προτιμούσε να είχε γεννηθεί σύσσωμο στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, αφού η επιρροή των Smiths στον ήχο τους δεν είναι απλά καταλυτική αλλά σχεδόν παροιμιώδης... Εν έτει 2010 βέβαια δε ξέρω κατά πόσο αυτό μπορεί να συγκινήσει μια ολόκληρη γενιά νέων ακροατών που έμαθαν τον Morrissey από τις φιλορατσιστικές του τάσεις και τον Johnny Marr ως κιθαρίστα των Cribs! Αν τώρα στο όλο μείγμα προσθέσετε και μια δόση νέο-Βossισμού (που φαίνεται της μόδας τελευταία, αλλά για αυτό θα τα πούμε παρακάτω) τότε θα έχετε μια πλήρη εικόνα για τον ήχο, το ύφος αλλά και τη γενικότερη αισθητική των Drums. Όσοι πιστοί λοιπόν... με τις υγείες σας!
Μιας και αναφερθήκαμε όμως στις περίεργες -κατά καιρούς- διαθέσεις του Moz, ας καταπιαστούμε και με τη ολοκαίνουρια σόλο προσπάθεια ενός ανθρώπου που στο παρελθόν είχε πέσει θύμα λεκτικής επίθεσης αυτού. Μιλάμε για το The Boxer που μόλις κυκλοφόρησε ο πρώην frontman των Bloc Party, Kele Okereke.
Συνεχίζοντας μόνος του από εκεί που μας άφησαν την τελευταία φορά οι Bloc Party, ο Kele (ναι, αποφάσισε να μας κάνει τη ζωή πιο εύκολη αφήνοντας στην απέξω το ταλαιπωρημένο από εμάς του αμύητους, επώνυμο του) ανεβάζει ακόμα περισσότερο τα beats που τόσο ξένισαν τους αρκετούς fan της μπάντας στο Intimacy του 2008 και μας παρουσιάζει έναν δίσκο που φλερτάρει πιο έντονα με το tech-house από ότι έκαναν οι κυκλοφορίες του Carl Cox πριν από μια δεκαετία (και βάλε)... Not Bad, αν φυσικά αρέσκεσαι στο να κώλοχτυπιέσαι μέχρι το ξημέρωμα παρέα με τον χημικό σου!
Μιας και αναφέρθηκα στον Βoss όμως (τι θα πει ποιόν Boss;) να κλείσουμε τη στήλη αυτής της -εχμμμ- εβδομάδας με μια μπάντα που τον κάνει πραγματικά υπερήφανο. Οι Gaslight Anthem κυκλοφόρησαν τον τρίτο (και μάλλον καλύτερο) δίσκο τους, American Slang, εν μέσω διθυραμβικών κριτικών τόσο από τον μουσικό τύπο όσο και από τους συναδέλφους τους, αφού το καθαρόαιμο rock 'n' roll που υπηρετούν με σεβασμό και πάθος πραγματικά βγαίνει από την λήθη των τελευταίων χρόνων και ακούγεται πιο φρέσκο και ευχάριστο από ποτέ. Ένας πραγματικά απαραίτητος δίσκος, από το New Jersey, με αγάπη...
Υ.Γ Επειδή όμως πάνω από όλα είμαστε άνθρωποι και δη αισθηματίες, επιτρέψτε μου να κλείσω τη σημερινή, πανηγυρική (λέμε τώρα) επιστροφή της στήλης με ένα προσωπικό μήνυμα: Είμαι τρελός για σένα ζαργάνα μου...
