Ακολουθήστε μας στο Google news
Πήγα μετά του υιού μου και είδαμε το Karate Kid. Ναι, ξέρω η σωστή έκφραση θα ήταν «συνόδευσα το γιο μου στο Karate Kid” αλλά θα ήταν ψέμα (σχεδόν κατάφωρο). Και αυτό γιατί έχοντας δει το trailer της ταινίας τουλάχιστον 2 φορές στα προοίμια άλλων προβολών ταινιών είχα όχι μόνο περιέργεια, αλλά (να το ομολογήσω) και μία (σχεδόν) αδημονία. Και δεν ήταν μόνο η (σημαίνουσα) συμμετοχή του Τσάκι Τσαν στο καστ αλλά και το γεγονός του ότι με συναρπάζουν οι εκφάνσεις του κλασσικού αστικού μύθου boy meets girl in hostile ground (πσσσς!!!!!!). Και επίσης αλήθεια είναι ότι πέρασα καλά (και δε μου φάνηκε κοιλιά στα 140 λεπτά (παρακαλώ!) της νέας version του κλασσικού teenage anthem. Η δράση έχει μεταφερθεί στην Κίνα (άρα αυτή τη φορά μιλάμε για κουνγκ φου και όχι καράτε…αλλά ένα inside joke στους διαλόγους εξηγεί το αλλοπρόσαλλο του τίτλου) και η καθημερινή ζωή του Πεκίνου αν και εξιδανικευμένη παρουσιάζει ενδιαφέρον. Ο Τσάκι είναι σχεδόν συγκινητικός και εν ολίγοις μια χαρά δακρύσαμε με το (αναμενόμενο ) φινάλε…
Ανθολογώ το παρακάτω από προσκλητήριο σε βάφτιση (ευτυχώς δεν ήτο προς εμέ και δεν ανήκει ούτε η μάδερ ούτε ο φάδερ στην παροικία των γραφιάδων/ραδιοφονιάδων κλπ)
Είμαι μικρούλης όμορφος
με πράσινα ματάκια
Στο δρόμο με πειράζουνε
όλα τα κοριτσάκια.
Θέλουν να πάμε για κεφέ,
να βγούμε να τα πούμε.
Ρωτάνε όμως τα όνομα
να μου τηλεφωνούνε….
Η ηθική του σημερινού Έλληνα φαίνεται κυρίως (όπως και κάθε λαού) στον τρόπο που διαχειρίζεται την διαπαιδαγώγηση των τέκνων του (κυριολεκτικών και κοινωνικών). Πέραν της κάκιστης αισθητικής το μήνυμα είναι σαφές «ας δημιουργήσουμε γκόμενους και γκόμενες -από μικρά για καφέ και κινητό- αυτά είναι τα ωραία της ζωής»
Σε κάτι τέτοιες λεπτομέρειες διαφαίνεται η τραγικότητα αυτής της χώρας.
Σε αυτή την ιστορία με το παπούτσι κατά του πρωθυπουργού φάνηκαν 2 πόλοι ξεφτίλας. Ο ένας έχει να κάνει με το κύρος ενός καναλιού όπως το BBC που ήξερε την πρόθεση ρίψεως του υποδήματος από τον ακτινολόγο και ελλόχευε (το κανάλι) για την είδηση λες και ο υπότιτλος του σχετίζεται με τις πατσαβούρες ξεκατινιάσματος που κρεμιούνται κάθε εβδομάδα στα περίπτερα. Το άλλο είναι ότι όποιος (οπαδός ή όχι των κελευσμάτων του κυρίου Ζουράρη) νομίζει ότι με αυτό τον τρόπο διατρανώνεται η όποια κοινωνική αντίδραση κάνει τρομακτικό λάθος διότι ανοίγει την πόρτα στην πλήρη απαξίωση του πολιτικού συστήματος, γεγονός που από μόνο του ανοίγει και την κερκόπορτα στα απότοκα του φιδιού και του αυγού του.
Οι τούρτες σε Γερμανία και Ολλανδία έχουν μία μακρά παράδοση στο πολιτι(σμι)κό γίγνεσθαι ως αποδεχτή κοινωνική φόρμα καταδίκης κάποιας επικίνδυνης πολιτικής. Και εν τέλει όποιος είναι μάγκας να πετάξει το παπούτσι που φοράει εκείνη την ώρα, όχι να έχει γεμάτο πορτ μπαγκάζ. Αυτά τα λέω διότι διάφορα μειράκια (δεξιά και αριστερά –ευτυχώς και οι δυο χώροι δεν διαθέτουν μόνο τέτοια ανθρωπάρια) χάρηκαν και διακωμώδησαν το γεγονός (για να μην αναφέρω και κάποια πασοκόμουτρα). Αυτούς τους τελευταίους θα έπρεπε λογικά να μουντζώσουμε. Όχι τον πρωθυπουργό είτε λέγεται Παπανδρέου είτε Καραμανλής…
(Ρέκβιεμ για τη χαμένη αξιοπρέπεια –όχι του Κινέζου)
15 Σεπτεμβρίου 2010Πήγα μετά του υιού μου και είδαμε το Karate Kid. Ναι, ξέρω η σωστή έκφραση θα ήταν «συνόδευσα το γιο μου στο Karate Kid” αλλά θα ήταν ψέμα (σχεδόν κατάφωρο). Και αυτό γιατί έχοντας δει το trailer της ταινίας τουλάχιστον 2 φορές στα προοίμια άλλων προβολών ταινιών είχα όχι μόνο περιέργεια, αλλά (να το ομολογήσω) και μία (σχεδόν) αδημονία. Και δεν ήταν μόνο η (σημαίνουσα) συμμετοχή του Τσάκι Τσαν στο καστ αλλά και το γεγονός του ότι με συναρπάζουν οι εκφάνσεις του κλασσικού αστικού μύθου boy meets girl in hostile ground (πσσσς!!!!!!). Και επίσης αλήθεια είναι ότι πέρασα καλά (και δε μου φάνηκε κοιλιά στα 140 λεπτά (παρακαλώ!) της νέας version του κλασσικού teenage anthem. Η δράση έχει μεταφερθεί στην Κίνα (άρα αυτή τη φορά μιλάμε για κουνγκ φου και όχι καράτε…αλλά ένα inside joke στους διαλόγους εξηγεί το αλλοπρόσαλλο του τίτλου) και η καθημερινή ζωή του Πεκίνου αν και εξιδανικευμένη παρουσιάζει ενδιαφέρον. Ο Τσάκι είναι σχεδόν συγκινητικός και εν ολίγοις μια χαρά δακρύσαμε με το (αναμενόμενο ) φινάλε… Ανθολογώ το παρακάτω από προσκλητήριο σε βάφτιση (ευτυχώς δεν ήτο προς εμέ και δεν ανήκει ούτε η μάδερ ούτε ο φάδερ στην παροικία των γραφιάδων/ραδιοφονιάδων κλπ)Είμαι μικρούλης όμορφος
με πράσινα ματάκια
Στο δρόμο με πειράζουνε
όλα τα κοριτσάκια.
Θέλουν να πάμε για κεφέ,
να βγούμε να τα πούμε.
Ρωτάνε όμως τα όνομα
να μου τηλεφωνούνε….
Η ηθική του σημερινού Έλληνα φαίνεται κυρίως (όπως και κάθε λαού) στον τρόπο που διαχειρίζεται την διαπαιδαγώγηση των τέκνων του (κυριολεκτικών και κοινωνικών). Πέραν της κάκιστης αισθητικής το μήνυμα είναι σαφές «ας δημιουργήσουμε γκόμενους και γκόμενες -από μικρά για καφέ και κινητό- αυτά είναι τα ωραία της ζωής»
Σε κάτι τέτοιες λεπτομέρειες διαφαίνεται η τραγικότητα αυτής της χώρας.
Σε αυτή την ιστορία με το παπούτσι κατά του πρωθυπουργού φάνηκαν 2 πόλοι ξεφτίλας. Ο ένας έχει να κάνει με το κύρος ενός καναλιού όπως το BBC που ήξερε την πρόθεση ρίψεως του υποδήματος από τον ακτινολόγο και ελλόχευε (το κανάλι) για την είδηση λες και ο υπότιτλος του σχετίζεται με τις πατσαβούρες ξεκατινιάσματος που κρεμιούνται κάθε εβδομάδα στα περίπτερα. Το άλλο είναι ότι όποιος (οπαδός ή όχι των κελευσμάτων του κυρίου Ζουράρη) νομίζει ότι με αυτό τον τρόπο διατρανώνεται η όποια κοινωνική αντίδραση κάνει τρομακτικό λάθος διότι ανοίγει την πόρτα στην πλήρη απαξίωση του πολιτικού συστήματος, γεγονός που από μόνο του ανοίγει και την κερκόπορτα στα απότοκα του φιδιού και του αυγού του. Οι τούρτες σε Γερμανία και Ολλανδία έχουν μία μακρά παράδοση στο πολιτι(σμι)κό γίγνεσθαι ως αποδεχτή κοινωνική φόρμα καταδίκης κάποιας επικίνδυνης πολιτικής. Και εν τέλει όποιος είναι μάγκας να πετάξει το παπούτσι που φοράει εκείνη την ώρα, όχι να έχει γεμάτο πορτ μπαγκάζ. Αυτά τα λέω διότι διάφορα μειράκια (δεξιά και αριστερά –ευτυχώς και οι δυο χώροι δεν διαθέτουν μόνο τέτοια ανθρωπάρια) χάρηκαν και διακωμώδησαν το γεγονός (για να μην αναφέρω και κάποια πασοκόμουτρα). Αυτούς τους τελευταίους θα έπρεπε λογικά να μουντζώσουμε. Όχι τον πρωθυπουργό είτε λέγεται Παπανδρέου είτε Καραμανλής…
