Ακολουθήστε μας στο Google news

Κυριακή βράδυ, νωρίς-νωρίς.

Του Δημήτρη Κανελλόπουλου

Και λέω νωρίς-νωρίς γιατί η συναυλία ξεκίνησε μόλις στις 8 και μισή, σχεδόν είχε μέρα ακόμα έξω. Ήθελα όμως να δω live τη Μαρίνα Σπανού, να διαπιστώσω γιατί γίνεται όλος αυτός ο θόρυβος γύρω από το όνομά της. Δικαίως μπορώ να πω.

Δεν ήμουν από την αρχή να παρακολουθήσω πως στήνει το live, πως το κτίζει σιγά-σιγά, αλλά δεν χρειάστηκε, ήταν τόσο σαρωτική στη συνέχεια και μέχρι το τέλος που καταλάβαινες. Ο Σταυρός του Νότου ήταν ασφυκτικά γεμάτος με ένα άμεσο sold out, εβδομάδες πριν, αμέσως μετά την ανακοίνωση των (δύο) live της. Και ήταν ασφυκτικά γεμάτος με όρθιους μια και τα τραπεζοκαθίσματα είχαν αφαιρεθεί.

Teen κοινό το κοινό της Μαρίνας και στη συντριπτική τους πλειοψηφία κορίτσια. Έβλεπες δηλαδή μόνο νέο κόσμο και κατά 90% κοριτσίστικο. Είναι πολύ teen και τα τραγούδα της Σπανού, τόσο στη θεματολογία τους όσο και στις ενορχηστρώσεις. Χτύπησε φλέβα.

Η ίδια αεικίνητη επί σκηνής και πολύ επικοινωνιακή, σε έναν διαρκή διάλογο με τον κόσμο. Μέχρι και τη σειρά των τραγουδιών συζητούσε με τα κορίτσια από κάτω, ποιο θα προηγηθεί και ποιο θα ακολουθήσει για το κλείσιμο. Αρχικά με ξένισε κάπως, έμοιαζε πολύ φλύαρο, γρήγορα ωστόσο κατανοούσες πως αυτός είναι ο κώδικάς τους, η Σπανού έχει αναπτύξει μία φιλική σχέση με το κοινό της, ένα ιδιότυπο και πολύ ωραίο κολλητιλίκι.

Δυόμιση ώρες έπαιξε συνολικά και αποχώρησε θριαμβευτικά. Είναι μόλις 21 ετών. Και δεν της ανήκει μόνο το μέλλον, αλλά και το παρόν. Ήδη φτιάχνει (μεγάλο) όνομα.