Ακολουθήστε μας στο Google news
Οι σχεδόν έντεχνες, πάντοτε λυρικές και συχνά "ποπ" ευαισθησίες με τις οποίες (καλο)μάθαμε να πορευόμαστε εδώ και 15 χρόνια αποδεικνύεται ότι ξεκινούσαν και τελείωναν στο θυμικό του Κύπριου καλλιτέχνη. Ο εγκέφαλός του βαδίζει σε άλλου είδους μονοπάτια. Οι δικές του ευαισθησίες διοχετεύτηκαν σε ένα τελείως διαφορετικό, διττό έργο. "Για χορωδία και ορχήστρα", έγραφε το πρόγραμμα. Σε αυτή τη φράση δεν κρύβεται καλά καλά ούτε η μισή αλήθεια.
Ο Ιωαννίδης παρουσίασε στο Μέγαρο δύο συμφωνικά έργα, γραμμένα στο υπόγειο του σπιτιού του την τελευταία τετραετία, με διαφορά 2,5 χρόνων μεταξύ τους. Οσο ο ίδιος "πάλευε με τον Αδη στα έγκατα" (δική του η φράση), η σύζυγός του εγκυμονούσε τις δύο κόρες του ζευγαριού.
Αν δεν παραγνώρισα, η μεγαλύτερη από τις δύο θυγατέρες καμάρωνε τον μπαμπά της από τα ορεινά του Μεγάρου, βυθισμένη στην αγκαλιά της μητέρας της. Κάποια στιγμή, αποκοιμήθηκε. Το ίδιο μπορεί να συνέβαινε και σε άλλους θεατές, αν το κοινό ήταν βγαλμένο από τις συνηθισμένες συναυλίες του Αλκίνοου, όπου τείνουν να γίνουν πλειοψηφία οι "αλκινοϊτσες".
Στο Μέγαρο, όμως, συγκεντρώθηκε κοινό Μεγάρου. Αυτοί που γέμισαν την αίθουσα "Χρ.Λαμπράκης" ήξεραν τι επρόκειτο να ακούσουν. Και δεν υπήρχε περίπτωση να ζητήσουν τασάκια.
Το πρώτο μισό της παράστασης αφιερώθηκε στο έργο "Αθύρ - Μουσική για τον Αρχαίο Υπνο". Με άλλα λόγια, συμφωνική μουσική γραμμένη για να ντύσει ταφικά επιγράμματα από το αρχαίο κοιμητήριο του Κεραμεικού και άλλα κείμενα που αποτελούσαν νεκρικό κατευόδιο, όπως η πάροδος από τον "Οιδίποδα Τύραννο".
Στο δεύτερο μέρος ακούσαμε ένα, ημιτελές ακόμη, έργο που ντύνει με ουράνιες νότες τα ποιήματα του Λίνου Ιωαννίδη. Οσο ο ποιητής απήγγελλε -γεμάτος τρακ- αποσπάσματα από το "Χρόνο του Απρόσμενου Καιρού", ο αδελφός του παρακολουθούσε καμαρωτός από ένα θεωρείο της αίθουσας. Είχε περάσει απαρατήρητος, μέχρι που έφτασε η στιγμή να συνοδεύσει με a capella φωνητικά μία από τις "μινιατούρες" του.
Νωρίτερα ο ίδιος έπαιξε κιθάρα, λαούτο, κοντραμπάσο, φλάουτο και κάποια παράξενα παραδοσιακά κρουστά. Ο πολυσύνθετος λυράρης Γιώργος Καλούδης ήταν ο άλλος σολίστ.
Η τρίτη και τελευταία πράξη της παράστασης συμπεριλάμβανε πέντε τραγούδια του Αλκίνοου, ενορχηστρωμένα πάνω στις ξεχωριστές ικανότητες της Συμφωνικής Ορχήστρας Κύπρου και της Χορωδίας Lege Artis της Αγίας Πετρούπολης.
Δεν ακούστηκε βέβαια "Προσκυνητής" ή "Αγορά του Αλ Χαλίλι", ούτε καν "Ζήνωνος". Από τα τραγούδια που ακούστηκαν, φόρος τιμής στην άλλη καριέρα του Αλκίνοου (δείτε και εδώ), το εκπληκτικό "Απόγευμα στο Δέντρο" φώναζε εκ γενετής ότι φτιάχτηκε για να γνωρίσει τέτοιου είδους, πληθωρική εκτέλεση. Η δε "Πατρίδα" υπήρξε φόρος τιμής στα 50χρονα της Κυπριακής Δημοκρατίας, η οποία χρηματοδότησε την εκδήλωση.
Δεν είμαι φυσικά σε θέση να κριτικάρω τη μουσική που έγραψε ο Αλκίνοος με κινητήριο δύναμη όσα έμαθε στις όψιμες σπουδές του στην Αγία Πετρούπολη. Μπορώ όμως να σας διαβεβαιώσω ότι το κοινό έμεινε με το στόμα ανοιχτό.
Ποιός άλλος πατάει με τόση σιγουριά σε δύο διαφορετικές, τόσο απαιτητικές όχθες της μουσικής; Ποιός άλλος θα τολμούσε να γράψει μουσική για επιτύμβια επιγράμματα και μάλιστα να χρησιμοποιήσει ένα από αυτά ως "encore" για το μπιζάρισμα;
Ο 41χρόνος Κύπριος δίνει την εντύπωση ότι έχει φύγει εκατό χρόνια μπροστά από τους ομογάλακτους και συγχρόνους του. Φεύγοντας από το Μέγαρο, έλεγα ότι θα πρέπει να θεωρείται εθνικός θησαυρός. Για τους Κύπριους και, εξ αίματος, για εμάς τους Ελλαδίτες.
Στο αραιό -και ευτυχώς άκαπνο- οξυγόνο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, το περασμένο Σάββατο, ο Αλκίνοος συνάντησε τον Ιωαννίδη.
20 Οκτωβρίου 2010Στο αραιό -και ευτυχώς άκαπνο- οξυγόνο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, το περασμένο Σάββατο, ο Αλκίνοος συνάντησε τον Ιωαννίδη. Αν κρίνω από το ύφος του, αγαλλίασε η ψυχή του.Οι σχεδόν έντεχνες, πάντοτε λυρικές και συχνά "ποπ" ευαισθησίες με τις οποίες (καλο)μάθαμε να πορευόμαστε εδώ και 15 χρόνια αποδεικνύεται ότι ξεκινούσαν και τελείωναν στο θυμικό του Κύπριου καλλιτέχνη. Ο εγκέφαλός του βαδίζει σε άλλου είδους μονοπάτια. Οι δικές του ευαισθησίες διοχετεύτηκαν σε ένα τελείως διαφορετικό, διττό έργο. "Για χορωδία και ορχήστρα", έγραφε το πρόγραμμα. Σε αυτή τη φράση δεν κρύβεται καλά καλά ούτε η μισή αλήθεια.
Ο Ιωαννίδης παρουσίασε στο Μέγαρο δύο συμφωνικά έργα, γραμμένα στο υπόγειο του σπιτιού του την τελευταία τετραετία, με διαφορά 2,5 χρόνων μεταξύ τους. Οσο ο ίδιος "πάλευε με τον Αδη στα έγκατα" (δική του η φράση), η σύζυγός του εγκυμονούσε τις δύο κόρες του ζευγαριού.
Αν δεν παραγνώρισα, η μεγαλύτερη από τις δύο θυγατέρες καμάρωνε τον μπαμπά της από τα ορεινά του Μεγάρου, βυθισμένη στην αγκαλιά της μητέρας της. Κάποια στιγμή, αποκοιμήθηκε. Το ίδιο μπορεί να συνέβαινε και σε άλλους θεατές, αν το κοινό ήταν βγαλμένο από τις συνηθισμένες συναυλίες του Αλκίνοου, όπου τείνουν να γίνουν πλειοψηφία οι "αλκινοϊτσες".
Στο Μέγαρο, όμως, συγκεντρώθηκε κοινό Μεγάρου. Αυτοί που γέμισαν την αίθουσα "Χρ.Λαμπράκης" ήξεραν τι επρόκειτο να ακούσουν. Και δεν υπήρχε περίπτωση να ζητήσουν τασάκια.
Το πρώτο μισό της παράστασης αφιερώθηκε στο έργο "Αθύρ - Μουσική για τον Αρχαίο Υπνο". Με άλλα λόγια, συμφωνική μουσική γραμμένη για να ντύσει ταφικά επιγράμματα από το αρχαίο κοιμητήριο του Κεραμεικού και άλλα κείμενα που αποτελούσαν νεκρικό κατευόδιο, όπως η πάροδος από τον "Οιδίποδα Τύραννο".
Στο δεύτερο μέρος ακούσαμε ένα, ημιτελές ακόμη, έργο που ντύνει με ουράνιες νότες τα ποιήματα του Λίνου Ιωαννίδη. Οσο ο ποιητής απήγγελλε -γεμάτος τρακ- αποσπάσματα από το "Χρόνο του Απρόσμενου Καιρού", ο αδελφός του παρακολουθούσε καμαρωτός από ένα θεωρείο της αίθουσας. Είχε περάσει απαρατήρητος, μέχρι που έφτασε η στιγμή να συνοδεύσει με a capella φωνητικά μία από τις "μινιατούρες" του.
Νωρίτερα ο ίδιος έπαιξε κιθάρα, λαούτο, κοντραμπάσο, φλάουτο και κάποια παράξενα παραδοσιακά κρουστά. Ο πολυσύνθετος λυράρης Γιώργος Καλούδης ήταν ο άλλος σολίστ.
Η τρίτη και τελευταία πράξη της παράστασης συμπεριλάμβανε πέντε τραγούδια του Αλκίνοου, ενορχηστρωμένα πάνω στις ξεχωριστές ικανότητες της Συμφωνικής Ορχήστρας Κύπρου και της Χορωδίας Lege Artis της Αγίας Πετρούπολης.
Δεν ακούστηκε βέβαια "Προσκυνητής" ή "Αγορά του Αλ Χαλίλι", ούτε καν "Ζήνωνος". Από τα τραγούδια που ακούστηκαν, φόρος τιμής στην άλλη καριέρα του Αλκίνοου (δείτε και εδώ), το εκπληκτικό "Απόγευμα στο Δέντρο" φώναζε εκ γενετής ότι φτιάχτηκε για να γνωρίσει τέτοιου είδους, πληθωρική εκτέλεση. Η δε "Πατρίδα" υπήρξε φόρος τιμής στα 50χρονα της Κυπριακής Δημοκρατίας, η οποία χρηματοδότησε την εκδήλωση.
Δεν είμαι φυσικά σε θέση να κριτικάρω τη μουσική που έγραψε ο Αλκίνοος με κινητήριο δύναμη όσα έμαθε στις όψιμες σπουδές του στην Αγία Πετρούπολη. Μπορώ όμως να σας διαβεβαιώσω ότι το κοινό έμεινε με το στόμα ανοιχτό.
Ποιός άλλος πατάει με τόση σιγουριά σε δύο διαφορετικές, τόσο απαιτητικές όχθες της μουσικής; Ποιός άλλος θα τολμούσε να γράψει μουσική για επιτύμβια επιγράμματα και μάλιστα να χρησιμοποιήσει ένα από αυτά ως "encore" για το μπιζάρισμα;
Ο 41χρόνος Κύπριος δίνει την εντύπωση ότι έχει φύγει εκατό χρόνια μπροστά από τους ομογάλακτους και συγχρόνους του. Φεύγοντας από το Μέγαρο, έλεγα ότι θα πρέπει να θεωρείται εθνικός θησαυρός. Για τους Κύπριους και, εξ αίματος, για εμάς τους Ελλαδίτες.
