Ακολουθήστε μας στο Google news
Να λέγεται Robinson λόγου χάριν. Στην πρόσφατη συνέντευξή του στην «Ε» διάβασα ότι μόλις κυκλοφόρησε στη Γερμανία τον πρώτο του δίσκο. «Τώρα είμαι στη φάση του promo», είπε. «Μηδένισα το κοντέρ και ξεκίνησα από την αρχή. Είναι σαν να δουλεύω σε δύο ταχύτητες». Στο εσωτερικό πάντως... πετάει. Δύο sold out έκανε το Σαββατοκύριακο στο θέατρο του Λυκαβηττού. Πολύ σπάνιο πλέον αυτό, ειδικά το φετινό καλοκαίρι. Βοήθησε εννοείται και το τελευταίο του σουξέ, «Το καλοκαίρι μου», αλλά και αυτό στα υπέρ του προστίθεται.
Ωραία λοιπόν. Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης είναι πρώτος στο... χωριό (Ελλάδα). Υποθέτω πως θα θέλει να γίνει γνωστός και στην πόλη (Ευρώπη). Κάτι που 100% αποκλείεται να πετύχει μένοντας μόνιμα εδώ. Ακουγα τον Ντέμη Ρούσσο -μαζί με τη Νάνα Μούσχουρη, δεν μπορώ να σκεφτώ καταλληλότερους Ελληνες να μιλήσουν για επιτυχία στο εξωτερικό- να εξηγεί στον «Εν Λευκώ 87,7» το αυτονόητο: για να κάνει Ελληνας καριέρα στο εξωτερικό πρέπει να φύγει από δω και να ζήσει μόνιμα εκεί. «Πώς είναι δυνατόν να γράψεις τραγούδι στην ηλιόλουστη Ελλάδα και να πιάσεις τον σφυγμό ενός Εγγλέζου οδηγού που είναι κολλημένος με βροχή στο τράφικ του Λονδίνου;» αναρωτιόταν.
Πόσο σθένος διαθέτει όμως ο Χατζηγιάννης ώστε να εγκαταλείψει τα εγχώρια μεγαλεία αρχίζοντας από το μηδέν στο εξωτερικό; Να παίξει μπροστά σε 250 μόνο άτομα, σε ένα κλαμπ με κακό ήχο ή να ανοίξει τη συναυλία ενός ξένου ονόματος Β' κατηγορίας; Εδώ βρίσκεται το στοίχημα. Και είναι και μεγάλο διότι, φεύγοντας στο εξωτερικό για μια αμφιβόλου επιτυχίας καριέρα, κινδυνεύει να χάσει τον ελληνικό ποπ θρόνο του. Σίγουρα κάποιος θα βρεθεί να του πάρει τη θέση.
ΥΓ. Γιατί λέω να αλλάξει το όνομά του; Διότι αν παίξει στο Βερολίνο ως Χατζηγιάννης, θα γεμίσει εύκολα ένα κλαμπ 1.000 ατόμων με 980 ομογενείς να τον αποθεώνουν και 20 φιλοπερίεργους Γερμανούς. Μην κάνει διεθνή καριέρα κι αυτός σαν της Βίσση. Καλύτερα Robinson λοιπόν...
Η διεθνή καριέρα του Μιχάλη Χατζηγιάννη
15 Σεπτεμβρίου 2010Ο μόνος τρόπος για να κάνει διεθνή καριέρα ο Μιχάλης Χατζηγιάννης, αν τα καταφέρει κι αν θέλει δηλαδή, είναι να αλλάξει το όνομά του.Να λέγεται Robinson λόγου χάριν. Στην πρόσφατη συνέντευξή του στην «Ε» διάβασα ότι μόλις κυκλοφόρησε στη Γερμανία τον πρώτο του δίσκο. «Τώρα είμαι στη φάση του promo», είπε. «Μηδένισα το κοντέρ και ξεκίνησα από την αρχή. Είναι σαν να δουλεύω σε δύο ταχύτητες». Στο εσωτερικό πάντως... πετάει. Δύο sold out έκανε το Σαββατοκύριακο στο θέατρο του Λυκαβηττού. Πολύ σπάνιο πλέον αυτό, ειδικά το φετινό καλοκαίρι. Βοήθησε εννοείται και το τελευταίο του σουξέ, «Το καλοκαίρι μου», αλλά και αυτό στα υπέρ του προστίθεται.
Ωραία λοιπόν. Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης είναι πρώτος στο... χωριό (Ελλάδα). Υποθέτω πως θα θέλει να γίνει γνωστός και στην πόλη (Ευρώπη). Κάτι που 100% αποκλείεται να πετύχει μένοντας μόνιμα εδώ. Ακουγα τον Ντέμη Ρούσσο -μαζί με τη Νάνα Μούσχουρη, δεν μπορώ να σκεφτώ καταλληλότερους Ελληνες να μιλήσουν για επιτυχία στο εξωτερικό- να εξηγεί στον «Εν Λευκώ 87,7» το αυτονόητο: για να κάνει Ελληνας καριέρα στο εξωτερικό πρέπει να φύγει από δω και να ζήσει μόνιμα εκεί. «Πώς είναι δυνατόν να γράψεις τραγούδι στην ηλιόλουστη Ελλάδα και να πιάσεις τον σφυγμό ενός Εγγλέζου οδηγού που είναι κολλημένος με βροχή στο τράφικ του Λονδίνου;» αναρωτιόταν.Πόσο σθένος διαθέτει όμως ο Χατζηγιάννης ώστε να εγκαταλείψει τα εγχώρια μεγαλεία αρχίζοντας από το μηδέν στο εξωτερικό; Να παίξει μπροστά σε 250 μόνο άτομα, σε ένα κλαμπ με κακό ήχο ή να ανοίξει τη συναυλία ενός ξένου ονόματος Β' κατηγορίας; Εδώ βρίσκεται το στοίχημα. Και είναι και μεγάλο διότι, φεύγοντας στο εξωτερικό για μια αμφιβόλου επιτυχίας καριέρα, κινδυνεύει να χάσει τον ελληνικό ποπ θρόνο του. Σίγουρα κάποιος θα βρεθεί να του πάρει τη θέση.
ΥΓ. Γιατί λέω να αλλάξει το όνομά του; Διότι αν παίξει στο Βερολίνο ως Χατζηγιάννης, θα γεμίσει εύκολα ένα κλαμπ 1.000 ατόμων με 980 ομογενείς να τον αποθεώνουν και 20 φιλοπερίεργους Γερμανούς. Μην κάνει διεθνή καριέρα κι αυτός σαν της Βίσση. Καλύτερα Robinson λοιπόν...
(Από τη χθεσινή Ελευθεροτυπία)
