Ακολουθήστε μας στο Google news
Η πρόσκληση το έγραφε καθαρά: «Σας προσκαλούμε στο Rock the ballet, θέατρο Badminton μπλα μπλα»…
15 Νοεμβρίου 2010Η πρόσκληση το έγραφε καθαρά: «Σας προσκαλούμε στο Rock the ballet, θέατρο Badminton μπλα μπλα»…
Τιιιι; Ροκ μπαλέτο; Αυτό από μόνο του ήταν η ιντριγκαδόρικη ατάκα που με έκανε να το σκεφτώ για δεύτερη φορά, αφού ο χορός κι εγώ δεν συναντηθήκαμε ποτέ. Ποτέ, όμως.
Για να καταλάβετε, ούτε τη Σβετλάνα Ζαχάροβα, την Τσαρίνα του Μπαλέτου, δεν είχα πάει να δω στο Μέγαρο, αν και θα μπορούσα. Αυτή η παράσταση, όμως, σύμφωνα με αυτά που διάβασα σε ένα γρήγορο search στο Internet, ήταν σίγουρα διαφορετική.
To Rock the Ballet, λοιπόν, είναι μια δημιουργία δια χειρός Rasta Thomas, που είναι σολίστ του κλασικού μπαλέτου, ο οποίος είπε να παίξει το «έργο» διαφορετικά, σε σχέση με αυτά που γνωρίζαμε μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ξεχάστε, λοιπόν, τα φουρό, αφήστε απέξω τα κολάν, μην κάνετε τον κόπο να βάλετε το μυαλό σας να σκεφτεί Τσαϊκόφσκι, Προκόφιεφ, λίμνες των κύκνων και τα σχετικά.
Αυτή η παράσταση λικνίζεται στους ροκ ρυθμούς των U2 ή του Prince και των Queen, με την Adrienne Canterna να υπογράφει τις περισσότερες χορογραφίες των Bad Boys of Dance στη σκηνή.
Αυτά που διάβασα, ήταν αρκετά για να με κάνουν να πάω, ένα από τα προηγούμενα βράδια, για να τους δω…
Εκείνη η νύχτα, όπως εξελίχτηκε, ήταν μαγική και το λέω εγώ που χορεύω σαν πολική αρκούδα σε οίστρο. Χρειάστηκαν μόνο κάποια δευτερόλεπτα για μου φύγει η αίσθηση «ωχθαδωμπαλέτο», οι αισθήσεις λύθηκαν από τη στιγμή που έπεσαν οι πρώτες νότες του I gotta feelin' των Black Eyed Peas. Μεμιάς η αίθουσα γέμισε ενέργεια, μικρές ακτίνες με χρωματιστά αστέρια - που δραπέτευαν από το video wall, το οποίο ήταν στο background της σκηνής – φώτιζαν πρόσωπα και ψυχές.
Για λίγο ένιωσα ότι ήμουν στο Μεγάλο Μήλο, δεν ξέρω, μπορεί να είχα αυθυποβληθεί, αφού έτσι κι αλλιώς αυτή η παράσταση έχει διαβατήριο κατευθείαν από τη Νέα Υόρκη, με γενναίες δόσεις αισθησιασμού και άλλες τόσες προβοκατόρικες χορογραφίες.
Η βραδιά προχωρά, τα… παλιόπαιδα της ομάδας του Rasta Thomas συνεχίζουν να χορεύουν, οι επιτυχίες διαδέχονται η μία την άλλη, With or Without You, We will Rock You, Billy Jean, When Doves Cry, American Woman, Viva La Vida, σκάνε στην πλατεία και διηγούνται μικρές ιστορίες που έχουν πλάκα, που έχουν αγάπη, χωρισμό, φιλία, παρέα. Που έχουν ολάκερα κομμάτια ζωής, εν ολίγοις.
Ανάμεσα στα αγόρια και μια θεά με πλαστικές κι απρόβλεπτες κινήσεις, οι ανάσες γίνονται πιο γρήγορες και πιο βαριές, τα κορμιά ενώνονται σαν ένα, ιδρώνουν, σκορπάνε ατελείωτα vibes, ένταση, ρυθμό, έκσταση, αδιάκοπο χορό. Tο Badminton δονείται, κάποιοι χειροκροτούν ρυθμικά, κάποιοι σηκώνονται όρθιοι, κάποιοι στραβοκοιτάνε, οι πιρουέτες μπερδεύονται με το ρυθμό που δίνουν στο πάτωμα κάποια ζευγάρια Manolo Blahnik.
Η παράσταση τελειώνει, υπάρχει στημένο encore με το I'm Too Sexy των Right Said Fred, βγαίνω από την αίθουσα και τα πόδια μου χορεύουν μόνα τους, ανάβω τσιγάρο, και σκέφτομαι. Αυτό που είδαμε, τελικά, ήταν μπαλέτο, αφού υπήρχαν στην παράσταση οι παραδοσιακές τεχνικές του κλασικού μπαλέτου, αλλά είχε και ενόργανη. Κι αφού μιλάμε για Νέα Υόρκη, είχε και hip hop, διέθετε και break dance.
Μπαίνω στο αυτοκίνητο, σε λίγες ώρες ξυπνάω για να πάω στην εκπομπή μου, αλλά ποιος νοιάζεται; Καθώς κάνω σφήνες στην άνοδο της Μεσογείων, το μυαλό μου είναι ακόμα εκεί πίσω. Διάολε! Αυτό είναι το μπαλέτο του 21ου αιώνα. Αυτός πρέπει να είναι ο χορός των κολασμένων της νέας τάξης πραγμάτων, αλλά με την καλή έννοια.
Σε λίγο ξημερώνει, ανάβω και δεύτερο τσιγάρο, γελάω, η ζωή είναι κίνηση κι ας μην ξέρεις να χορεύεις, baby. Η ζωή (πρέπει να) είναι ροκ, αν ήταν χορός θα ήταν rock. The ballet.
Και σόρι που δεν το σκέφτηκα πιο νωρίς, αλλά, να, ξέρεις, ο χορός είναι έτσι κι αλλιώς ένα παιδί...
Η πρόσκληση το έγραφε καθαρά: «Σας προσκαλούμε στο Rock the ballet, θέατρο Badminton μπλα μπλα»…
15 Νοεμβρίου 2010Η πρόσκληση το έγραφε καθαρά: «Σας προσκαλούμε στο Rock the ballet, θέατρο Badminton μπλα μπλα»… Τιιιι; Ροκ μπαλέτο; Αυτό από μόνο του ήταν η ιντριγκαδόρικη ατάκα που με έκανε να το σκεφτώ για δεύτερη φορά, αφού ο χορός κι εγώ δεν συναντηθήκαμε ποτέ. Ποτέ, όμως.
Για να καταλάβετε, ούτε τη Σβετλάνα Ζαχάροβα, την Τσαρίνα του Μπαλέτου, δεν είχα πάει να δω στο Μέγαρο, αν και θα μπορούσα. Αυτή η παράσταση, όμως, σύμφωνα με αυτά που διάβασα σε ένα γρήγορο search στο Internet, ήταν σίγουρα διαφορετική.
To Rock the Ballet, λοιπόν, είναι μια δημιουργία δια χειρός Rasta Thomas, που είναι σολίστ του κλασικού μπαλέτου, ο οποίος είπε να παίξει το «έργο» διαφορετικά, σε σχέση με αυτά που γνωρίζαμε μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ξεχάστε, λοιπόν, τα φουρό, αφήστε απέξω τα κολάν, μην κάνετε τον κόπο να βάλετε το μυαλό σας να σκεφτεί Τσαϊκόφσκι, Προκόφιεφ, λίμνες των κύκνων και τα σχετικά.
Αυτή η παράσταση λικνίζεται στους ροκ ρυθμούς των U2 ή του Prince και των Queen, με την Adrienne Canterna να υπογράφει τις περισσότερες χορογραφίες των Bad Boys of Dance στη σκηνή.
Αυτά που διάβασα, ήταν αρκετά για να με κάνουν να πάω, ένα από τα προηγούμενα βράδια, για να τους δω…
Εκείνη η νύχτα, όπως εξελίχτηκε, ήταν μαγική και το λέω εγώ που χορεύω σαν πολική αρκούδα σε οίστρο. Χρειάστηκαν μόνο κάποια δευτερόλεπτα για μου φύγει η αίσθηση «ωχθαδωμπαλέτο», οι αισθήσεις λύθηκαν από τη στιγμή που έπεσαν οι πρώτες νότες του I gotta feelin' των Black Eyed Peas. Μεμιάς η αίθουσα γέμισε ενέργεια, μικρές ακτίνες με χρωματιστά αστέρια - που δραπέτευαν από το video wall, το οποίο ήταν στο background της σκηνής – φώτιζαν πρόσωπα και ψυχές.
Για λίγο ένιωσα ότι ήμουν στο Μεγάλο Μήλο, δεν ξέρω, μπορεί να είχα αυθυποβληθεί, αφού έτσι κι αλλιώς αυτή η παράσταση έχει διαβατήριο κατευθείαν από τη Νέα Υόρκη, με γενναίες δόσεις αισθησιασμού και άλλες τόσες προβοκατόρικες χορογραφίες.Η βραδιά προχωρά, τα… παλιόπαιδα της ομάδας του Rasta Thomas συνεχίζουν να χορεύουν, οι επιτυχίες διαδέχονται η μία την άλλη, With or Without You, We will Rock You, Billy Jean, When Doves Cry, American Woman, Viva La Vida, σκάνε στην πλατεία και διηγούνται μικρές ιστορίες που έχουν πλάκα, που έχουν αγάπη, χωρισμό, φιλία, παρέα. Που έχουν ολάκερα κομμάτια ζωής, εν ολίγοις.
Ανάμεσα στα αγόρια και μια θεά με πλαστικές κι απρόβλεπτες κινήσεις, οι ανάσες γίνονται πιο γρήγορες και πιο βαριές, τα κορμιά ενώνονται σαν ένα, ιδρώνουν, σκορπάνε ατελείωτα vibes, ένταση, ρυθμό, έκσταση, αδιάκοπο χορό. Tο Badminton δονείται, κάποιοι χειροκροτούν ρυθμικά, κάποιοι σηκώνονται όρθιοι, κάποιοι στραβοκοιτάνε, οι πιρουέτες μπερδεύονται με το ρυθμό που δίνουν στο πάτωμα κάποια ζευγάρια Manolo Blahnik.
Η παράσταση τελειώνει, υπάρχει στημένο encore με το I'm Too Sexy των Right Said Fred, βγαίνω από την αίθουσα και τα πόδια μου χορεύουν μόνα τους, ανάβω τσιγάρο, και σκέφτομαι. Αυτό που είδαμε, τελικά, ήταν μπαλέτο, αφού υπήρχαν στην παράσταση οι παραδοσιακές τεχνικές του κλασικού μπαλέτου, αλλά είχε και ενόργανη. Κι αφού μιλάμε για Νέα Υόρκη, είχε και hip hop, διέθετε και break dance.
Μπαίνω στο αυτοκίνητο, σε λίγες ώρες ξυπνάω για να πάω στην εκπομπή μου, αλλά ποιος νοιάζεται; Καθώς κάνω σφήνες στην άνοδο της Μεσογείων, το μυαλό μου είναι ακόμα εκεί πίσω. Διάολε! Αυτό είναι το μπαλέτο του 21ου αιώνα. Αυτός πρέπει να είναι ο χορός των κολασμένων της νέας τάξης πραγμάτων, αλλά με την καλή έννοια.
Σε λίγο ξημερώνει, ανάβω και δεύτερο τσιγάρο, γελάω, η ζωή είναι κίνηση κι ας μην ξέρεις να χορεύεις, baby. Η ζωή (πρέπει να) είναι ροκ, αν ήταν χορός θα ήταν rock. The ballet.
Και σόρι που δεν το σκέφτηκα πιο νωρίς, αλλά, να, ξέρεις, ο χορός είναι έτσι κι αλλιώς ένα παιδί...
