Ακολουθήστε μας στο Google news
Πριν προφτάσετε να διαμαρτυρηθείτε, σπεύδω να αναγνωρίσω τη δυσάρεστη όψη του νομίσματος.Το Terra Vibe έχει κουσούρια, με σημαντικότερο αυτό της ασφάλειας σε περίπτωση δραματικού απροόπτου. Σκέφτομαι το ενδεχόμενο πυρκαγιάς αναμμένης από κάποιο βλάκα που θα πετάξει αναμμένο τσιγάρο σε ξερόχορτα και, ειλικρινά, τρομάζω. Πόσο γρήγορα μπορεί να αδειάσει αυτός ο χώρος αν υπάρξει έκτακτη ανάγκη ή και πανικός; Ο σώζων εαυτόν σωθήτω.
Παραδέχομαι, επίσης, ότι η πολύπλαγκτος Didi Music έχει να λογοδοτήσει για πολλά της κατορθώματα, με «κορυφαίο» τη ματαίωση της περυσινής συναυλίας των Killers και Duffy επειδή αποδείχθηκε ανήμπορη να κουμαντάρει μία άγρια αλλά σύντομη και γραμμένη σε όλα τα μετεωρολογικά δελτία νεροποντή. Οφείλω όμως να της αναγνωρίσω ότι κουτσά ή στραβά μετατρέπει τα παθήματά της σε μαθήματα.
Το χωράφι που αντίκρυσα την πρώτη φορά που πέρασα την πόρτα του Terra Vibe ελάχιστα θυμίζει το σημερινό χώρο του φεστιβάλ. Πλέον υπάρχουν 2+1 σκηνές με ιδανική απόσταση μεταξύ τους ώστε να φτάνει γρήγορα το κοινό από τη μία στην άλλη, τουαλέτες αρκετές για να αποφεύγονται οι ουρές (εσχάτως μάλιστα χτίστηκαν και μόνιμες εκτός από τις χημικές), πολυάριθμα περίπτερα για εναλλακτικές δράσεις και χάπενινγκς (που λεν και στο χωριό μου), φαγητό για όποιον θέλει να αποφύγει τα «βρώμικα» της εξόδου, μπύρες κρύες και φτηνότερες από οποιυδήποτε άλλου συναυλιακού χώρου, πολλά μπαρ, άπλα για βόλτα και αραλίκι, αρκετή σκιά για τις συναυλίες που αρχίζουν νωρίς, μέχρι κι ένα μαντρί με πρόβατα που φάνηκε ότι είδα την τελευταία φορά. Εντόπισα και πέρασμα στο συρματόπλεγμα απ’όπου μπουκάρουν οι τζαμπατζήδες, αλλά αυτό δεν θα το γράψω.
Το παρκάρισμα είναι μία εγγενής αδυναμία, αλλά τα τελευταία 2-3 χρόνια δημιουργήθηκε και χώρος στάθμευσης, έστω για ολίγους. Υπάρχει όμως και πρόβλεψη για όσους θέλουν να αποφύγουν το οδήγημα, αφού δρομολογούνται λεωφορεία από το κέντρο της Αθήνας για τις συναυλίες, ενώ βολεύουν απ’ό,τι ξέρω και τα τρένα του ΟΣΕ που σταθμεύουν στη γειτονική Σφενδύλη. Οι συναυλίες στο Terra Vibe τελειώνουν όχι στις 1-2 τη νύχτα, αλλά στις 11.30μμ.
Ποιο είναι λοιπόν το πρόβλημα; Το διάβασα και το ξαναδιάβασα στα μουσικά «φόρα» και φέτος, όπως το διαβάζω κάθε χρόνο τέτοια εποχή: «Η ταλαιπωρία». Ω! Τι μου λέτε; Μας κακομαθαίνετε, κύριε πρέσβη μου. Εχει τύχει να παρκάρω στην αρχή της ουράς των αυτοκινήτων σε συναυλίες με κοσμοπλημμύρα, αλλά το περπάτημα ουδέποτε ξεπέρασε τα 20 λεπτά, με μοναδική εξαίρεση τη χαοτική βραδιά του Roger Waters.
Είκοσι συν είκοσι λεπτά περπάτημα; Απορώ πώς το άντεξα και δεν χρειάστηκα πρώτες βοήθειες. Άλλα δεκαπέντε λεπτά για να ξεπαρκάρω; Τα νεύρα μου τσατάλια. Πηγαίνετέ με στο ΟΑΚΑ, απ’όπου φεύγεις σε ένα λεπτό και διασχίζεις την Κηφισίας σε είκοσι δευτερόλεπτα. Ή φέρτε μου συναυλίες στο Τάε-κβον-ντο με τον ήχο καμπάνα και την αστραπιαία έξοδο από το πάρκινγκ και το φανάρι του Φαλήρου.
Στην ανάγκη, ας κάνουμε όλα τα «λάιβ» σ’εκείνη την αποθήκη όπου έπαιξαν οι Pet Shop Boys στα Σπάτα. Μπορεί να χρειαστήκαμε μία ώρα για να βγούμε από το χώρο στάθμευσης, αλλά θα φεύγαμε εύκολα αν παίρναμε αεροπλανάκι από το «Ελ.Βενιζέλος».
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, αγγίζει τα όρια του γελοίου να διαμαρτυρόμαστε για την ταλαιπωρία της Μαλακάσας. Πιο πολύ με ενοχλεί η υποχρέωση να πληρώσω διόδια ένα χιλιόμετρο πριν το Terra Vibe, παρά το υπόλοιπο πακέτο. Στον κόσμο ολόκληρο, τα φεστιβάλ γίνονται έξω από τα όρια της πόλης και περιλαμβάνουν άφθονο ποδαρόδρομο. Και οποιοδήποτε γεγονός συγκεντρώνει 15-20 χιλιάδες κόσμο, πόσω μάλλον περισσότερο, είναι καταδικασμένο να δημιουργεί μικρά ή μεγάλα μποτιλιαρίσματα.
Γιατί να μετατρέπουμε σε κυρίαρχη άποψη τη γκρίνια των καλομαθημένων που θέλουν αυτοκίνητο ακόμα και για να πάνε από το σπίτι στο περίπτερο; «Εμείς το ποπ κοινό είμαστε αλλιώς», έγραφαν κάποιοι μετά την εισπρακτικά αποτυχημένη συναυλία των Black Eyed Peas. «Δεν μπορούμε να τρέχουμε στη Μαλακάσα». Και γιατί δεν καθίσατε στο σπίτι σας να ακούσετε τους δίσκους; Αδικα ταλαιπωρήσατε την κόμμωση και το πεντικιούρ.
Αν μη τι άλλο, το Terra Vibe μας προσφέρει την αφορμή για να ζήσουμε σκόρπιες βραδιές μέσα στο δάσος, μακριά από τη βρωμιά και την ανυπόφορη φασαρία της πόλης, συντροφιά με την αγαπημένη μας μουσική, κάτω από το φεγγαράκι. Προσωπικά εύχομαι να μακροημερεύσει το πείραμα της Didi με την πολυετή ενοικίαση του χώρου και ελπίζω να παρακολουθήσω ακόμα περισσότερες συναυλίες μέσα στην πυκνή πρασινάδα του Terra Vibe.
Είναι ο μοναδικός χώρος στην Αθήνα που μπορεί να με προσελκύσει σε μία συναυλία που μου μισοαρέσει, όπως λ.χ. οι φετινοί Rammstein ή η μεσαία βραδιά του Rockwave. Για άλλους χώρους ισχύει το ακριβώς αντίθετο: τα «θέλω και δεν θέλω» μου μετατρέπονται σε «δεν πάω» όταν η συναυλία γίνεται λ.χ. στο Τάε-κβον-ντο ή στην Ξιφασκία. Πάλι καλά, θα πείτε, που πέσαμε στην παγίδα των Ολυμπιακών Αγώνων και αποκτήσαμε τουλάχιστον 3-4 «αρένες» που μπορούν να στεγάσουν μεγαλούτσικες συναυλίες…
Terra Vibe το εγκώμιον...
20 Ιουλίου 2010Το ομολογώ και τρέχω να κρυφτώ: εμένα μου αρέσει να πηγαίνω στο Terra Vibe για να παρακολουθήσω συναυλίες. Εμπρός λοιπόν, κρεμάστε μου κουδούνια! Παρακαλώ όμως να είναι ο ήχος τους καλύτερος από αυτόν του Τάε-κβον-ντο…Πριν προφτάσετε να διαμαρτυρηθείτε, σπεύδω να αναγνωρίσω τη δυσάρεστη όψη του νομίσματος.Το Terra Vibe έχει κουσούρια, με σημαντικότερο αυτό της ασφάλειας σε περίπτωση δραματικού απροόπτου. Σκέφτομαι το ενδεχόμενο πυρκαγιάς αναμμένης από κάποιο βλάκα που θα πετάξει αναμμένο τσιγάρο σε ξερόχορτα και, ειλικρινά, τρομάζω. Πόσο γρήγορα μπορεί να αδειάσει αυτός ο χώρος αν υπάρξει έκτακτη ανάγκη ή και πανικός; Ο σώζων εαυτόν σωθήτω.
Παραδέχομαι, επίσης, ότι η πολύπλαγκτος Didi Music έχει να λογοδοτήσει για πολλά της κατορθώματα, με «κορυφαίο» τη ματαίωση της περυσινής συναυλίας των Killers και Duffy επειδή αποδείχθηκε ανήμπορη να κουμαντάρει μία άγρια αλλά σύντομη και γραμμένη σε όλα τα μετεωρολογικά δελτία νεροποντή. Οφείλω όμως να της αναγνωρίσω ότι κουτσά ή στραβά μετατρέπει τα παθήματά της σε μαθήματα.Το χωράφι που αντίκρυσα την πρώτη φορά που πέρασα την πόρτα του Terra Vibe ελάχιστα θυμίζει το σημερινό χώρο του φεστιβάλ. Πλέον υπάρχουν 2+1 σκηνές με ιδανική απόσταση μεταξύ τους ώστε να φτάνει γρήγορα το κοινό από τη μία στην άλλη, τουαλέτες αρκετές για να αποφεύγονται οι ουρές (εσχάτως μάλιστα χτίστηκαν και μόνιμες εκτός από τις χημικές), πολυάριθμα περίπτερα για εναλλακτικές δράσεις και χάπενινγκς (που λεν και στο χωριό μου), φαγητό για όποιον θέλει να αποφύγει τα «βρώμικα» της εξόδου, μπύρες κρύες και φτηνότερες από οποιυδήποτε άλλου συναυλιακού χώρου, πολλά μπαρ, άπλα για βόλτα και αραλίκι, αρκετή σκιά για τις συναυλίες που αρχίζουν νωρίς, μέχρι κι ένα μαντρί με πρόβατα που φάνηκε ότι είδα την τελευταία φορά. Εντόπισα και πέρασμα στο συρματόπλεγμα απ’όπου μπουκάρουν οι τζαμπατζήδες, αλλά αυτό δεν θα το γράψω.
Το παρκάρισμα είναι μία εγγενής αδυναμία, αλλά τα τελευταία 2-3 χρόνια δημιουργήθηκε και χώρος στάθμευσης, έστω για ολίγους. Υπάρχει όμως και πρόβλεψη για όσους θέλουν να αποφύγουν το οδήγημα, αφού δρομολογούνται λεωφορεία από το κέντρο της Αθήνας για τις συναυλίες, ενώ βολεύουν απ’ό,τι ξέρω και τα τρένα του ΟΣΕ που σταθμεύουν στη γειτονική Σφενδύλη. Οι συναυλίες στο Terra Vibe τελειώνουν όχι στις 1-2 τη νύχτα, αλλά στις 11.30μμ.Ποιο είναι λοιπόν το πρόβλημα; Το διάβασα και το ξαναδιάβασα στα μουσικά «φόρα» και φέτος, όπως το διαβάζω κάθε χρόνο τέτοια εποχή: «Η ταλαιπωρία». Ω! Τι μου λέτε; Μας κακομαθαίνετε, κύριε πρέσβη μου. Εχει τύχει να παρκάρω στην αρχή της ουράς των αυτοκινήτων σε συναυλίες με κοσμοπλημμύρα, αλλά το περπάτημα ουδέποτε ξεπέρασε τα 20 λεπτά, με μοναδική εξαίρεση τη χαοτική βραδιά του Roger Waters.
Είκοσι συν είκοσι λεπτά περπάτημα; Απορώ πώς το άντεξα και δεν χρειάστηκα πρώτες βοήθειες. Άλλα δεκαπέντε λεπτά για να ξεπαρκάρω; Τα νεύρα μου τσατάλια. Πηγαίνετέ με στο ΟΑΚΑ, απ’όπου φεύγεις σε ένα λεπτό και διασχίζεις την Κηφισίας σε είκοσι δευτερόλεπτα. Ή φέρτε μου συναυλίες στο Τάε-κβον-ντο με τον ήχο καμπάνα και την αστραπιαία έξοδο από το πάρκινγκ και το φανάρι του Φαλήρου.
Στην ανάγκη, ας κάνουμε όλα τα «λάιβ» σ’εκείνη την αποθήκη όπου έπαιξαν οι Pet Shop Boys στα Σπάτα. Μπορεί να χρειαστήκαμε μία ώρα για να βγούμε από το χώρο στάθμευσης, αλλά θα φεύγαμε εύκολα αν παίρναμε αεροπλανάκι από το «Ελ.Βενιζέλος».Κατά την ταπεινή μου γνώμη, αγγίζει τα όρια του γελοίου να διαμαρτυρόμαστε για την ταλαιπωρία της Μαλακάσας. Πιο πολύ με ενοχλεί η υποχρέωση να πληρώσω διόδια ένα χιλιόμετρο πριν το Terra Vibe, παρά το υπόλοιπο πακέτο. Στον κόσμο ολόκληρο, τα φεστιβάλ γίνονται έξω από τα όρια της πόλης και περιλαμβάνουν άφθονο ποδαρόδρομο. Και οποιοδήποτε γεγονός συγκεντρώνει 15-20 χιλιάδες κόσμο, πόσω μάλλον περισσότερο, είναι καταδικασμένο να δημιουργεί μικρά ή μεγάλα μποτιλιαρίσματα.
Γιατί να μετατρέπουμε σε κυρίαρχη άποψη τη γκρίνια των καλομαθημένων που θέλουν αυτοκίνητο ακόμα και για να πάνε από το σπίτι στο περίπτερο; «Εμείς το ποπ κοινό είμαστε αλλιώς», έγραφαν κάποιοι μετά την εισπρακτικά αποτυχημένη συναυλία των Black Eyed Peas. «Δεν μπορούμε να τρέχουμε στη Μαλακάσα». Και γιατί δεν καθίσατε στο σπίτι σας να ακούσετε τους δίσκους; Αδικα ταλαιπωρήσατε την κόμμωση και το πεντικιούρ.
Αν μη τι άλλο, το Terra Vibe μας προσφέρει την αφορμή για να ζήσουμε σκόρπιες βραδιές μέσα στο δάσος, μακριά από τη βρωμιά και την ανυπόφορη φασαρία της πόλης, συντροφιά με την αγαπημένη μας μουσική, κάτω από το φεγγαράκι. Προσωπικά εύχομαι να μακροημερεύσει το πείραμα της Didi με την πολυετή ενοικίαση του χώρου και ελπίζω να παρακολουθήσω ακόμα περισσότερες συναυλίες μέσα στην πυκνή πρασινάδα του Terra Vibe.Είναι ο μοναδικός χώρος στην Αθήνα που μπορεί να με προσελκύσει σε μία συναυλία που μου μισοαρέσει, όπως λ.χ. οι φετινοί Rammstein ή η μεσαία βραδιά του Rockwave. Για άλλους χώρους ισχύει το ακριβώς αντίθετο: τα «θέλω και δεν θέλω» μου μετατρέπονται σε «δεν πάω» όταν η συναυλία γίνεται λ.χ. στο Τάε-κβον-ντο ή στην Ξιφασκία. Πάλι καλά, θα πείτε, που πέσαμε στην παγίδα των Ολυμπιακών Αγώνων και αποκτήσαμε τουλάχιστον 3-4 «αρένες» που μπορούν να στεγάσουν μεγαλούτσικες συναυλίες…
