Ακολουθήστε μας στο Google news
Αντιγράφω καταρχήν λέξη προς λέξη από ΤΑ ΝΕΑ της 19/8/2010, υπό την στήλη ΑΙΧΜΕΣ και με τον τίτλο Η ΨΥΧΟΨΑΞΜΕΝΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, του Ηλία Κανέλλη:
«Ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ Τσακνής (είτε με τον Μαχαιρίτσα είτε και μόνος του) θέλει να είναι κάτι σαν λαϊκός βάρδος. Η ατυχία του; Αρχισε να τραγουδά στον απόηχο της ηρωικής εποχής του μεταπολιτευτικού λαϊκισμού. Δεν πρόλαβε δηλαδή να ανθήσει πλάι στους συνθέτες, οι οποίοι ύμνησαν την υποτιθέμενη εποποιία των αντιστεκόμενων γενικώς μαζών - μια πολυφορεμένη μυθολογία που υμνήθηκε κατά κόρον στα γήπεδα και στα κομματικά φεστιβάλ περίπου ώς τα μέσα της δεκαετίας του 1980.
Ο Τσακνής ήρθε μετά στη δισκογραφία και στην κοινωνική ζωή. Οταν τα λιοντάρια της αντίστασης ανακάλυψαν την παγκοσμιοποίηση και την πολέμησαν με υλικά παρμένα, πάλι υποτίθεται, από τον πλούτο της ελληνικής λαϊκής παράδοσης. Κλαυθμυρίζοντας με συνοδεία από ούτια, λύρες και μερικά συνθεσάιζερ και χτίζοντας το ιδίωμα του σκοταδόψυχου τραγουδιού το οποίο ονομάστηκε έντεχνο (προφανώς ως ευφημισμός, όπως δηλαδή ο άξενος Πόντος ονομάστηκε Εύξεινος). Στην ελεύθερη αγορά της δισκογραφίας αλλά και επιδοτούμενα σε περιφερειακά φεστιβάλ και σε λοιπές εκδηλώσεις της τοπικής αυτοδιοίκησης, τα είδωλα του σκοταδόψυχου τραγουδιού συμβόλισαν τη λεγόμενη «αντίσταση-με-το-ταγάρι» (έστω κι αν το ταγάρι είχε αντικατασταθεί ήδη με Ντίζελ και Νάικ).
Κυρίαρχο χαρακτηριστικό των τραγουδιών αυτού του τύπου, που συγκέντρωσαν τους πάντα υποτίθεται αντιστασιακούς της παράδοσης, είναι, εκτός της κλαψούρας (που χρειάζεται για να διαφοροποιείται από την καψούρα του σκυλάδικου, είδος συγγενές, αλλά και εχθρικό, διότι συγκεντρώνει τους αντιστασιακούς της Δεξιάς), και η ποιητική ασάφεια. Ευνόητο υφολογικό εύρημα. Η ασάφεια, πασπαλισμένη με ποιητική διάθεση και ευαισθησία ψυχής, δείχνει και προσπελάζει εύκολα μεγαλύτερα ακροατήρια, που έμαθαν να διαμορφώνουν απόψεις χωρίς να χρειάζεται να τις ταυτίσουν με γνώση και ορθό λόγο, δηλαδή με διανοητική κούραση.
«Πιστός στο ρόλο μου, κάνω το σόλο μου,/ στους αδιάφορους και στους παράφορους/ τους θεατές μου./ Καυτές σταγόνες μου, γκρίζες εικόνες μου,/ πώς θα χωρέσετε, πώς θα με δέσετε,/ στους έρωτές μου». Τέτοιοι ψυχοψαχτικοί λήροι (ενίοτε και παραληρήματα) ταιριάζουν στο λαϊφστάιλ όσων, ευαίσθητων, πιστεύουν ότι η τέχνη υπάρχει για να κάνει αντίσταση γενικώς και αορίστως- και ότι η δημοκρατία είναι αυτό που έχει ονομαστεί «δημοκρατία της συγκίνησης». Στην επικράτεια αυτής της δημοκρατίας της συγκίνησης επένδυσε η ψυχοψαγμένη Αριστερά του Αλέξη Τσίπρα. Ακόμα μια φορά, δεν υπολόγισε σωστά. Δεν υπολόγισε δηλαδή ότι ο Διονύσης Τσακνής, με την τέχνη του, εκτός από πολιτική, κάνει και το «σόλο του». Δηλαδή καριέρα...»
- Στο πίσω μέρος του αποκόμματος της εφημερίδας που φρόντισα να κρατήσω από το φύλλο που είχα προμηθευτεί για την παραλία εκείνη την ανυποψίαστη Αυγουστιάτικη ημέρα, υπάρχει μία ομοίως εύστοχα καυστική περιγραφή των όσων συνέβησαν στην κηδεία του δολοφόνου αόρατου δικτάτορα Ιωαννίδη και πάλι με την υποδειγματική γραφή του Ηλία Κανέλλη. Αυτό βέβαια δεν έχει καμία απολύτως σημασία, απλώς το σημειώνω.
- Ο Διονύσης Τσακνής κάποτε με απασχόλησε ως τραγουδοποιός (πρέπει να έχω αγοράσει δυο-τρεις δίσκους του) και όταν έπαυσε να με απασχολεί ως τέτοιος, καθότι έγκαιρα ευτυχώς αντιλήφθηκα τη μηδαμινή αξία της τραγουδοποιητικής του φύσης, εξαναγκαστικά με απασχόλησε ως κοινωνικός σχολιαστής, καθότι και πάλι τακτικός κάποτε αναγνώστης της Ελευθεροτυπίας.
- Τα όσα υποστηρίζει και επαρκώς στηρίζει και θεμελιώνει ο Ηλίας Κανέλλης είναι απολύτως σαφή και ουδόλως χρειάζονται επεξήγηση. Με αφορμή την «αιφνιδιαστική» απόφαση του τραγουδοποιού να το πάρει λίγο πιο αριστερά από ότι μας είχε συνηθίσει με την «ριζοσπαστική» αρθογραφία του και τις τακτικές επισκέψεις του σε τηλεοπτικά πάνελ, όπου πάντοτε αναλάμβανε το ρολάκι της λαϊκής και γνήσιας φωνής της Aριστεράς, και να εντάξει τη βαριά του σκέψη στην υπηρεσία του Κ.Κ.Ε. πλέον, ο Κανέλλης εντοπίζει την απαρχή αυτής της συμπεριφοράς, στην ίδια την καλλιτεχνική φύση του τραγουδοποιού Τσακνή, όπως αυτή εκφράστηκε μέσα από την πολυετή παρουσία του στο χώρο του τραγουδιού, η οποία ευτυχώς κατά τα λοιπά έχει ατονήσει τα πολύ πρόσφατα έτη.
- Η ουσία του όλου θέματος βρίσκεται στη χρήση της έννοιας «σκοταδόψυχος τραγουδοποιός». Χρόνια τώρα στις μουσικές μας συζητήσεις έχουμε εντοπίσει αυτήν την κατάρα του ελληνικού τραγουδιού της τελευταίας εικοσιπενταετίας, που καμουφλαρισμένο ως έντεχνο, ταλαιπωρεί την αισθητική και τις αντοχές μας περισσότερο από οποιαδήποτε κάθε φορά μορφή λαμβάνει το σκυλομπουζουκοποπ αντίπαλο δέος. Και όποτε την προτάσσουμε ως μέγιστο σφάλμα ακόμη και πραγματικά ταλαντούχων τραγουδοποιών που πέφτουν στην λούπα της και ποτέ δεν επιστρέφουν, χαρακτηριζόμαστε γκρινιάρηδες, ανθέλληνες, δήθεν εναλλακτικοί, κολλημένοι και άλλα τέτοια.
- Υπάρχουν οι σκοτεινοί τραγουδοποιοί. Αυτοί που δημιουργούνται μέσα σε ένα γοτθικό περιβάλλον και αιωνίως κινούνται και υπάρχουν μέσα σε αυτό, σε πιο ακραίες ή σε πιο ήπιες μορφές του. Από τον David Tibet μέχρι τον Leonard Cohen και αν θέλουμε να πάμε και στα δικά μας από τον Μάνο Λοίζο της αποχαιρετιστήριας φάσης του μέχρι τον Θάνο Ανεστόπουλο των Διάφανων Κρίνων στις αυθεντικές στιγμές του. Υπάρχουν και οι σκοταδόψυχοι τραγουδοποιοί. Αυτοί που δημιουργούν ένα δήθεν τέτοιο τεχνητά σκοτεινιασμένο περιβάλλον, σαν σε γοτθικό τεχνικολόρ. Ζοχαδιασμένοι και βαρυπενθούντες από δόλο και με πρόθεση. Ξέρουν καλά ότι αν τυχόν χαμογελάσουν θα χαθεί όλη η επίφαση σοβαρότητας που κουβαλάνε και με την πρόφαση της οποίας στήνουν δήθεν σημαίνοντα τραγουδάκια και κομίζουν μηνύματα που ελάχιστα παραπάνω έχουν να πουν από το αρχέτυπο «ένα και ένα ίσον δύο».
- Η ασάφεια και η αορίστως οριοθετημένη ποιητική διάθεση, για την οποία εύστοχα κάνει λόγο ο Κανέλλης, είναι το απολύτως κύριο χαρακτηριστικό τους. Στα τραγούδια τους ο εαυτός τους τίθεται σχεδόν πάντα στο επίκεντρο μίας απροσδιόριστης δίνης, δέχεται κενές περιεχομένου επιθέσεις, υπομένει απροσδιόριστα βάσανα και βασανίζεται τελικά περισσότερο από όλους του πιστούς του Λευτέρη Πανταζή, που κάθε βράδυ καλούνται να κάνουν ακριβώς το ίδιο από το αντικείμενο της λατρείας τους. Η αγάπη έχει και αυτή μία απαραίτητα κοινωνικοπολιτική διάσταση και αγωνίζεται να επιβιώσει καθώς το υποκείμενο της υφίσταται όλη την παραπάνω ταλαιπωρία και συνεχίζει να αντιστέκεται.
- Ο Διονύσης Τσακνής ομολογημένως έχει μεταχειριστεί, διαχειριστεί και εκμεταλλευτεί όλα τα παραπάνω με απόλυτη μαεστρία. Δεν έφτασε τυχαία στην προνομιούχο θέση να αποτελεί το μήλον της έριδος μιας παραζαλισμένης, αποπροσανατολισμένης και τυπικά σε αχρησία Αριστεράς και Πιο Αριστεράς. Το κατάφερε με το σπαθί του. Δεν ξεχνάμε ότι μόνον αυτός έχει πετύχει εδώ και χρόνια να στήσει το «απόλυτο» soundtrack της πρωινάδικής αμφισβήτησης και της prime time αγωνίας. Για λόγους που πρέπει κάποτε να αποτελέσουν αντικείμενο διεξοδικής ανάλυσης ψυχολόγων και κοινωνιολόγων, το απελπιστικά πρωτοεπίπεδο και λαϊκίστικα αγωνιστικό «Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον» έγινε η μόνιμη μουσική υπόκρουση σε προκάτ βίντεο για την Επέτειο του Πολυτεχνείου, τις ενιαύσιες καταλήψεις στα Λύκεια, την αύξηση της τιμής της ντομάτας και την πτώση των προθεσμιακών επιτοκίων από τις Τράπεζες. Όλα αυτά για κάποιον ανεξήγητο λόγο περιχαρακώνουν ένα μέλλον του οποίου όλοι μας πρέπει να του γυρίσουμε την πλάτη, χαρίζοντας ταυτόχρονα πόντους αξιοπιστίας στη συνειδησιακή δύναμη του διανοούμενου και ανθυποκαθοδηγητή Τσακνή. Ένας λαϊκός στην ψυχή και την έκφραση Thom Yorke υπήρξε τελικά πάντοτε ο Τσακνής που την μυρίστηκε την Αστυνομία του Κάρμα μας από παλαιοτάτων χρόνων, αλλά εμείς δεν τον ακούγαμε.
- Με τα χάλια που έχει τόσο η Αριστερά όσο και η Πιο Αριστερά, φυσικό και επόμενο είναι ο Τσακνής να (νομίζει/νομίζουν ότι ) είναι ο Θεοδωράκης της γενιάς του. Τον θυμάμαι σε ένα παλιό τεύχος του περιοδικού Δίφωνο, σε σχετικό αφιέρωμα με τα αντικείμενα-φετίχ των διάφορων τραγουδιστών, να αναφέρεται με περισσή αναρχίζουσα υπερηφάνεια στο... σκουλαρίκι του, σαν να αποτελεί αυτό την πρώτη και ύστατη πραγματικά επαναστατική πράξη της ζωής του. Ακόμη και σε εκείνο το τραγελαφικό CV της πρώιμης επαναστατικότητας του όμως, ο Διονύσης Τσακνής δεν μπόρεσε να κρύψει ότι όταν για κάποια χρόνια στις αρχές της δεκαετίας του 80 επέστρεψε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Καρδίτσα, υποχρεώθηκε να... βγάλει το σκουλαρίκι του, για να μην προσβάλλει προφανώς την κοινωνία του κάμπου και να μην έρθει σε μία τόσο... ευθεία αντιπαράθεση με τα ήθη και τις αξίες της. Μην ανησυχείτε όμως. Όταν ο ατίθασος Διονύσης επέστρεψε στην Αθήνα, το ξαναφόρεσε το σκουλαρίκι και έκτοτε δεν το έβγαλε ποτέ. Θα έχετε προσέξει άλλωστε ότι πάντοτε φωτογραφίζεται με το καλό προφίλ του. Αυτό δια του οποίου φαίνεται και το σκουλαρίκι του. Και φυσικά αυτό είναι το... αριστερό του προφίλ και συνέχεια ανακαλύπτει ότι τον παίρνει και πιο αριστερά... και όσο πάει και το ζορίζει.
- Κάπως σαν το σκουλαρίκι είναι και η πολιτική διάσταση της προσωπικότητας του τραγουδοποιού Τσακνή. Όταν χρειαστεί την «βγάζει», την αφήνει στην άκρη και υποδύεται –ενίοτε με επιτυχία και πάνοτε με πονηράδα- τον ευαίσθητο, ανησυχούντα και αμφισβητούντα τραγουδοποιό. Όταν διαισθάνεται ότι δεν τον παίρνει άλλο, ότι τα τραγούδια δεν τον παίρνουν πλέον από το χέρι, αλλά τον κυνηγάει από πίσω η μελωδία της επανάληψης και η φορτικότητα της μανιέρας, φοράει και πάλι το πολιτικό του σκουλαρίκι, αρθογραφεί, κηρύττει και διαλαλεί την πολυσήμαντη σκέψη του και μόλις του κάτσουν τα ζάρια παίρνει το ρόλο του ηγέτη και αντί τελικά να γυρίσει τις πλάτες του σε αυτό, όπως μας απειλεί ότι θα κάνει τόσα χρόνια, αποφασίζει να πάρει το μέλλον στα χέρια του, τις πλάτες του και ποιος ξέρει που αλλού και να μας οδηγήσει σε αυτό, ως πραγματικός δημόσιος φορέας πλέον, καθιστώντας κατανοητό ότι ουδόλως μας έκανε πλάκα όταν μας απειλούσε σχετικά προ ετών παρέα με την άλλη σημαίνουσα φωνή της κοινωνίας, αυτή του Λάκη Λαζόπουλου. Στο νεορθόδοξο ΚΚΕ της Λιάνας Κανέλλη το λοιπόν, έρχεται να προστεθεί και ο σχεδόν θρησκόληπτος σκοταδισμός της ψυχής του Διονύση Τσακνή, για να ολοκληρώσει το παζλ της ψυχοψαγμένης Αριστεράς, που και πάλι απολύτως εύστοχα περιγράφει ο Ηλίας Κανέλλης.
- Το γεγονός ότι το πολύ καλό ψυχογράφημα του Διονύση Τσακνή –αλλά και των συνδρόμων της Αριστεράς- προέρχεται από τον Ηλία Κανέλλη και δημοσιεύεται στα ΝΕΑ είναι σίγουρο ότι θα ανασύρει δεκάδες σενάρια συνομωσίας για το συγκρότημα Λαμπράκη που προσπαθεί να ανακόψει το αριστερό κίνημα, να υπονομεύσει την άνοδο του ΚΚΕ και των λαϊκών κινημάτων, μόνο ως γραφικότητα μπορεί να αντιμετωπιστεί και πάλι.
- Από την άλλη πλευρά η διαφαινόμενη αφοσίωση του κυρίου Διονύση Τσακνή στην πολιτική, το δημαρχιλίκι και ποιος ξέρει τι άλλο θα ακολουθήσει... μόνο ως χαράς ευαγγέλιο μπορεί να αντιμετωπιστεί για τον κόσμο της μουσικής, καθότι έστω και δια της πλαγίας οδού, ένας ακόμη από το συνάφι, και μάλιστα ο περιβόητος Διονύσης, ο Αρχηγός των Εντέχνων, κάνει στην άκρη και μας αφήνει στην ησυχία μας, βάζοντας σκοπό να γίνει ο Δήμαρχος των Ατάκτων.
- Καλή του επιτυχία το λοιπόν.
Ή, πώς και γιατί ο Διονύσης Τσακνής αποφάσισε τελικά να πάρει στις πλάτες του το μέλλον
30 Αυγούστου 2010
Ή, πώς και γιατί ο Διονύσης Τσακνής αποφάσισε τελικά να πάρει στις πλάτες του το μέλλον...
Αντιγράφω καταρχήν λέξη προς λέξη από ΤΑ ΝΕΑ της 19/8/2010, υπό την στήλη ΑΙΧΜΕΣ και με τον τίτλο Η ΨΥΧΟΨΑΞΜΕΝΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, του Ηλία Κανέλλη:
«Ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ Τσακνής (είτε με τον Μαχαιρίτσα είτε και μόνος του) θέλει να είναι κάτι σαν λαϊκός βάρδος. Η ατυχία του; Αρχισε να τραγουδά στον απόηχο της ηρωικής εποχής του μεταπολιτευτικού λαϊκισμού. Δεν πρόλαβε δηλαδή να ανθήσει πλάι στους συνθέτες, οι οποίοι ύμνησαν την υποτιθέμενη εποποιία των αντιστεκόμενων γενικώς μαζών - μια πολυφορεμένη μυθολογία που υμνήθηκε κατά κόρον στα γήπεδα και στα κομματικά φεστιβάλ περίπου ώς τα μέσα της δεκαετίας του 1980. Ο Τσακνής ήρθε μετά στη δισκογραφία και στην κοινωνική ζωή. Οταν τα λιοντάρια της αντίστασης ανακάλυψαν την παγκοσμιοποίηση και την πολέμησαν με υλικά παρμένα, πάλι υποτίθεται, από τον πλούτο της ελληνικής λαϊκής παράδοσης. Κλαυθμυρίζοντας με συνοδεία από ούτια, λύρες και μερικά συνθεσάιζερ και χτίζοντας το ιδίωμα του σκοταδόψυχου τραγουδιού το οποίο ονομάστηκε έντεχνο (προφανώς ως ευφημισμός, όπως δηλαδή ο άξενος Πόντος ονομάστηκε Εύξεινος). Στην ελεύθερη αγορά της δισκογραφίας αλλά και επιδοτούμενα σε περιφερειακά φεστιβάλ και σε λοιπές εκδηλώσεις της τοπικής αυτοδιοίκησης, τα είδωλα του σκοταδόψυχου τραγουδιού συμβόλισαν τη λεγόμενη «αντίσταση-με-το-ταγάρι» (έστω κι αν το ταγάρι είχε αντικατασταθεί ήδη με Ντίζελ και Νάικ).
Κυρίαρχο χαρακτηριστικό των τραγουδιών αυτού του τύπου, που συγκέντρωσαν τους πάντα υποτίθεται αντιστασιακούς της παράδοσης, είναι, εκτός της κλαψούρας (που χρειάζεται για να διαφοροποιείται από την καψούρα του σκυλάδικου, είδος συγγενές, αλλά και εχθρικό, διότι συγκεντρώνει τους αντιστασιακούς της Δεξιάς), και η ποιητική ασάφεια. Ευνόητο υφολογικό εύρημα. Η ασάφεια, πασπαλισμένη με ποιητική διάθεση και ευαισθησία ψυχής, δείχνει και προσπελάζει εύκολα μεγαλύτερα ακροατήρια, που έμαθαν να διαμορφώνουν απόψεις χωρίς να χρειάζεται να τις ταυτίσουν με γνώση και ορθό λόγο, δηλαδή με διανοητική κούραση.
«Πιστός στο ρόλο μου, κάνω το σόλο μου,/ στους αδιάφορους και στους παράφορους/ τους θεατές μου./ Καυτές σταγόνες μου, γκρίζες εικόνες μου,/ πώς θα χωρέσετε, πώς θα με δέσετε,/ στους έρωτές μου». Τέτοιοι ψυχοψαχτικοί λήροι (ενίοτε και παραληρήματα) ταιριάζουν στο λαϊφστάιλ όσων, ευαίσθητων, πιστεύουν ότι η τέχνη υπάρχει για να κάνει αντίσταση γενικώς και αορίστως- και ότι η δημοκρατία είναι αυτό που έχει ονομαστεί «δημοκρατία της συγκίνησης». Στην επικράτεια αυτής της δημοκρατίας της συγκίνησης επένδυσε η ψυχοψαγμένη Αριστερά του Αλέξη Τσίπρα. Ακόμα μια φορά, δεν υπολόγισε σωστά. Δεν υπολόγισε δηλαδή ότι ο Διονύσης Τσακνής, με την τέχνη του, εκτός από πολιτική, κάνει και το «σόλο του». Δηλαδή καριέρα...»
- Στο πίσω μέρος του αποκόμματος της εφημερίδας που φρόντισα να κρατήσω από το φύλλο που είχα προμηθευτεί για την παραλία εκείνη την ανυποψίαστη Αυγουστιάτικη ημέρα, υπάρχει μία ομοίως εύστοχα καυστική περιγραφή των όσων συνέβησαν στην κηδεία του δολοφόνου αόρατου δικτάτορα Ιωαννίδη και πάλι με την υποδειγματική γραφή του Ηλία Κανέλλη. Αυτό βέβαια δεν έχει καμία απολύτως σημασία, απλώς το σημειώνω.
- Ο Διονύσης Τσακνής κάποτε με απασχόλησε ως τραγουδοποιός (πρέπει να έχω αγοράσει δυο-τρεις δίσκους του) και όταν έπαυσε να με απασχολεί ως τέτοιος, καθότι έγκαιρα ευτυχώς αντιλήφθηκα τη μηδαμινή αξία της τραγουδοποιητικής του φύσης, εξαναγκαστικά με απασχόλησε ως κοινωνικός σχολιαστής, καθότι και πάλι τακτικός κάποτε αναγνώστης της Ελευθεροτυπίας.
- Τα όσα υποστηρίζει και επαρκώς στηρίζει και θεμελιώνει ο Ηλίας Κανέλλης είναι απολύτως σαφή και ουδόλως χρειάζονται επεξήγηση. Με αφορμή την «αιφνιδιαστική» απόφαση του τραγουδοποιού να το πάρει λίγο πιο αριστερά από ότι μας είχε συνηθίσει με την «ριζοσπαστική» αρθογραφία του και τις τακτικές επισκέψεις του σε τηλεοπτικά πάνελ, όπου πάντοτε αναλάμβανε το ρολάκι της λαϊκής και γνήσιας φωνής της Aριστεράς, και να εντάξει τη βαριά του σκέψη στην υπηρεσία του Κ.Κ.Ε. πλέον, ο Κανέλλης εντοπίζει την απαρχή αυτής της συμπεριφοράς, στην ίδια την καλλιτεχνική φύση του τραγουδοποιού Τσακνή, όπως αυτή εκφράστηκε μέσα από την πολυετή παρουσία του στο χώρο του τραγουδιού, η οποία ευτυχώς κατά τα λοιπά έχει ατονήσει τα πολύ πρόσφατα έτη. - Η ουσία του όλου θέματος βρίσκεται στη χρήση της έννοιας «σκοταδόψυχος τραγουδοποιός». Χρόνια τώρα στις μουσικές μας συζητήσεις έχουμε εντοπίσει αυτήν την κατάρα του ελληνικού τραγουδιού της τελευταίας εικοσιπενταετίας, που καμουφλαρισμένο ως έντεχνο, ταλαιπωρεί την αισθητική και τις αντοχές μας περισσότερο από οποιαδήποτε κάθε φορά μορφή λαμβάνει το σκυλομπουζουκοποπ αντίπαλο δέος. Και όποτε την προτάσσουμε ως μέγιστο σφάλμα ακόμη και πραγματικά ταλαντούχων τραγουδοποιών που πέφτουν στην λούπα της και ποτέ δεν επιστρέφουν, χαρακτηριζόμαστε γκρινιάρηδες, ανθέλληνες, δήθεν εναλλακτικοί, κολλημένοι και άλλα τέτοια. - Υπάρχουν οι σκοτεινοί τραγουδοποιοί. Αυτοί που δημιουργούνται μέσα σε ένα γοτθικό περιβάλλον και αιωνίως κινούνται και υπάρχουν μέσα σε αυτό, σε πιο ακραίες ή σε πιο ήπιες μορφές του. Από τον David Tibet μέχρι τον Leonard Cohen και αν θέλουμε να πάμε και στα δικά μας από τον Μάνο Λοίζο της αποχαιρετιστήριας φάσης του μέχρι τον Θάνο Ανεστόπουλο των Διάφανων Κρίνων στις αυθεντικές στιγμές του. Υπάρχουν και οι σκοταδόψυχοι τραγουδοποιοί. Αυτοί που δημιουργούν ένα δήθεν τέτοιο τεχνητά σκοτεινιασμένο περιβάλλον, σαν σε γοτθικό τεχνικολόρ. Ζοχαδιασμένοι και βαρυπενθούντες από δόλο και με πρόθεση. Ξέρουν καλά ότι αν τυχόν χαμογελάσουν θα χαθεί όλη η επίφαση σοβαρότητας που κουβαλάνε και με την πρόφαση της οποίας στήνουν δήθεν σημαίνοντα τραγουδάκια και κομίζουν μηνύματα που ελάχιστα παραπάνω έχουν να πουν από το αρχέτυπο «ένα και ένα ίσον δύο».
- Η ασάφεια και η αορίστως οριοθετημένη ποιητική διάθεση, για την οποία εύστοχα κάνει λόγο ο Κανέλλης, είναι το απολύτως κύριο χαρακτηριστικό τους. Στα τραγούδια τους ο εαυτός τους τίθεται σχεδόν πάντα στο επίκεντρο μίας απροσδιόριστης δίνης, δέχεται κενές περιεχομένου επιθέσεις, υπομένει απροσδιόριστα βάσανα και βασανίζεται τελικά περισσότερο από όλους του πιστούς του Λευτέρη Πανταζή, που κάθε βράδυ καλούνται να κάνουν ακριβώς το ίδιο από το αντικείμενο της λατρείας τους. Η αγάπη έχει και αυτή μία απαραίτητα κοινωνικοπολιτική διάσταση και αγωνίζεται να επιβιώσει καθώς το υποκείμενο της υφίσταται όλη την παραπάνω ταλαιπωρία και συνεχίζει να αντιστέκεται. - Ο Διονύσης Τσακνής ομολογημένως έχει μεταχειριστεί, διαχειριστεί και εκμεταλλευτεί όλα τα παραπάνω με απόλυτη μαεστρία. Δεν έφτασε τυχαία στην προνομιούχο θέση να αποτελεί το μήλον της έριδος μιας παραζαλισμένης, αποπροσανατολισμένης και τυπικά σε αχρησία Αριστεράς και Πιο Αριστεράς. Το κατάφερε με το σπαθί του. Δεν ξεχνάμε ότι μόνον αυτός έχει πετύχει εδώ και χρόνια να στήσει το «απόλυτο» soundtrack της πρωινάδικής αμφισβήτησης και της prime time αγωνίας. Για λόγους που πρέπει κάποτε να αποτελέσουν αντικείμενο διεξοδικής ανάλυσης ψυχολόγων και κοινωνιολόγων, το απελπιστικά πρωτοεπίπεδο και λαϊκίστικα αγωνιστικό «Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον» έγινε η μόνιμη μουσική υπόκρουση σε προκάτ βίντεο για την Επέτειο του Πολυτεχνείου, τις ενιαύσιες καταλήψεις στα Λύκεια, την αύξηση της τιμής της ντομάτας και την πτώση των προθεσμιακών επιτοκίων από τις Τράπεζες. Όλα αυτά για κάποιον ανεξήγητο λόγο περιχαρακώνουν ένα μέλλον του οποίου όλοι μας πρέπει να του γυρίσουμε την πλάτη, χαρίζοντας ταυτόχρονα πόντους αξιοπιστίας στη συνειδησιακή δύναμη του διανοούμενου και ανθυποκαθοδηγητή Τσακνή. Ένας λαϊκός στην ψυχή και την έκφραση Thom Yorke υπήρξε τελικά πάντοτε ο Τσακνής που την μυρίστηκε την Αστυνομία του Κάρμα μας από παλαιοτάτων χρόνων, αλλά εμείς δεν τον ακούγαμε.
- Με τα χάλια που έχει τόσο η Αριστερά όσο και η Πιο Αριστερά, φυσικό και επόμενο είναι ο Τσακνής να (νομίζει/νομίζουν ότι ) είναι ο Θεοδωράκης της γενιάς του. Τον θυμάμαι σε ένα παλιό τεύχος του περιοδικού Δίφωνο, σε σχετικό αφιέρωμα με τα αντικείμενα-φετίχ των διάφορων τραγουδιστών, να αναφέρεται με περισσή αναρχίζουσα υπερηφάνεια στο... σκουλαρίκι του, σαν να αποτελεί αυτό την πρώτη και ύστατη πραγματικά επαναστατική πράξη της ζωής του. Ακόμη και σε εκείνο το τραγελαφικό CV της πρώιμης επαναστατικότητας του όμως, ο Διονύσης Τσακνής δεν μπόρεσε να κρύψει ότι όταν για κάποια χρόνια στις αρχές της δεκαετίας του 80 επέστρεψε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Καρδίτσα, υποχρεώθηκε να... βγάλει το σκουλαρίκι του, για να μην προσβάλλει προφανώς την κοινωνία του κάμπου και να μην έρθει σε μία τόσο... ευθεία αντιπαράθεση με τα ήθη και τις αξίες της. Μην ανησυχείτε όμως. Όταν ο ατίθασος Διονύσης επέστρεψε στην Αθήνα, το ξαναφόρεσε το σκουλαρίκι και έκτοτε δεν το έβγαλε ποτέ. Θα έχετε προσέξει άλλωστε ότι πάντοτε φωτογραφίζεται με το καλό προφίλ του. Αυτό δια του οποίου φαίνεται και το σκουλαρίκι του. Και φυσικά αυτό είναι το... αριστερό του προφίλ και συνέχεια ανακαλύπτει ότι τον παίρνει και πιο αριστερά... και όσο πάει και το ζορίζει.- Κάπως σαν το σκουλαρίκι είναι και η πολιτική διάσταση της προσωπικότητας του τραγουδοποιού Τσακνή. Όταν χρειαστεί την «βγάζει», την αφήνει στην άκρη και υποδύεται –ενίοτε με επιτυχία και πάνοτε με πονηράδα- τον ευαίσθητο, ανησυχούντα και αμφισβητούντα τραγουδοποιό. Όταν διαισθάνεται ότι δεν τον παίρνει άλλο, ότι τα τραγούδια δεν τον παίρνουν πλέον από το χέρι, αλλά τον κυνηγάει από πίσω η μελωδία της επανάληψης και η φορτικότητα της μανιέρας, φοράει και πάλι το πολιτικό του σκουλαρίκι, αρθογραφεί, κηρύττει και διαλαλεί την πολυσήμαντη σκέψη του και μόλις του κάτσουν τα ζάρια παίρνει το ρόλο του ηγέτη και αντί τελικά να γυρίσει τις πλάτες του σε αυτό, όπως μας απειλεί ότι θα κάνει τόσα χρόνια, αποφασίζει να πάρει το μέλλον στα χέρια του, τις πλάτες του και ποιος ξέρει που αλλού και να μας οδηγήσει σε αυτό, ως πραγματικός δημόσιος φορέας πλέον, καθιστώντας κατανοητό ότι ουδόλως μας έκανε πλάκα όταν μας απειλούσε σχετικά προ ετών παρέα με την άλλη σημαίνουσα φωνή της κοινωνίας, αυτή του Λάκη Λαζόπουλου. Στο νεορθόδοξο ΚΚΕ της Λιάνας Κανέλλη το λοιπόν, έρχεται να προστεθεί και ο σχεδόν θρησκόληπτος σκοταδισμός της ψυχής του Διονύση Τσακνή, για να ολοκληρώσει το παζλ της ψυχοψαγμένης Αριστεράς, που και πάλι απολύτως εύστοχα περιγράφει ο Ηλίας Κανέλλης.- Το γεγονός ότι το πολύ καλό ψυχογράφημα του Διονύση Τσακνή –αλλά και των συνδρόμων της Αριστεράς- προέρχεται από τον Ηλία Κανέλλη και δημοσιεύεται στα ΝΕΑ είναι σίγουρο ότι θα ανασύρει δεκάδες σενάρια συνομωσίας για το συγκρότημα Λαμπράκη που προσπαθεί να ανακόψει το αριστερό κίνημα, να υπονομεύσει την άνοδο του ΚΚΕ και των λαϊκών κινημάτων, μόνο ως γραφικότητα μπορεί να αντιμετωπιστεί και πάλι.
- Από την άλλη πλευρά η διαφαινόμενη αφοσίωση του κυρίου Διονύση Τσακνή στην πολιτική, το δημαρχιλίκι και ποιος ξέρει τι άλλο θα ακολουθήσει... μόνο ως χαράς ευαγγέλιο μπορεί να αντιμετωπιστεί για τον κόσμο της μουσικής, καθότι έστω και δια της πλαγίας οδού, ένας ακόμη από το συνάφι, και μάλιστα ο περιβόητος Διονύσης, ο Αρχηγός των Εντέχνων, κάνει στην άκρη και μας αφήνει στην ησυχία μας, βάζοντας σκοπό να γίνει ο Δήμαρχος των Ατάκτων.
- Καλή του επιτυχία το λοιπόν.
