Ακολουθήστε μας στο Google news
Στολισμένες όλες με μακριά ξανθόγκριζα περιποιημένα μαλλιά, δερμάτινα ακριβά μπουφάν, τζηνιές επιμελώς σχισμένες. «Προφανώς ήρθαν στο Λας Βέγκας για να παίξουν στο καζίνο και για να ψαρέψουν τεκνά», σκέφτηκα.
Όταν σταμάτησαν για να αγοράσουν μπύρες, πρόσεξα ότι μερικές από αυτές είχαν γένια και μουστάκια. Στην πραγματικότητα, καμία από τις πέντε δεν ήταν γυναίκα – αν και διατηρώ τις αμφιβολίες για εκείνη που αργότερα έμαθα ότι είναι ο τραγουδιστής του συγκροτήματος.
Οι πέντε λεβεντόγριες ήταν οι REO Speedwagon.
Bρίσκονταν εκεί όπου τους συνάντησα, στο «Thomas and Mack Center» του Λας Βέγκας για μια τελική πρόβα εν όψει της συναυλίας που θα έδιναν το ίδιο βράδυ, μπροστά σε αλαλάζον πλήθος 15.000 δικαίων και αδίκων.
Δεκαπέντε χιλιάδων. Εν έτει 2010.
Προς στιγμήν, πήγα να πέσω στη γνωστή, ύπουλη παγίδα. «Πωωω, ρε, Αρ-Ι-Ο Σπιντγουάγκον. Τους ακούγαμε όταν πηγαίναμε σχολείο. I’m gonna keep on loving you-ou-ouuuu! Φοβεροί ήταν». Επειτα, άκουσα στο ραδιόφωνο δύο τραγούδια τους, ένα παλαιό και ένα καινούριο. Και κατάλαβα, ότι δεν ήταν φοβεροί οι REO της νιότης μας, αλλά η ίδια η νιότη μας. Οποια μουσική κι αν τη συνόδευε.
Κι όμως, οι «γριές» βγάζουν ακόμη μουσική. Ιδια κι απαράλλαχτη με του 1982, αλλά χωρίς την –όποια- έμπνευση. Στην Αμερική, όπου «classic» σημαίνει συνήθως «jurassic», μαζεύουν κόσμο και κοσμάκη στις συναυλίες τους.
Φέτος γιορτάζουν τα 400 χρόνια τους στη μουσική σκηνή ή κάτι ανάλογο. Μάλιστα παίζουν ολόκληρο το “Hi Infidelity” με τα τραγούδια του στη σωστή σειρά, λες και είναι το “Wall” ή το “Berlin” ή το “Ok Computer”. A, καλά, τους Radiohead ούτε που τους έχουν ακουστά εδώ στο Αμέρικα. Περιττό να σας πω ότι σε λίγες μέρες καταφτάνει στο Λας Βέγκας και η λαίλαπα Scorpions.
Ευτυχώς, βρήκα δικλείδα ασφαλείας. Το ίδιο βράδυ έπαιζαν στο House of Blues της πόλης οι Keane, με σαπόρτ μάλιστα τον Fran Healy των Travis και τη μισότρελη Ingrid Michaelson. Πήγα και πήρα ανάσα, μαζί με τα ωραιότερα τυπάκια που είδα να κυκλοφορούν αυτό το παράξενο Σαββατοκύριακο στην «πόλη της αμαρτίας». Αγγλοι, φυσικά, οι περισσότεροι. Και κάτι Σκωτσέζοι με φανέλες της Σέλτικ. Στο Μάντσεστερ και στη Γλασκώβη, κανένας δεν ακούει REO Speedwagon και Scorpions.
Μπορεί να είναι λίγο νερόβραστοι οι Keane, για ροκ χωρίς κιθάρες μιλάμε άλλωστε, ωστόσο είναι νέοι άνθρωποι που απευθύνονται σε νέους ανθρώπους, αποπνέουν φρεσκάδα και βρίσκονται και στο απόγειο της όποιας δόξας τους. Δεν είναι δα πολλά τα συγκροτήματα που έχουν γράψει τραγούδια καλύτερα από το Somewhere Only We Know. Θα περιοδεύουν άραγε ακόμη το 2030; Και θα λένε στις συναυλίες του το «Under the Iron Sea» με την ορθή σειρά και απνευστί;
Πάνω απ’όλα, θυμήθηκα στο House of Blues πώς είναι να βλέπεις συναυλία στον πολιτισμένο κόσμο. Ουδείς κάπνιζε, ουδείς καθόταν στα σκαλιά, ουδείς έστηνε στασίδι μπροστά στην έξοδο κινδύνου, ουδείς διοργανωτής έκοψε υπεράριθμα εισιτήρια, ουδεμία μπύρα πουλήθηκε χωρίς να δοθεί απόδειξη. Το εισιτήριο για τους Keane κόστιζε –ορθίων- 39 δολάρια. Στους REO Speedwagon, οι τιμές άρχιζαν από 65 και πλησίαζαν τη 200άρα!
Νομίζω μάλιστα ότι μαζί τους έπαιζε και η Πατ Μπέναταρ, σε ρόλο γνήσιας λεβεντόγριας χωρίς γένια και χωρίς μουστάκια, αλλά αυτό θα κάνω ότι δεν το πρόσεξα…
Περπατούσα αμέριμνος σε ένα γήπεδο μακρυνό όπου με έστειλε το καθήκον, όταν είδα να βαδίζουν μπροστά μου αγέρωχες πέντε λεβεντόγριες.
27 Ιουλίου 2010Περπατούσα αμέριμνος σε ένα γήπεδο μακρυνό όπου με έστειλε το καθήκον, όταν είδα να βαδίζουν μπροστά μου αγέρωχες πέντε λεβεντόγριες.Στολισμένες όλες με μακριά ξανθόγκριζα περιποιημένα μαλλιά, δερμάτινα ακριβά μπουφάν, τζηνιές επιμελώς σχισμένες. «Προφανώς ήρθαν στο Λας Βέγκας για να παίξουν στο καζίνο και για να ψαρέψουν τεκνά», σκέφτηκα.
Όταν σταμάτησαν για να αγοράσουν μπύρες, πρόσεξα ότι μερικές από αυτές είχαν γένια και μουστάκια. Στην πραγματικότητα, καμία από τις πέντε δεν ήταν γυναίκα – αν και διατηρώ τις αμφιβολίες για εκείνη που αργότερα έμαθα ότι είναι ο τραγουδιστής του συγκροτήματος.
Οι πέντε λεβεντόγριες ήταν οι REO Speedwagon.
Bρίσκονταν εκεί όπου τους συνάντησα, στο «Thomas and Mack Center» του Λας Βέγκας για μια τελική πρόβα εν όψει της συναυλίας που θα έδιναν το ίδιο βράδυ, μπροστά σε αλαλάζον πλήθος 15.000 δικαίων και αδίκων.
Δεκαπέντε χιλιάδων. Εν έτει 2010.
Προς στιγμήν, πήγα να πέσω στη γνωστή, ύπουλη παγίδα. «Πωωω, ρε, Αρ-Ι-Ο Σπιντγουάγκον. Τους ακούγαμε όταν πηγαίναμε σχολείο. I’m gonna keep on loving you-ou-ouuuu! Φοβεροί ήταν». Επειτα, άκουσα στο ραδιόφωνο δύο τραγούδια τους, ένα παλαιό και ένα καινούριο. Και κατάλαβα, ότι δεν ήταν φοβεροί οι REO της νιότης μας, αλλά η ίδια η νιότη μας. Οποια μουσική κι αν τη συνόδευε.
Κι όμως, οι «γριές» βγάζουν ακόμη μουσική. Ιδια κι απαράλλαχτη με του 1982, αλλά χωρίς την –όποια- έμπνευση. Στην Αμερική, όπου «classic» σημαίνει συνήθως «jurassic», μαζεύουν κόσμο και κοσμάκη στις συναυλίες τους.
Φέτος γιορτάζουν τα 400 χρόνια τους στη μουσική σκηνή ή κάτι ανάλογο. Μάλιστα παίζουν ολόκληρο το “Hi Infidelity” με τα τραγούδια του στη σωστή σειρά, λες και είναι το “Wall” ή το “Berlin” ή το “Ok Computer”. A, καλά, τους Radiohead ούτε που τους έχουν ακουστά εδώ στο Αμέρικα. Περιττό να σας πω ότι σε λίγες μέρες καταφτάνει στο Λας Βέγκας και η λαίλαπα Scorpions.
Ευτυχώς, βρήκα δικλείδα ασφαλείας. Το ίδιο βράδυ έπαιζαν στο House of Blues της πόλης οι Keane, με σαπόρτ μάλιστα τον Fran Healy των Travis και τη μισότρελη Ingrid Michaelson. Πήγα και πήρα ανάσα, μαζί με τα ωραιότερα τυπάκια που είδα να κυκλοφορούν αυτό το παράξενο Σαββατοκύριακο στην «πόλη της αμαρτίας». Αγγλοι, φυσικά, οι περισσότεροι. Και κάτι Σκωτσέζοι με φανέλες της Σέλτικ. Στο Μάντσεστερ και στη Γλασκώβη, κανένας δεν ακούει REO Speedwagon και Scorpions.Μπορεί να είναι λίγο νερόβραστοι οι Keane, για ροκ χωρίς κιθάρες μιλάμε άλλωστε, ωστόσο είναι νέοι άνθρωποι που απευθύνονται σε νέους ανθρώπους, αποπνέουν φρεσκάδα και βρίσκονται και στο απόγειο της όποιας δόξας τους. Δεν είναι δα πολλά τα συγκροτήματα που έχουν γράψει τραγούδια καλύτερα από το Somewhere Only We Know. Θα περιοδεύουν άραγε ακόμη το 2030; Και θα λένε στις συναυλίες του το «Under the Iron Sea» με την ορθή σειρά και απνευστί;
Πάνω απ’όλα, θυμήθηκα στο House of Blues πώς είναι να βλέπεις συναυλία στον πολιτισμένο κόσμο. Ουδείς κάπνιζε, ουδείς καθόταν στα σκαλιά, ουδείς έστηνε στασίδι μπροστά στην έξοδο κινδύνου, ουδείς διοργανωτής έκοψε υπεράριθμα εισιτήρια, ουδεμία μπύρα πουλήθηκε χωρίς να δοθεί απόδειξη. Το εισιτήριο για τους Keane κόστιζε –ορθίων- 39 δολάρια. Στους REO Speedwagon, οι τιμές άρχιζαν από 65 και πλησίαζαν τη 200άρα!
Νομίζω μάλιστα ότι μαζί τους έπαιζε και η Πατ Μπέναταρ, σε ρόλο γνήσιας λεβεντόγριας χωρίς γένια και χωρίς μουστάκια, αλλά αυτό θα κάνω ότι δεν το πρόσεξα…
