Ακολουθήστε μας στο Google news
Το προτελευταίο σαββατοκύριακο του Αυγούστου πέρασε απαριθμώντας τους γερανούς, τα κλαρκ και το μέγεθος –σε ίντσες- των σωληνώσεων που θα χρησιμοποιηθούν για το «διαστημικό» σκηνικό της επικείμενης εμφάνισης των U2 στο Ολυμπιακό στάδιο. Συγκρίνοντας μάλιστα τις σχετικές καταχωρήσεις στον Τύπο βρήκα σημαντικές διαφορές στο βάρος του μηχανολογικού εξοπλισμού, στα μήκη των ικριωμάτων και στον μαθηματικό τύπο με τον οποίο οι θεατές δύνανται να υπολογίσουν τη ροπή του σκηνικού κατά την ακρόαση του I Will Follow. Το Τεχνικό Επαγγελματικό Επιμελητήριο θα πρέπει να ντρέπεται που δεν είναι χορηγός επικοινωνίας της συναυλίας.
Το πιθανότερο είναι ότι σε δύο σαββατοκύριακα από τώρα οι «ανταποκρίσεις» από το ροκ υπερπέραν θα έχουν ακριβώς το ίδιο περιεχόμενο. Θα βαρεθούμε να διαβάζουμε και πάλι για το εντυπωσιακό σκηνικό, την ακρίβεια κίνησης των 360 μοιρών, τους προβολείς από το άπειρο και το μεγαλύτερο ροκ σόου στον πλανήτη γη. Λίγα θα έχουν να προσθέσουν σχετικά με τα live (χμμμ....) δρώμενα όσοι έσπευσαν να αντιγράψουν τα δελτία τύπου που αναλύουν εξαντλητικά τη μηχανολογική υπόσταση του σόου. Ελάχιστα θα έχουν να προσθέσουν και όσοι ήδη έχουν ήδη μία προηγούμενη στάση της περιοδείας, διότι ως γνωστόν σε αυτά τα μεγέθη δεν επιτρέπονται αλλαγές, διαφοροποιήσεις και αυξομοιώσεις αποδόσεων. Θεωρούνται απαράδεκτες παρεκκλίσεις.
Στα τέλη της δεκαετίας του 70 το ροκ είχε απωλέσει κάθε μέτρο και υπήρχε γενικευμένη η αίσθηση ότι είναι ένα βιομηχανικό προϊόν που κατασκευάζεται σε συνθήκες βαρειάς εταιρικής προστασίας, μέσα σε ακριβά studio από περφεξιονιστές ειδικούς και με τα μέλη των συγκροτημάτων προκάτ βιτρίνα για τις τελικές ανάγκες της πώλησης (τα λέει και το Pitchfork στο βιβλίο του- δεν το παίζω έξυπνος). Οι U2 υπήρξαν εν μέρει μέρος ενός σχεδόν αντι-ροκ κινήματος που ήρθε να ανατρέψει αυτή την παρακμή και να αποδείξει ότι το ροκ μπορεί να φτιαχτεί από όλους, οπουδήποτε και με οσοδήποτε φθηνά μέσα. Λέμε εν μέρει γιατί παρά το μύθο της πολιτικής/κοινωνικής τους διάστασης, ποτέ δεν υπήρξαν κατ’ ουσίαν ούτε ρηξικέλευθοι, ούτε επαναστάτες. Και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Η πορεία τους ορθά έχει συγκριθεί και θεωρείται παράλληλη με αυτή των R.E.M. από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Αμφότερα τα συγκροτήματα έχτισαν πράγματι την αρχική τους φήμη σε ένα ασαφώς οριοθετημένο underground (το οποίο για τους R.E.M. ήταν πράγματι τέτοιο λόγω καταγωγής, στην Ευρώπη και ειδικά στην Μεγάλη Βρετανία το underground έχει διαφορετική υπόσταση και είναι πάντοτε συνδεδεμένο με τον ιστό της μουσικής βιομηχανίας), άμεσα όμως συντονίστηκαν με τους κανόνες της μουσικής βιομηχανίας, που απαιτούν manager και επαγγελματισμό, φιλοδοξία και προσήλωση στο στόχο. Στην πορεία πράγματι κέρδισαν τον τίτλο του μεγαλύτερου ροκ συγκροτήματος του πλανήτη (που ποτέ δεν είναι ένα, άλλα πάντοτε τέσσερα-πέντε) και ίσως και να είναι και τα τελευταία συγκροτήματα που τους απονέμεται. Οι Radiohead πλησίασαν στο να το καταφέρουν, αλλά τελικά δεν κατέστη δυνατό...
Παρότι όπως οι U2 έτσι και οι R.E.M. σταμάτησαν να ηχογραφούν σημαντικούς δίσκους κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 90, η φήμη και η αίγλη τους παρέμεινε ακέραια μέχρι σήμερα, καθώς άλλωστε τα υλικά που έχουν στα χέρια τους καταστούν δύσκολο το να ηχογραφήσουν έναν πραγματικά κακό δίσκο. Ενώ όμως τα μέλη του αμερικάνικου γκρουπ πάντοτε είχαν ως άξονα τον δραστηριοτήτων τους τη μουσική ή έστω την τέχνη (κινηματογράφος), αυτά του Ιρλανδικού –με πρωτεργάτη τον Bono φυσικά- άφησαν σαφώς τη μουσική στην άκρη και κατέστησαν την εταιρεία τους πρότυπο του παγκοσμιοποιημένου marketing, που κάτω από ένα πανίσχυρο λογότυπο, μπορεί να πουλήσει τα πάντα. Από 80.000 εισιτήρια για το μεγαλύτερο ροκ σόου του πλανήτη μέσα σε λίγες ώρες, μέχρι deluxe εκδόσεις των 300 ευρώ ενός αφόρητα βαρετού ροκ δίσκου και φυσικά ψευδαισθήσεις για δεκάδες θέματα που άπτονται του ανθρωπισμού, της πολιτικής, της οικονομίας και σπανιότερα της μουσικής.
Στο Ολυμπιακό Στάδιο θα κάνει στάση το λογότυπο των U2 υποβοηθοούμενο όχι μόνο από εκατοντάδες τόνους μηχανολογικού εξοπλισμού, αλλά και από μια ντουζίνα ανθυπο-U2-ανθρώπους από πίσω, που θα φροντίσουν για τον «αρχιτεκτονικό» ήχο της κιθάρας του Edge, για την επί δίωρο αιχμηρή rhytmh section και για το απαραίτητο επίστρωμα στην από χρόνια νεκρή φωνή του Bono. Όλα αυτά όμως δεν είναι μεγάλο πρόβλημα. Αυτούσια συναντώνται σε όλα τα τεράστια ροκ σόου. Αυτό που κύρια «ενοχλεί» (όσους ενοχλεί...) στους U2 είναι η υποβάθμιση της μουσικής σε ρόλο αρκετά πίσω από τον πρώτο. Πρωτοστατούν οι τεράστιες προσωπικότητες, ακολουθεί το διαστημικό σκηνικό, ο διαπλανητικός ήχος, ο υπερβατικός φωτισμός, το σπάσιμο όλων των ρεκόρ κάθε είδους και ήθους και αγκομαχώντας ακολουθεί η μουσική... Αν τυχόν της δίνει κανείς σημασία. Σε μια συναυλία των U2 προφανώς υπάρχει ο μεγαλύτερος σε αναλογία αριθμός ατόμων που έχει πληρώσει 100 ευρώ για να τους δει χωρίς ποτέ να έχει πληρώσει έστω και ένα ευρώ για να αγοράσει κάποιο δίσκο τους. Των συναυλιών της Madonna συμπεριλαμβανομένων.
Το στοιχείο αυτό δεν το συναντάμε σε αυτό το βαθμό σε κανένα άλλο ροκ συγκρότημα ίδιου βεληνεκούς. Την ύβρη των U2 δεν την άγγιξαν ούτε οι Pink Floyd της The Wall εποχής, ούτε οι Rolling Stones των ύστερων χρόνων που για διάφορους λόγους χρειάστηκαν επιδότηση των επί σκηνής επιδόσεων τους. Όλα τα μεγάλα συγκροτήματα έχουν διατηρήσει μία έστω και ελάχιστη επαφή με την πρωτογενή rock ‘n’ roll φύση τους. Στους U2 δεν έχει απομείνει κάτι τέτοιο ούτε στο ελάχιστο. Έγινε μια δήθεν προσπάθεια επιστροφής στις ροκ ρίζες προ δεκαετίας με το All That You Can’t Leave Behind, το αποτέλεσμα όμως ήταν ένα θνησιγενές rock ‘n’ roll φιάσκο, με κλεψίτυπη την πιο ικανή στιγμή του.
Η τελευταία εικοσαετία δράσης των U2 ως συγκρότημα-brandname κληρονομεί στην rock ‘n’ roll παράδοση την μανία κάθε επόμενου ταλαντούχου και φιλόδοξου σχήματος να κατασκευάσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα τον δικό του Πύργο της Βαβέλ, όχι για να αγγίξει το Θεό, αλλά για να ενθρονιστεί με ίδια μέσα ως η επόμενη ροκ θεότητα. Μετά το παράδειγμα των U2 δεν υπάρχει επιστροφή. Αν αισθάνεσαι ότι ξεχωρίζεις έστω και για λίγο από την ροκ μάζα, τα πράγματα γίνονται αδηφάγα, τεράστια και αναγκαστικά υπερβολικά. Και αν οι U2 έχουν πάρει εργολαβία την παγκόσμια ειρήνη, ο κόσμος έχει και άλλα πολλά προβλήματα για να τον σώσεις από αυτά: περιβάλλον, πείνα, τεχνολογία, παγκοσμιοποίηση, απομόνωση του ατόμου....
Έσχατο παράδειγμα οι Arcade Fire. Η αδιανόητα πρόωρη εμμηνόπαυση που χαρακτηρίζει τον τρίτο μόλις δίσκο τους δεν είναι παρά αποτέλεσμα του παραπάνω πειράματος. Υποψιάστηκαν ότι το κοινό που τους καθιέρωσε λίγα χρόνια πριν έχει τριανταρίσει για τα καλά, χώθηκε ή προσπαθεί να χωθεί στο σύστημα, παρότι αισθάνεται τύψεις και αγωνία για αυτό, και ότι δεν υπάρχει χώρος στη ζωή του για γοτθικές ροκ κορυφώσεις όπως αυτές του Funeral. Τα τελευταία χρόνια με τη συνδρομή και των Radiohead ακόμη και τα βαρετά ενήλικα ροκ ακροατήρια είχαν την τύχη/ατυχία να ακούσουν ψαγμένη και πρωτοποριακή μουσική. Υπήρχε η αίσθηση ότι κανείς δεν είχε πλέον την ανάγκη από άσπιλο και ξενέρωτο ροκ του τύπου Dire Straits. Πολλές οικονομικές κρίσεις όμως μετά, τα πράγματα δείχνουν ότι άπαντες είμαστε έτοιμοι να ιδιωτεύσουμε. Το The Suburbs περισσότερο από ύμνος –κάθε άλλο παρά σαρκαστικός- σε αυτή την επίκαιρη δειλή εσωτερικότητα του καθενός, είναι η προσπάθεια του ομολογημένα πιο ταλαντούχου συγκροτήματος της γενιάς του να περάσει σε άλλο επίπεδο, να ξεφύγει από τα καθιερωμένα και να θρονιαστεί στο πάνθεον των ηρώων. Οι Arcade Fire αισθάνθηκαν ότι έχουν την ευκαιρία να είναι οι Επόμενοι και αποφάσισαν να μην την αφήσουν να πάει χαμένη. Όπως ακριβώς είχαν κάνει οι U2, το απόλυτο πρότυπο τους, όταν μετά το πρώτο ουσιαστικό ταξίδι τους στην Αμερική υιοθέτησαν, προσκύνησαν και ανατύπωσαν την κουλτούρα της με σκοπό να την κατακτήσουν.
Ο βασικότερος λόγος λοιπόν για τους οποίους αξίζει κανείς να προσπεράσει αδιάφορα την συναυλία των U2 είναι αυτός. Το παράδειγμα τους για μία ακόμη φορά – τουλάχιστον δεύτερη μες στην τελευταία δεκαετία- σκότωσε το rock ‘n’ roll. Ο νέος δίσκος των Arcade Fire θα έπρεπε να κυκλοφορεί με αυτοκόλλητο «ΝΑ ΑΓΟΡΑΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΟΣΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΜΙΑ ΥΠΟΘΗΚΗ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΗ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΙ ΟΤΙ ΘΑ ΤΗΝ ΞΕΧΡΕΩΣΟΥΝ ΚΑΠΟΤΕ» και είναι απολύτως σίγουρο ότι πολύ θα ήθελαν ο Bono και η παρέα του να είναι το Suburbs ο δικός τους νέος δίσκος.
Ο νέος δίσκος των Arcade Fire είναι ένα μάτσο χάλια και αυτός είναι ο βασικότερος λόγος για να μην πάει κάποιος στη συναυλία των U2.
The Forgettable Fire
25 Αυγούστου 2010The Forgettable Fire ή αλλιώς: Δεν θα πάω στους U2, επειδή είναι χάλια ο νέος δίσκος των Arcade Fire
Το προτελευταίο σαββατοκύριακο του Αυγούστου πέρασε απαριθμώντας τους γερανούς, τα κλαρκ και το μέγεθος –σε ίντσες- των σωληνώσεων που θα χρησιμοποιηθούν για το «διαστημικό» σκηνικό της επικείμενης εμφάνισης των U2 στο Ολυμπιακό στάδιο. Συγκρίνοντας μάλιστα τις σχετικές καταχωρήσεις στον Τύπο βρήκα σημαντικές διαφορές στο βάρος του μηχανολογικού εξοπλισμού, στα μήκη των ικριωμάτων και στον μαθηματικό τύπο με τον οποίο οι θεατές δύνανται να υπολογίσουν τη ροπή του σκηνικού κατά την ακρόαση του I Will Follow. Το Τεχνικό Επαγγελματικό Επιμελητήριο θα πρέπει να ντρέπεται που δεν είναι χορηγός επικοινωνίας της συναυλίας.
Το πιθανότερο είναι ότι σε δύο σαββατοκύριακα από τώρα οι «ανταποκρίσεις» από το ροκ υπερπέραν θα έχουν ακριβώς το ίδιο περιεχόμενο. Θα βαρεθούμε να διαβάζουμε και πάλι για το εντυπωσιακό σκηνικό, την ακρίβεια κίνησης των 360 μοιρών, τους προβολείς από το άπειρο και το μεγαλύτερο ροκ σόου στον πλανήτη γη. Λίγα θα έχουν να προσθέσουν σχετικά με τα live (χμμμ....) δρώμενα όσοι έσπευσαν να αντιγράψουν τα δελτία τύπου που αναλύουν εξαντλητικά τη μηχανολογική υπόσταση του σόου. Ελάχιστα θα έχουν να προσθέσουν και όσοι ήδη έχουν ήδη μία προηγούμενη στάση της περιοδείας, διότι ως γνωστόν σε αυτά τα μεγέθη δεν επιτρέπονται αλλαγές, διαφοροποιήσεις και αυξομοιώσεις αποδόσεων. Θεωρούνται απαράδεκτες παρεκκλίσεις.Στα τέλη της δεκαετίας του 70 το ροκ είχε απωλέσει κάθε μέτρο και υπήρχε γενικευμένη η αίσθηση ότι είναι ένα βιομηχανικό προϊόν που κατασκευάζεται σε συνθήκες βαρειάς εταιρικής προστασίας, μέσα σε ακριβά studio από περφεξιονιστές ειδικούς και με τα μέλη των συγκροτημάτων προκάτ βιτρίνα για τις τελικές ανάγκες της πώλησης (τα λέει και το Pitchfork στο βιβλίο του- δεν το παίζω έξυπνος). Οι U2 υπήρξαν εν μέρει μέρος ενός σχεδόν αντι-ροκ κινήματος που ήρθε να ανατρέψει αυτή την παρακμή και να αποδείξει ότι το ροκ μπορεί να φτιαχτεί από όλους, οπουδήποτε και με οσοδήποτε φθηνά μέσα. Λέμε εν μέρει γιατί παρά το μύθο της πολιτικής/κοινωνικής τους διάστασης, ποτέ δεν υπήρξαν κατ’ ουσίαν ούτε ρηξικέλευθοι, ούτε επαναστάτες. Και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Η πορεία τους ορθά έχει συγκριθεί και θεωρείται παράλληλη με αυτή των R.E.M. από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Αμφότερα τα συγκροτήματα έχτισαν πράγματι την αρχική τους φήμη σε ένα ασαφώς οριοθετημένο underground (το οποίο για τους R.E.M. ήταν πράγματι τέτοιο λόγω καταγωγής, στην Ευρώπη και ειδικά στην Μεγάλη Βρετανία το underground έχει διαφορετική υπόσταση και είναι πάντοτε συνδεδεμένο με τον ιστό της μουσικής βιομηχανίας), άμεσα όμως συντονίστηκαν με τους κανόνες της μουσικής βιομηχανίας, που απαιτούν manager και επαγγελματισμό, φιλοδοξία και προσήλωση στο στόχο. Στην πορεία πράγματι κέρδισαν τον τίτλο του μεγαλύτερου ροκ συγκροτήματος του πλανήτη (που ποτέ δεν είναι ένα, άλλα πάντοτε τέσσερα-πέντε) και ίσως και να είναι και τα τελευταία συγκροτήματα που τους απονέμεται. Οι Radiohead πλησίασαν στο να το καταφέρουν, αλλά τελικά δεν κατέστη δυνατό...Παρότι όπως οι U2 έτσι και οι R.E.M. σταμάτησαν να ηχογραφούν σημαντικούς δίσκους κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 90, η φήμη και η αίγλη τους παρέμεινε ακέραια μέχρι σήμερα, καθώς άλλωστε τα υλικά που έχουν στα χέρια τους καταστούν δύσκολο το να ηχογραφήσουν έναν πραγματικά κακό δίσκο. Ενώ όμως τα μέλη του αμερικάνικου γκρουπ πάντοτε είχαν ως άξονα τον δραστηριοτήτων τους τη μουσική ή έστω την τέχνη (κινηματογράφος), αυτά του Ιρλανδικού –με πρωτεργάτη τον Bono φυσικά- άφησαν σαφώς τη μουσική στην άκρη και κατέστησαν την εταιρεία τους πρότυπο του παγκοσμιοποιημένου marketing, που κάτω από ένα πανίσχυρο λογότυπο, μπορεί να πουλήσει τα πάντα. Από 80.000 εισιτήρια για το μεγαλύτερο ροκ σόου του πλανήτη μέσα σε λίγες ώρες, μέχρι deluxe εκδόσεις των 300 ευρώ ενός αφόρητα βαρετού ροκ δίσκου και φυσικά ψευδαισθήσεις για δεκάδες θέματα που άπτονται του ανθρωπισμού, της πολιτικής, της οικονομίας και σπανιότερα της μουσικής. Στο Ολυμπιακό Στάδιο θα κάνει στάση το λογότυπο των U2 υποβοηθοούμενο όχι μόνο από εκατοντάδες τόνους μηχανολογικού εξοπλισμού, αλλά και από μια ντουζίνα ανθυπο-U2-ανθρώπους από πίσω, που θα φροντίσουν για τον «αρχιτεκτονικό» ήχο της κιθάρας του Edge, για την επί δίωρο αιχμηρή rhytmh section και για το απαραίτητο επίστρωμα στην από χρόνια νεκρή φωνή του Bono. Όλα αυτά όμως δεν είναι μεγάλο πρόβλημα. Αυτούσια συναντώνται σε όλα τα τεράστια ροκ σόου. Αυτό που κύρια «ενοχλεί» (όσους ενοχλεί...) στους U2 είναι η υποβάθμιση της μουσικής σε ρόλο αρκετά πίσω από τον πρώτο. Πρωτοστατούν οι τεράστιες προσωπικότητες, ακολουθεί το διαστημικό σκηνικό, ο διαπλανητικός ήχος, ο υπερβατικός φωτισμός, το σπάσιμο όλων των ρεκόρ κάθε είδους και ήθους και αγκομαχώντας ακολουθεί η μουσική... Αν τυχόν της δίνει κανείς σημασία. Σε μια συναυλία των U2 προφανώς υπάρχει ο μεγαλύτερος σε αναλογία αριθμός ατόμων που έχει πληρώσει 100 ευρώ για να τους δει χωρίς ποτέ να έχει πληρώσει έστω και ένα ευρώ για να αγοράσει κάποιο δίσκο τους. Των συναυλιών της Madonna συμπεριλαμβανομένων.Το στοιχείο αυτό δεν το συναντάμε σε αυτό το βαθμό σε κανένα άλλο ροκ συγκρότημα ίδιου βεληνεκούς. Την ύβρη των U2 δεν την άγγιξαν ούτε οι Pink Floyd της The Wall εποχής, ούτε οι Rolling Stones των ύστερων χρόνων που για διάφορους λόγους χρειάστηκαν επιδότηση των επί σκηνής επιδόσεων τους. Όλα τα μεγάλα συγκροτήματα έχουν διατηρήσει μία έστω και ελάχιστη επαφή με την πρωτογενή rock ‘n’ roll φύση τους. Στους U2 δεν έχει απομείνει κάτι τέτοιο ούτε στο ελάχιστο. Έγινε μια δήθεν προσπάθεια επιστροφής στις ροκ ρίζες προ δεκαετίας με το All That You Can’t Leave Behind, το αποτέλεσμα όμως ήταν ένα θνησιγενές rock ‘n’ roll φιάσκο, με κλεψίτυπη την πιο ικανή στιγμή του.
Η τελευταία εικοσαετία δράσης των U2 ως συγκρότημα-brandname κληρονομεί στην rock ‘n’ roll παράδοση την μανία κάθε επόμενου ταλαντούχου και φιλόδοξου σχήματος να κατασκευάσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα τον δικό του Πύργο της Βαβέλ, όχι για να αγγίξει το Θεό, αλλά για να ενθρονιστεί με ίδια μέσα ως η επόμενη ροκ θεότητα. Μετά το παράδειγμα των U2 δεν υπάρχει επιστροφή. Αν αισθάνεσαι ότι ξεχωρίζεις έστω και για λίγο από την ροκ μάζα, τα πράγματα γίνονται αδηφάγα, τεράστια και αναγκαστικά υπερβολικά. Και αν οι U2 έχουν πάρει εργολαβία την παγκόσμια ειρήνη, ο κόσμος έχει και άλλα πολλά προβλήματα για να τον σώσεις από αυτά: περιβάλλον, πείνα, τεχνολογία, παγκοσμιοποίηση, απομόνωση του ατόμου.... Έσχατο παράδειγμα οι Arcade Fire. Η αδιανόητα πρόωρη εμμηνόπαυση που χαρακτηρίζει τον τρίτο μόλις δίσκο τους δεν είναι παρά αποτέλεσμα του παραπάνω πειράματος. Υποψιάστηκαν ότι το κοινό που τους καθιέρωσε λίγα χρόνια πριν έχει τριανταρίσει για τα καλά, χώθηκε ή προσπαθεί να χωθεί στο σύστημα, παρότι αισθάνεται τύψεις και αγωνία για αυτό, και ότι δεν υπάρχει χώρος στη ζωή του για γοτθικές ροκ κορυφώσεις όπως αυτές του Funeral. Τα τελευταία χρόνια με τη συνδρομή και των Radiohead ακόμη και τα βαρετά ενήλικα ροκ ακροατήρια είχαν την τύχη/ατυχία να ακούσουν ψαγμένη και πρωτοποριακή μουσική. Υπήρχε η αίσθηση ότι κανείς δεν είχε πλέον την ανάγκη από άσπιλο και ξενέρωτο ροκ του τύπου Dire Straits. Πολλές οικονομικές κρίσεις όμως μετά, τα πράγματα δείχνουν ότι άπαντες είμαστε έτοιμοι να ιδιωτεύσουμε. Το The Suburbs περισσότερο από ύμνος –κάθε άλλο παρά σαρκαστικός- σε αυτή την επίκαιρη δειλή εσωτερικότητα του καθενός, είναι η προσπάθεια του ομολογημένα πιο ταλαντούχου συγκροτήματος της γενιάς του να περάσει σε άλλο επίπεδο, να ξεφύγει από τα καθιερωμένα και να θρονιαστεί στο πάνθεον των ηρώων. Οι Arcade Fire αισθάνθηκαν ότι έχουν την ευκαιρία να είναι οι Επόμενοι και αποφάσισαν να μην την αφήσουν να πάει χαμένη. Όπως ακριβώς είχαν κάνει οι U2, το απόλυτο πρότυπο τους, όταν μετά το πρώτο ουσιαστικό ταξίδι τους στην Αμερική υιοθέτησαν, προσκύνησαν και ανατύπωσαν την κουλτούρα της με σκοπό να την κατακτήσουν. Ο βασικότερος λόγος λοιπόν για τους οποίους αξίζει κανείς να προσπεράσει αδιάφορα την συναυλία των U2 είναι αυτός. Το παράδειγμα τους για μία ακόμη φορά – τουλάχιστον δεύτερη μες στην τελευταία δεκαετία- σκότωσε το rock ‘n’ roll. Ο νέος δίσκος των Arcade Fire θα έπρεπε να κυκλοφορεί με αυτοκόλλητο «ΝΑ ΑΓΟΡΑΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΟΣΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΜΙΑ ΥΠΟΘΗΚΗ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΗ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΙ ΟΤΙ ΘΑ ΤΗΝ ΞΕΧΡΕΩΣΟΥΝ ΚΑΠΟΤΕ» και είναι απολύτως σίγουρο ότι πολύ θα ήθελαν ο Bono και η παρέα του να είναι το Suburbs ο δικός τους νέος δίσκος. Ο νέος δίσκος των Arcade Fire είναι ένα μάτσο χάλια και αυτός είναι ο βασικότερος λόγος για να μην πάει κάποιος στη συναυλία των U2.
