Ακολουθήστε μας στο Google news
Οι Παρείσακτοι είναι ένα έργο χωρίς δράση, είναι μια σύνθεση βασισμένη σε έντεκα (11) φαινομενικά ασύνδετους μονολόγους (ή μονωδίες, όπως προτιμά η συγγραφέας, Μαρία Ευσταθιάδη) φαντασμάτων που αναπολούν πρόσωπα και συναισθήματα που έχουν πια χαθεί. Είναι ένα κείμενο για την έννοια της απώλειας της αγάπης, της μνήμης, της γλώσσας, της συντροφικότητας, που ισορροπεί και εκτυλίσσεται στο όριο της καθημερινής γλώσσας και της ποιητικότητας.
*Από ποιες προσωπικές (εμμονικές ή θεωρητικές ) παραμέτρους επηρεάστηκε η σκηνοθετική σας προσέγγιση?
Για μια ακόμα φορά δούλεψα με την έννοια της βραδύτητας και της ακινησίας, με άλλα λόγια, με μια χρονικότητα που φαντάζει σχεδόν ξένη στο σύγχρονο κοινό. Την έννοια του σώματος που έχει αποξενωθεί από την ίδια του φύση, από την ίδια του τη φωνή. Ένα σώμα παγιδευμένο σε μια ακινησία, που είναι τόσο σαφής και ολοκληρωτική που σχεδόν καταφέρνει να εξαφανίσει το σώμα. Μέσα σε αυτή τη νάρκωση του χρόνου αναζήτησα με τους συνεργάτες μου την έννοια του συναισθήματος, όχι σαν σαφές σημείο εκκίνησης, ούτε σαν προκαθορισμένο σημείο περαίωσης της θεατρικής πράξης, αλλά σαν ίχνος που διαγράφεται στα κενά, στις παύσεις, στην ακινησία. Δυστυχώς ή ευτυχώς, επανήλθα για μια ακόμα φορά στην ειρωνεία της συναισθηματικής υπέρβασης – η ακινησία σπάει, το σώμα πάει να κινηθεί, και τα καταφέρνει, μόνο για λίγο όμως, μόνο για μια στιγμή. Μετά επανέρχεται νεκρό. Και αυτή η δεύτερη νέκρωση είναι ακόμα πιο βίαιη, ακόμα πιο απόλυτη, και σχεδόν σαν να κρίνει αυτή την περιστασιακή ανάσα.
*Στην καρτέλα πληροφοριών της παράστασης διαβάζουμε παράλληλα με τη σκηνοθετικής σας ταυτότητα και τη φράση «διαμόρφωση χώρου».
Κατά τη γνώμη μου, η δουλειά ενός σκηνοθέτη είναι η διάπλαση εναλλακτικών και παράλληλων χρονικών και χωρικών διαστάσεων. Κατά συνέπεια, ο σκηνοθέτης είναι ένας μεταφραστής που παίρνει την πρώτη ύλη (στην συγκεκριμένη περίπτωση, το κείμενο) και την τοποθετεί σε μια διαφορετική χρονική και χωρική διάσταση από αυτήν που έχει εξ αρχής (μιας και τα περισσότερα κείμενα συνδιαλέγονται με τον χρόνο και χώρο, εικονικό ή μη). Δημιούργησα ένα λαβύρινθο επί σκηνής, που ενώ παραδοσιακά είναι ένας χώρος που ο άνθρωπος διασχίζει, στη συγκεκριμένη παράσταση, η ανθρώπινη φιγούρα γίνεται ένα με την δομή, γίνεται ορόσημο και όχι ενεργό σώμα που εξερευνά.
*Ποιες δυσκολίες συναντήσατε στις πρόβες?
Το κείμενο της Ευσταθιάδη συνδυάζει μια έντονη ποιητικότητα με τη γλώσσα της καθημερινότητας, και αυτοί οι δυο πόλοι εναλλάσσονται με τέτοια ταχύτητα που καμιά φορά είναι σχεδόν αδύνατον να τους ξεχωρίσεις. Η πρώτη δυσκολία ήταν να βρούμε με τους ηθοποιούς το σωστό τόνο, κάτι που μας ταλαιπώρησε πολύ. Να φτιάξουμε δηλαδή ένα ιδίωμα που χαρτογραφεί την πορεία από το κοινότοπο στο ποιητικό, χωρίς να θυσιάζεται η υφή ούτε του ενός, ούτε του άλλου. Η επόμενη δυσκολία ήταν η παγίωση μιας μοναδικής ακινησίας που να φαντάζει οργανική και αναγκαία.
*Υπάρχει δυνατό νεοελληνικό δραματολόγιο τα τελευταία 15 χρόνια κατά τη γνώμη σας?
Δυστυχώς παγκοσμίως το δραματολόγιο περνά κρίση. Η άνθιση του σωματικού θεάτρου και του devised theatre αναγκαστικά περιόρισαν θα έλεγε κανείς το φάσμα του σύγχρονου θεατρικού λόγου. Στην Ελλάδα, τόσο η έλλειψη παράδοσης σύγχρονης θεατρικής γραφής όσο και η τάση μιμητισμού Ευρωπαϊκών εκφραστικών προτύπων καταλήγει συχνά σε μια προβλέψιμη παραγωγή θεατρικών έργων, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν υπάρχουν εξαιρέσεις.
*Έχετε συγκρουστεί (με την έννοια της διαφορετικής προσέγγισης πάνω στο κείμενο και την επί σκηνής έκφανση του) με ηθοποιούς κατά τη διάρκεια προβών ή παραστάσεων?
Φυσικά! Κυρίως στη διαδικασία των προβών. Αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Και ίσως μέσα από αυτές τις συγκρούσεις μπορούν να προκύψουν τόσο θεωρητικά όσο και πρακτικά ζητήματα που προάγουν την ουσιώδη κατασκευή μιας παράστασης. Τα πιο συχνά θέματα σύγκρουσης είναι η κίνηση και ο συναισθηματισμός. Γενικά είμαι της άποψης πως τόσο στο ένα όσο και στο άλλο θέμα, η έννοια του σαφούς κέντρου είναι παραπλανητική, όσο και αν είναι διαδομένη. Οι ηθοποιοί δεν πρέπει να βασίζονται σε οικεία κέντρα αναφοράς στην υποκριτική. Για μένα η υποκριτική είναι μια οργανική χαρτογράφηση που καταγράφει την πορεία του ηθοποιού, θεωρητική ή απτή, από σημεία, από ακμές, στην προσπάθεια δημιουργίας σχημάτων που επικοινωνούνται στο κοινό. Οτιδήποτε πιο συμπαγές δεν έχει ενδιαφέρον για μένα.
*Ποιοι Έλληνες ηθοποιοί σας έχουν συγκινήσει κατά καιρούς?
Η Άννα Μάσχα. Η Τζίμου. Ο Αργύρης Ξάφης. Η Μάγια Λυμπεροπούλου.
*Με όλες τις; πειραματικές εμβολιάσεις που έχει δεχθεί το θέατρο τα τελευταία 40 χρόνια (είτε σε επίπεδο σκηνικής χωροταξίας είτε με την (παρ)εμβολή κινούμενης εικόνας & προβολών είτε με δραστικές προσεγγίσεις σε επίπεδο αφαιρετικότητας) ποια παραμένει η ουσία και η ραχοκοκαλιά μιας καλής θεατρικής παράστασης?
Η ουσία μιας καλής θεατρικής παράστασης, κατά τη γνώμη μου πάντα, είναι η προβολή ενός συστήματος, μιας κατασκευής που με οργανικό τρόπο επικοινωνεί τη σαφή και την αισθητικά άρτια (θα προτιμούσα να μην εξηγήσω) διάδραση σώματος, χρόνου και χώρου.
Ο Θέμελης Γλυνάτσης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1978. Σπούδασε συγκριτική λογοτεχνία και θέατρο στην Αγγλία. Το 2004, ολοκλήρωσε τη διδακτορική του διατριβή στο “θέατρο της σκληρότητας” του Antonin Artaud. Έχει σκηνοθετήσει έργα Κολτές, Μαλλαρμέ, Ηάινερ Μύλλερ, Σοφοκλή, Στραβίνσκι κ.α. στην Ελλάδα και στην Αγγλία. Το 2009, μαζί με τον Γιάννη Κοτσώνη και Βαγγέλη Μουσίκα ίδρυσαν την μη κερδοσκοπική εταιρία ΚΝΟΤ, αφιερωμένη στην παραγωγή και προώθηση πειραματικών θεατρικών και μουσικών δρώμενων, και τη ΚΝΟΤ Gallery στους Αμπελοκήπους.
Παρείσακτοι [πανελλήνια πρεμιέρα]
πρεμιέρα: 20 Νοεμβρίου 2010
κείμενο: Μαρία Ευσταθιάδη
σκηνοθεσία / διαμόρφωση σκηνικού χώρου: Θέμελης Γλυνάτσης
ηχητικό περιβάλλον / ηχητικός σχεδιασμός: Γιάννης Κοτσώνης
φωτισμοί: Ελένη Τριανταφυλλοπούλου
σχεδιασμός μάσκας: Λιλή Κεντάκα
κατασκευή μάσκας: Véronique Genêt
video: Μάριος Γαμπιεράκης
παίζουν οι Βασιλική Ανδρέου, Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Μπάμπης Γαλιατσάτος, Νατάσα Γιανναράκη, Πάνος Ροκίδης, Γιώργος Σεραφειμίδης
ΚΝΟΤ Gallery
Μιχαλακοπούλου 206 & Πύρρου (εισ. από Πύρρου), Αμπελόκηποι
πλησιέστερος σταθμός μετρό: Αμπελόκηποι
λεωφορεία: Α5, Β5 (στάση Ζαγορά)
πληροφορίες – κρατήσεις: 6940808727
διάρκεια: 70' (χωρίς διάλειμμα)
τιμή εισιτηρίου: €15
παραστάσεις: 20 Νοεμβρίου μέχρι 20 Δεκεμβρίου 2010 (κάθε Σάββατο, Κυριακή, Δευτέρα, Τρίτη)
ώρα έναρξης: 9μμ
Τον Θέμελη Γλυνάτση τον γνώρισα κατά τη διάρκεια επισκέψεων μου στη Knot Gallery και διαπίστωσα από την πρώτη κιόλας συζήτηση ότι είναι όχι μόνο τρομακτικός χιουμορίστας και οξύνους...
18 Νοεμβρίου 2010*Κύριε Γλυνάτση μιλήστε μας για τους Παρείσακτους ως κείμενο.Οι Παρείσακτοι είναι ένα έργο χωρίς δράση, είναι μια σύνθεση βασισμένη σε έντεκα (11) φαινομενικά ασύνδετους μονολόγους (ή μονωδίες, όπως προτιμά η συγγραφέας, Μαρία Ευσταθιάδη) φαντασμάτων που αναπολούν πρόσωπα και συναισθήματα που έχουν πια χαθεί. Είναι ένα κείμενο για την έννοια της απώλειας της αγάπης, της μνήμης, της γλώσσας, της συντροφικότητας, που ισορροπεί και εκτυλίσσεται στο όριο της καθημερινής γλώσσας και της ποιητικότητας.
*Από ποιες προσωπικές (εμμονικές ή θεωρητικές ) παραμέτρους επηρεάστηκε η σκηνοθετική σας προσέγγιση?
Για μια ακόμα φορά δούλεψα με την έννοια της βραδύτητας και της ακινησίας, με άλλα λόγια, με μια χρονικότητα που φαντάζει σχεδόν ξένη στο σύγχρονο κοινό. Την έννοια του σώματος που έχει αποξενωθεί από την ίδια του φύση, από την ίδια του τη φωνή. Ένα σώμα παγιδευμένο σε μια ακινησία, που είναι τόσο σαφής και ολοκληρωτική που σχεδόν καταφέρνει να εξαφανίσει το σώμα. Μέσα σε αυτή τη νάρκωση του χρόνου αναζήτησα με τους συνεργάτες μου την έννοια του συναισθήματος, όχι σαν σαφές σημείο εκκίνησης, ούτε σαν προκαθορισμένο σημείο περαίωσης της θεατρικής πράξης, αλλά σαν ίχνος που διαγράφεται στα κενά, στις παύσεις, στην ακινησία. Δυστυχώς ή ευτυχώς, επανήλθα για μια ακόμα φορά στην ειρωνεία της συναισθηματικής υπέρβασης – η ακινησία σπάει, το σώμα πάει να κινηθεί, και τα καταφέρνει, μόνο για λίγο όμως, μόνο για μια στιγμή. Μετά επανέρχεται νεκρό. Και αυτή η δεύτερη νέκρωση είναι ακόμα πιο βίαιη, ακόμα πιο απόλυτη, και σχεδόν σαν να κρίνει αυτή την περιστασιακή ανάσα.
*Στην καρτέλα πληροφοριών της παράστασης διαβάζουμε παράλληλα με τη σκηνοθετικής σας ταυτότητα και τη φράση «διαμόρφωση χώρου».
Κατά τη γνώμη μου, η δουλειά ενός σκηνοθέτη είναι η διάπλαση εναλλακτικών και παράλληλων χρονικών και χωρικών διαστάσεων. Κατά συνέπεια, ο σκηνοθέτης είναι ένας μεταφραστής που παίρνει την πρώτη ύλη (στην συγκεκριμένη περίπτωση, το κείμενο) και την τοποθετεί σε μια διαφορετική χρονική και χωρική διάσταση από αυτήν που έχει εξ αρχής (μιας και τα περισσότερα κείμενα συνδιαλέγονται με τον χρόνο και χώρο, εικονικό ή μη). Δημιούργησα ένα λαβύρινθο επί σκηνής, που ενώ παραδοσιακά είναι ένας χώρος που ο άνθρωπος διασχίζει, στη συγκεκριμένη παράσταση, η ανθρώπινη φιγούρα γίνεται ένα με την δομή, γίνεται ορόσημο και όχι ενεργό σώμα που εξερευνά.
*Ποιες δυσκολίες συναντήσατε στις πρόβες?
Το κείμενο της Ευσταθιάδη συνδυάζει μια έντονη ποιητικότητα με τη γλώσσα της καθημερινότητας, και αυτοί οι δυο πόλοι εναλλάσσονται με τέτοια ταχύτητα που καμιά φορά είναι σχεδόν αδύνατον να τους ξεχωρίσεις. Η πρώτη δυσκολία ήταν να βρούμε με τους ηθοποιούς το σωστό τόνο, κάτι που μας ταλαιπώρησε πολύ. Να φτιάξουμε δηλαδή ένα ιδίωμα που χαρτογραφεί την πορεία από το κοινότοπο στο ποιητικό, χωρίς να θυσιάζεται η υφή ούτε του ενός, ούτε του άλλου. Η επόμενη δυσκολία ήταν η παγίωση μιας μοναδικής ακινησίας που να φαντάζει οργανική και αναγκαία.
*Υπάρχει δυνατό νεοελληνικό δραματολόγιο τα τελευταία 15 χρόνια κατά τη γνώμη σας?
Δυστυχώς παγκοσμίως το δραματολόγιο περνά κρίση. Η άνθιση του σωματικού θεάτρου και του devised theatre αναγκαστικά περιόρισαν θα έλεγε κανείς το φάσμα του σύγχρονου θεατρικού λόγου. Στην Ελλάδα, τόσο η έλλειψη παράδοσης σύγχρονης θεατρικής γραφής όσο και η τάση μιμητισμού Ευρωπαϊκών εκφραστικών προτύπων καταλήγει συχνά σε μια προβλέψιμη παραγωγή θεατρικών έργων, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν υπάρχουν εξαιρέσεις.
*Έχετε συγκρουστεί (με την έννοια της διαφορετικής προσέγγισης πάνω στο κείμενο και την επί σκηνής έκφανση του) με ηθοποιούς κατά τη διάρκεια προβών ή παραστάσεων?
Φυσικά! Κυρίως στη διαδικασία των προβών. Αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Και ίσως μέσα από αυτές τις συγκρούσεις μπορούν να προκύψουν τόσο θεωρητικά όσο και πρακτικά ζητήματα που προάγουν την ουσιώδη κατασκευή μιας παράστασης. Τα πιο συχνά θέματα σύγκρουσης είναι η κίνηση και ο συναισθηματισμός. Γενικά είμαι της άποψης πως τόσο στο ένα όσο και στο άλλο θέμα, η έννοια του σαφούς κέντρου είναι παραπλανητική, όσο και αν είναι διαδομένη. Οι ηθοποιοί δεν πρέπει να βασίζονται σε οικεία κέντρα αναφοράς στην υποκριτική. Για μένα η υποκριτική είναι μια οργανική χαρτογράφηση που καταγράφει την πορεία του ηθοποιού, θεωρητική ή απτή, από σημεία, από ακμές, στην προσπάθεια δημιουργίας σχημάτων που επικοινωνούνται στο κοινό. Οτιδήποτε πιο συμπαγές δεν έχει ενδιαφέρον για μένα.
*Ποιοι Έλληνες ηθοποιοί σας έχουν συγκινήσει κατά καιρούς?
Η Άννα Μάσχα. Η Τζίμου. Ο Αργύρης Ξάφης. Η Μάγια Λυμπεροπούλου.
*Με όλες τις; πειραματικές εμβολιάσεις που έχει δεχθεί το θέατρο τα τελευταία 40 χρόνια (είτε σε επίπεδο σκηνικής χωροταξίας είτε με την (παρ)εμβολή κινούμενης εικόνας & προβολών είτε με δραστικές προσεγγίσεις σε επίπεδο αφαιρετικότητας) ποια παραμένει η ουσία και η ραχοκοκαλιά μιας καλής θεατρικής παράστασης?
Η ουσία μιας καλής θεατρικής παράστασης, κατά τη γνώμη μου πάντα, είναι η προβολή ενός συστήματος, μιας κατασκευής που με οργανικό τρόπο επικοινωνεί τη σαφή και την αισθητικά άρτια (θα προτιμούσα να μην εξηγήσω) διάδραση σώματος, χρόνου και χώρου.
Ο Θέμελης Γλυνάτσης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1978. Σπούδασε συγκριτική λογοτεχνία και θέατρο στην Αγγλία. Το 2004, ολοκλήρωσε τη διδακτορική του διατριβή στο “θέατρο της σκληρότητας” του Antonin Artaud. Έχει σκηνοθετήσει έργα Κολτές, Μαλλαρμέ, Ηάινερ Μύλλερ, Σοφοκλή, Στραβίνσκι κ.α. στην Ελλάδα και στην Αγγλία. Το 2009, μαζί με τον Γιάννη Κοτσώνη και Βαγγέλη Μουσίκα ίδρυσαν την μη κερδοσκοπική εταιρία ΚΝΟΤ, αφιερωμένη στην παραγωγή και προώθηση πειραματικών θεατρικών και μουσικών δρώμενων, και τη ΚΝΟΤ Gallery στους Αμπελοκήπους.
Παρείσακτοι [πανελλήνια πρεμιέρα]
πρεμιέρα: 20 Νοεμβρίου 2010
κείμενο: Μαρία Ευσταθιάδη
σκηνοθεσία / διαμόρφωση σκηνικού χώρου: Θέμελης Γλυνάτσης
ηχητικό περιβάλλον / ηχητικός σχεδιασμός: Γιάννης Κοτσώνης
φωτισμοί: Ελένη Τριανταφυλλοπούλου
σχεδιασμός μάσκας: Λιλή Κεντάκα
κατασκευή μάσκας: Véronique Genêt
video: Μάριος Γαμπιεράκης
παίζουν οι Βασιλική Ανδρέου, Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Μπάμπης Γαλιατσάτος, Νατάσα Γιανναράκη, Πάνος Ροκίδης, Γιώργος Σεραφειμίδης
ΚΝΟΤ Gallery
Μιχαλακοπούλου 206 & Πύρρου (εισ. από Πύρρου), Αμπελόκηποι
πλησιέστερος σταθμός μετρό: Αμπελόκηποι
λεωφορεία: Α5, Β5 (στάση Ζαγορά)
πληροφορίες – κρατήσεις: 6940808727
διάρκεια: 70' (χωρίς διάλειμμα)
τιμή εισιτηρίου: €15
παραστάσεις: 20 Νοεμβρίου μέχρι 20 Δεκεμβρίου 2010 (κάθε Σάββατο, Κυριακή, Δευτέρα, Τρίτη)
ώρα έναρξης: 9μμ
