Ακολουθήστε μας στο Google news
Όταν μου ζήτησε ο φίλος μου ο Σπύρος Σεραφείμ να γράψω τις αναμνήσεις μου και 2 λόγια για τον Atlantis 90 fm, θυμήθηκα πράγματα που είχα λησμονήσει (αλλά όχι ξεχάσει) εδώ και χρόνια. Η ενασχόλησή μου με το ραδιόφωνο ξεκίνησε όταν, ως ακροατής, γνώρισα τον Θοδωρή Ζαχαρόπουλο, το καλοκαίρι του 1998. Αυτός με πρότεινε για να κάνω εκπομπή σε έναν νέο ροκ σταθμό που στηνόταν κυρίως με πιτσιρικάδες (εγώ ήμουν 18 ετών τότε) που αγαπούσαν τη ροκ μουσική. Κανένας μας (εκτός απ’ τον Δημητράκα, που ήρθε αργότερα) δεν είχε ιδέα για το τι σημαίνει να είσαι ραδιοφωνικός παραγωγός. Ήμουν ένα παιδί που έκανε το όνειρό του πραγματικότητα και προσπαθούσε να διαχειριστεί τη μεγάλη επιτυχία που έφερε η νέα αυτή ιδέα, σε μια εποχή που οι σταθμοί είχαν παραγκωνίσει το ελληνικό ροκ κι ας ήταν στην καλύτερή του φάση (ή, έστω, στην πιο παραγωγική).
Όσοι ασχολήθηκαν με τον σταθμό δεν θα θυμούνται τα λεφτά που κέρδισαν (ήταν ελάχιστα) αλλά όσα έζησαν.
Τα βράδια, που ένας έκανε εκπομπή και οι υπόλοιποι στο σαλονάκι έξω από το studio πίναμε, καπνίζαμε, τρώγαμε και γενικά κάναμε οτιδήποτε θα κάναμε στο σπίτι μας ή στο σπίτι κάποιου φίλου.
Το καλοκαίρι που είπα στους γονείς μου ότι θα πάω διακοπές 1 εβδομάδα και έμεινα κλεισμένος μαζί με τους υπόλοιπους στο studio και έφευγα μόνο για μπάνιο στο σπίτι κάποιου φίλου.
Τα πρώτα αφιερώματα που έκανα στο ραδιόφωνο για συγκροτήματα που θεωρούσα ιερά και έτρεμε η φωνή μου με τον φόβο ότι αγγίζω κάτι πολύ μεγαλύτερο από εμένα. Δυστυχώς, δεν υπήρχε κανείς να μου μάθει πώς πρέπει να το κάνω, αλλά ευτυχώς έμαθα, με τον καιρό. Ακόμα και ερωτικές ιστορίες ανάμεσα σε παραγωγούς, που όλοι στην εφηβεία τις αντιμετωπίζαμε σαν το τέλος του κόσμου ή την αρχή ενός καινούργιου, ανάλογα με την έκβαση.
Θυμάμαι ότι τότε αποφάσισα να παρατήσω όλες μου τις υπόλοιπες ασχολίες και σπουδές και να σπουδάσω σε σχολή δημοσιογραφίας (καθώς δεν υπήρχε τότε σχολή μουσικών παραγωγών). Ο Ατλαντίς και το κλίμα στον σταθμό (που θύμιζε πολύ την τηλεοπτική σειρά του Μανίκα, το «Είμαστε Στον Αέρα») ήταν που με έπεισε ότι δεν με ένοιαζε τι άλλη δουλειά θα έκανα στη ζωή μου αν δεν ήμουν ραδιοφωνικός παραγωγός.
Ο Ατλαντίς ήταν ένας σταθμός που παίζαμε συχνά τα ίδια τραγούδια και ο καθένας έλεγε ό,τι ήθελε. Αλλά ήταν αληθινά όλα και επιλογή μας. Δεν είχαμε καν ακούσει τον όρο playlist.
Θυμάμαι ότι έπαιξα κάποτε 7 φορές Διάφανα Κρίνα σε 3 ώρες. Θυμάμαι επίσης ότι έχω κάνει 13 συνεχόμενες ώρες εκπομπή.
Θυμάμαι ότι όταν ήμουν ερωτευμένος ή είχα μια απογοήτευση, το καταλάβαιναν όλοι οι ακροατές (και, βέβαια, η κοπέλα που με ενδιέφερε) και, συνήθως, μου συμπαραστεκόντουσαν.
Θυμάμαι ότι ο Ατλαντίς ήταν ο καλύτερος σταθμός για να ξεκινήσω. Ο καλύτερος τρόπος για να αποφασίσω πώς και τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου και τι ακριβώς ρόλο ήθελα να παίξει το ραδιόφωνο σε αυτή.
Τέλος, θυμάμαι κουβέντες με φίλους που αναπολούσαν εκείνα τα χρόνια και λέγανε ότι «ο Ατλαντίς δεν είναι πια ο ίδιος» κι ότι «οι καινούργιοι παραγωγοί είναι χειρότεροι απ’ ό,τι ήμασταν εμείς τότε». Πάντα γέλαγα με αυτή τη διαπίστωση γιατί καταλαβαίνω κάτι που οι συνομήλικοί μου αγνοούν.
Ο Ατλαντίς ήταν και παραμένει ένας σταθμός για έφηβους. Δεν χάλασε ο σταθμός, αλλά εμείς. Ο Ατλαντίς, αλλάζοντας πρόσωπα, κατάφερε το ακατόρθωτο. Έμεινε έφηβος, ενώ εμείς όχι. Έγινα επαγγελματίας, με καλύτερες συνθήκες εργασίας, πολύ καλύτερα λεφτά και καλύτερη γνώση του αντικειμένου. Ο Ατλαντίς, όμως, μου έδωσε κάτι που δεν άλλαξε, όσα χρόνια κι αν πέρασαν. Την αγάπη για τη μουσική και το ραδιόφωνο…
Με αφορμή το rename του Ατλαντίς σε «Ντου FM» (που άλλοτε ισχύει και άλλοτε όχι)
01 Οκτωβρίου 2010Με αφορμή το rename του Ατλαντίς 105,2 σε «Ντου FM» (που άλλοτε ισχύει και άλλοτε όχι) ο Γιάννης Κουλουκάκος θυμάται στιγμές που έζησε παλιότερα στο σταθμό. Βέβαια, από χθες ο Ατλαντίς 105,2 δεν παίζει στα FM, ούτε ως Ατλαντίς ούτε ως Ντου, ούτε ως τίποτα. Μόνο παράσιτα ακούγονται στους 105,2 όταν την ίδια ώρα παίζει κανονικά στο internet (ως Ατλαντίς και όχι ως Ντου)..._______________________________
Όταν μου ζήτησε ο φίλος μου ο Σπύρος Σεραφείμ να γράψω τις αναμνήσεις μου και 2 λόγια για τον Atlantis 90 fm, θυμήθηκα πράγματα που είχα λησμονήσει (αλλά όχι ξεχάσει) εδώ και χρόνια. Η ενασχόλησή μου με το ραδιόφωνο ξεκίνησε όταν, ως ακροατής, γνώρισα τον Θοδωρή Ζαχαρόπουλο, το καλοκαίρι του 1998. Αυτός με πρότεινε για να κάνω εκπομπή σε έναν νέο ροκ σταθμό που στηνόταν κυρίως με πιτσιρικάδες (εγώ ήμουν 18 ετών τότε) που αγαπούσαν τη ροκ μουσική. Κανένας μας (εκτός απ’ τον Δημητράκα, που ήρθε αργότερα) δεν είχε ιδέα για το τι σημαίνει να είσαι ραδιοφωνικός παραγωγός. Ήμουν ένα παιδί που έκανε το όνειρό του πραγματικότητα και προσπαθούσε να διαχειριστεί τη μεγάλη επιτυχία που έφερε η νέα αυτή ιδέα, σε μια εποχή που οι σταθμοί είχαν παραγκωνίσει το ελληνικό ροκ κι ας ήταν στην καλύτερή του φάση (ή, έστω, στην πιο παραγωγική).
Όσοι ασχολήθηκαν με τον σταθμό δεν θα θυμούνται τα λεφτά που κέρδισαν (ήταν ελάχιστα) αλλά όσα έζησαν. Τα βράδια, που ένας έκανε εκπομπή και οι υπόλοιποι στο σαλονάκι έξω από το studio πίναμε, καπνίζαμε, τρώγαμε και γενικά κάναμε οτιδήποτε θα κάναμε στο σπίτι μας ή στο σπίτι κάποιου φίλου.
Το καλοκαίρι που είπα στους γονείς μου ότι θα πάω διακοπές 1 εβδομάδα και έμεινα κλεισμένος μαζί με τους υπόλοιπους στο studio και έφευγα μόνο για μπάνιο στο σπίτι κάποιου φίλου.
Τα πρώτα αφιερώματα που έκανα στο ραδιόφωνο για συγκροτήματα που θεωρούσα ιερά και έτρεμε η φωνή μου με τον φόβο ότι αγγίζω κάτι πολύ μεγαλύτερο από εμένα. Δυστυχώς, δεν υπήρχε κανείς να μου μάθει πώς πρέπει να το κάνω, αλλά ευτυχώς έμαθα, με τον καιρό. Ακόμα και ερωτικές ιστορίες ανάμεσα σε παραγωγούς, που όλοι στην εφηβεία τις αντιμετωπίζαμε σαν το τέλος του κόσμου ή την αρχή ενός καινούργιου, ανάλογα με την έκβαση.
Θυμάμαι ότι τότε αποφάσισα να παρατήσω όλες μου τις υπόλοιπες ασχολίες και σπουδές και να σπουδάσω σε σχολή δημοσιογραφίας (καθώς δεν υπήρχε τότε σχολή μουσικών παραγωγών). Ο Ατλαντίς και το κλίμα στον σταθμό (που θύμιζε πολύ την τηλεοπτική σειρά του Μανίκα, το «Είμαστε Στον Αέρα») ήταν που με έπεισε ότι δεν με ένοιαζε τι άλλη δουλειά θα έκανα στη ζωή μου αν δεν ήμουν ραδιοφωνικός παραγωγός. Ο Ατλαντίς ήταν ένας σταθμός που παίζαμε συχνά τα ίδια τραγούδια και ο καθένας έλεγε ό,τι ήθελε. Αλλά ήταν αληθινά όλα και επιλογή μας. Δεν είχαμε καν ακούσει τον όρο playlist.
Θυμάμαι ότι έπαιξα κάποτε 7 φορές Διάφανα Κρίνα σε 3 ώρες. Θυμάμαι επίσης ότι έχω κάνει 13 συνεχόμενες ώρες εκπομπή.
Θυμάμαι ότι όταν ήμουν ερωτευμένος ή είχα μια απογοήτευση, το καταλάβαιναν όλοι οι ακροατές (και, βέβαια, η κοπέλα που με ενδιέφερε) και, συνήθως, μου συμπαραστεκόντουσαν.
Θυμάμαι ότι ο Ατλαντίς ήταν ο καλύτερος σταθμός για να ξεκινήσω. Ο καλύτερος τρόπος για να αποφασίσω πώς και τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου και τι ακριβώς ρόλο ήθελα να παίξει το ραδιόφωνο σε αυτή. Τέλος, θυμάμαι κουβέντες με φίλους που αναπολούσαν εκείνα τα χρόνια και λέγανε ότι «ο Ατλαντίς δεν είναι πια ο ίδιος» κι ότι «οι καινούργιοι παραγωγοί είναι χειρότεροι απ’ ό,τι ήμασταν εμείς τότε». Πάντα γέλαγα με αυτή τη διαπίστωση γιατί καταλαβαίνω κάτι που οι συνομήλικοί μου αγνοούν.
Ο Ατλαντίς ήταν και παραμένει ένας σταθμός για έφηβους. Δεν χάλασε ο σταθμός, αλλά εμείς. Ο Ατλαντίς, αλλάζοντας πρόσωπα, κατάφερε το ακατόρθωτο. Έμεινε έφηβος, ενώ εμείς όχι. Έγινα επαγγελματίας, με καλύτερες συνθήκες εργασίας, πολύ καλύτερα λεφτά και καλύτερη γνώση του αντικειμένου. Ο Ατλαντίς, όμως, μου έδωσε κάτι που δεν άλλαξε, όσα χρόνια κι αν πέρασαν. Την αγάπη για τη μουσική και το ραδιόφωνο…
