Ακολουθήστε μας στο Google news
Πήγα για πρώτη φορά να ακούσω ζωντανά το Σωκράτη Μάλαμα, πριν από πολλά χρόνια, στο θέατρο ΜΙΝΩΑ (μην σας κάνει εντύπωση, μια από τις πρώτες του εμφανίσεις στην Αθήνα ήταν σε εκείνο το θέατρο κάπου στα Πατήσια). Θυμάμαι μάλιστα ότι στο κοινό ήταν και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, όταν ακόμα είχε τραγουδήσει μόνο τα τραγούδια του Ζούδιαρη. Είχα αγοράσει τα «Παραμύθια» σε βινύλλιο για να βρω την «Κίρκη» που τραγουδούσε ο Παπάζογλου συμμετέχοντας, αλλά τον υπόλοιπο δίσκο δεν τον είχα προσέξει. Τον είχε προσέξει όμως ο πολύ καλός μου φίλος ο Κυριάκος, ο οποίος επέμενε να πάμε να τον ακούσουμε ζωντανά. Με δεδομένες τις εύστοχες παλαιότερες προτάσεις του Κυριάκου, πείσθηκα και πήγα στη συναυλία. Μαγεύτηκα. Και ακόμα και σήμερα ευχαριστώ τον παιδικό μου φίλο για εκείνη την συναυλιακή μας εξόρμηση (της οποίας είχαν προηγηθεί πολλές άλλες και την οποία ακολούθησαν και ακολουθούν ακόμα περισσότερες). Ειδικά στο τέλος της συναυλίας, όταν με μια κιθάρα και για μια ώρα ο Μάλαμας τραγουδούσε Άσιμο, Σιδηρόπουλο, Λοΐζο κ.α. δεν ήθελα να τελειώσει το live. Τα επόμενα 4-5 χρόνια ακολουθούσα το Μάλαμα πιστά σε ό,τι κι αν έκανε εντός λεκανοπεδίου. Ένα καλοκαίρι μάλιστα είχα κανονίσει και τις διακοπές μου έτσι ώστε να τον ακούσω στη Σκιάθο.
Η αναμφισβήτητη αξία του Μάλαμα δεν άργησε να τον κάνει γνωστό στο ευρύτερο κοινό. Τα μεγάλα ακροατήρια όμως, μερικές φορές, είναι και ενοχλητικά. Τόσο για τους επί σκηνής, όσο και για μερικούς ακροατές που παραβρίσκονται στη συναυλία για να ακούσουν (που... ακούστηκε;) και όχι για να χαζολογήσουν με το διπλανό τους. Έτσι λοιπόν, μετά από μια συναυλία στο θέατρο Βράχων και μια εμφάνιση – στριμωξίδι στο Σταυρό του Νότου, και εξαιτίας μερικών φωνακλάδων, σταμάτησα να πηγαίνω. Με έδιωξε ο κόσμους του Μάλαμα και όχι ο ίδιος. Το ξεκαθαρίζω.
Πριν από δέκα μέρες όμως (8/8), ευρισκόμενος για διακοπές στο φιλόξενο χωριό Κάδδι της Εύβοιας, έμαθα ότι εμφανιζόταν εκεί ο Μάλαμας. Σε έναν καταπληκτικό χώρο, το Platanenhof, ένα δάσος από πλατάνια που είχαν φροντίσει εκπληκτικά και με μεράκι οι εθελοντές δασοπυροσβέστες της περιοχής. Δεν μπορούσα να μην πάω. Και πέρασα φανταστικά. Χωρίς κάφρους και φωνακλάδες στο κοινό, χωρίς να γίνεται το αδιαχώρητο, με ωραία, κρύα μπύρα τοπικής παραγωγής και το Μάλαμα σε μεγάλα κέφια. Για 3,5 ώρες, κάτω από τον έναστρο ουρανό, ο Σωκράτης μάς ταξίδευε με τα τραγούδια του. Στο τέλος πάλι – όπως παλιά - για μια ώρα, με την κιθάρα του μόνο, τραγούδησε δικά του, αλλά και Θανάση, Μάρκο, Αγγελάκα κ.α. Λίγο πριν τελειώσει μάλιστα, αναφώνησε τη φράση του καλοκαιριού: «θα μας πάρει όλους το παρταλάδικο». Ας μας πάρει Σωκράτη, ας μας πάρει.
Χωρίς κάφρους και φωνακλάδες στο κοινό, χωρίς να γίνεται το αδιαχώρητο
20 Αυγούστου 2010Είχα πολλά χρόνια να πάω σε συναυλία του Σωκράτη Μάλαμα. Μολονότι ο «ασημένιος άντρας με τη βαρειά φωνή» (στίχος του Λουδοβίκου των Ανωγείων που περιγράφει το Μάλαμα) είναι από τους αγαπημένους μου τραγουδοποιούς, δεν πήγαινα στα live του γιατί με ενοχλούσε ο κόσμος. Ένας κόσμος που θαυμάζει τη μεγάλη διάρκεια των συναυλιών του αγαπημένου τραγουδοποιού, εστιάζοντας στο δώσιμό του και αποζητώντας το σχεδόν εκβιαστικά.Πήγα για πρώτη φορά να ακούσω ζωντανά το Σωκράτη Μάλαμα, πριν από πολλά χρόνια, στο θέατρο ΜΙΝΩΑ (μην σας κάνει εντύπωση, μια από τις πρώτες του εμφανίσεις στην Αθήνα ήταν σε εκείνο το θέατρο κάπου στα Πατήσια). Θυμάμαι μάλιστα ότι στο κοινό ήταν και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, όταν ακόμα είχε τραγουδήσει μόνο τα τραγούδια του Ζούδιαρη. Είχα αγοράσει τα «Παραμύθια» σε βινύλλιο για να βρω την «Κίρκη» που τραγουδούσε ο Παπάζογλου συμμετέχοντας, αλλά τον υπόλοιπο δίσκο δεν τον είχα προσέξει. Τον είχε προσέξει όμως ο πολύ καλός μου φίλος ο Κυριάκος, ο οποίος επέμενε να πάμε να τον ακούσουμε ζωντανά. Με δεδομένες τις εύστοχες παλαιότερες προτάσεις του Κυριάκου, πείσθηκα και πήγα στη συναυλία. Μαγεύτηκα. Και ακόμα και σήμερα ευχαριστώ τον παιδικό μου φίλο για εκείνη την συναυλιακή μας εξόρμηση (της οποίας είχαν προηγηθεί πολλές άλλες και την οποία ακολούθησαν και ακολουθούν ακόμα περισσότερες). Ειδικά στο τέλος της συναυλίας, όταν με μια κιθάρα και για μια ώρα ο Μάλαμας τραγουδούσε Άσιμο, Σιδηρόπουλο, Λοΐζο κ.α. δεν ήθελα να τελειώσει το live. Τα επόμενα 4-5 χρόνια ακολουθούσα το Μάλαμα πιστά σε ό,τι κι αν έκανε εντός λεκανοπεδίου. Ένα καλοκαίρι μάλιστα είχα κανονίσει και τις διακοπές μου έτσι ώστε να τον ακούσω στη Σκιάθο.Η αναμφισβήτητη αξία του Μάλαμα δεν άργησε να τον κάνει γνωστό στο ευρύτερο κοινό. Τα μεγάλα ακροατήρια όμως, μερικές φορές, είναι και ενοχλητικά. Τόσο για τους επί σκηνής, όσο και για μερικούς ακροατές που παραβρίσκονται στη συναυλία για να ακούσουν (που... ακούστηκε;) και όχι για να χαζολογήσουν με το διπλανό τους. Έτσι λοιπόν, μετά από μια συναυλία στο θέατρο Βράχων και μια εμφάνιση – στριμωξίδι στο Σταυρό του Νότου, και εξαιτίας μερικών φωνακλάδων, σταμάτησα να πηγαίνω. Με έδιωξε ο κόσμους του Μάλαμα και όχι ο ίδιος. Το ξεκαθαρίζω.Πριν από δέκα μέρες όμως (8/8), ευρισκόμενος για διακοπές στο φιλόξενο χωριό Κάδδι της Εύβοιας, έμαθα ότι εμφανιζόταν εκεί ο Μάλαμας. Σε έναν καταπληκτικό χώρο, το Platanenhof, ένα δάσος από πλατάνια που είχαν φροντίσει εκπληκτικά και με μεράκι οι εθελοντές δασοπυροσβέστες της περιοχής. Δεν μπορούσα να μην πάω. Και πέρασα φανταστικά. Χωρίς κάφρους και φωνακλάδες στο κοινό, χωρίς να γίνεται το αδιαχώρητο, με ωραία, κρύα μπύρα τοπικής παραγωγής και το Μάλαμα σε μεγάλα κέφια. Για 3,5 ώρες, κάτω από τον έναστρο ουρανό, ο Σωκράτης μάς ταξίδευε με τα τραγούδια του. Στο τέλος πάλι – όπως παλιά - για μια ώρα, με την κιθάρα του μόνο, τραγούδησε δικά του, αλλά και Θανάση, Μάρκο, Αγγελάκα κ.α. Λίγο πριν τελειώσει μάλιστα, αναφώνησε τη φράση του καλοκαιριού: «θα μας πάρει όλους το παρταλάδικο». Ας μας πάρει Σωκράτη, ας μας πάρει.
