Ακολουθήστε μας στο Google news
Τα video clips έχουν κερδίσει τους τελευταίους μήνες ένα νέο φιλί ζωής μιας και οι executives ειδικότερα στις ΗΠΑ έβαλαν κάτω τα κιτάπια τους και αποφάσισαν ότι μέσω του you tube ενδυναμώνονται οι ηλεκτρονικές πωλήσεις σε επίπεδο δίσκου (και όχι μόνο single).
Βάλτε και έναν ανανεωμένο Snoop Dogg στο κάδρο και όλα αυτά φεγγίζουν για 4 λεπτά πολύ ευχάριστα τη χαλεπή πραγματικότητα.
Εδώ και μερικές εβδομάδες παιανίζει αισχρώς στα αυτιά μας και πολύ περισσότερο εισβάλλει στους οφθαλμούς μας μια διαφήμιση περί κάποιων υπερκαταστημάτων ηλεκτρικών/ηλεκτρονικών ειδών που χρησιμοποιεί τυπολογία –της πλάκας- από το αρχαίο θέατρο για να μεταδώσει το μήνυμά της. Αφενός ο φροντιστής του ενδυματολογικού πρέπει να απολέσει κάθε δικαίωμα να εργαστεί ξανά. Ενδύει τους βαζεβουζούκους (τι φταίνε και αυτοί όμως, κομπάρσοι είναι, δεν επιλέγουν που παίζουν…) με κάτι ρετάλια που υποτίθεται ότι απηχούν τις «Όρνιθες» του Αριστοφάνη(;). Όχι πως δεν έχουν γίνει σφαγιαστικές και πρόχειρες δουλειές σε μεταφορές αρχαίων θεατρικών κειμένων… Αφετέρου, κειμενογράφος/συλλήπτωρ/διευθυντής της διαφημιστικής θα πρέπει να πάνε να δούνε κάποια παράσταση στην Επίδαυρο για να καταλάβουν ότι το να προσφέρεις ευτελισμό και λαϊκισμό στο αγοραστικό κοινό (που εμπαίζοντας με τη σειρά του την κοιλάρα του πρωταγωνιστή, καταχωρεί συλλήβδην στα «κουλτουριάρικα» τα αρχαία δράματα και κωμωδίες) είναι κάτι που θα σου γυρίσει ως μπούμερανγκ –όταν χρειαστεί να προβάλλεις κάποιο διαφορετικό και άλλου φορμά προϊόν.
Η απαξίωση και ο χαβαλές είναι ένα μέσο που πολύ συχνά χρησιμοποιείται στις διαφημίσεις, ειδικότερα όταν το target group είναι ατσαλ(ωμέ)να ταμπουρωμένο στις πολεμίστρες της ΜΗ ανάγνωσης βιβλίων/εφημερίδων/περιοδικών.
Από την άλλη αυτό που θα πρέπει να ομολογήσουμε είναι ότι ο έρμος ο Αριστοφάνης (και οπωσδήποτε ο Σοφοκλής από τους τραγικούς) έχουν (ένεκα μη πνευματικών δικαιωμάτων) δεινοπαθήσει στα χέρια δεκάδων (κυριολεκτικά) σκηνοθετών, ηθοποιών, σκηνογράφων…πάντα φυσικά στο όνομα της διαφύλαξης της αρχαίας κληρονομιάς…
Πάντως, για να επιστρέψουμε, η συγκεκριμένη διαφήμιση έρχεται μόλις δεύτερη σε αισχρότητα από εκείνη που πριν από λίγους μήνες διατεινόταν ότι «Η Τσιγκουνιά είναι Μαγκιά»…
Το ότι μου φάνηκε ως απαράδεκτη εικόνα κάτι δίποδες κόμπρες/λάμιες/σαύρες που κάθονταν με τα ξώβυζα και κάπνιζαν το τσιγάρο τους (άρα εργαζόμενες) μιλώντας για τούρκικα σήριαλ κλπ στα σκαλάκια της Τράπεζας της Ελλάδος ίσως είναι δικό μου σύνδρομο αισθητικής χούντας. Θα ρωτήσετε ότι αν μίλαγαν για Έζρα Πάουντ θα αισθανόμουν ελαφρώς καλύτερα, θα απαντήσω «ναι» αλλά ότι και αν μου πείτε αυτού του είδους το ντεκολτέ και αυτές οι επιλογές χρωμάτων στην ένδυση για ροζ ιστορικό μυθιστόρημα περί Ινσταμπούλ (συγνώμη…Κωνσταντινούπολη…) είναι φοδραρισμένες, στην καλύτερη των περιπτώσεων. Και εν πάσει περιπτώσει πέρα από τους δικούς μου εστετισμούς, το σίγουρο είναι ότι όσο χάρηκα στις αρχές της δεκαετίας του 90 βλέποντας για πρώτη φορά σε υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας ταμία να φοράει σκουλαρίκι, άλλο τόσο εκνευρίζομαι που η πασαρέλα του τσιτιού και της κακογουστιάς έχει γίνει θεσμός σε όποιο κρατικό ίδρυμα και να μπεις…
Θα υπερθεματίσω σε αυτό που Άρης Καραμπεάζης έθεσε περί των bar και των τιμών αυτών στην παρούσα ιστοσελίδα. Σε καφέ της πλατείας Εξαρχείων (και μακράν το πιο συμπαθητικό σε αυτήν με καλοστημένο και αυθεντικό 70s διάκοσμο σε επίπεδο επίπλων) εδέχθην ως ράπισμα το λογαριασμό, για έναν frappe (δικό μου) και μία λεμονίτα (του υιού μου), ενώ αυτό κλιμακώθηκε στο ύψος των 5.80 ευρώ. Και μάλιστα καθήμενος πλησίον πινακίδας που διαφήμιζε εκπτώσεις στην πρωινή happy hour (ήτοι μεταξύ 8-11 πμ. Εμείς σερβιριστήκαμε στις 10.44 ). Δηλαδή ρε μαγκίτες την sad hour πόσα ράμματα περνάτε στους ασθενείς; Και μάλιστα τη στιγμή που έτεροι Καπαδόκες στο χώρο εστίασης έχουν δει αποδεδειγμένα ότι μειώνοντας ελαφρώς το (τεράστιο) κέρδος του ανά πωληθείσα μονάδα, το κοινό αυξήθηκε σε τούτα τα σαφάρι καλύτερων τιμολογήσεων που έχουν/έχουμε εξαπολύσει όλοι οι μικρομεσαίοι στην Ελλάδα τους τελευταίους 4 μήνες.
Μία βόλτα στην πόλη
04 Αυγούστου 2010H Katy Perry και τα California Girls θερίζουν με καλοακονισμένο δρεπάνι τις αισθήσεις μας τον τελευταίο καιρό. Ο λόγος περί του video clip που έχει κατακλίσει τις οθόνες μας και αν μη τι άλλο είναι ανακουφιστικό ότι κάποια νέα music videos έχουν μία άρτια παραγωγή, συνεπικουρούμενα (ενίοτε βέβαια) από μερικά εύρυθμα pop τραγούδια –που η χρησιμότητα τους στον αστικό ιστό είναι σχεδόν επιβεβλημένη, δε γίνεται να ακούς μόνο Opeth και George Enescu.Τα video clips έχουν κερδίσει τους τελευταίους μήνες ένα νέο φιλί ζωής μιας και οι executives ειδικότερα στις ΗΠΑ έβαλαν κάτω τα κιτάπια τους και αποφάσισαν ότι μέσω του you tube ενδυναμώνονται οι ηλεκτρονικές πωλήσεις σε επίπεδο δίσκου (και όχι μόνο single).
Βάλτε και έναν ανανεωμένο Snoop Dogg στο κάδρο και όλα αυτά φεγγίζουν για 4 λεπτά πολύ ευχάριστα τη χαλεπή πραγματικότητα.
Εδώ και μερικές εβδομάδες παιανίζει αισχρώς στα αυτιά μας και πολύ περισσότερο εισβάλλει στους οφθαλμούς μας μια διαφήμιση περί κάποιων υπερκαταστημάτων ηλεκτρικών/ηλεκτρονικών ειδών που χρησιμοποιεί τυπολογία –της πλάκας- από το αρχαίο θέατρο για να μεταδώσει το μήνυμά της. Αφενός ο φροντιστής του ενδυματολογικού πρέπει να απολέσει κάθε δικαίωμα να εργαστεί ξανά. Ενδύει τους βαζεβουζούκους (τι φταίνε και αυτοί όμως, κομπάρσοι είναι, δεν επιλέγουν που παίζουν…) με κάτι ρετάλια που υποτίθεται ότι απηχούν τις «Όρνιθες» του Αριστοφάνη(;). Όχι πως δεν έχουν γίνει σφαγιαστικές και πρόχειρες δουλειές σε μεταφορές αρχαίων θεατρικών κειμένων… Αφετέρου, κειμενογράφος/συλλήπτωρ/διευθυντής της διαφημιστικής θα πρέπει να πάνε να δούνε κάποια παράσταση στην Επίδαυρο για να καταλάβουν ότι το να προσφέρεις ευτελισμό και λαϊκισμό στο αγοραστικό κοινό (που εμπαίζοντας με τη σειρά του την κοιλάρα του πρωταγωνιστή, καταχωρεί συλλήβδην στα «κουλτουριάρικα» τα αρχαία δράματα και κωμωδίες) είναι κάτι που θα σου γυρίσει ως μπούμερανγκ –όταν χρειαστεί να προβάλλεις κάποιο διαφορετικό και άλλου φορμά προϊόν. Η απαξίωση και ο χαβαλές είναι ένα μέσο που πολύ συχνά χρησιμοποιείται στις διαφημίσεις, ειδικότερα όταν το target group είναι ατσαλ(ωμέ)να ταμπουρωμένο στις πολεμίστρες της ΜΗ ανάγνωσης βιβλίων/εφημερίδων/περιοδικών.
Από την άλλη αυτό που θα πρέπει να ομολογήσουμε είναι ότι ο έρμος ο Αριστοφάνης (και οπωσδήποτε ο Σοφοκλής από τους τραγικούς) έχουν (ένεκα μη πνευματικών δικαιωμάτων) δεινοπαθήσει στα χέρια δεκάδων (κυριολεκτικά) σκηνοθετών, ηθοποιών, σκηνογράφων…πάντα φυσικά στο όνομα της διαφύλαξης της αρχαίας κληρονομιάς…
Πάντως, για να επιστρέψουμε, η συγκεκριμένη διαφήμιση έρχεται μόλις δεύτερη σε αισχρότητα από εκείνη που πριν από λίγους μήνες διατεινόταν ότι «Η Τσιγκουνιά είναι Μαγκιά»…
Το ότι μου φάνηκε ως απαράδεκτη εικόνα κάτι δίποδες κόμπρες/λάμιες/σαύρες που κάθονταν με τα ξώβυζα και κάπνιζαν το τσιγάρο τους (άρα εργαζόμενες) μιλώντας για τούρκικα σήριαλ κλπ στα σκαλάκια της Τράπεζας της Ελλάδος ίσως είναι δικό μου σύνδρομο αισθητικής χούντας. Θα ρωτήσετε ότι αν μίλαγαν για Έζρα Πάουντ θα αισθανόμουν ελαφρώς καλύτερα, θα απαντήσω «ναι» αλλά ότι και αν μου πείτε αυτού του είδους το ντεκολτέ και αυτές οι επιλογές χρωμάτων στην ένδυση για ροζ ιστορικό μυθιστόρημα περί Ινσταμπούλ (συγνώμη…Κωνσταντινούπολη…) είναι φοδραρισμένες, στην καλύτερη των περιπτώσεων. Και εν πάσει περιπτώσει πέρα από τους δικούς μου εστετισμούς, το σίγουρο είναι ότι όσο χάρηκα στις αρχές της δεκαετίας του 90 βλέποντας για πρώτη φορά σε υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας ταμία να φοράει σκουλαρίκι, άλλο τόσο εκνευρίζομαι που η πασαρέλα του τσιτιού και της κακογουστιάς έχει γίνει θεσμός σε όποιο κρατικό ίδρυμα και να μπεις…Θα υπερθεματίσω σε αυτό που Άρης Καραμπεάζης έθεσε περί των bar και των τιμών αυτών στην παρούσα ιστοσελίδα. Σε καφέ της πλατείας Εξαρχείων (και μακράν το πιο συμπαθητικό σε αυτήν με καλοστημένο και αυθεντικό 70s διάκοσμο σε επίπεδο επίπλων) εδέχθην ως ράπισμα το λογαριασμό, για έναν frappe (δικό μου) και μία λεμονίτα (του υιού μου), ενώ αυτό κλιμακώθηκε στο ύψος των 5.80 ευρώ. Και μάλιστα καθήμενος πλησίον πινακίδας που διαφήμιζε εκπτώσεις στην πρωινή happy hour (ήτοι μεταξύ 8-11 πμ. Εμείς σερβιριστήκαμε στις 10.44 ). Δηλαδή ρε μαγκίτες την sad hour πόσα ράμματα περνάτε στους ασθενείς; Και μάλιστα τη στιγμή που έτεροι Καπαδόκες στο χώρο εστίασης έχουν δει αποδεδειγμένα ότι μειώνοντας ελαφρώς το (τεράστιο) κέρδος του ανά πωληθείσα μονάδα, το κοινό αυξήθηκε σε τούτα τα σαφάρι καλύτερων τιμολογήσεων που έχουν/έχουμε εξαπολύσει όλοι οι μικρομεσαίοι στην Ελλάδα τους τελευταίους 4 μήνες. 
