Ακολουθήστε μας στο Google news
Όμως ο (Sir) Paul McCartney δημιούργησε μία αξιοζήλευτη solo πορεία που ακόμα και ως αυτόνομη στέκει. Αν κάποιος άλλος καλλιτέχνης είχε ένα ξεκίνημα στις αρχές του 70 όπως αυτός και έχοντας ενσωματώσει τα διδάγματα του πως φτιάχνεται το τραγούδι (αλλά και πως τραγουδιέται και παράγεται –σημαντικότατο) θα τον είχαμε ως αξιότιμο –για παράδειγμα ο θαυμάσιος Billy Joel.
Και ξεχνάμε ότι το Band on the Run είναι ένας δίσκος που σπάζει κόκαλα ακόμα και τώρα. Λησμονούμε ότι έθεσε τον εαυτό του κάτω από το Wings χωρίς να προβάλλει άμεσα το ηχηρότατο όνομα του. Αφήνουμε κατά μέρος ότι ο πολύς George Martin επέστρεψε στο studio μαζί του για να παράγει εκ νέου πραγματικά καλή μουσική (Tug of War, Pipes of Peace). Ότι ακόμα και στην επάρατη για την pop δεκαετία του 80 κατάφερε να εκπονήσει δίσκους που και εσωτερική ευαισθησία είχαν και αξιοπρόσεκτες μουσικές δομές. Γράφουμε στα παλιά των υποδημάτων μας ότι μαζί με την Nancy Sinatra έχει πει μακράν το καλύτερο τραγούδι που έχει συνοδεύσει τίτλους ταινίας James Bond με τη μικρή συμφωνιέτα που ονομάζεται Live and Let Die (σε αντίθεση μάλιστα με την Nancy Sinatra και το You Only Live Twice, ο McCartney έχει συνθέσει το τραγούδι). Όπως ξεπερνάμε ως αυτονόητο ότι έχει τα ώτα ανοικτά σε νέους καλλιτέχνες και τους καλεί να ανοίγουν συναυλίες του (πρόσφατη περίπτωση οι MGMT).
Και στα παραπάνω μπορείτε να προσθέσετε ότι δεν είμαι ο «κόψε φλέβα» Beatle οπαδός, ασχέτως του αν το μεγαλείο τους μου κόβει προσωπικά την ανάσα ενίοτε όταν ξανακούω το Revolver ή το Rubber Soul. Απλά ξανακούω αυτές τις ημέρες εκείνη τη θαυμάσια σε επίπεδο πυξίδας για τη solo πορεία του Μεγάλου Άγγλου διπλή συλλογή με τον τίτλο Wingspan (Hits & History ο υπότιτλος/Parlophone/2001) και δεν μπόρεσα να μη συγκινηθώ από την τελειότητα (τολμώ να γράψω) πολλών εκ των συνθέσεων του Ram ή του Wild Life. Συν του ότι η έκδοση φιλοξενεί ένα θαυμάσιο σμάρι από φωτογραφίες (studio αλλά και outdoors) όπου αν μη τι άλλο βλέπεις την πορεία (ειδικότερα στα 70s) μέσα από ντυσίματα, συμπεριφορικές απέναντι στην κάμερα, φίλτρα και διαφράγματα…Έργα και ημέρες….
Για τον Paul McCartney...
27 Ιουλίου 2010Τον έχουν λοιδορήσει πολλάκις. Ότι έφαγε τα συκώτια του αείμνηστου, ότι πολύ γρήγορα ξέχασε την επί σειρά (πολλών) ετών σύντροφο του (την αεικίνητη Linda), για τις προσπάθειες του στη συμφωνική μουσική (δικαίως, βλέπε Liverpool Oratorio), ακόμα για το ότι είναι sir…Όμως ο (Sir) Paul McCartney δημιούργησε μία αξιοζήλευτη solo πορεία που ακόμα και ως αυτόνομη στέκει. Αν κάποιος άλλος καλλιτέχνης είχε ένα ξεκίνημα στις αρχές του 70 όπως αυτός και έχοντας ενσωματώσει τα διδάγματα του πως φτιάχνεται το τραγούδι (αλλά και πως τραγουδιέται και παράγεται –σημαντικότατο) θα τον είχαμε ως αξιότιμο –για παράδειγμα ο θαυμάσιος Billy Joel. Και ξεχνάμε ότι το Band on the Run είναι ένας δίσκος που σπάζει κόκαλα ακόμα και τώρα. Λησμονούμε ότι έθεσε τον εαυτό του κάτω από το Wings χωρίς να προβάλλει άμεσα το ηχηρότατο όνομα του. Αφήνουμε κατά μέρος ότι ο πολύς George Martin επέστρεψε στο studio μαζί του για να παράγει εκ νέου πραγματικά καλή μουσική (Tug of War, Pipes of Peace). Ότι ακόμα και στην επάρατη για την pop δεκαετία του 80 κατάφερε να εκπονήσει δίσκους που και εσωτερική ευαισθησία είχαν και αξιοπρόσεκτες μουσικές δομές. Γράφουμε στα παλιά των υποδημάτων μας ότι μαζί με την Nancy Sinatra έχει πει μακράν το καλύτερο τραγούδι που έχει συνοδεύσει τίτλους ταινίας James Bond με τη μικρή συμφωνιέτα που ονομάζεται Live and Let Die (σε αντίθεση μάλιστα με την Nancy Sinatra και το You Only Live Twice, ο McCartney έχει συνθέσει το τραγούδι). Όπως ξεπερνάμε ως αυτονόητο ότι έχει τα ώτα ανοικτά σε νέους καλλιτέχνες και τους καλεί να ανοίγουν συναυλίες του (πρόσφατη περίπτωση οι MGMT).Και στα παραπάνω μπορείτε να προσθέσετε ότι δεν είμαι ο «κόψε φλέβα» Beatle οπαδός, ασχέτως του αν το μεγαλείο τους μου κόβει προσωπικά την ανάσα ενίοτε όταν ξανακούω το Revolver ή το Rubber Soul. Απλά ξανακούω αυτές τις ημέρες εκείνη τη θαυμάσια σε επίπεδο πυξίδας για τη solo πορεία του Μεγάλου Άγγλου διπλή συλλογή με τον τίτλο Wingspan (Hits & History ο υπότιτλος/Parlophone/2001) και δεν μπόρεσα να μη συγκινηθώ από την τελειότητα (τολμώ να γράψω) πολλών εκ των συνθέσεων του Ram ή του Wild Life. Συν του ότι η έκδοση φιλοξενεί ένα θαυμάσιο σμάρι από φωτογραφίες (studio αλλά και outdoors) όπου αν μη τι άλλο βλέπεις την πορεία (ειδικότερα στα 70s) μέσα από ντυσίματα, συμπεριφορικές απέναντι στην κάμερα, φίλτρα και διαφράγματα…Έργα και ημέρες….
