Ακολουθήστε μας στο Google news
24 Σεπτεμβρίου 2010Μερικές φορές, στους καθρέφτες, άλλο περιμένει να δει κι άλλο βλέπει.
Θέλω να πω, αυτή η εικόνα ώρες-ώρες τον ξενίζει.
Και δεν εννοεί στην ηλικία, ούτε στις επιμέρους λεπτομέρειες, αν είναι αχτένιστος ή αν έχει πέντε μερών γένεια.
Απλά κοιτάει στον καθρέφτη και περιμένει να δει άλλον.
Τα μάτια; Εντάξει, τα μάτια κάτι του θυμίζουν, αλλά πέραν τούτου, ουδέν.
Θα πεις, τα μάτια δεν είναι το χρώμα, τα μάτια είναι το βλέμμα.
Σωστά.
Κι αυτά τα μάτια είδαν πολλά, άρα δεν θά πρεπε να του κάνει εντύπωση που συνήθως δεν αναγνωρίζει ούτε το βλέμμα.
Συχνά αναρωτιέται αν πρόκειται για κάποια διαταραχή της όρασης ή κάποιο ανόητο παιχνίδι του μυαλού, στο κάτω- κάτω όλοι οι άλλοι δείχνουν να τον αναγνωρίζουν, εκείνος πως γίνεται να ξεχνάει το πρόσωπό του;
Βρήκε ένα κόλπο, φτηνό, όπως όλα τα κόλπα, άρχισε να ψάχνει τον εαυτό του στους άλλους, σου λεει, για να με φωνάζουν με τ' όνομά μου, αυτοί κάτι παραπάνω θα ξέρουν.
Έπιασε για λίγο, μετά -όπως όλα τα φτηνά κόλπα- το βαρέθηκε, οι άλλοι δεν ήταν ποτέ ακριβείς, οι πληροφορίες που έπαιρνε ήταν ασαφείς και συγκεχυμένες, ο καθένας ήξερε μόνο τα χαρακτηριστικά που μπορούσε να ψηλαφήσει -σαν τον ελέφαντα στον «Μικρό πρίγκηπα»- ή έστω αυτά που τον βόλευαν. Κι όποτε επιχειρούσε να τα συνθέσει, πάλι κατέληγε σε κάποιον άλλο.
Κάποιον άλλο που φορούσε το όνομά του.
Σιγά- σιγά συνήθισε. Δεν είχε και πολλές επιλογές.
Αποφάσισε να γίνει ο άλλος.
Δεν θυμάται πια αν το αποφάσισε ή αν μια μέρα κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και απλά συνειδητοποίησε οτι είναι ο άλλος.
Το περίεργο είναι οτι κανένας δεν κατάλαβε την αλλαγή.
Κι όταν λέμε κανένας, εννοούμε κανένας.
Δεν ξέρει αν αυτό είναι καλό ή κακό.
Αλλά δεν τον νοιάζει.
Τουλάχιστον, τώρα πια, δεν φοβάται τους καθρέφτες.
24 Σεπτεμβρίου 2010Μερικές φορές, στους καθρέφτες, άλλο περιμένει να δει κι άλλο βλέπει.
Θέλω να πω, αυτή η εικόνα ώρες-ώρες τον ξενίζει.
Και δεν εννοεί στην ηλικία, ούτε στις επιμέρους λεπτομέρειες, αν είναι αχτένιστος ή αν έχει πέντε μερών γένεια.
Απλά κοιτάει στον καθρέφτη και περιμένει να δει άλλον.
Τα μάτια; Εντάξει, τα μάτια κάτι του θυμίζουν, αλλά πέραν τούτου, ουδέν.
Θα πεις, τα μάτια δεν είναι το χρώμα, τα μάτια είναι το βλέμμα.
Σωστά.
Κι αυτά τα μάτια είδαν πολλά, άρα δεν θά πρεπε να του κάνει εντύπωση που συνήθως δεν αναγνωρίζει ούτε το βλέμμα.
Συχνά αναρωτιέται αν πρόκειται για κάποια διαταραχή της όρασης ή κάποιο ανόητο παιχνίδι του μυαλού, στο κάτω- κάτω όλοι οι άλλοι δείχνουν να τον αναγνωρίζουν, εκείνος πως γίνεται να ξεχνάει το πρόσωπό του;
Βρήκε ένα κόλπο, φτηνό, όπως όλα τα κόλπα, άρχισε να ψάχνει τον εαυτό του στους άλλους, σου λεει, για να με φωνάζουν με τ' όνομά μου, αυτοί κάτι παραπάνω θα ξέρουν.
Έπιασε για λίγο, μετά -όπως όλα τα φτηνά κόλπα- το βαρέθηκε, οι άλλοι δεν ήταν ποτέ ακριβείς, οι πληροφορίες που έπαιρνε ήταν ασαφείς και συγκεχυμένες, ο καθένας ήξερε μόνο τα χαρακτηριστικά που μπορούσε να ψηλαφήσει -σαν τον ελέφαντα στον «Μικρό πρίγκηπα»- ή έστω αυτά που τον βόλευαν. Κι όποτε επιχειρούσε να τα συνθέσει, πάλι κατέληγε σε κάποιον άλλο.
Κάποιον άλλο που φορούσε το όνομά του.Σιγά- σιγά συνήθισε. Δεν είχε και πολλές επιλογές.
Αποφάσισε να γίνει ο άλλος.
Δεν θυμάται πια αν το αποφάσισε ή αν μια μέρα κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και απλά συνειδητοποίησε οτι είναι ο άλλος.
Το περίεργο είναι οτι κανένας δεν κατάλαβε την αλλαγή.
Κι όταν λέμε κανένας, εννοούμε κανένας.
Δεν ξέρει αν αυτό είναι καλό ή κακό.
Αλλά δεν τον νοιάζει.
Τουλάχιστον, τώρα πια, δεν φοβάται τους καθρέφτες.
Στον Στάθη Σταυρόπουλο
