Ακολουθήστε μας στο Google news
Ομολογώ ότι μου έκανε φοβερή εντύπωση σημειολογικώς η αφίσα της (αμερικάνικης) ταινίας Going the Distance. Περί ρομαντικής κομεντί πρόκειται (και μην το πάρετε σαν απαξίωση αυτό, το αντίθετο, μια καλογυρισμένη κομεντί είναι δύσκολο είδος, γι αυτό ακόμα και σήμερα παραμένουν κορυφές ταινίες όπως το When Harry Met Sally, Notting Hill, Moonstruck, Four Weddings and One Funeral) αλλά αυτό δεν αφαιρεί ποσώς την αντανάκλαση ιδεών κοινωνικού συνειδητού και ασυνείδητου (το αντίθετο μάλιστα). Γι αυτό και ήταν φοβερά περίεργο το γεγονός ότι στη διαφημιστική αφίσα της ταινίας φαίνεται (ως γκράφιτι σε έναν τουβλέ τοίχο) μία χαρακτηριστική γωνία των ουρανοξυστών της Νέας Υόρκης και ένα αεροπλάνο να πετάει από πάνω. Δεδομένου ότι οι Αμερικανοί έκαναν σαν αφιονισμένοι υποχονδριακοί όχι μόνο μετά την 11/9/2001 με ακόμα πιο χαλαρούς συνδέσμους και συνειρμούς από αυτόν εδώ, είναι απορίας άξιο πως πήραν την απόφαση και το έβαλαν φάτσα κάρτα…Η Drew Barrymore (αν και ανεβοκατεβαίνει στα κιλά αυτή η κοπέλα, ποσώς αποδυναμώνεται το κλασσικό αμερικάνικο χαμόγελο της) και ο «με σπρώχνουν με οποιοδήποτε τρόπο τον τελευταίο καιρό» Justin Long είναι οι πρωταγωνιστές.
Παρακολουθήσαμε την προηγούμενη Τετάρτη παράσταση της Αντιγόνης από τον Οργανισμό Ελληνικού θεάτρου Αιχμή στο πάντα θαυμάσιο πειραϊκό Βεάκειο. Προβλήματα στα σκηνικά υπήρχαν αλλά παραβλέψαμε τη λάθος λογική να θες να δώσεις το μεγαλόσχημο με λιγότερα υλικά από αυτά που σου επιτρέπει ο προϋπολογισμός σου (το γεγονός του ότι η παράσταση έχει τουράρει ανά την Ελλάδα άρα μιλάμε για ένα διαρκώς σε αποσκευές σκηνικό δεν αναιρεί το παραπάνω –λιγότερα και πιο δυναμικά ταμπλό θα ήταν πιο εύκολα στη μεταφορά). Τα ζητήματα του ήχου ήταν επίσης εμφανή από το μέσο της σκηνής και προς τα πίσω. Τα παραβλέπεις όμως αυτά όταν μιλάμε για παράσταση που, όπως είπα και παραπάνω, μετακινείται από πόλη σε κωμόπολη και από αμφιθέατρο σε κάθε σανίδι της ημεδαπής. Η μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου ήταν όπως πάντα γεμάτη θούριους και ποτισμένη από επικολυρικά ξεσπάσματα που αρμολογούντω από ελληνικές κλίμακες της παράδοσης –και ομολογουμένως σε κάποια σημεία πετυχημένα. Η σκηνοθεσία του Γιάννη Νικολαϊδη κατάφερε σε μερικά σημεία να αποδώσει την εσωτερική ένταση των ηρώων του Σοφοκλή χωρίς όμως να αποφύγει πάγια ζητήματα στόμφου που χαρακτηρίζουν πολλές παραστάσεις αρχαίου δράματος.
Ο Κώστας Καστανάς (Κρέοντας) ενώ μας έδωσε αμήχανες σκέψεις στα πρώτα λεπτά της επί σκηνής παρουσίας του τελικώς χειρίστηκε με σοφία τον τύραννο και ειδικότερα τον μετανιωμένο για τα λάθη του πατέρα. Απολαυστικός σε στιγμές ο (εκθαμβωτικός πριν 2 χρόνια στο «Πιτσιμπούργκο» Ζαχαρίας Ρόχας (Φύλακας) όχι μόνο στο λόγο αλλά και σε σημεία κινησιολογίας που έπρεπε να δείξει οπορτουνισμό αλλά και φόβο απέναντι στην εξουσία, ευχάριστη έκπληξη ο Κώστας Λάσκος (Τειρεσίας) (σε αντίθεση με τους ηθοποιούς που ενσάρκωναν τους Αίμωνα και Άγγελο), ενώ αντίθετα η πάντα εντυπωσιακή –από τις πλέον καλλίπυγους ηθοποιούς της γενιάς του 80- Φωτεινή Φιλοσόφου δεν παρέδωσε το λόγο της Αντιγόνης πέρα από μία συνεχόμενη γραμμικότητα αντιθετικής (με τον Κρέοντα) φωνής –ενώ μιλάμε για έναν από τους πλέον πολυσύνθετους και δραματικούς ρόλους στην παγκόσμια ιστορία του θεάτρου.
Τα κουστούμια ήταν ανέλπιστα ευπρεπή και οι φωτισμοί αναμενόμενα βασικοί. Ο χορός –εκτός ελαχίστων εξάρσεων- διεκπεραιωτής.
Το καλό να λέγεται. Καλογυρισμένο είναι το βιντεοκλίπ «Οι Χαρές» των ΜΕΝΤΑ, της γνωστής αθηναϊκής indie pop (να το πεις;) που προσφάτως έβγαλε το «ΠΟΠ». Στο συγκεκριμένο τραγούδι ακούμε και την Ελένη Τζαβάρα (Etten) –πρώην αλλά σημερινή τραγουδίστρια/συνεργάτιδα των Film, με μπερδεύουν αυτά τα παιδιά. Ο δίσκος προσωπικά υπολείπεται των δυνατοτήτων που έχουν δείξει σε προηγούμενες κυκλοφορίες αλλά ετούτη εδώ η δουλειά (επιστρέφω στο video clip) και μεράκι αλλά και τον απαιτούμενο επαγγελματισμό δείχνει. Γυρισμένο το Μάιο στο Los Angeles (εδώ) αλλά, ενώ είναι σαφές το αμερικάνικο suburbia landscape στην εικόνα εντούτοις, στο 00.34 θα ορκιζόσουν ότι είναι ενσταντανέ από ανηφορικό δρόμο στο Γαλάτσι (κοτζάμ τρούλος δεσπόζει). Πέρα της πλάκας όμως η ΜΕΝΤΑ και ο σκηνοθέτης Γρηγόρης Ρέντης έκαναν καλές επιλογές με βάση τα υλικά τους.
Συνεχίζω την εκδίκηση απέναντι σε όλες τις, επί των μητροπολιτικών αιθουσών σινεμά, ασθμαίνουσες (δικαίως) περί του Χαβιέ Μπαρδέμ (αλλά αδίκως διότι άμα έκανα εγώ έτσι για την Εμμανουέλ Μπεάρ θα ήμουν λιγούρης, σωστά;). Κορίτσια το αγόρι είχε κάτι παραπάνω από σοβαρό σκοπό. Δεν παντρεύτηκε μόνο το κορίτσι αλλά το κατέστησε και έγκυο (κατά το αθάνατο άσμα του ρότορα της βιωματικότητας Λε – Πα σε στίχους του καρυοθραύστη Γιάννη Καραλή – «Μείνε μαζί μου έγκυος, είμαι πολύ φερέγγυος»). Κύριος ο Μπαρδέμ, νοικοκυρεμένη η Κρουζ, κόκαλο οι κυρίες στην Ελλάδα…
Υ.Γ. Στην περιφέρεια δεν παθαίνουν άσθμα διότι υπάρχουν κάτι κύριοι που αν εξαιρέσεις ότι Όσκαρ δε θα σου φέρουν σπίτι, αλλά στα υπόλοιπα μπαρδεμίζουν…
Defragments εις τη νιοστή...
08 Σεπτεμβρίου 2010Ομολογώ ότι μου έκανε φοβερή εντύπωση σημειολογικώς η αφίσα της (αμερικάνικης) ταινίας Going the Distance. Περί ρομαντικής κομεντί πρόκειται (και μην το πάρετε σαν απαξίωση αυτό, το αντίθετο, μια καλογυρισμένη κομεντί είναι δύσκολο είδος, γι αυτό ακόμα και σήμερα παραμένουν κορυφές ταινίες όπως το When Harry Met Sally, Notting Hill, Moonstruck, Four Weddings and One Funeral) αλλά αυτό δεν αφαιρεί ποσώς την αντανάκλαση ιδεών κοινωνικού συνειδητού και ασυνείδητου (το αντίθετο μάλιστα). Γι αυτό και ήταν φοβερά περίεργο το γεγονός ότι στη διαφημιστική αφίσα της ταινίας φαίνεται (ως γκράφιτι σε έναν τουβλέ τοίχο) μία χαρακτηριστική γωνία των ουρανοξυστών της Νέας Υόρκης και ένα αεροπλάνο να πετάει από πάνω. Δεδομένου ότι οι Αμερικανοί έκαναν σαν αφιονισμένοι υποχονδριακοί όχι μόνο μετά την 11/9/2001 με ακόμα πιο χαλαρούς συνδέσμους και συνειρμούς από αυτόν εδώ, είναι απορίας άξιο πως πήραν την απόφαση και το έβαλαν φάτσα κάρτα…Η Drew Barrymore (αν και ανεβοκατεβαίνει στα κιλά αυτή η κοπέλα, ποσώς αποδυναμώνεται το κλασσικό αμερικάνικο χαμόγελο της) και ο «με σπρώχνουν με οποιοδήποτε τρόπο τον τελευταίο καιρό» Justin Long είναι οι πρωταγωνιστές.Παρακολουθήσαμε την προηγούμενη Τετάρτη παράσταση της Αντιγόνης από τον Οργανισμό Ελληνικού θεάτρου Αιχμή στο πάντα θαυμάσιο πειραϊκό Βεάκειο. Προβλήματα στα σκηνικά υπήρχαν αλλά παραβλέψαμε τη λάθος λογική να θες να δώσεις το μεγαλόσχημο με λιγότερα υλικά από αυτά που σου επιτρέπει ο προϋπολογισμός σου (το γεγονός του ότι η παράσταση έχει τουράρει ανά την Ελλάδα άρα μιλάμε για ένα διαρκώς σε αποσκευές σκηνικό δεν αναιρεί το παραπάνω –λιγότερα και πιο δυναμικά ταμπλό θα ήταν πιο εύκολα στη μεταφορά). Τα ζητήματα του ήχου ήταν επίσης εμφανή από το μέσο της σκηνής και προς τα πίσω. Τα παραβλέπεις όμως αυτά όταν μιλάμε για παράσταση που, όπως είπα και παραπάνω, μετακινείται από πόλη σε κωμόπολη και από αμφιθέατρο σε κάθε σανίδι της ημεδαπής. Η μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου ήταν όπως πάντα γεμάτη θούριους και ποτισμένη από επικολυρικά ξεσπάσματα που αρμολογούντω από ελληνικές κλίμακες της παράδοσης –και ομολογουμένως σε κάποια σημεία πετυχημένα. Η σκηνοθεσία του Γιάννη Νικολαϊδη κατάφερε σε μερικά σημεία να αποδώσει την εσωτερική ένταση των ηρώων του Σοφοκλή χωρίς όμως να αποφύγει πάγια ζητήματα στόμφου που χαρακτηρίζουν πολλές παραστάσεις αρχαίου δράματος. Ο Κώστας Καστανάς (Κρέοντας) ενώ μας έδωσε αμήχανες σκέψεις στα πρώτα λεπτά της επί σκηνής παρουσίας του τελικώς χειρίστηκε με σοφία τον τύραννο και ειδικότερα τον μετανιωμένο για τα λάθη του πατέρα. Απολαυστικός σε στιγμές ο (εκθαμβωτικός πριν 2 χρόνια στο «Πιτσιμπούργκο» Ζαχαρίας Ρόχας (Φύλακας) όχι μόνο στο λόγο αλλά και σε σημεία κινησιολογίας που έπρεπε να δείξει οπορτουνισμό αλλά και φόβο απέναντι στην εξουσία, ευχάριστη έκπληξη ο Κώστας Λάσκος (Τειρεσίας) (σε αντίθεση με τους ηθοποιούς που ενσάρκωναν τους Αίμωνα και Άγγελο), ενώ αντίθετα η πάντα εντυπωσιακή –από τις πλέον καλλίπυγους ηθοποιούς της γενιάς του 80- Φωτεινή Φιλοσόφου δεν παρέδωσε το λόγο της Αντιγόνης πέρα από μία συνεχόμενη γραμμικότητα αντιθετικής (με τον Κρέοντα) φωνής –ενώ μιλάμε για έναν από τους πλέον πολυσύνθετους και δραματικούς ρόλους στην παγκόσμια ιστορία του θεάτρου.
Τα κουστούμια ήταν ανέλπιστα ευπρεπή και οι φωτισμοί αναμενόμενα βασικοί. Ο χορός –εκτός ελαχίστων εξάρσεων- διεκπεραιωτής.
Το καλό να λέγεται. Καλογυρισμένο είναι το βιντεοκλίπ «Οι Χαρές» των ΜΕΝΤΑ, της γνωστής αθηναϊκής indie pop (να το πεις;) που προσφάτως έβγαλε το «ΠΟΠ». Στο συγκεκριμένο τραγούδι ακούμε και την Ελένη Τζαβάρα (Etten) –πρώην αλλά σημερινή τραγουδίστρια/συνεργάτιδα των Film, με μπερδεύουν αυτά τα παιδιά. Ο δίσκος προσωπικά υπολείπεται των δυνατοτήτων που έχουν δείξει σε προηγούμενες κυκλοφορίες αλλά ετούτη εδώ η δουλειά (επιστρέφω στο video clip) και μεράκι αλλά και τον απαιτούμενο επαγγελματισμό δείχνει. Γυρισμένο το Μάιο στο Los Angeles (εδώ) αλλά, ενώ είναι σαφές το αμερικάνικο suburbia landscape στην εικόνα εντούτοις, στο 00.34 θα ορκιζόσουν ότι είναι ενσταντανέ από ανηφορικό δρόμο στο Γαλάτσι (κοτζάμ τρούλος δεσπόζει). Πέρα της πλάκας όμως η ΜΕΝΤΑ και ο σκηνοθέτης Γρηγόρης Ρέντης έκαναν καλές επιλογές με βάση τα υλικά τους. Συνεχίζω την εκδίκηση απέναντι σε όλες τις, επί των μητροπολιτικών αιθουσών σινεμά, ασθμαίνουσες (δικαίως) περί του Χαβιέ Μπαρδέμ (αλλά αδίκως διότι άμα έκανα εγώ έτσι για την Εμμανουέλ Μπεάρ θα ήμουν λιγούρης, σωστά;). Κορίτσια το αγόρι είχε κάτι παραπάνω από σοβαρό σκοπό. Δεν παντρεύτηκε μόνο το κορίτσι αλλά το κατέστησε και έγκυο (κατά το αθάνατο άσμα του ρότορα της βιωματικότητας Λε – Πα σε στίχους του καρυοθραύστη Γιάννη Καραλή – «Μείνε μαζί μου έγκυος, είμαι πολύ φερέγγυος»). Κύριος ο Μπαρδέμ, νοικοκυρεμένη η Κρουζ, κόκαλο οι κυρίες στην Ελλάδα…Υ.Γ. Στην περιφέρεια δεν παθαίνουν άσθμα διότι υπάρχουν κάτι κύριοι που αν εξαιρέσεις ότι Όσκαρ δε θα σου φέρουν σπίτι, αλλά στα υπόλοιπα μπαρδεμίζουν…
