Ακολουθήστε μας στο Google news
Όχι ότι είναι τόσο εύκολο δηλαδή αυτό, κάθε άλλο. Ο «καλός γαμπρός» Γκιουλέκας προέρχεται από τα σπλάχνα του τωρινού δημοτικού καθεστώτος και τον θυμόμαστε να κάνει στην TV 100 ατέλειωτες συνεντεύξεις στις οποίες ποτέ κανείς ερωτώμενος δεν βρέθηκε σε δύσκολη θέση. Κάνει συλλογές με σπαθιά και γιαταγάνια από την Επανάσταση του ’21 (πόσο παθέτικ γαμώτη μου...), μοίραζε επιδοτήσεις στα κατηχητικά (πόσο έξυπνος ο μάγκας ε;) και το πιθανότερο είναι ότι θα γυρνάει στις λαϊκές αγορές προεκλογικά με την εικονίτσα της Παναγιάς της Δεξιάς στο πέτο (άντε και το αστέρι της μακεδονίας). Ο Γκιουλέκας αν και εφόσον εκλεγεί θα είναι ο χειρότερος δήμαρχος που πέρασε ποτέ από τη Θεσσαλονίκη. Θα τους ξεπεράσει όλους τους απίθανους που προηγήθηκαν αυτού. Εν μέσω πασοκοΔΝΤίασης θα το παίξει και καλά προπύργιο αντίστασης και θα μας φλομώσει στην ορθοδοξία και το κύριε ελέησον. Εδώ είμαστε και ελπίζουμε να μην το δούμε.
Την Παρασκευή το μεσημέρι άκουσα ολόκληρο το δίωρο αφιέρωμα στο ραδιόφωνο του Ant1 97,2 για τους U2 και λίγο έλειψε να αλλαξοπιστήσω όταν αντήχησε από τα ηχεία του αυτοκινήτου η στεντόρεια φωνή του Δημήτρη Κανελλόπουλου στο κλασσικό πλέον «για αυτές τις κιθάρες... για αυτή τη φωνή... αξίζει να πάει κανείς στο στάδιο». Αλήθεια σας λέω... Η Ροζίτα που είναι και γυναίκα δεν άντεξε και σαν υπνωτισμένη σηκώθηκε και πήγε δημιουργώντας το πρώτο ισχυρό οικογενειακό ρήγμα.
Ακούγοντας και τον Γιάννη Πετρίδη να υπογραμμίζει πως πρόκειται για μία εμπειρία ζωής την οποία δεν πρέπει να χάσει κάποιος που ασχολείται με τη μουσική, σκέφτηκα ότι τα όσα –ορθά- είχε γράψει νωρίτερα ο Στυλιανός Τζιρίτας σε αυτό εδώ το site, ισχύουν και εκ του αντιστρόφου.
Προσυπογράφω το «αφήστε τον κόσμο να χαλαρώσει». Ούτε πράξη αντίστασης είναι το να μην πας στους U2, ούτε εμπειρία που πρέπει οπωσδήποτε να ζήσεις και αν δεν την ζήσεις χάθηκες, το να πας. Όσοι πάλι δεν κατανοούν στη σωστή τους διάσταση τις κόντρες και τις αντεγκλήσεις που ανακινούνται με κάτι τέτοιες αφορμές, αυτοί είναι σίγουρα που πρέπει να χαλαρώσουν περισσότερο από τους υπόλοιπους. Με την άνεση τους οι οπαδοί των U2, των James και των λοιπών αρχόντων των εγχώριων σταδίων μπορούν να χλευάσουν τα επερχόμενα διήμερα στο BIOS με Autechre και Gonjasufi (έτσι γράφεται αυτό;) και λοιπά ιδιότροπα των πέντε-έξι γκρινιάρηδων ή αργότερα τα τριαντάχρονα των Einsturzende Neubauten στο Fuzz που θα τα εορτάσουμε λίγες μέρες μετά την Εθνική Εορτή, που μας θυμίζει ότι οι Γερμανοί κατά βάση δεν είναι φίλοι μας. Διότι η μουσική κατά βάση είναι σαν το ποδόσφαιρο, για αυτό και ο Nick Hornby τα κονόμησε επενδύοντας τη γραφή του και στα δύο.
Κάτι άλλο που είπε ο Γιάννης Πετρίδης όμως με γέμισε προς στιγμήν αισιοδοξία για το μέλλον της μουσικής. Εκτιμώντας ότι με την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα στη μουσική βιομηχανία , είναι μάλλον απίθανο να δημιουργηθεί στο μέλλον ένα μεγάλο όνομα στο στυλ των U2, θεώρησε απαραίτητο να τους δούμε τώρα ειδικά για αυτό το λόγο. Το αν έχουμε όντως ανάγκη από τέτοιου είδους μεγαλεία είναι ασφαλώς υποκειμενικό. Ο καθένας διαλέγει και παίρνει. Το να καταφέρει όμως τελικά το internet και η κατάρα του MP3 ένα τέτοιο τελειωτικό χτύπημα στο ροκ, είναι σίγουρα συναρπαστικό ως προοπτική. Κατ’ ουσίαν είναι αυτό που υποσχέθηκε το punk, αλλά απέτυχε να τηρήσει την υπόσχεση του.
Και τα πράγματα μάλλον πηγαίνουν προς τα εκεί. Οι Radiohead προς τιμήν τους επέλεξαν να μην είναι οι επόμενοι U2 και οι Arcade Fire παρότι θα το επιδιώξουν επιδεικνύουν υπερβολικά πρόωρα σημάδια κόπωσης (και αυτό το αναγνωρίζουν ακόμη και όσοι βρίσκουν καλό δίσκο το Suburbs), μάλλον δεν θα το καταφέρουν. Η προοπτική του να απομακρυνθεί το ροκ από τα γιγαντιαία στάδια και να κινείται σε ένα πλαφόν 20 -25 χιλιάδων ατόμων, είναι ενδιαφέρουσα και ασφαλώς πιο γηίνη από το ροκ των υπερβολών και των μεγάλων ρεκόρ... Ίσως βέβαια και να είναι σαχλαμάρες όλα αυτά και σε δέκα χρόνια από τώρα οι Arcade Fire να είναι όντως οι επόμενοι U2.
Έχω ξαναγράψει και στο παρελθόν για την εξαιρετική δουλειά που κάνει στον κρατικό 9.58 στη Θεσσαλονίκη ο Γιάννης Σημαντήρας, χρόνια πολλά ροκ ραδιοφωνατζής και περισπούδαστος ροκ αρθογράφος με σπάνια προσωπική τεχνική, που την σμιλεύει κατά πώς θέλει, διότι εκτός από το ότι έχει κάτι να πει, συμβαίνει να ξέρει και να γράφει. Πράγμα σπάνιο. Ο Σημαντήρας χρόνια τώρα το έχει πιάσει το νόημα και αντιμετωπίζει το ροκ ως μια ολότητα στην οποία τσαλαβουτάει χωρίς εξάρτηση από περιόδους, χρονολογίες, trends και μεγαλοσύνες. Αρχιερέας της εκκλησίας του Steve Wynn, αλλάζει με ευκολία από Turbonegro σε Mazzy Star και αν δεν τον έχετε ξανακούσει τις πρώτες δέκα φορές θα εκνευριστείτε, αλλά μετά θα κολλήσετε.
Κυρίως τον θυμήθηκα πάντως και πάλι για τον ανοιχτόμυαλο τρόπο με τον οποίο έχει στήσει τα playlist του σταθμού για τις ώρες που δεν υπάρχουν εκπομπές. Δεν έχει βάλει κανένα από τα ραδιοφωνικά ροκ στανταράκια, πρόσφατα και παλιότερα. Δεν χαϊδεύει τους ακροατές του με αγαπημένα αθάνατα τραγούδια, αλλά εύστοχα τους θυμίζει, μια ξεχασμένη πλευρά των πραγμάτων, όχι απαραίτητα underground και δυσπρόσιτη. Κάπως έτσι πέτυχα ένα βράδυ το Veronica του Elvis Costello, τραγούδι από αυτά που σίγουρα δεν έγραψαν την ιστορία του ροκ τελικά, αλλά με έναν περίεργο τρόπο την εμπεριέχουν. Γραμμένο μαζί με τον Paul Mc Cartney. Προσωπικά το θεωρώ το τελευταίο πραγματικά καλό τραγούδι του Costello. Από το άλμπουμ Spike του 1989, οπότε και χώρισε δρόμους με τους Attractions.
To είχαμε γνωρίσει από το MTV που παρανόμως διοχέτευε στη Θεσσαλονίκη ο... Κούβελας (ρε πως συνδέονται όλα), αλλά μετά ξεχάστηκε. Ο Σημαντήρας με σοφία δεν το ξέχασε. Και αυτό και πολλά άλλα σε ένα playlist γεμάτο επιτυχίες, από τις οποίες κανείς δεν πρόλαβε να μπουχτίσει. Να θυμηθώ να του πω και ποιο αντίστοιχο κομμάτι του Springsteen πρέπει να εντάξει στο πρόγραμμα... το οποίο χρόνια τώρα το λησμονούν ακόμη και οι φανατικότεροι του Αφεντικού, αλλά και το ίδιο το Αφεντικό (που δεν τρελάθηκε να γίνει FM rocker...)!
Στον αντίποδα όλων αυτών, τα ανυπόφορα playlist του αποψιλωμένου από παραγωγούς και πραγματικές εκπομπές Β’ Προγράμματος, που μας ταλαιπώρησε όλο το καλοκαίρι όποτε ταξιδεύαμε με το αυτοκίνητο ανά την Ελλάδα και επιδιώκαμε να συντονιζόμαστε σε πανεθνική εμβέλεια. Υποθέτω ότι αν βάζανε ένα- δυο υπολογιστές στο shuffle θα είχαν πολύ καλύτερα αποτελέσματα, από αυτή την άθλια αναπαραγωγή τριάντα cd (μάξιμουμ) που επανέρχονται με εκνευριστικό τρόπο κάθε επόμενη ώρα. Συγχαρητήρια στους υπεύθυνους. Ένα ραδιόφωνο που προφανώς έχει όλη την ελληνική μουσική στη διάθεση του, να καταλήγει να ακούγεται σαν επαρχιακός ραδιοσταθμός με μισό ράφι δισκοθήκη. Για να δούμε τι θα γίνει και το χειμώνα...
Ο οποίος χειμώνας ξεκίνησε με πολλά σχέδια για πολλά ταξίδια για συναυλίες στο εξωτερικό, αλλά μας πρόλαβαν τα γεγονότα και η μεγάλη ευρωπαϊκή πορεία του ΠΑΟΚ. Στις 16 του Σεπτέμβρη αν όλα πάνε καλά θα είμαστε στη Μπρυζ και κάτι ακούγεται ότι θα έρθει και ο Κανελλόπουλος διότι θέλει να δει δικέφαλο να κερδίζει φέτος. Τα χρώματα είναι λεπτομέρειες.
Α... και να μην το ξεχάσω:
Λίβελος
Λέγεται κάθε γραπτό κείμενο, χειρόγραφο ή έντυπο, που έχει σκοπό να κατηγορήσει ή να δυσφημίσει πρόσωπα, ομάδες ή και διάφορες καταστάσεις.Η λέξη προέρχεται από τα λατινικά και στην αρχή είχε καλή σημασία. Σήμαινε αναφορά πολιτών προς τον αυτοκράτορα με τη μορφή παράπονων για την καταπιεστική συμπεριφορά υπαλλήλων.Τη σημασία που έχει σήμερα η λέξη (δηλ. συκοφαντικό δημοσίευμα) την πήρε αργότερα και μάλιστα πήρε μεγάλη ανάπτυξη το 18ο αι. στη Γαλλία, εξαιτίας του δεσποτισμού του Λουδοβίκου ΙΔ'.
- Δηλαδή είμαστε το πρώτο site που βγαίνουμε και λέμε ότι συκοφαντούμε, δυσφημούμε και άλλα τέτοια ωραία (εδώ και εδώ)…
Radio Partizani #43: Στη Μπρυζ, αδέρφια μου, στη Μπρυζ...
06 Σεπτεμβρίου 2010Xθες το ΠΑΣΟΚ ανακοίνωσε ότι θα στηρίξει ως... ανεξάρτητο υποψήφιο δήμαρχο τον Γιάννη Μπουτάρη στη Θεσσαλονίκη (που ως πόλη έχει μόνον ανεξάρτητους υποψήφιους... πλην του ΚΚΕ) και ήδη μιλάνε άπαντες για την τελευταία ευκαιρία της πόλης. Και όσο εσχατολογικά υπερβολικό αν ακούγεται αυτό, τα πράγματα είναι όντως έτσι. Μία εικοσιπενταετία που ξεκίνησε με την άνοδο στο θρόνο του ποιητοφάγου Σωτήρη Κούβελα (τον θυμόμαστε πλέον μόνον γιατί τον απαθανάτισε μουσικά ο Τζίμης Πανούσης-Κου-Κου-Κούβελας!) και κατέληξε στο Παλάτι που τελικά δεν κατάφερε να ενθρονιστεί ο Φτερωτός, καιρός είναι να πάει στο διάολο και να μην ξαναγυρίσει...Όχι ότι είναι τόσο εύκολο δηλαδή αυτό, κάθε άλλο. Ο «καλός γαμπρός» Γκιουλέκας προέρχεται από τα σπλάχνα του τωρινού δημοτικού καθεστώτος και τον θυμόμαστε να κάνει στην TV 100 ατέλειωτες συνεντεύξεις στις οποίες ποτέ κανείς ερωτώμενος δεν βρέθηκε σε δύσκολη θέση. Κάνει συλλογές με σπαθιά και γιαταγάνια από την Επανάσταση του ’21 (πόσο παθέτικ γαμώτη μου...), μοίραζε επιδοτήσεις στα κατηχητικά (πόσο έξυπνος ο μάγκας ε;) και το πιθανότερο είναι ότι θα γυρνάει στις λαϊκές αγορές προεκλογικά με την εικονίτσα της Παναγιάς της Δεξιάς στο πέτο (άντε και το αστέρι της μακεδονίας). Ο Γκιουλέκας αν και εφόσον εκλεγεί θα είναι ο χειρότερος δήμαρχος που πέρασε ποτέ από τη Θεσσαλονίκη. Θα τους ξεπεράσει όλους τους απίθανους που προηγήθηκαν αυτού. Εν μέσω πασοκοΔΝΤίασης θα το παίξει και καλά προπύργιο αντίστασης και θα μας φλομώσει στην ορθοδοξία και το κύριε ελέησον. Εδώ είμαστε και ελπίζουμε να μην το δούμε.Την Παρασκευή το μεσημέρι άκουσα ολόκληρο το δίωρο αφιέρωμα στο ραδιόφωνο του Ant1 97,2 για τους U2 και λίγο έλειψε να αλλαξοπιστήσω όταν αντήχησε από τα ηχεία του αυτοκινήτου η στεντόρεια φωνή του Δημήτρη Κανελλόπουλου στο κλασσικό πλέον «για αυτές τις κιθάρες... για αυτή τη φωνή... αξίζει να πάει κανείς στο στάδιο». Αλήθεια σας λέω... Η Ροζίτα που είναι και γυναίκα δεν άντεξε και σαν υπνωτισμένη σηκώθηκε και πήγε δημιουργώντας το πρώτο ισχυρό οικογενειακό ρήγμα.
Ακούγοντας και τον Γιάννη Πετρίδη να υπογραμμίζει πως πρόκειται για μία εμπειρία ζωής την οποία δεν πρέπει να χάσει κάποιος που ασχολείται με τη μουσική, σκέφτηκα ότι τα όσα –ορθά- είχε γράψει νωρίτερα ο Στυλιανός Τζιρίτας σε αυτό εδώ το site, ισχύουν και εκ του αντιστρόφου. Προσυπογράφω το «αφήστε τον κόσμο να χαλαρώσει». Ούτε πράξη αντίστασης είναι το να μην πας στους U2, ούτε εμπειρία που πρέπει οπωσδήποτε να ζήσεις και αν δεν την ζήσεις χάθηκες, το να πας. Όσοι πάλι δεν κατανοούν στη σωστή τους διάσταση τις κόντρες και τις αντεγκλήσεις που ανακινούνται με κάτι τέτοιες αφορμές, αυτοί είναι σίγουρα που πρέπει να χαλαρώσουν περισσότερο από τους υπόλοιπους. Με την άνεση τους οι οπαδοί των U2, των James και των λοιπών αρχόντων των εγχώριων σταδίων μπορούν να χλευάσουν τα επερχόμενα διήμερα στο BIOS με Autechre και Gonjasufi (έτσι γράφεται αυτό;) και λοιπά ιδιότροπα των πέντε-έξι γκρινιάρηδων ή αργότερα τα τριαντάχρονα των Einsturzende Neubauten στο Fuzz που θα τα εορτάσουμε λίγες μέρες μετά την Εθνική Εορτή, που μας θυμίζει ότι οι Γερμανοί κατά βάση δεν είναι φίλοι μας. Διότι η μουσική κατά βάση είναι σαν το ποδόσφαιρο, για αυτό και ο Nick Hornby τα κονόμησε επενδύοντας τη γραφή του και στα δύο.
Κάτι άλλο που είπε ο Γιάννης Πετρίδης όμως με γέμισε προς στιγμήν αισιοδοξία για το μέλλον της μουσικής. Εκτιμώντας ότι με την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα στη μουσική βιομηχανία , είναι μάλλον απίθανο να δημιουργηθεί στο μέλλον ένα μεγάλο όνομα στο στυλ των U2, θεώρησε απαραίτητο να τους δούμε τώρα ειδικά για αυτό το λόγο. Το αν έχουμε όντως ανάγκη από τέτοιου είδους μεγαλεία είναι ασφαλώς υποκειμενικό. Ο καθένας διαλέγει και παίρνει. Το να καταφέρει όμως τελικά το internet και η κατάρα του MP3 ένα τέτοιο τελειωτικό χτύπημα στο ροκ, είναι σίγουρα συναρπαστικό ως προοπτική. Κατ’ ουσίαν είναι αυτό που υποσχέθηκε το punk, αλλά απέτυχε να τηρήσει την υπόσχεση του.
Και τα πράγματα μάλλον πηγαίνουν προς τα εκεί. Οι Radiohead προς τιμήν τους επέλεξαν να μην είναι οι επόμενοι U2 και οι Arcade Fire παρότι θα το επιδιώξουν επιδεικνύουν υπερβολικά πρόωρα σημάδια κόπωσης (και αυτό το αναγνωρίζουν ακόμη και όσοι βρίσκουν καλό δίσκο το Suburbs), μάλλον δεν θα το καταφέρουν. Η προοπτική του να απομακρυνθεί το ροκ από τα γιγαντιαία στάδια και να κινείται σε ένα πλαφόν 20 -25 χιλιάδων ατόμων, είναι ενδιαφέρουσα και ασφαλώς πιο γηίνη από το ροκ των υπερβολών και των μεγάλων ρεκόρ... Ίσως βέβαια και να είναι σαχλαμάρες όλα αυτά και σε δέκα χρόνια από τώρα οι Arcade Fire να είναι όντως οι επόμενοι U2. Έχω ξαναγράψει και στο παρελθόν για την εξαιρετική δουλειά που κάνει στον κρατικό 9.58 στη Θεσσαλονίκη ο Γιάννης Σημαντήρας, χρόνια πολλά ροκ ραδιοφωνατζής και περισπούδαστος ροκ αρθογράφος με σπάνια προσωπική τεχνική, που την σμιλεύει κατά πώς θέλει, διότι εκτός από το ότι έχει κάτι να πει, συμβαίνει να ξέρει και να γράφει. Πράγμα σπάνιο. Ο Σημαντήρας χρόνια τώρα το έχει πιάσει το νόημα και αντιμετωπίζει το ροκ ως μια ολότητα στην οποία τσαλαβουτάει χωρίς εξάρτηση από περιόδους, χρονολογίες, trends και μεγαλοσύνες. Αρχιερέας της εκκλησίας του Steve Wynn, αλλάζει με ευκολία από Turbonegro σε Mazzy Star και αν δεν τον έχετε ξανακούσει τις πρώτες δέκα φορές θα εκνευριστείτε, αλλά μετά θα κολλήσετε. Κυρίως τον θυμήθηκα πάντως και πάλι για τον ανοιχτόμυαλο τρόπο με τον οποίο έχει στήσει τα playlist του σταθμού για τις ώρες που δεν υπάρχουν εκπομπές. Δεν έχει βάλει κανένα από τα ραδιοφωνικά ροκ στανταράκια, πρόσφατα και παλιότερα. Δεν χαϊδεύει τους ακροατές του με αγαπημένα αθάνατα τραγούδια, αλλά εύστοχα τους θυμίζει, μια ξεχασμένη πλευρά των πραγμάτων, όχι απαραίτητα underground και δυσπρόσιτη. Κάπως έτσι πέτυχα ένα βράδυ το Veronica του Elvis Costello, τραγούδι από αυτά που σίγουρα δεν έγραψαν την ιστορία του ροκ τελικά, αλλά με έναν περίεργο τρόπο την εμπεριέχουν. Γραμμένο μαζί με τον Paul Mc Cartney. Προσωπικά το θεωρώ το τελευταίο πραγματικά καλό τραγούδι του Costello. Από το άλμπουμ Spike του 1989, οπότε και χώρισε δρόμους με τους Attractions.To είχαμε γνωρίσει από το MTV που παρανόμως διοχέτευε στη Θεσσαλονίκη ο... Κούβελας (ρε πως συνδέονται όλα), αλλά μετά ξεχάστηκε. Ο Σημαντήρας με σοφία δεν το ξέχασε. Και αυτό και πολλά άλλα σε ένα playlist γεμάτο επιτυχίες, από τις οποίες κανείς δεν πρόλαβε να μπουχτίσει. Να θυμηθώ να του πω και ποιο αντίστοιχο κομμάτι του Springsteen πρέπει να εντάξει στο πρόγραμμα... το οποίο χρόνια τώρα το λησμονούν ακόμη και οι φανατικότεροι του Αφεντικού, αλλά και το ίδιο το Αφεντικό (που δεν τρελάθηκε να γίνει FM rocker...)!
Στον αντίποδα όλων αυτών, τα ανυπόφορα playlist του αποψιλωμένου από παραγωγούς και πραγματικές εκπομπές Β’ Προγράμματος, που μας ταλαιπώρησε όλο το καλοκαίρι όποτε ταξιδεύαμε με το αυτοκίνητο ανά την Ελλάδα και επιδιώκαμε να συντονιζόμαστε σε πανεθνική εμβέλεια. Υποθέτω ότι αν βάζανε ένα- δυο υπολογιστές στο shuffle θα είχαν πολύ καλύτερα αποτελέσματα, από αυτή την άθλια αναπαραγωγή τριάντα cd (μάξιμουμ) που επανέρχονται με εκνευριστικό τρόπο κάθε επόμενη ώρα. Συγχαρητήρια στους υπεύθυνους. Ένα ραδιόφωνο που προφανώς έχει όλη την ελληνική μουσική στη διάθεση του, να καταλήγει να ακούγεται σαν επαρχιακός ραδιοσταθμός με μισό ράφι δισκοθήκη. Για να δούμε τι θα γίνει και το χειμώνα...Ο οποίος χειμώνας ξεκίνησε με πολλά σχέδια για πολλά ταξίδια για συναυλίες στο εξωτερικό, αλλά μας πρόλαβαν τα γεγονότα και η μεγάλη ευρωπαϊκή πορεία του ΠΑΟΚ. Στις 16 του Σεπτέμβρη αν όλα πάνε καλά θα είμαστε στη Μπρυζ και κάτι ακούγεται ότι θα έρθει και ο Κανελλόπουλος διότι θέλει να δει δικέφαλο να κερδίζει φέτος. Τα χρώματα είναι λεπτομέρειες.
Α... και να μην το ξεχάσω:
Λίβελος
Λέγεται κάθε γραπτό κείμενο, χειρόγραφο ή έντυπο, που έχει σκοπό να κατηγορήσει ή να δυσφημίσει πρόσωπα, ομάδες ή και διάφορες καταστάσεις.Η λέξη προέρχεται από τα λατινικά και στην αρχή είχε καλή σημασία. Σήμαινε αναφορά πολιτών προς τον αυτοκράτορα με τη μορφή παράπονων για την καταπιεστική συμπεριφορά υπαλλήλων.Τη σημασία που έχει σήμερα η λέξη (δηλ. συκοφαντικό δημοσίευμα) την πήρε αργότερα και μάλιστα πήρε μεγάλη ανάπτυξη το 18ο αι. στη Γαλλία, εξαιτίας του δεσποτισμού του Λουδοβίκου ΙΔ'.
- Δηλαδή είμαστε το πρώτο site που βγαίνουμε και λέμε ότι συκοφαντούμε, δυσφημούμε και άλλα τέτοια ωραία (εδώ και εδώ)…
