Ακολουθήστε μας στο Google news
Μπορεί ήδη να έχετε διαβάσει τις κριτικές περί του συμπαθούς της ταινίας (σωστές) και της βιρτουοζιτέ του Ντάγκλας (ακόμα πιο αληθείς). Ο Ντάγκλας (παρόλο που πλαισιώνεται από πολύ καλό καστ , ανάμεσα σε αυτούς ο Ντε Βίτο και η Σούζαν Σάραντον) παίρνει την ταινία στους ώμους του και όχι επειδή είναι ο πρωταγωνιστής. Λίγοι ηθοποιοί του δικού του status μπορούν να καταφέρουν να ξεχάσεις την ώρα που παρακολουθείς την ταινία ότι είναι ο star και όχι ο ρόλος (βλέπε ο παρόλα αυτά συμπαθής στη στήλη, ένεκα εργασιομανίας, Toμ Κρουζ). Ο τρόπος που ενσαρκώνει τον τσακισμένο, λαμογιότατο και ευφυή σχεδόν 60άρη, πρώην επιτυχημένο businessman, είναι απολαυστικός.
Χωρίς ποτέ να πηγαίνει, βοηθούμενος του καλογραμμένου σεναρίου (υπογεγραμμένο και αυτό από τον Koppelman), μονόπαντα προς το δράμα, το κοινωνικό σχόλιο ή την πικρή σάτιρα ο Ντάγκλας χτίζει μία ρημαγμένη εσωτερικά φιγούρα που προσπαθεί (ανεπιτυχώς ενίοτε) να κρύψει τις ρυτίδες του, το λαχάνιασμα, το φευγιό του χρόνου, την απώλεια του έρωτα σαν δυναμική ενώ την ίδια στιγμή παραμένει με παροιμιώδη τρόπο αλυσοδεμένος στον ποδόγυρο…Ταινία που δεν απευθύνεται σε ακροατήρια κάτω των 33-35 χρόνων επ’ ουδενί…ακόμα και αν θαυμάσουν τους ρολίστες τις ταινίας εντούτοις δεν μπορούν εκ θέσεως να μπούνε στο εσωτερικό του συναισθηματικού λαβυρίνθου της
«…εδώ ο κόσμος καίγεται» θα μου πείτε «και εσύ θα μας πεις για μικρολεπτομέρειες». Ειλικρινά έχετε απόλυτο δίκιο αν πείτε το παραπάνω όταν θα διαβάσετε τα παρακάτω αλλά η απορία μου θεωρώ ότι είναι γόνιμη. Όντας φανατικός του Εθνικού Κήπου και της (άγνωστης για την υπόλοιπη Αθήνα) αύρας του και επισκέπτης (ειδικότερα μετά του υιού μου) σε αριθμούς που ανέρχονται σε δεκάδες πια, παρατηρώ την πορεία του Κήπου πολλά χρόνια τώρα. Και χάρηκα που τα ζώα που φιλοξενούνται έχουν ελαφρώς καλύτερες συνθήκες πια, και χάρηκα όταν είδα πέρυσι τους θεοδόλιχους να στήνονται και τους (απόλυτα) ευγενικούς τοπογράφους να απαντούν ενδελεχώς σε ερωτήσεις περί χωροταξικής αναπροσαρμογής, και αναγνώρισα ότι όντως ο Κήπος είναι πιο καθαρός από πότε (βάλτε στον παραπάνω συλλογισμό ότι έχω προλάβει την εποχή που ονομαζόταν ακόμα Βασιλικός…).
Αλλά εδώ και παραπάνω από διψήφιους μήνες κείτονται στην ανατολική μεριά και σε ένα μικρό ξέφωτο κάποιοι θαυμάσιοι και πραγματικά τεράστιοι κορμοί, μεγαλοπρεπείς ακόμα και μετά την πτώση τους. Δεν είπα να γίνουν καυσόξυλα μηδέ έπιπλα. Ας αναδειχθούν όμως για να μαθαίνουν και τα παιδιά (αλλά και εμείς) το όλο της ιστορίας ενός δέντρου. Χρησιμεύει ποικιλοτρόπως μια τέτοια γνώση…
Αντιγράφω από την (καλή) κριτική της κυρίας Κακαλέτρη στο avopolis.gr για τη συναυλία των Victorian English Gentlemens Club στο Εξάσκυλο την 11η τρέχοντος :
Στη θεωρία, η συγκεκριμένη συναυλία είχε όλη εκείνη την κακώς εννοούμενη indie αύρα. Αυτή η θεωρία ήθελε τους Victorian English Gentlemens Club να είναι μια μπάντα λίγο art και λίγο dark και λίγο σκληροπυρηνικώς indie, μπουκιά και συχώριο (έως ένοχη απόλαυση) για τύπους οι οποίοι φοράνε t-shirts με σλόγκαν «I listen to bands that don't even exist». Με βάση τα παραπάνω, ο κόσμος στο άβατο της Αβραμιώτου δεν ήταν πολύς, φόραγε σε σεβαστό ποσοστό ριγέ και τα είχε βάλει με τον Jon Bon Jovi και την επερχόμενη έλευσή του στην κλαίουσα χώρα μας.
Ξεκίνησαν τα μανουάλια και τα εξαπτέρυγα περί ελεύσεως των αμερικανών rockers? Αχαχαχα! Σαν κάποιες πορείες που διοργάνωναν οι ιερείς μέσα από τα τείχη περί σωτηρίας ψυχών και σωμάτων από τα στίφη του Μωάμεθ του Β εκτός της τότε Κωνσταντινούπολης τώρα Ινσταμπούλ. Σε λίγο οι indieδες θα οργανωθούν και στο fan club των θρυλικά τραγικών WitchFinder General για να καταδιώξουν έστω και εννοιολογικής μεταφοράς τα κακώς κείμενα του ξεπουλημένου rock n roll! Καλύτερα με το metal παρά με τον «ξεπουλημένο» (λες και ο Bon Jovi ή οι U2 –ο προηγούμενος στόχος τους- ήταν ποτέ στις τάξεις του underground). Ξέχασαν όμως να μας πουν πόσοι έχουν λικνιστεί εν μέσω μέθης με το U Give Love A Bad Name… Η μέθη όπως και η ντρόγκα είναι ψυχωδηλωτικά ως γνωστόν, παιδιά μου, ψυχοδηλωτικά… Άσε που με ρίγα στο μπλουζάκι δε κολλάει ενδυματολογικώς η αντίσταση. Ακόμα και στο βουνό πάνω ως νέοι Βελουχιώτηδες θα έκανε σταυροβελονιά με το κλαδί και δίνει στόχο…
Στη φωτογραφία ο Jon ενώ εξέρχεται των γραφείων του επί σειρά ετών tour manager του Paul Korzilius, μονολογώντας «Θεέ μου Paul! Έχουν αγριέψει εκεί στην Αβραμιώτου! Βάλε κάτι παραπάνω από bodyguards!…»
Ρημαγμένα Χαμόγελα Ανάμεσα στο Κομφούζιο (όχι αναγκαστικά το κυκλοφοριακό)
17 Νοεμβρίου 2010Είναι μερικές ταινίες που σε βαράνε όπου σε βρούνε. Ακόμα και αν σας φαίνεται άτσαλα διατυπωμένη η παραπάνω πρόταση είναι όμως μια πραγματικότητα όταν παρακολουθείς ταινίες όπως το Solitary Man του Brian Koppelman (να θυμίσω ότι είναι αυτός που είχε κάνει το Ocean’s Thirteen αλλά στην παρούσα περίπτωση είχε την βοήθεια και του David Levien) . Πήγα την πρώτη μέρα προβολής της και χώθηκα στη σκοτεινή αίθουσα μόνος μου και μόλις έσβησα τον άλλο πεπειραμένο της τέχνης (βλέπε David Sylvian) από τα αυτιά και τα ακουστικά μου (και αφού παρεμβλήθηκε το trailer της επερχόμενης ταινίας του Μάικλ Λη, Another Year, όπου κατά πάσα πιθανότητα θα μας αφήσει και πάλι έκθετους μπροστά στον εσωτερικό μας κόσμο αλλά με διαφορετικό τρόπο από ότι ο Χάνεκε), ξεχύθηκε μια άλλη performance. Αυτή του Μάικλ Ντάγκλας.
Μπορεί ήδη να έχετε διαβάσει τις κριτικές περί του συμπαθούς της ταινίας (σωστές) και της βιρτουοζιτέ του Ντάγκλας (ακόμα πιο αληθείς). Ο Ντάγκλας (παρόλο που πλαισιώνεται από πολύ καλό καστ , ανάμεσα σε αυτούς ο Ντε Βίτο και η Σούζαν Σάραντον) παίρνει την ταινία στους ώμους του και όχι επειδή είναι ο πρωταγωνιστής. Λίγοι ηθοποιοί του δικού του status μπορούν να καταφέρουν να ξεχάσεις την ώρα που παρακολουθείς την ταινία ότι είναι ο star και όχι ο ρόλος (βλέπε ο παρόλα αυτά συμπαθής στη στήλη, ένεκα εργασιομανίας, Toμ Κρουζ). Ο τρόπος που ενσαρκώνει τον τσακισμένο, λαμογιότατο και ευφυή σχεδόν 60άρη, πρώην επιτυχημένο businessman, είναι απολαυστικός.
Χωρίς ποτέ να πηγαίνει, βοηθούμενος του καλογραμμένου σεναρίου (υπογεγραμμένο και αυτό από τον Koppelman), μονόπαντα προς το δράμα, το κοινωνικό σχόλιο ή την πικρή σάτιρα ο Ντάγκλας χτίζει μία ρημαγμένη εσωτερικά φιγούρα που προσπαθεί (ανεπιτυχώς ενίοτε) να κρύψει τις ρυτίδες του, το λαχάνιασμα, το φευγιό του χρόνου, την απώλεια του έρωτα σαν δυναμική ενώ την ίδια στιγμή παραμένει με παροιμιώδη τρόπο αλυσοδεμένος στον ποδόγυρο…Ταινία που δεν απευθύνεται σε ακροατήρια κάτω των 33-35 χρόνων επ’ ουδενί…ακόμα και αν θαυμάσουν τους ρολίστες τις ταινίας εντούτοις δεν μπορούν εκ θέσεως να μπούνε στο εσωτερικό του συναισθηματικού λαβυρίνθου της
«…εδώ ο κόσμος καίγεται» θα μου πείτε «και εσύ θα μας πεις για μικρολεπτομέρειες». Ειλικρινά έχετε απόλυτο δίκιο αν πείτε το παραπάνω όταν θα διαβάσετε τα παρακάτω αλλά η απορία μου θεωρώ ότι είναι γόνιμη. Όντας φανατικός του Εθνικού Κήπου και της (άγνωστης για την υπόλοιπη Αθήνα) αύρας του και επισκέπτης (ειδικότερα μετά του υιού μου) σε αριθμούς που ανέρχονται σε δεκάδες πια, παρατηρώ την πορεία του Κήπου πολλά χρόνια τώρα. Και χάρηκα που τα ζώα που φιλοξενούνται έχουν ελαφρώς καλύτερες συνθήκες πια, και χάρηκα όταν είδα πέρυσι τους θεοδόλιχους να στήνονται και τους (απόλυτα) ευγενικούς τοπογράφους να απαντούν ενδελεχώς σε ερωτήσεις περί χωροταξικής αναπροσαρμογής, και αναγνώρισα ότι όντως ο Κήπος είναι πιο καθαρός από πότε (βάλτε στον παραπάνω συλλογισμό ότι έχω προλάβει την εποχή που ονομαζόταν ακόμα Βασιλικός…).
Αλλά εδώ και παραπάνω από διψήφιους μήνες κείτονται στην ανατολική μεριά και σε ένα μικρό ξέφωτο κάποιοι θαυμάσιοι και πραγματικά τεράστιοι κορμοί, μεγαλοπρεπείς ακόμα και μετά την πτώση τους. Δεν είπα να γίνουν καυσόξυλα μηδέ έπιπλα. Ας αναδειχθούν όμως για να μαθαίνουν και τα παιδιά (αλλά και εμείς) το όλο της ιστορίας ενός δέντρου. Χρησιμεύει ποικιλοτρόπως μια τέτοια γνώση…
Αντιγράφω από την (καλή) κριτική της κυρίας Κακαλέτρη στο avopolis.gr για τη συναυλία των Victorian English Gentlemens Club στο Εξάσκυλο την 11η τρέχοντος :
Στη θεωρία, η συγκεκριμένη συναυλία είχε όλη εκείνη την κακώς εννοούμενη indie αύρα. Αυτή η θεωρία ήθελε τους Victorian English Gentlemens Club να είναι μια μπάντα λίγο art και λίγο dark και λίγο σκληροπυρηνικώς indie, μπουκιά και συχώριο (έως ένοχη απόλαυση) για τύπους οι οποίοι φοράνε t-shirts με σλόγκαν «I listen to bands that don't even exist». Με βάση τα παραπάνω, ο κόσμος στο άβατο της Αβραμιώτου δεν ήταν πολύς, φόραγε σε σεβαστό ποσοστό ριγέ και τα είχε βάλει με τον Jon Bon Jovi και την επερχόμενη έλευσή του στην κλαίουσα χώρα μας.
Ξεκίνησαν τα μανουάλια και τα εξαπτέρυγα περί ελεύσεως των αμερικανών rockers? Αχαχαχα! Σαν κάποιες πορείες που διοργάνωναν οι ιερείς μέσα από τα τείχη περί σωτηρίας ψυχών και σωμάτων από τα στίφη του Μωάμεθ του Β εκτός της τότε Κωνσταντινούπολης τώρα Ινσταμπούλ. Σε λίγο οι indieδες θα οργανωθούν και στο fan club των θρυλικά τραγικών WitchFinder General για να καταδιώξουν έστω και εννοιολογικής μεταφοράς τα κακώς κείμενα του ξεπουλημένου rock n roll! Καλύτερα με το metal παρά με τον «ξεπουλημένο» (λες και ο Bon Jovi ή οι U2 –ο προηγούμενος στόχος τους- ήταν ποτέ στις τάξεις του underground). Ξέχασαν όμως να μας πουν πόσοι έχουν λικνιστεί εν μέσω μέθης με το U Give Love A Bad Name… Η μέθη όπως και η ντρόγκα είναι ψυχωδηλωτικά ως γνωστόν, παιδιά μου, ψυχοδηλωτικά… Άσε που με ρίγα στο μπλουζάκι δε κολλάει ενδυματολογικώς η αντίσταση. Ακόμα και στο βουνό πάνω ως νέοι Βελουχιώτηδες θα έκανε σταυροβελονιά με το κλαδί και δίνει στόχο…
Στη φωτογραφία ο Jon ενώ εξέρχεται των γραφείων του επί σειρά ετών tour manager του Paul Korzilius, μονολογώντας «Θεέ μου Paul! Έχουν αγριέψει εκεί στην Αβραμιώτου! Βάλε κάτι παραπάνω από bodyguards!…» 
