Ακολουθήστε μας στο Google news
- Παρότι δηλώνω οπαδός και του Μπουτάρη και της εν λόγω καμπάνιας (αν μη τι άλλο απόλυτα αληθές το It’s Now Or Never με το οποίο επιμελείται μουσικά), επισημαίνω ότι η ουσία της κρύβει και ένα βασικό πρόβλημα, στο οποίο επενδύει εδώ και δεκαετίες η συντηρητική παράταξη στη Θεσσαλονίκη και καταφέρνει τελικά και τερματίζει πάντα πρώτη (χτύπα ξύλο). Καλώς ή κακώς τα αντίπαλα δέη των Δεξιών Δημάρχων από την εποχή του Φατούρου περιχαρακώνονται σε μία διανοουμενίστικη-πολιτιστική- πες την όπως θες elite (ΟΚ εξαιρώ τον Βούλη Λαζαρίδη, που λαϊκισε αρκούντως!) και πέραν αυτής αδυνατούν να απευθυνθούν στη μεγάλη μάζα της πόλης, που όπως και να το κάνουμε είναι οι θείτσες και οι θείοι που κάθε Κυριακή αλληλοσφάζονται ποιος ή ποια θα πρωτοφιλήσει το χεράκι του Άνθιμου.
- Το «Μακάρι Μπουτάρη» δεν θα φτάσει ποτέ σε αυτούς, ούτε και οτιδήποτε άλλο παρουσιάζεται ως επίμονα εναλλακτικό στην επικοινωνιακή του προσέγγιση. Δε λέω υποψήφιοι τύπου Μπουτάρη να πέσουν και καλά στο επίπεδο τους και να φιλήσουν εικονίσματα και κατουρημένα λάβαρα, αλλά τουλάχιστον ας μην τους αγνοήσουν. Διότι αυτοί και πάλι θα βγάλουν Δήμαρχο. Διαφορετικά ελπίζουμε μόνο στο ότι τα σκάνδαλα του Φτερωτού θα είναι αρκετά για να φέρουν την ανατροπή.
- Κλίμα αλλαγής πάντως... (όπως συνηθίζουμε να λέμε) υπάρχει και σίγουρα πιο έντονο από οποιαδήποτε άλλη φορά.
- Έγραφε ο Κανελλόπουλος πρόσφατα για τα οπαδικά ραδιόφωνα και την ευκολία με την οποία επικρατούν στις ακροαματικότητες. Αλήθεια είναι αυτό. Όπως αληθής είναι και ο χαρακτηρισμός «οπαδικός». Το ότι εργάζονται σε αυτά επαγγελματίες δημοσιογράφοι που είτε στο παρελθόν, είτε σε παράλληλες δραστηριότητες τους μπορεί και να είναι αντικειμενικοί, δεν αναιρεί τον οπαδικό χαρακτήρα. Όποιος ισχυρίζεται κάτι διαφορετικό όχι μόνο παίζει με τη νοημοσύνη μας, αλλά μάλλον υποτιμά και την συναισθηματική νοημοσύνη των οπαδών- ακροατών που τα ανεβάζουν ψηλά στις ακροαματικότητες. Οι οποίοι αν υποψιαστούν ότι το Ράδιο Άρης δεν είναι οπαδικό, αμφιβάλλω για το κατά πόσο θα χαρούν από την είδηση!
- Πάρτε για παράδειγμα τον Sport 103, που αποφάσισε να ντυθεί απροκάλυπτα στα ασπρόμαυρα, μετά την σαρωτική εμφάνιση του Ράδιο Άρης. Τους πρώτους μήνες ο σταθμός διατυμπάνιζε με κάθε τρόπο ότι είναι το ραδιόφωνο του ΠΑΟΚ, ότι ήρθε η ώρα να ακουστεί και η φωνή του ΠΑΟΚ στην πόλη κλπ για να δημιουργηθεί η απαραίτητη πόλωση. Τώρα ακούω και κάποιες φωνές που μιλάνε για αντικειμενικό και γενικά αθλητικό ραδιόφωνο και γελάω. Βέβαια ας μην ξεχνάμε ότι αρκετούς τους αναγκάζουν να «μαζευτούν» κάπως και οι πρόσφατες εισαγγελικές παρεμβάσεις. Αλλά από εκεί μέχρι να το παίζουν BBC Sports ξαφνικά υπάρχει μεγάλη απόσταση.
- Το Σάββατο το βράδυ στο Gagarin 205 άνοιξε κατ’ ουσίαν η χρονιά με ένα double bill δύο συγγενών ονομάτων της Inner Ear : οι Playground Noise απέδειξαν και επί σκηνής ότι είναι πολλά περισσότερα από τα ονόματα- αναφορές που χωρίς κόπο επιστρατεύουν όσοι προσπαθούν να τους περιγράψουν. Οι Electric Litany πήγαν ένα βήμα παραπέρα την μετά-το-ρετρό ροκ άποψη τους από την τελευταία φορά που τους είχαμε ακούσει ως support στους Κόρε Ύδρο. Το θετικό είναι ότι το Gagarin είχε πολύ περισσότερο κόσμο από όσο θα μάζευε ένα και καλά up to date μικρομεσαίο indie ονοματάκι του εξωτερικού, το αρνητικό ότι στη διάρκεια του δεύτερου live ο χώρος άδειαζε περισσότερο ανά δεκαπέντε λεπτά. Υπεύθυνοι όλοι μας σε αυτό. Αρχή είναι ακόμη όμως, θέλουμε λίγο ζέσταμα!
- Παράλληλα κάποιοι προσπαθούν και πάλι να δημιουργήσουν σαχλαμαρίζον hype γύρω από γραφικές μηδαμινότητες του τύπου ΣΥΝΘΕΤΙΚΟΙ, που παρουσιάζονται ξαφνικά ως οι χαμένοι πατέρες της ελληνικής ηλεκτρονικής σκηνής, ενώ στην πραγματικότητα δεν υπήρξαν τίποτε περισσότερο από δύο τύπους με φανερή έλλειψη έμπνευσης και ταλέντου που έτυχε να χρησιμοποιούν ηλεκτρονικά όργανα, η ελληνική σκηνή του σήμερα δείχνει ότι έχει τη διάθεση και την ικανότητα να δημιουργήσει τον θρύλο της σε πραγματικό χρόνο και όχι με καθυστέρηση εικοσαετίας και στηριγμένη σε δοξασίες και ανούσιες νοσταλγίες.
- Από την άλλη βέβαια έρχεται αυτό το ντοκιμαντέρ από τις Νύχτες Πρεμιέρας να με διαψεύσει για τα παραπάνω. Ομολογώ ότι δεν το είδα, τα όσα άκουσα όμως μου αρκούν και με το παραπάνω. Κάποιοι λέει γίνανε κολλιτσίδες στον μεγαλοσχήμονα σκηνοθέτη της αλλοδαπής για να τους τραβήξει ένα πλάνο, μην τυχόν και δεν καταγράψει η ιστορία τα επιτεύγματα τους. Κάποιοι γκρίνιαξαν που το κράτος δεν τους δίνει φράγκα και αναγκάζονται και τρώνε αυτά των γονιών, των φίλων τους ή ακόμη –άκουσον, άκουσον!- δουλεύουν για να τα βγάλουν πέρα! Και όλα αυτά στο σκακιστικό περιβάλλον του Booze με την απαραίτητη αύρα τέχνης να διατρέχει τους πάντες.
- Δεν μπορώ να διανοηθώ πόσο loser μπορεί να είναι κάποιος που περιμένει επιχορήγηση από το κράτος για να φτιάξει ροκενρολ μπάντα. Διαβάσανε κάπου για το πείραμα της Καναδικής σκηνής και έκτοτε όλοι μοιρολογούν και κλαίγονται. Πρόκοψε το ελληνικό σινεμά τόσα χρόνια από τις επιχορηγήσεις και τις ψάχνουμε και στο ροκ! Εδώ που τα λέμε θα προτιμούσα αυτά τα ηττοπαθή παιδάκια να γυρίσουνε σπίτι τους και να μείνουμε μόνοι μας με τους ΣΥΝΘΕΤΙΚΟΥΣ. Και αυτές τις απίστευτες συνθέσεις τους, που μουσικά επιβεβαιώνουν το ανύπαρκτο της γνώσης και στιχουργικά θυμίζουν ποιήματα στη νυχτερινή ζώνη του ΤΗΛΕΦΩΣ.
- Ούτε ειδικός είμαι στον κινηματογράφο, ούτε καν σινεφίλ θα με χαρακτήριζα. Γενικά δεν τα πάω καλά με τους σινεφίλ. Έχω την αίσθηση όμως ότι η μεγάλη μαγκιά του Φωκίωνα Μπογρή στην ΚΑΘΑΡΣΗ είναι ότι πήρε το εν λόγω είδος και το απεξάρτησε οριστικά πλέον από τα όρια του (ύποπτου) cult ή του (ανυποψίαστου) trash, εξυψώνοντας το σε κάτι με πραγματική αυταξία, κάτι πραγματικά κινηματογραφικό. Αν μπορούσα να το συγκρίνω με κάτι αντίστοιχο στη μουσική, θα έφερνα το παράδειγμα των Cramps, που πήραν τη σαβούρα και τα αποκαϊδια του rock ‘n’ roll, την έφεραν σε σύγκρουση με το μύθο του και την πέρασαν μια για πάντα σε άλλο επίπεδο. Με αυτή την αίσθηση φύγαμε τουλάχιστον από τον Μικρόκοσμο και οι 7 θεατές της ταινίας τη Δευτέρα το βράδυ στην προβολή των 22:30. Βλέπεις ο Μικρόκοσμος δεν έχει το hype που έχουν οι Νύχτες Πρεμιέρας.
- Εκπληκτικό πέρασμα και από τον Νίκο Τριανταφυλλίδη (σκηνοθέτης/Astra/Gagarin/φίλος του James Johnston), σε κάτι που θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε και ως ρόλο ζωής!
- Ο πρωταθλητισμός συνεχίζεται. Επόμενη στάση, συμπολίτης! (όχι δεν πήγαμε στην Μπρυζ τελικά, μας έφαγε η δουλειά! Αλλά ετοιμάζεται εκδρομή- έκπληξη που θα βουλώσει τα στόματα των επικριτών μας!)
Radio Partizani # 44
30 Σεπτεμβρίου 2010 Πιθανόν να έχετε ήδη ανακαλύψει στο You Tube, αλλά και από πλήθος αναρτήσεων σε facebook και tweeter (υπήρξαν και σχετικές καταχωρήσεις σε κυριακάτικα φύλλα) την ημι-παρανοϊκή ανεπίσημη video καμπάνια της υποψηφιότητας του Γιάννη Μπουτάρη, δια χειρός Γιάννη Βαλτή. Μερικά από τα video είναι άκρως εθιστικά και τα βλέπεις σε ατέρμονο repeat (ειδικά αυτό με το ψάρι και το φοβερό συνδυασμό μπικίνι- σπασμένα ελληνικά, που βρήκε τους Θεσσαλονικείς ψηφοφόρους στη Γη της Επαγγελίας- Χαλκιδική), άλλα είναι εθιστικώς εκνευριστικά και κάποια άλλα απλώς πολύ έξυπνα. Σε ένα εξ αυτών πρωταγωνιστεί και ο φίλος της στήλης και του site εν γένει, ραδιοφωνικός παραγωγός του Off Radio, Απόστολος «Πατριάρχης» Βαρνάς και συμπρωταγωνιστεί ο υιός αυτού σε ρόλο Ταράνδου, άδοντας τα κάλαντα των δημοτικών εκλογών. Ξεκινήστε από εδώ και κουράγιο να έχετε να βλέπετε, μιας και ως την ημέρα των εκλογών αναμένεται να «μεταδοθούν» πολλά ακόμη.- Παρότι δηλώνω οπαδός και του Μπουτάρη και της εν λόγω καμπάνιας (αν μη τι άλλο απόλυτα αληθές το It’s Now Or Never με το οποίο επιμελείται μουσικά), επισημαίνω ότι η ουσία της κρύβει και ένα βασικό πρόβλημα, στο οποίο επενδύει εδώ και δεκαετίες η συντηρητική παράταξη στη Θεσσαλονίκη και καταφέρνει τελικά και τερματίζει πάντα πρώτη (χτύπα ξύλο). Καλώς ή κακώς τα αντίπαλα δέη των Δεξιών Δημάρχων από την εποχή του Φατούρου περιχαρακώνονται σε μία διανοουμενίστικη-πολιτιστική- πες την όπως θες elite (ΟΚ εξαιρώ τον Βούλη Λαζαρίδη, που λαϊκισε αρκούντως!) και πέραν αυτής αδυνατούν να απευθυνθούν στη μεγάλη μάζα της πόλης, που όπως και να το κάνουμε είναι οι θείτσες και οι θείοι που κάθε Κυριακή αλληλοσφάζονται ποιος ή ποια θα πρωτοφιλήσει το χεράκι του Άνθιμου.
- Το «Μακάρι Μπουτάρη» δεν θα φτάσει ποτέ σε αυτούς, ούτε και οτιδήποτε άλλο παρουσιάζεται ως επίμονα εναλλακτικό στην επικοινωνιακή του προσέγγιση. Δε λέω υποψήφιοι τύπου Μπουτάρη να πέσουν και καλά στο επίπεδο τους και να φιλήσουν εικονίσματα και κατουρημένα λάβαρα, αλλά τουλάχιστον ας μην τους αγνοήσουν. Διότι αυτοί και πάλι θα βγάλουν Δήμαρχο. Διαφορετικά ελπίζουμε μόνο στο ότι τα σκάνδαλα του Φτερωτού θα είναι αρκετά για να φέρουν την ανατροπή.
- Κλίμα αλλαγής πάντως... (όπως συνηθίζουμε να λέμε) υπάρχει και σίγουρα πιο έντονο από οποιαδήποτε άλλη φορά.
- Έγραφε ο Κανελλόπουλος πρόσφατα για τα οπαδικά ραδιόφωνα και την ευκολία με την οποία επικρατούν στις ακροαματικότητες. Αλήθεια είναι αυτό. Όπως αληθής είναι και ο χαρακτηρισμός «οπαδικός». Το ότι εργάζονται σε αυτά επαγγελματίες δημοσιογράφοι που είτε στο παρελθόν, είτε σε παράλληλες δραστηριότητες τους μπορεί και να είναι αντικειμενικοί, δεν αναιρεί τον οπαδικό χαρακτήρα. Όποιος ισχυρίζεται κάτι διαφορετικό όχι μόνο παίζει με τη νοημοσύνη μας, αλλά μάλλον υποτιμά και την συναισθηματική νοημοσύνη των οπαδών- ακροατών που τα ανεβάζουν ψηλά στις ακροαματικότητες. Οι οποίοι αν υποψιαστούν ότι το Ράδιο Άρης δεν είναι οπαδικό, αμφιβάλλω για το κατά πόσο θα χαρούν από την είδηση!- Πάρτε για παράδειγμα τον Sport 103, που αποφάσισε να ντυθεί απροκάλυπτα στα ασπρόμαυρα, μετά την σαρωτική εμφάνιση του Ράδιο Άρης. Τους πρώτους μήνες ο σταθμός διατυμπάνιζε με κάθε τρόπο ότι είναι το ραδιόφωνο του ΠΑΟΚ, ότι ήρθε η ώρα να ακουστεί και η φωνή του ΠΑΟΚ στην πόλη κλπ για να δημιουργηθεί η απαραίτητη πόλωση. Τώρα ακούω και κάποιες φωνές που μιλάνε για αντικειμενικό και γενικά αθλητικό ραδιόφωνο και γελάω. Βέβαια ας μην ξεχνάμε ότι αρκετούς τους αναγκάζουν να «μαζευτούν» κάπως και οι πρόσφατες εισαγγελικές παρεμβάσεις. Αλλά από εκεί μέχρι να το παίζουν BBC Sports ξαφνικά υπάρχει μεγάλη απόσταση. - Το Σάββατο το βράδυ στο Gagarin 205 άνοιξε κατ’ ουσίαν η χρονιά με ένα double bill δύο συγγενών ονομάτων της Inner Ear : οι Playground Noise απέδειξαν και επί σκηνής ότι είναι πολλά περισσότερα από τα ονόματα- αναφορές που χωρίς κόπο επιστρατεύουν όσοι προσπαθούν να τους περιγράψουν. Οι Electric Litany πήγαν ένα βήμα παραπέρα την μετά-το-ρετρό ροκ άποψη τους από την τελευταία φορά που τους είχαμε ακούσει ως support στους Κόρε Ύδρο. Το θετικό είναι ότι το Gagarin είχε πολύ περισσότερο κόσμο από όσο θα μάζευε ένα και καλά up to date μικρομεσαίο indie ονοματάκι του εξωτερικού, το αρνητικό ότι στη διάρκεια του δεύτερου live ο χώρος άδειαζε περισσότερο ανά δεκαπέντε λεπτά. Υπεύθυνοι όλοι μας σε αυτό. Αρχή είναι ακόμη όμως, θέλουμε λίγο ζέσταμα!
- Παράλληλα κάποιοι προσπαθούν και πάλι να δημιουργήσουν σαχλαμαρίζον hype γύρω από γραφικές μηδαμινότητες του τύπου ΣΥΝΘΕΤΙΚΟΙ, που παρουσιάζονται ξαφνικά ως οι χαμένοι πατέρες της ελληνικής ηλεκτρονικής σκηνής, ενώ στην πραγματικότητα δεν υπήρξαν τίποτε περισσότερο από δύο τύπους με φανερή έλλειψη έμπνευσης και ταλέντου που έτυχε να χρησιμοποιούν ηλεκτρονικά όργανα, η ελληνική σκηνή του σήμερα δείχνει ότι έχει τη διάθεση και την ικανότητα να δημιουργήσει τον θρύλο της σε πραγματικό χρόνο και όχι με καθυστέρηση εικοσαετίας και στηριγμένη σε δοξασίες και ανούσιες νοσταλγίες. - Από την άλλη βέβαια έρχεται αυτό το ντοκιμαντέρ από τις Νύχτες Πρεμιέρας να με διαψεύσει για τα παραπάνω. Ομολογώ ότι δεν το είδα, τα όσα άκουσα όμως μου αρκούν και με το παραπάνω. Κάποιοι λέει γίνανε κολλιτσίδες στον μεγαλοσχήμονα σκηνοθέτη της αλλοδαπής για να τους τραβήξει ένα πλάνο, μην τυχόν και δεν καταγράψει η ιστορία τα επιτεύγματα τους. Κάποιοι γκρίνιαξαν που το κράτος δεν τους δίνει φράγκα και αναγκάζονται και τρώνε αυτά των γονιών, των φίλων τους ή ακόμη –άκουσον, άκουσον!- δουλεύουν για να τα βγάλουν πέρα! Και όλα αυτά στο σκακιστικό περιβάλλον του Booze με την απαραίτητη αύρα τέχνης να διατρέχει τους πάντες. - Δεν μπορώ να διανοηθώ πόσο loser μπορεί να είναι κάποιος που περιμένει επιχορήγηση από το κράτος για να φτιάξει ροκενρολ μπάντα. Διαβάσανε κάπου για το πείραμα της Καναδικής σκηνής και έκτοτε όλοι μοιρολογούν και κλαίγονται. Πρόκοψε το ελληνικό σινεμά τόσα χρόνια από τις επιχορηγήσεις και τις ψάχνουμε και στο ροκ! Εδώ που τα λέμε θα προτιμούσα αυτά τα ηττοπαθή παιδάκια να γυρίσουνε σπίτι τους και να μείνουμε μόνοι μας με τους ΣΥΝΘΕΤΙΚΟΥΣ. Και αυτές τις απίστευτες συνθέσεις τους, που μουσικά επιβεβαιώνουν το ανύπαρκτο της γνώσης και στιχουργικά θυμίζουν ποιήματα στη νυχτερινή ζώνη του ΤΗΛΕΦΩΣ.
- Ούτε ειδικός είμαι στον κινηματογράφο, ούτε καν σινεφίλ θα με χαρακτήριζα. Γενικά δεν τα πάω καλά με τους σινεφίλ. Έχω την αίσθηση όμως ότι η μεγάλη μαγκιά του Φωκίωνα Μπογρή στην ΚΑΘΑΡΣΗ είναι ότι πήρε το εν λόγω είδος και το απεξάρτησε οριστικά πλέον από τα όρια του (ύποπτου) cult ή του (ανυποψίαστου) trash, εξυψώνοντας το σε κάτι με πραγματική αυταξία, κάτι πραγματικά κινηματογραφικό. Αν μπορούσα να το συγκρίνω με κάτι αντίστοιχο στη μουσική, θα έφερνα το παράδειγμα των Cramps, που πήραν τη σαβούρα και τα αποκαϊδια του rock ‘n’ roll, την έφεραν σε σύγκρουση με το μύθο του και την πέρασαν μια για πάντα σε άλλο επίπεδο. Με αυτή την αίσθηση φύγαμε τουλάχιστον από τον Μικρόκοσμο και οι 7 θεατές της ταινίας τη Δευτέρα το βράδυ στην προβολή των 22:30. Βλέπεις ο Μικρόκοσμος δεν έχει το hype που έχουν οι Νύχτες Πρεμιέρας. - Εκπληκτικό πέρασμα και από τον Νίκο Τριανταφυλλίδη (σκηνοθέτης/Astra/Gagarin/φίλος του James Johnston), σε κάτι που θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε και ως ρόλο ζωής!
- Ο πρωταθλητισμός συνεχίζεται. Επόμενη στάση, συμπολίτης! (όχι δεν πήγαμε στην Μπρυζ τελικά, μας έφαγε η δουλειά! Αλλά ετοιμάζεται εκδρομή- έκπληξη που θα βουλώσει τα στόματα των επικριτών μας!)
