Ακολουθήστε μας στο Google news
Εγώ λοιπόν δεν θα έλεγα ανταγωνιστικά αλλά σε επίπεδο κώδικα μιας και το αιγυπτιακό τρίγωνο θα έβρισκε αισθητικές αντιστάσεις στις ρωμαϊκές καμάρες του Τιβέριου. Προς τιμήν της ομάδας παραγωγής της Λυρικής αντιπροτάθηκε ολογραμματική πυραμίδα φτιαγμένη από δέσμες φωτός –είχαν μάλλον γνώση οι φύλακες.
Δυστυχώς και οι τρεις παραστάσεις του Verdi-κου αριστουργήματος στο αρχαίο θέατρο των Αθηνών ήταν καρα sold out και δεν καταφέραμε να ακούσουμε τον ανθοστόλιστο λόγο του Radames καθώς αυτός εκφράζει τον έρωτα του προς τη Αιθιοπή (πρώην) πριγκίπισσα και (νυν) σκλάβα.
Ο Γάτος του Ροζ θριαμβεύει στο Δελφινάριο –βλέπε Μάρκουλης και Σια. Αντιθέτως ο Στάθης Ψάλτης επιτίθεται μέσω αφισών (παντού) με μια παλαιομοδίτικη αφίσα όπου εναγκαλίζεται φιάλη σαμπάνιας μιας και σαρκάζει και ενσαρκώνει τη Τζούλια –αναμενόμενο hit στα φετινά επιθεωρησιακά νούμερα.
Η επιθεώρηση είναι μία καταπληκτική φόρμουλα θεατρικής δράσης που αν και στην Ελλάδα θα μπορούσε να έχει το 100% του κοινού στα πόδια της –και στις καρέκλες της- μιας και διαθέτει κολοσσιαία ταλέντα [ο Ψάλτης αλλά και ο Σεφερλής (ναι!ναι!) είναι μερικά από αυτά και σαφώς ο αείμνηστος Μουστάκας] εντούτοις προτιμά το επιφανειακό χιούμορ (βλέπε χαβαλές, ουσιαστική η διαφορά), στοχεύοντας στα μικροαστικά ακροατήρια. Που είναι και τα μοναδικά που μπορεί να βρουν λόγο ύπαρξης στην ψυχορραγούσα λογική των μπαλεττομπουτιών που παρελαύνουν σε στανταρικό χρόνο επί σανιδιού και οφθαλμών….
Το ξέρω ότι έχουν γραφτεί πολλά (;) για το ζήτημα της ηχητικής συντεταγμένης στο Αττικό Μετρό αλλά επειδή προσωπικώς το χρησιμοποιώ σε συντριπτικό ποσοστό σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο μέσο στη μητρόπολη Γκόθαμ (που δεν έχει Batman όμως ούτε για αστείο…), δεν μπορώ παρά να παρατηρήσω την ασάφεια και την αλλοφροσύνη που διακατέχει αυτούς που έχουν κάνει τις μουσικές επιλογές –αν και μάλλον τα ξυλάκια του Γιουνγκ έριξαν για να αποφασίσουν. Σε ποιους παίζουν αυτές τις καρικατούρες κλασσικής μουσικής –και μάλιστα ως επί το πλείστον σε κακές εκτελέσεις από μετριότατες ορχήστρες; Ακόμα και κάποια σαξοφωνικά λογύδρια του Γιώργου Κατσαρού που σερβίρει ενίοτε ο υπέργειος σιδηρόδρομος (ειδικότερα στο Μοναστηράκι/Θησείο ένεκα τουρισμού) είναι πιο ταιριαστά μέσα στις απλές διασκευές γνωστών ελληνικών τραγουδιών που διαπράττουν.
Αυτό το «σώνει και καλά Ευρώπη» φέρνει από γέλωτα μέχρι υστερία. Όχι βέβαια πως αν έβαζαν Brian Eno θα ενθουσιάζονταν όλοι –όπως αποκαλύπτει η πρόσφατη βιογραφία του μεγάλου συνθέτη σε σχετικό χωρίο με την εφαρμογή των ambient έργων του σε αεροδρόμια και σιδηροδρομικούς σταθμούς. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να κοτσάρεις έναν Βιβάλντι επειδή σου ψιθύρισε ο όποιος τρεχαγυρευόπουλος κάποια στιγμή ότι «είναι μεγάλο έργο της κλασσικής». Άντε και δεν ξέρετε από ψυχοδυναμικές και ηχοβολιστική ψυχολογία –δεκτό και σεβαστό.
Όμως αυτή η επίπλαστη κοσμικότητα (ενώ όλοι Βέρτη ακούνε στα ipod τους –και δε μιλάω μόνο για τους επιβάτες αλλά και για ταμίες στα γκισέ, τσεκαρισμένο) είναι χαρακτηριστική της αμάθειας και της ψευδογκλαμουριάς.
Αφήστε τον αυθεντικό ήχο του πλήθους και των συρμών να παιανίζει από μόνος του. Όχι άλλη «μουσικούλα».
Μιας και σε λίγο θα μας σπρώχνετε (όπως συμβαίνει με το ιαπωνικό μετρό) για να πάμε να δουλέψουμε για τους άγιους φαταούλες του συστήματος, στρώστε τουλάχιστον το κρεβάτι του Προκρούστη με ροδοπέταλα…
Όπερα, θέατρο και... κλασική μουσική στο Μετρό.
29 Ιουλίου 2010Η Aida συνάντησε τελικά εκτός του αιώνιου εραστή της (βλέπε Radames) και την αμετακίνητη αισθητική των αρχαιολόγων περί του Ηρωδείου. Η (αναγκαία για το λιμπρέττο και για όσα συμβαίνουν επί σκηνής) πυραμίδα που αποτελούσε μέρος του σκηνικού δεν χτίστηκε καν για τις ανάγκες της όπερας που ανέβηκε στις 22/23 και 28 τρέχοντος. Το δικαιολογητικό από μεριάς των αρμόδιων αρχαιολόγων ήταν ότι θα δράσει ανταγωνιστικά με το αρχαίο μνημείο. Άποψη που ασπάζονται και χαμηλότερα κλιμάκια του κλάδου όπως κατάλαβα από συζητήσεις που παρευρέθην –τυγχάνει σχεδόν ως κατάρα να μπλέκω με παρέες αρχαιολόγων και συντηρητών.Εγώ λοιπόν δεν θα έλεγα ανταγωνιστικά αλλά σε επίπεδο κώδικα μιας και το αιγυπτιακό τρίγωνο θα έβρισκε αισθητικές αντιστάσεις στις ρωμαϊκές καμάρες του Τιβέριου. Προς τιμήν της ομάδας παραγωγής της Λυρικής αντιπροτάθηκε ολογραμματική πυραμίδα φτιαγμένη από δέσμες φωτός –είχαν μάλλον γνώση οι φύλακες.
Δυστυχώς και οι τρεις παραστάσεις του Verdi-κου αριστουργήματος στο αρχαίο θέατρο των Αθηνών ήταν καρα sold out και δεν καταφέραμε να ακούσουμε τον ανθοστόλιστο λόγο του Radames καθώς αυτός εκφράζει τον έρωτα του προς τη Αιθιοπή (πρώην) πριγκίπισσα και (νυν) σκλάβα.
Ο Γάτος του Ροζ θριαμβεύει στο Δελφινάριο –βλέπε Μάρκουλης και Σια. Αντιθέτως ο Στάθης Ψάλτης επιτίθεται μέσω αφισών (παντού) με μια παλαιομοδίτικη αφίσα όπου εναγκαλίζεται φιάλη σαμπάνιας μιας και σαρκάζει και ενσαρκώνει τη Τζούλια –αναμενόμενο hit στα φετινά επιθεωρησιακά νούμερα.
Η επιθεώρηση είναι μία καταπληκτική φόρμουλα θεατρικής δράσης που αν και στην Ελλάδα θα μπορούσε να έχει το 100% του κοινού στα πόδια της –και στις καρέκλες της- μιας και διαθέτει κολοσσιαία ταλέντα [ο Ψάλτης αλλά και ο Σεφερλής (ναι!ναι!) είναι μερικά από αυτά και σαφώς ο αείμνηστος Μουστάκας] εντούτοις προτιμά το επιφανειακό χιούμορ (βλέπε χαβαλές, ουσιαστική η διαφορά), στοχεύοντας στα μικροαστικά ακροατήρια. Που είναι και τα μοναδικά που μπορεί να βρουν λόγο ύπαρξης στην ψυχορραγούσα λογική των μπαλεττομπουτιών που παρελαύνουν σε στανταρικό χρόνο επί σανιδιού και οφθαλμών….
Το ξέρω ότι έχουν γραφτεί πολλά (;) για το ζήτημα της ηχητικής συντεταγμένης στο Αττικό Μετρό αλλά επειδή προσωπικώς το χρησιμοποιώ σε συντριπτικό ποσοστό σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο μέσο στη μητρόπολη Γκόθαμ (που δεν έχει Batman όμως ούτε για αστείο…), δεν μπορώ παρά να παρατηρήσω την ασάφεια και την αλλοφροσύνη που διακατέχει αυτούς που έχουν κάνει τις μουσικές επιλογές –αν και μάλλον τα ξυλάκια του Γιουνγκ έριξαν για να αποφασίσουν. Σε ποιους παίζουν αυτές τις καρικατούρες κλασσικής μουσικής –και μάλιστα ως επί το πλείστον σε κακές εκτελέσεις από μετριότατες ορχήστρες; Ακόμα και κάποια σαξοφωνικά λογύδρια του Γιώργου Κατσαρού που σερβίρει ενίοτε ο υπέργειος σιδηρόδρομος (ειδικότερα στο Μοναστηράκι/Θησείο ένεκα τουρισμού) είναι πιο ταιριαστά μέσα στις απλές διασκευές γνωστών ελληνικών τραγουδιών που διαπράττουν.
Αυτό το «σώνει και καλά Ευρώπη» φέρνει από γέλωτα μέχρι υστερία. Όχι βέβαια πως αν έβαζαν Brian Eno θα ενθουσιάζονταν όλοι –όπως αποκαλύπτει η πρόσφατη βιογραφία του μεγάλου συνθέτη σε σχετικό χωρίο με την εφαρμογή των ambient έργων του σε αεροδρόμια και σιδηροδρομικούς σταθμούς. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να κοτσάρεις έναν Βιβάλντι επειδή σου ψιθύρισε ο όποιος τρεχαγυρευόπουλος κάποια στιγμή ότι «είναι μεγάλο έργο της κλασσικής». Άντε και δεν ξέρετε από ψυχοδυναμικές και ηχοβολιστική ψυχολογία –δεκτό και σεβαστό.
Όμως αυτή η επίπλαστη κοσμικότητα (ενώ όλοι Βέρτη ακούνε στα ipod τους –και δε μιλάω μόνο για τους επιβάτες αλλά και για ταμίες στα γκισέ, τσεκαρισμένο) είναι χαρακτηριστική της αμάθειας και της ψευδογκλαμουριάς.
Αφήστε τον αυθεντικό ήχο του πλήθους και των συρμών να παιανίζει από μόνος του. Όχι άλλη «μουσικούλα».
Μιας και σε λίγο θα μας σπρώχνετε (όπως συμβαίνει με το ιαπωνικό μετρό) για να πάμε να δουλέψουμε για τους άγιους φαταούλες του συστήματος, στρώστε τουλάχιστον το κρεβάτι του Προκρούστη με ροδοπέταλα…
