Ακολουθήστε μας στο Google news
Το ζήτημα έχει να κάνει με το αν αυτό το δεύτερο -ομώνυμο- άλμπουμ τους είναι χειρότερο από το πρώτο (που είναι σίγουρα) ή απλώς δεν υφίσταται πιά το στοιχείο της έκπληξης οπότε λογικό είναι να μην μας δημιουργεί ιδιαίτερη εντύπωση. Ούτε τότε, ούτε τώρα λένε κάτι καινούργιο. Αν ψάξεις θα βρεις επιρροές από Air, Faithless και (κατά σειρά θορύβου). Ο συνδυασμός ωστόσο των beat με τα σκληρά φωνητικά είναι γοητευτικός για τους ακροατές που ακροβατούν ανάμεσα σε δύο, αγαπημένα (τους) στυλ. Έστω και αν το αποτέλεσμα δεν είναι πάντοτε ικανοποιητικό. Το ντεμπούτο τους, αν θυμάστε, το είχα βγάλει άλμπουμ της χρονιάς . Τηρουμένων των αναλογιών αυτό, το δεύτερο cd τους, μπορεί να θεωρηθεί (από κάποιους) έως και απογοητευτικό. Ειδικά προς το τέλος αρχίζεις λίγο και ρετάρεις. Σκέφτεσαι το dance club στο οποίο δεν παίζεται ούτε ένα τραγούδι από NINCrystal Castles (ευτυχώς;), ρωτάς για ένα beach bar με εμπορικά τραγούδια, αγοράζεις το καινούργιο τεύχος ενός περιοδικού για την progressive που έχει στο εξώφυλλο τους Emerson, Lake & Palmer. Το χάνουν αυτοί, το χάνουμε κι εμείς. Ωστόσο κρατάω μία επιφύλαξη για τα live τους. Δεν είναι εννοείται Yeah Yeah Yeahs με τη φοβερή και τρομερή Karen O -την είχα δει στις αρχές, άβγαλτη ακόμα, λίγο μετά την κυκλοφορία του πρώτου τους δίσκου- διαβάζω όμως πως επί σκηνής η Alice κάνει εξωφρενικά πράγματα. Το ταξίδι για το live τους αξίζει, η αγορά του cd πάλι, δεν νομίζω. Αν δεν είχαν βγάλει το πρώτο τους άλμπουμ δεν θα τους προσέχαμε καν.
Το νέο τους άλμπουμ
29 Ιουλίου 2010Ο Ethan Kath είναι ο εγκέφαλος αλλά χωρίς την Alice Glass δεν θα κατάφερνε τίποτε. Αυτή είναι που (σε) προκαλεί με τα ουρλιαχτά της ακόμα και τις στιγμές εκείνες που μοιάζουν ανυπόφορα. Βασικά στους Crystal Castles μου αρέσει το consept τους. Και, σίγουρα, περισσότερο από τη μουσική τους. Το ηλεκτρονικό υπόβαθρο, το μη dance των κομματιών τους, η punk αισθητική (της ερμηνεύτριας), οι electro-pop ρυθμοί. Δεν ξέρω πόσο τα ταιριάζουν αυτά μεταξύ τους, δεν ξέρω καν αν ταιριάζουν. Τα δύο εναρκτήρια κομμάτια πάντως, το Fainting Spells και το Celestica μοιάζουν σαν να προέρχονται από διαφορετικούς καλλιτέχνες. Όχι πως τα υπόλοιπα ακολουθούν κάποιο συνθετικό ειρμό αλλά λέμε τώρα.Το ζήτημα έχει να κάνει με το αν αυτό το δεύτερο -ομώνυμο- άλμπουμ τους είναι χειρότερο από το πρώτο (που είναι σίγουρα) ή απλώς δεν υφίσταται πιά το στοιχείο της έκπληξης οπότε λογικό είναι να μην μας δημιουργεί ιδιαίτερη εντύπωση. Ούτε τότε, ούτε τώρα λένε κάτι καινούργιο. Αν ψάξεις θα βρεις επιρροές από Air, Faithless και (κατά σειρά θορύβου). Ο συνδυασμός ωστόσο των beat με τα σκληρά φωνητικά είναι γοητευτικός για τους ακροατές που ακροβατούν ανάμεσα σε δύο, αγαπημένα (τους) στυλ. Έστω και αν το αποτέλεσμα δεν είναι πάντοτε ικανοποιητικό. Το ντεμπούτο τους, αν θυμάστε, το είχα βγάλει άλμπουμ της χρονιάς . Τηρουμένων των αναλογιών αυτό, το δεύτερο cd τους, μπορεί να θεωρηθεί (από κάποιους) έως και απογοητευτικό. Ειδικά προς το τέλος αρχίζεις λίγο και ρετάρεις. Σκέφτεσαι το dance club στο οποίο δεν παίζεται ούτε ένα τραγούδι από NINCrystal Castles (ευτυχώς;), ρωτάς για ένα beach bar με εμπορικά τραγούδια, αγοράζεις το καινούργιο τεύχος ενός περιοδικού για την progressive που έχει στο εξώφυλλο τους Emerson, Lake & Palmer. Το χάνουν αυτοί, το χάνουμε κι εμείς. Ωστόσο κρατάω μία επιφύλαξη για τα live τους. Δεν είναι εννοείται Yeah Yeah Yeahs με τη φοβερή και τρομερή Karen O -την είχα δει στις αρχές, άβγαλτη ακόμα, λίγο μετά την κυκλοφορία του πρώτου τους δίσκου- διαβάζω όμως πως επί σκηνής η Alice κάνει εξωφρενικά πράγματα. Το ταξίδι για το live τους αξίζει, η αγορά του cd πάλι, δεν νομίζω. Αν δεν είχαν βγάλει το πρώτο τους άλμπουμ δεν θα τους προσέχαμε καν.
