Ακολουθήστε μας στο Google news
29 Αυγούστου 2010Γράφει ο
Χριστόδουλος Παπαδήμας
Oι καλύτερες ραδιοφωνικές εκπομπές είναι αυτές που δεν έχουν βγει ακόμα στον αέρα. Είναι αυτές που σχεδιάζει το μυαλό όταν αφήνεται σε διαστάσεις μαγικές: Εκεί όπου η τέλεια ατάκα έρχεται να δέσει με την ιδανική μουσική, η οποία πλέκεται με την επόμενη ιδανική μουσική, η οποία με τη σειρά της θα γίνει η βάση μιας ακόμα χαρισματικής ατάκας ή ακόμα καλύτερα… της σιωπής. Και στη μέση οι φίλοι (κάποιοι τους λένε απρόσωπα «ακροατές») που τηλεφωνικά ή πλέον διαδικτυακά ανατροφοδοτούν τη διαδικασία με σκέψεις, απόψεις, γνώσεις, συμφωνίες και διαφωνίες. Δεν έχει σημασία αν είναι Δευτέρα ή Παρασκευή έχει καύσωνα ή χιόνια, είναι πρωί, μεσημέρι ή βράδυ, έχασε ή κέρδισε η ομάδα μου/σου/του. Αυτοί οι «γειωμένοι» δείκτες μιζέριας και θεματικής πενίας δεν χωράνε στη μαγεία της εκπομπής του μυαλού μου. Ο πεζός καθημερινός μας κόσμος δεν έχει θέση στο δικό μου ραδιόφωνο. Το ραδιόφωνο είναι ένας κόσμος μακριά από αυτά, πάνω από αυτά. Στο ραδιόφωνο πετάμε, δεν περπατάμε και σε καμία περίπτωση δεν σερνόμαστε. Αν μη τι άλλο το οφείλουμε σε αυτούς που ανοίγουν τους δέκτες τους και συντονίζονται με εμάς. Κι αυτοί το ίδιο θέλουν. Να απογειωθούν και να πετάξουν.
Καβάλα σε αυτή τη φαντασίωση πέταξα κι εγώ για λίγο στα ερτζιανά (σε τρεις σταθμούς για 5-6 χρόνια). Στην πορεία και, φυσικά, μετά από λάθη και αυτοκριτική έμαθα και μερικά πολύ σημαντικά πράγματα για την ιδιαίτερη φύση της επικοινωνίας αυτής, όπως ότι το δυσκολότερο πράγμα στο ραδιόφωνο είναι η απλότητά του. Ή ότι είναι δύσκολο να αντισταθείς στη δύναμη του μικροφώνου. Όταν το έχεις μπροστά σου το θέλεις συνέχεια ανοικτό. Θέλει μέτρο σε αυτά που λες, στον τρόπο που τα λες. Να μη βιάζεις τη μουσική πατώντας με αυθάδεια στα ευαίσθητα σημεία της. Ο μουσικός ραδιοφωνατζής δεν μπορεί να είναι πιο σημαντικός από τη μουσική που επιλέγει. Ούτε να την αποκαλεί «το επόμενο κομμάτι» για να δανειστώ μια πάγια εμμονή (σωστή όμως) του Μηλάτου την οποία προσπαθούσε να εμφυσήσει στους συνεργάτες του: «Η pizza έχει κομμάτια. Η μουσική έχει τραγούδια, έχει θέματα».
Τέλος πάντων, δεν είναι εδώ χώρος για νουθεσίες εξάλλου δεν είμαι πια ένας από εσάς για να σας τα χώσω. Ούτε και το ραδιόφωνο που ονειρεύτηκα (κι έζησα) υπάρχει πια. Ίσως να ήταν λάθος που υπήρξε. Αν και μάλλον ήταν λάθος δικό μου να εξακολουθώ να το ονειρεύομαι. Στον επόμενο σταθμό ξύπνησα απότομα. Κι έπεσα από το σύννεφο. Έκτοτε ψάχνω σύννεφα. Λίγο αργότερα θα υπήρχε ένας ραδιοφωνικός σταθμός που θα είχε το όνομα ελληνικού αρχιπελάγους και φαινόταν υπέροχο σύννεφο για να ανέβω. Αλλά στο παρατσάκ τα σχέδια της ιδιοκτησίας άλλαξαν. Είχαμε βλέπετε εκλογές και κάποιοι προτίμησαν να πάρουν τις κομματικές επιχορηγήσεις οπότε παραχώρησαν το σύννεφο στα παπαγαλάκια. Δε βαριέσαι. Σχετικά πρόσφατα πάλι ακόμα ένα σύννεφο βρέθηκε μπροστά. Αλλά διαλύθηκε και αυτό. Νομίζω πως δεν θα υπάρξουν άλλα. Δεν πειράζει. Ούτως ή άλλως είμαι τυχερός που ταξίδεψα πάνω σε ένα. Και όπως είπα και στην αρχή, οι καλύτερες εκπομπές είναι αυτές που δεν έχουν βγει στον αέρα.
Η σκληρή αλήθεια είναι, πάντως, πως δεν ζηλεύω σήμερα τους μουσικούς σταθμούς που υπάρχουν. Σέβομαι όμως τους ανθρώπους τους που ξεχωρίζουν γιατί πολύ απλά αγωνίζονται να διατηρήσουν το δικό τους όνειρο ζωντανό κι αυτό φαίνεται. Αλλά μετά από αυτούς το χάος… Βλέπετε, το «μουσικό σύστημα» στην Ελλάδα έπαιξε το ρόλο του σε συνεργασία με όλα τα μέσα για να επικρατήσει ως πρότυπο μια φτήνια και μια ευκολία… Τόση όση να κάνει όλα όσα σκέφτομαι και λέω, γραφικά στα μάτια και τα αυτιά τους. Το πιο πιθανό είναι πως ίσως και εδώ να χρειάζεται ένα «ραδιοφωνικό» ΔΝΤ.
Υ.Γ.1: Θα ήθελα λίγο σύννεφο ακόμα. Να σηκώνομαι με κέφι, χαράματα, να φτάνω στο studio και να βγαίνει από μέσα μου μια ειλικρινής, ζεστή, σχεδόν λουλουδιαστή «καλημέρα». Με το χαμόγελο στη φωνή να λέω την πρώτη «μαλακία» της ημέρας κι αμέσως μετά να χτυπάει το τηλέφωνο από διάφορους αγουροξυπνημένους τύπους και να ρωτάν με έκπληξη «πού το βρήκες το κέφι, πρωί-πρωί»: «Θέλω που είμαι εδώ», θα τους έλεγα απλά και θα συνέχιζα πετώντας μέχρι το τέλος. Μέχρι τη στιγμή της ανακούφισης γιατί όλα θα είχαν πάει καλά ή της αυτοκριτικής γιατί κάτι στράβωσε και μου χάλασε την πτήση. Και μετά πάλι από την αρχή προετοιμασία για να οργανωθεί η πτήση της επόμενης μέρας. Ένα ακόμα «φαντασμαγορικό μουσικοχορευτικό υπερακρόαμα» όπως αυτοχλευαστικά το αποκαλούσα…
Y.Γ.2: Μιλώ αποκλειστικά για το μουσικό ραδιόφωνο που αγάπησα, που υπηρέτησα και που, πλέον, δεν υπάρχει. Μιλώ για το μεγάλο ραδιοφωνικό μου όνειρο και το μικρό μου ραδιοφωνικό ταξίδι. Όσο κράτησε στον «ερτζιανό» αέρα. Γιατί, στον δικό μου αέρα, το ταξίδι δεν σταμάτησε ποτέ…
Γράφει ο Χριστόδουλος Παπαδήμας
29 Αυγούστου 2010Γράφει ο Χριστόδουλος Παπαδήμας
Oι καλύτερες ραδιοφωνικές εκπομπές είναι αυτές που δεν έχουν βγει ακόμα στον αέρα. Είναι αυτές που σχεδιάζει το μυαλό όταν αφήνεται σε διαστάσεις μαγικές: Εκεί όπου η τέλεια ατάκα έρχεται να δέσει με την ιδανική μουσική, η οποία πλέκεται με την επόμενη ιδανική μουσική, η οποία με τη σειρά της θα γίνει η βάση μιας ακόμα χαρισματικής ατάκας ή ακόμα καλύτερα… της σιωπής. Και στη μέση οι φίλοι (κάποιοι τους λένε απρόσωπα «ακροατές») που τηλεφωνικά ή πλέον διαδικτυακά ανατροφοδοτούν τη διαδικασία με σκέψεις, απόψεις, γνώσεις, συμφωνίες και διαφωνίες. Δεν έχει σημασία αν είναι Δευτέρα ή Παρασκευή έχει καύσωνα ή χιόνια, είναι πρωί, μεσημέρι ή βράδυ, έχασε ή κέρδισε η ομάδα μου/σου/του. Αυτοί οι «γειωμένοι» δείκτες μιζέριας και θεματικής πενίας δεν χωράνε στη μαγεία της εκπομπής του μυαλού μου. Ο πεζός καθημερινός μας κόσμος δεν έχει θέση στο δικό μου ραδιόφωνο. Το ραδιόφωνο είναι ένας κόσμος μακριά από αυτά, πάνω από αυτά. Στο ραδιόφωνο πετάμε, δεν περπατάμε και σε καμία περίπτωση δεν σερνόμαστε. Αν μη τι άλλο το οφείλουμε σε αυτούς που ανοίγουν τους δέκτες τους και συντονίζονται με εμάς. Κι αυτοί το ίδιο θέλουν. Να απογειωθούν και να πετάξουν.
Καβάλα σε αυτή τη φαντασίωση πέταξα κι εγώ για λίγο στα ερτζιανά (σε τρεις σταθμούς για 5-6 χρόνια). Στην πορεία και, φυσικά, μετά από λάθη και αυτοκριτική έμαθα και μερικά πολύ σημαντικά πράγματα για την ιδιαίτερη φύση της επικοινωνίας αυτής, όπως ότι το δυσκολότερο πράγμα στο ραδιόφωνο είναι η απλότητά του. Ή ότι είναι δύσκολο να αντισταθείς στη δύναμη του μικροφώνου. Όταν το έχεις μπροστά σου το θέλεις συνέχεια ανοικτό. Θέλει μέτρο σε αυτά που λες, στον τρόπο που τα λες. Να μη βιάζεις τη μουσική πατώντας με αυθάδεια στα ευαίσθητα σημεία της. Ο μουσικός ραδιοφωνατζής δεν μπορεί να είναι πιο σημαντικός από τη μουσική που επιλέγει. Ούτε να την αποκαλεί «το επόμενο κομμάτι» για να δανειστώ μια πάγια εμμονή (σωστή όμως) του Μηλάτου την οποία προσπαθούσε να εμφυσήσει στους συνεργάτες του: «Η pizza έχει κομμάτια. Η μουσική έχει τραγούδια, έχει θέματα».Τέλος πάντων, δεν είναι εδώ χώρος για νουθεσίες εξάλλου δεν είμαι πια ένας από εσάς για να σας τα χώσω. Ούτε και το ραδιόφωνο που ονειρεύτηκα (κι έζησα) υπάρχει πια. Ίσως να ήταν λάθος που υπήρξε. Αν και μάλλον ήταν λάθος δικό μου να εξακολουθώ να το ονειρεύομαι. Στον επόμενο σταθμό ξύπνησα απότομα. Κι έπεσα από το σύννεφο. Έκτοτε ψάχνω σύννεφα. Λίγο αργότερα θα υπήρχε ένας ραδιοφωνικός σταθμός που θα είχε το όνομα ελληνικού αρχιπελάγους και φαινόταν υπέροχο σύννεφο για να ανέβω. Αλλά στο παρατσάκ τα σχέδια της ιδιοκτησίας άλλαξαν. Είχαμε βλέπετε εκλογές και κάποιοι προτίμησαν να πάρουν τις κομματικές επιχορηγήσεις οπότε παραχώρησαν το σύννεφο στα παπαγαλάκια. Δε βαριέσαι. Σχετικά πρόσφατα πάλι ακόμα ένα σύννεφο βρέθηκε μπροστά. Αλλά διαλύθηκε και αυτό. Νομίζω πως δεν θα υπάρξουν άλλα. Δεν πειράζει. Ούτως ή άλλως είμαι τυχερός που ταξίδεψα πάνω σε ένα. Και όπως είπα και στην αρχή, οι καλύτερες εκπομπές είναι αυτές που δεν έχουν βγει στον αέρα.
Η σκληρή αλήθεια είναι, πάντως, πως δεν ζηλεύω σήμερα τους μουσικούς σταθμούς που υπάρχουν. Σέβομαι όμως τους ανθρώπους τους που ξεχωρίζουν γιατί πολύ απλά αγωνίζονται να διατηρήσουν το δικό τους όνειρο ζωντανό κι αυτό φαίνεται. Αλλά μετά από αυτούς το χάος… Βλέπετε, το «μουσικό σύστημα» στην Ελλάδα έπαιξε το ρόλο του σε συνεργασία με όλα τα μέσα για να επικρατήσει ως πρότυπο μια φτήνια και μια ευκολία… Τόση όση να κάνει όλα όσα σκέφτομαι και λέω, γραφικά στα μάτια και τα αυτιά τους. Το πιο πιθανό είναι πως ίσως και εδώ να χρειάζεται ένα «ραδιοφωνικό» ΔΝΤ.
Υ.Γ.1: Θα ήθελα λίγο σύννεφο ακόμα. Να σηκώνομαι με κέφι, χαράματα, να φτάνω στο studio και να βγαίνει από μέσα μου μια ειλικρινής, ζεστή, σχεδόν λουλουδιαστή «καλημέρα». Με το χαμόγελο στη φωνή να λέω την πρώτη «μαλακία» της ημέρας κι αμέσως μετά να χτυπάει το τηλέφωνο από διάφορους αγουροξυπνημένους τύπους και να ρωτάν με έκπληξη «πού το βρήκες το κέφι, πρωί-πρωί»: «Θέλω που είμαι εδώ», θα τους έλεγα απλά και θα συνέχιζα πετώντας μέχρι το τέλος. Μέχρι τη στιγμή της ανακούφισης γιατί όλα θα είχαν πάει καλά ή της αυτοκριτικής γιατί κάτι στράβωσε και μου χάλασε την πτήση. Και μετά πάλι από την αρχή προετοιμασία για να οργανωθεί η πτήση της επόμενης μέρας. Ένα ακόμα «φαντασμαγορικό μουσικοχορευτικό υπερακρόαμα» όπως αυτοχλευαστικά το αποκαλούσα…
Y.Γ.2: Μιλώ αποκλειστικά για το μουσικό ραδιόφωνο που αγάπησα, που υπηρέτησα και που, πλέον, δεν υπάρχει. Μιλώ για το μεγάλο ραδιοφωνικό μου όνειρο και το μικρό μου ραδιοφωνικό ταξίδι. Όσο κράτησε στον «ερτζιανό» αέρα. Γιατί, στον δικό μου αέρα, το ταξίδι δεν σταμάτησε ποτέ…
