Ακολουθήστε μας στο Google news
Ανήσυχοι εμφανίζονται οι ραδιοφωνικοί σταθμοί στις ΗΠΑ απέναντι στη ραγδαία επέκταση των smartphones, τα οποία έχουν πολλαπλούς τρόπους πρόσβασης σε ενημερωτικό και ψυχαγωγικό περιεχόμενο, με αποτέλεσμα να πλήγεται η διάρκεια ακρόασης των ΜΜΕ. Αξίζει να σημειώσουμε ότι ενώ η τηλεόραση είχε γνωρίσει πριν μερικά χρόνια κάμψη με τη ραγδαία ανάπτυξη του internet (η οποία πλέον φαίνεται να ανακάμπτει λόγω του “parallel viewing”), το ραδιόφωνο ποτέ δεν φάνηκε να πλήγεται. Έξω στο δρόμο οι κυριότερες επιλογές ήταν τα ραδιόφωνα, λόγω περιορισμένων δυνατοτήτων των κινητών συσκευών και των ασύρματων δικτύων. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια, η εθνική ένωση σταθμών (NAB) ασκεί πολιτική πίεση προκειμένου να υποχρεωθούν οι κατασκευαστές κινητών τηλεφώνων να συμπεριλαμβάνουν τη δυνατότητα λήψης ραδιοφωνικών σταθμών. Το αξιοσημείωτο είναι ότι σε πρόσφατη καταναλωτική έρευνα, το 80% των αμερικάνων δεν δείχνει να τον απασχολεί το αν το κινητό του μπορεί να πιάσει κάποιο ραδιόφωνο, καθώς θεωρεί ότι η χρησιμότητα του έχει προ πολλού αντικατασταθεί με πολλές άλλες υπηρεσίες.
Το πιο ανησυχητικό είναι αυτό ακριβώς το τελευταίο. Πως η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου πιστεύει πως το ραδιόφωνο δεν είναι πλέον και τόσο χρήσιμο. Αν και δεν πιστεύω πως θα έχουμε συνταρακτικές αλλαγές, δεν παύει κάτι τέτοιο να αποτελεί ένα γεγονός που δημιουργεί μία ελαφριά ανατριχίλα.
Διαβάστε σήμερα επίσης στο e-tetRadio:
1) Το Τοp 50 των τραγουδιών που ακούγονται στα ροκ ραδιόφωνα της πόλης. Το Media Inspector έφτιαξε τη σχετική λίστα.
2) Τον Νίκο Παπαδογιάννη να γράφει, σοκαρισμένος (;) για τον Κυνόδοντα που είδε προχθές - εδώ. Εγώ πάλι δεν σοκαρίστηκα και τόσο μόλις είδα το φιλμ. Δεν ξέρω αν παίζει μεγαλύτερο ρόλο το ότι είμαι από επαρχία (και δη, της... Δυτικής Πελοποννήσου, από μέρη δηλαδή που τίποτα δεν μας φαίνεται παράξενο - θυμάστε τα Δουναίικα;) ή το γεγονός πως δεν μου αρέσει ο κινηματογράφος του Λαρς Φον Τρίερ (του Χάνεκε, αντιθέτως, μου αρέσει και πολύ μάλιστα - ειδικά το Funny Games).
Όχι και τόσο μπερδεμένες καταστάσεις και ας μοιάζουν έτσι...
05 Οκτωβρίου 2010Διάβασα κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον στο ΠΑΡΟΝ της Κυριακής, στη στήλη Music And Media. Ιδού ένα μικρό απόσπασμα:Ανήσυχοι εμφανίζονται οι ραδιοφωνικοί σταθμοί στις ΗΠΑ απέναντι στη ραγδαία επέκταση των smartphones, τα οποία έχουν πολλαπλούς τρόπους πρόσβασης σε ενημερωτικό και ψυχαγωγικό περιεχόμενο, με αποτέλεσμα να πλήγεται η διάρκεια ακρόασης των ΜΜΕ. Αξίζει να σημειώσουμε ότι ενώ η τηλεόραση είχε γνωρίσει πριν μερικά χρόνια κάμψη με τη ραγδαία ανάπτυξη του internet (η οποία πλέον φαίνεται να ανακάμπτει λόγω του “parallel viewing”), το ραδιόφωνο ποτέ δεν φάνηκε να πλήγεται. Έξω στο δρόμο οι κυριότερες επιλογές ήταν τα ραδιόφωνα, λόγω περιορισμένων δυνατοτήτων των κινητών συσκευών και των ασύρματων δικτύων. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια, η εθνική ένωση σταθμών (NAB) ασκεί πολιτική πίεση προκειμένου να υποχρεωθούν οι κατασκευαστές κινητών τηλεφώνων να συμπεριλαμβάνουν τη δυνατότητα λήψης ραδιοφωνικών σταθμών. Το αξιοσημείωτο είναι ότι σε πρόσφατη καταναλωτική έρευνα, το 80% των αμερικάνων δεν δείχνει να τον απασχολεί το αν το κινητό του μπορεί να πιάσει κάποιο ραδιόφωνο, καθώς θεωρεί ότι η χρησιμότητα του έχει προ πολλού αντικατασταθεί με πολλές άλλες υπηρεσίες.
Το πιο ανησυχητικό είναι αυτό ακριβώς το τελευταίο. Πως η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου πιστεύει πως το ραδιόφωνο δεν είναι πλέον και τόσο χρήσιμο. Αν και δεν πιστεύω πως θα έχουμε συνταρακτικές αλλαγές, δεν παύει κάτι τέτοιο να αποτελεί ένα γεγονός που δημιουργεί μία ελαφριά ανατριχίλα.
Διαβάστε σήμερα επίσης στο e-tetRadio:
1) Το Τοp 50 των τραγουδιών που ακούγονται στα ροκ ραδιόφωνα της πόλης. Το Media Inspector έφτιαξε τη σχετική λίστα.
2) Τον Νίκο Παπαδογιάννη να γράφει, σοκαρισμένος (;) για τον Κυνόδοντα που είδε προχθές - εδώ. Εγώ πάλι δεν σοκαρίστηκα και τόσο μόλις είδα το φιλμ. Δεν ξέρω αν παίζει μεγαλύτερο ρόλο το ότι είμαι από επαρχία (και δη, της... Δυτικής Πελοποννήσου, από μέρη δηλαδή που τίποτα δεν μας φαίνεται παράξενο - θυμάστε τα Δουναίικα;) ή το γεγονός πως δεν μου αρέσει ο κινηματογράφος του Λαρς Φον Τρίερ (του Χάνεκε, αντιθέτως, μου αρέσει και πολύ μάλιστα - ειδικά το Funny Games).
