Ακολουθήστε μας στο Google news
Υποτίθεται ότι ζούμε όχι μόνο καιρούς ακραιφνούς λιτότητας αλλά παράλληλα και πλήρως ηλεκτρονικούς. Αυτό όμως μόνο κατά το ήμισυ (;) το αντιλαμβάνεται ο ΟΣΕ. Αλλιώς δεν εξηγείται γιατί χρειάζονται 9 τυπωμένα εισιτήρια (διαστάσεων 20x10,2 –ναι το μέτρησα…) σε χοντρό χαρτί με διάφορες έγχρωμες τζιριτζάντουλες επάνω τους, για να ταξιδέψουμε εγώ, ο υιός μου και ένας φίλος από το Διακοφτό προς τα Καλάβρυτα μέσω της περίφημης (όχι αδίκως) διαδρομής του οδοντωτού. Περί απλής διαδρομής «πάω-έρχομαι» πρόκειται, ούτε αλλάζεις στο ενδιάμεσο με πούλμαν ή αεροπλάνο. Για να μην αναφέρω τους (πολλάκις τσεκαρισμένους) υπαλλήλους στα γκισέ που περιμένοντας την σύνταξη να πέσει ντάνγκα ντάνγκα φρονούν ότι μπορείς να περιμένεις 4 λεπτά για να χτυπήσουν με το ένα δάχτυλο κάθε πλήκτρο του pc (χρόνος ανάμεσα στα χτυπήματα άνω των 3 δευτερολέπτων και δεν είμαι υπερβολικός). Αν πεις δε για τους έρμους τους Γάλλους, Ιταλούς ή Γερμανούς που ένεκα ιστορικότητας της διαδρομής είναι πάρα πολλοί, σε πιάνουν τα (πικρά) γέλια όταν ακούσεις τις απέλπιδες προσπάθειες τους να συνεννοηθούν στα Αγγλικά. Με τους βέρους Άγγλους δεν υπάρχει ζήτημα στο λακριντί διότι πολύ απλά δεν καταφέρνουν να φτάσουν μέχρι εκεί κάτω. Κάπου στον Ισθμό καταρρέουν από τα σφηνάκια…
Δεν ξέρω ποιοι από τους αναγνώστες ασχολούνται με το αειθαλές σπορ των σταυρολέξων (πάντως υποψιάζομαι ότι είναι μία εμμονή που την έχουν αρκετοί παραπάνω από τους προφανείς 40άρηδες δημόσιους υπαλλήλους –αλλιώς πως αυξάνονται και πληθύνονται τα περιοδικά του είδους;). Το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για ένα καλό βαρόμετρο των θεμάτων που είναι προσιτά στον μέσο αναγνώστη. Ως εκ τούτου όταν η λέξη κλειδί έχει να κάνει με εκτός των συνόρων μουσική, τα στάνταρ πρόσωπα (ενίοτε και σε απεικονίσεις) είναι ο Μότσαρτ, ο Μπετόβεν, ο Μικ Τζάγκερ, ο Λέννον, ο Μπόνο, ίσως ο Μπόν Τζόβι και παλαιότερα στα ντουζένια του ο MC Hammer (που τον θυμήθηκα Χριστέ μου τον χασοπαντελονά;). Οι λέξεις Γκούσταβ Μάλλερ, Βαν Μόρρισον είναι άγνωστες. Ακόμα και οι Ατσάλικα δεν έχουν την τιμή να κάνουν κροσοβελονιές Ήταν λοιπόν μια έκπληξη λοιπόν όταν διαπίστωσα ότι έστω μέσω της οπορτουνιστικής οδού (βλέπε το όνομα του είναι 3 γραμμάτων και βολεύει ως εκ τούτου) βρήκε το δρόμο του προς το ελληνικό κοινωνικό συνειδητό και ασυνείδητο ένας από τους μεγαλύτερους συνθέτες του 20ου αιώνα, και ομιλώ φυσικά περί του Brian Eno (τον οποίο και αναφέρουν ως «συνθέτη ηλεκτρονικής μουσικής»). Τον βρήκα λοιπόν τον αρειμάνιο Εγγλέζο σε παραπάνω από 2 σταυρόλεξα και μάλιστα στο ένα και με φωτό προς αναγνώριση της χαρακτηριστικής φυσιογνωμίας του…Εύγε στο παλικάρι που τον εισήγαγε στον κόσμο του απορημένου τραπεζοϋπαλλήλου σταυρολεξά…
Θα επανέλθω στα Καλάβρυτα (ως προορισμό αυτή τη φορά). Μερικά σημεία εστίασης της προσοχής μας. Στο έμπα της πόλης (όταν καταφθάνεις με τον οδοντωτό όπως αναφέραμε παραπάνω) δεσπόζει ένα πέρα από κάθε περιγραφή το Δικαστικό Μέγαρο Καλαβρύτων σε ένα χρώμα (οξύ ροζ να το πω;) που λογικά κάνει τα δέντρα το βράδυ (όταν κοιμούνται οι πολίτες και αυτά ζωντανεύουν για να μουντζώσουν το νεοπλουτιστικό αέρα μας) να ξερνάνε.
Από την άλλη δεν μπορεί κάποιος να μη μιλήσει με καλά λόγια για το Δημοτικό Μουσείο Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος (εγκαινιασμένο το 2005 από τον πρώην πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Στεφανόπουλο) όπου με σύγχρονες λογικές (installations, video) αλλά και με άριστο φωτισμό και θαυμάσια συντήρηση (συγκινητικών ενίοτε) ευρημάτων δίνεται πλήρης εικόνα του θεματικού πυρήνα του μουσείου…
Την, στα όρια λιποθυμίας, λιπόσαρκη και ανέτοιμη για οποιαδήποτε πληροφορία (και ταυτόχρονα ερωτευμένη με τον εαυτό της και τον εν ipod Καραφώτη) κορασίδα στην είσοδο/ταμείο του μουσείου την παραβλέψαμε ως αναγκαίο κακό της πελατειακής λογικής που μαστιγώνει την Ελλάδα…
Είναι στιγμές που η δημοκρατία αποκτάει υπόσταση. Νιώθω υπερήφανος που πριν από λίγες ημέρες συμμετείχα σε μία καλή συζήτηση που όλως τυχαίως σχηματίστηκε από υποσύνολο μιας μεγαλύτερης παρέας όπου προηγουμένως είχαμε γευτεί ολόφρεσκα ψάρια (από τα κραταιά καλάμια μας πιασμένα μόλις ώρες πριν) και (όχι άκρατης ποσότητας, σας προλαβαίνω…) σωστά παγωμένη μπύρα.
Είναι απόλαυση λοιπόν κυρίες και κύριοι να διαπιστώνεις ότι υπάρχουν ακόμα ψύχραιμοι άνθρωποι σε αυτόν τον τόπο. Πως αλλιώς να εξηγήσεις μία συζήτηση περί των παγκόσμιων συνόρων και πως αυτά σχηματίστηκαν μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, μεταξύ κομμουνιστών (και μάλιστα εγγεγραμμένων στον Περισσό), βασιλοφρόνων και μεταμοντέρνων ευρωσοσιαλιστών (όχι ΔΕΝ εννοώ Πασόκους, αυτοί και οι ΝΔίτες δεν εισέρχονται σε διαδικασίες διαλόγου εδώ και πολλά χρόνια). Διάλογος λοιπόν όπου τα συμπεράσματα που αποκομίζει ο καθείς για το θέμα (μετά το πέρας της συζήτηση) αλλά και για το συνομιλητή του δεν είναι θέμα μιας εκ νέου αντιπαλότητας…Άντε διότι κουραστήκαμε από αυτούς που κάνουν κουβέντες για να επιβάλλουν τις απόψεις τους, απ όπου και να προέρχονται…
Η ΤΡΙΣΔΙΑΣΤΑΤΗ ΚΑΙ ΔΙΣΔΙΑΣΤΑΤΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ #5
25 Αυγούστου 2010Η αλήθεια είναι ότι θα διαβάσετε παρακάτω περί εικόνων και εντυπώσεων που εκ πρώτης όψεως μόνο με μητροπολιτικές παρυφές δε συνδέονται αλλά τελικά αν το ψάξει κάποιος με την κεντρομόλα σημερινή λογική των κοινωνιών συνδέονται ακόμα και οι πλέον απόμακρες αποτυπώσεις της ανθρώπινης δραστηριότητας.Υποτίθεται ότι ζούμε όχι μόνο καιρούς ακραιφνούς λιτότητας αλλά παράλληλα και πλήρως ηλεκτρονικούς. Αυτό όμως μόνο κατά το ήμισυ (;) το αντιλαμβάνεται ο ΟΣΕ. Αλλιώς δεν εξηγείται γιατί χρειάζονται 9 τυπωμένα εισιτήρια (διαστάσεων 20x10,2 –ναι το μέτρησα…) σε χοντρό χαρτί με διάφορες έγχρωμες τζιριτζάντουλες επάνω τους, για να ταξιδέψουμε εγώ, ο υιός μου και ένας φίλος από το Διακοφτό προς τα Καλάβρυτα μέσω της περίφημης (όχι αδίκως) διαδρομής του οδοντωτού. Περί απλής διαδρομής «πάω-έρχομαι» πρόκειται, ούτε αλλάζεις στο ενδιάμεσο με πούλμαν ή αεροπλάνο. Για να μην αναφέρω τους (πολλάκις τσεκαρισμένους) υπαλλήλους στα γκισέ που περιμένοντας την σύνταξη να πέσει ντάνγκα ντάνγκα φρονούν ότι μπορείς να περιμένεις 4 λεπτά για να χτυπήσουν με το ένα δάχτυλο κάθε πλήκτρο του pc (χρόνος ανάμεσα στα χτυπήματα άνω των 3 δευτερολέπτων και δεν είμαι υπερβολικός). Αν πεις δε για τους έρμους τους Γάλλους, Ιταλούς ή Γερμανούς που ένεκα ιστορικότητας της διαδρομής είναι πάρα πολλοί, σε πιάνουν τα (πικρά) γέλια όταν ακούσεις τις απέλπιδες προσπάθειες τους να συνεννοηθούν στα Αγγλικά. Με τους βέρους Άγγλους δεν υπάρχει ζήτημα στο λακριντί διότι πολύ απλά δεν καταφέρνουν να φτάσουν μέχρι εκεί κάτω. Κάπου στον Ισθμό καταρρέουν από τα σφηνάκια… Δεν ξέρω ποιοι από τους αναγνώστες ασχολούνται με το αειθαλές σπορ των σταυρολέξων (πάντως υποψιάζομαι ότι είναι μία εμμονή που την έχουν αρκετοί παραπάνω από τους προφανείς 40άρηδες δημόσιους υπαλλήλους –αλλιώς πως αυξάνονται και πληθύνονται τα περιοδικά του είδους;). Το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για ένα καλό βαρόμετρο των θεμάτων που είναι προσιτά στον μέσο αναγνώστη. Ως εκ τούτου όταν η λέξη κλειδί έχει να κάνει με εκτός των συνόρων μουσική, τα στάνταρ πρόσωπα (ενίοτε και σε απεικονίσεις) είναι ο Μότσαρτ, ο Μπετόβεν, ο Μικ Τζάγκερ, ο Λέννον, ο Μπόνο, ίσως ο Μπόν Τζόβι και παλαιότερα στα ντουζένια του ο MC Hammer (που τον θυμήθηκα Χριστέ μου τον χασοπαντελονά;). Οι λέξεις Γκούσταβ Μάλλερ, Βαν Μόρρισον είναι άγνωστες. Ακόμα και οι Ατσάλικα δεν έχουν την τιμή να κάνουν κροσοβελονιές Ήταν λοιπόν μια έκπληξη λοιπόν όταν διαπίστωσα ότι έστω μέσω της οπορτουνιστικής οδού (βλέπε το όνομα του είναι 3 γραμμάτων και βολεύει ως εκ τούτου) βρήκε το δρόμο του προς το ελληνικό κοινωνικό συνειδητό και ασυνείδητο ένας από τους μεγαλύτερους συνθέτες του 20ου αιώνα, και ομιλώ φυσικά περί του Brian Eno (τον οποίο και αναφέρουν ως «συνθέτη ηλεκτρονικής μουσικής»). Τον βρήκα λοιπόν τον αρειμάνιο Εγγλέζο σε παραπάνω από 2 σταυρόλεξα και μάλιστα στο ένα και με φωτό προς αναγνώριση της χαρακτηριστικής φυσιογνωμίας του…Εύγε στο παλικάρι που τον εισήγαγε στον κόσμο του απορημένου τραπεζοϋπαλλήλου σταυρολεξά… Θα επανέλθω στα Καλάβρυτα (ως προορισμό αυτή τη φορά). Μερικά σημεία εστίασης της προσοχής μας. Στο έμπα της πόλης (όταν καταφθάνεις με τον οδοντωτό όπως αναφέραμε παραπάνω) δεσπόζει ένα πέρα από κάθε περιγραφή το Δικαστικό Μέγαρο Καλαβρύτων σε ένα χρώμα (οξύ ροζ να το πω;) που λογικά κάνει τα δέντρα το βράδυ (όταν κοιμούνται οι πολίτες και αυτά ζωντανεύουν για να μουντζώσουν το νεοπλουτιστικό αέρα μας) να ξερνάνε.Από την άλλη δεν μπορεί κάποιος να μη μιλήσει με καλά λόγια για το Δημοτικό Μουσείο Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος (εγκαινιασμένο το 2005 από τον πρώην πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Στεφανόπουλο) όπου με σύγχρονες λογικές (installations, video) αλλά και με άριστο φωτισμό και θαυμάσια συντήρηση (συγκινητικών ενίοτε) ευρημάτων δίνεται πλήρης εικόνα του θεματικού πυρήνα του μουσείου…
Την, στα όρια λιποθυμίας, λιπόσαρκη και ανέτοιμη για οποιαδήποτε πληροφορία (και ταυτόχρονα ερωτευμένη με τον εαυτό της και τον εν ipod Καραφώτη) κορασίδα στην είσοδο/ταμείο του μουσείου την παραβλέψαμε ως αναγκαίο κακό της πελατειακής λογικής που μαστιγώνει την Ελλάδα…
Είναι στιγμές που η δημοκρατία αποκτάει υπόσταση. Νιώθω υπερήφανος που πριν από λίγες ημέρες συμμετείχα σε μία καλή συζήτηση που όλως τυχαίως σχηματίστηκε από υποσύνολο μιας μεγαλύτερης παρέας όπου προηγουμένως είχαμε γευτεί ολόφρεσκα ψάρια (από τα κραταιά καλάμια μας πιασμένα μόλις ώρες πριν) και (όχι άκρατης ποσότητας, σας προλαβαίνω…) σωστά παγωμένη μπύρα. Είναι απόλαυση λοιπόν κυρίες και κύριοι να διαπιστώνεις ότι υπάρχουν ακόμα ψύχραιμοι άνθρωποι σε αυτόν τον τόπο. Πως αλλιώς να εξηγήσεις μία συζήτηση περί των παγκόσμιων συνόρων και πως αυτά σχηματίστηκαν μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, μεταξύ κομμουνιστών (και μάλιστα εγγεγραμμένων στον Περισσό), βασιλοφρόνων και μεταμοντέρνων ευρωσοσιαλιστών (όχι ΔΕΝ εννοώ Πασόκους, αυτοί και οι ΝΔίτες δεν εισέρχονται σε διαδικασίες διαλόγου εδώ και πολλά χρόνια). Διάλογος λοιπόν όπου τα συμπεράσματα που αποκομίζει ο καθείς για το θέμα (μετά το πέρας της συζήτηση) αλλά και για το συνομιλητή του δεν είναι θέμα μιας εκ νέου αντιπαλότητας…Άντε διότι κουραστήκαμε από αυτούς που κάνουν κουβέντες για να επιβάλλουν τις απόψεις τους, απ όπου και να προέρχονται…
