Ακολουθήστε μας στο Google news
Προσέξτε όμως (για τον τελευταίο). Ο Rabbia δεν είναι κανένα αποπαίδι κονσερβατορίου που παίζει μαθηματικά fusion αλλά ούτε και κανά τσογλάνι που κότσαρε κάποιο φίλτρο στα πιατίνια του και καμώνεται ότι έχει πειραματικό ήχο. Είναι ισάξιας λογικής στα χτυπήματα με τον Ολλανδό περκασιονίστα Han Bennink όπου τη δεκαετία του 70 βαρούσε όταν έπρεπε (και μάλιστα μανιωδώς αλλά και με λογική πούπουλου) όταν έπρεπε και όχι όταν του έλεγε ο πατέρας του στο μνημονικό του «τσάμπα τα έδινα τα δίδακτρα τόσα χρόνια;». Δίσκος που δεν χρειάζεται πολλές αναγνώσεις για να τον αντιληφθείς. Σε πιάνει από τον γιακά και σε καθηλώνει, ακριβώς επειδή δεν υπάρχει ίχνος βεντετισμού, απωθημένου, επιδειξιομανίας, στείρας τελειομανίας.
Ο Ζακ Γαλιαφιανάκης διαπρέπει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Εδώ τον μάθαμε με το περσινό Hangover που αν και είχε μερικές επιτυχημένες ατάκες και άλλες τόσες φαρσικές ανατροπές δεν επρόκειτο και για κάποια αξέχαστη κωμωδία. Ο Ζακ (με την ελληνική καταγωγή) δρέπει δάφνες στο ρόλο του «καλού αλλά άμοιρου στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή». Και δε διαφωνώ, λογική ακολουθία ενίοτε η μανιέρα μετά από τέτοιους χαρακτηριστικούς ρόλους αλλά μην το παρακάνουμε κιόλας. Τουτέστιν στην ταινία που συμπρωταγωνιστεί με τον (ταπεινό προσκυνώ σε, μεγάλο βιγλάτορα του γυναικείου αισθησιασμού) Robert Downy Jr. (με τη σκηνοθετική παλέτα –πάλι- του Todd Phillips από το Hangover και που ξεκίνησε την καριέρα του με το εκείνο το ντοκιμαντέρ για τον κουραδόψυχο GG Alin) αναποδογυρίζει καλοκάγαθα ολόκληρες τις Ηνωμένες Πολιτείες ενόσω ταξιδεύει με τον προαναφερθέντα βιγλάτορα ενόσω ο τελευταίος προσπαθεί να φτάσει στην ώρα του για να απολαύσει δίπλα στη γυναίκα του το νέο του ρόλο ως πατέρας. Ρε Ζακ, ρε Todd βρήκατε τη χρυσή συνταγή, δεκτό και το χρήμα ως απολαβή αλλά αφήστε να περάσει και κανά τρίχρονο μέχρι να το ξανακάνετε το ίδιο κολπέτο. Για τον Robert Downey Jr η στήλη δεν θα πει τίποτα. Τον στηρίζουμε ακόμα και αν παίξει τον Κοπέρνικο σε μιούζικαλ (που έτσι κι αλλιώς μας αρέσει ως είδος)…
Τι θα γίνει με εκείνο το ριμέικ του Tron ρε παιδιά; Θα το σκάσετε στις αίθουσες ή θα φάμε τα νύχια μας από την εγκεφαλική στύση; Ωραία μας γλυκάνατε από πέρυσι με διαφημιστικά έμπροσθεν προβολών, είπαμε νάτος ο θεός του Ολύμπου (ο Τζεφ Μπρίτζες ντε!) πάλι στο θρόνο του, κατάπιαμε και τις υποψίες μας ότι πρόκειται για μούφα μπροστά στο μεγαλούργημα της δεκαετίας του 80 αλλά δείξτε μας το ρε γαμώτο επιτέλους. Θέλουμε να δούμε τις θρυλικές μοτοσικλέτες να στοιβάζουν διαδρόμους εσχατολογικής κούρσας…Δε μας νοιάζει αν είναι μάπα ρε! Δείξτε το, είμαστε ψυχολαλά καμιά 10αριά άτομα με την ταινία (11άδα μαζί με το γιό μου)…

Την επόμενη φορά θα ασχοληθούμε με τον Άγιο Νικόλαο της Ιαπωνίας που μόλις επροχθές έμαθα την ύπαρξη του όπως και το συναξάρι του… Και δεν κάνω καθόλου πλάκα…
Κινηματογράφος, μουσική και άγιοι...
22 Σεπτεμβρίου 2010Όσο περνάνε οι μήνες διατρανώνεται μέσα μου η άποψη ότι το Pastorale του Stefano Battaglia (με τη συμβολή του Michelle Rabbia) είναι από τους σημαντικότερους δίσκους του 2010. Αν και σε καμία περίπτωση δεν είμαι θιασώτης της ECM (ενίοτε έχω αγοράσει ξεχωριστό κρεβάτι για κάποιους δίσκους ειδικότερα για κάποιες ηχογραφήσεις της έξαρσης του νεορομαντισμού της εταιρείας με τα new age περάσματα να δίνουν και να παίρνουν στη δεκαετία του 90) εντούτοις το άνοιγμα που έχει πράξει η εταιρεία προς τον μη ακαδημαϊκό πειραματισμό τα τελευταία χρόνια έχουν παράγει θεσπέσια αποτελέσματα. Ένα από αυτά λοιπόν είναι και το Pastorale. Ένας Σοπενικός θα τολμούσα να πω διάκοσμος στα πλήκτρα (από τον Battaglia) και μία κάτι παραπάνω από σημαντική εμβολή και παρεμβολή του Rabbia στα κρουστά.



Την επόμενη φορά θα ασχοληθούμε με τον Άγιο Νικόλαο της Ιαπωνίας που μόλις επροχθές έμαθα την ύπαρξη του όπως και το συναξάρι του… Και δεν κάνω καθόλου πλάκα…