Ακολουθήστε μας στο Google news
Είχαν όλοι τους το ελεύθερο ώστε να εκφραστούν όπως ήθελαν, σε τόνους λογοτεχνικούς, προσωπικούς, αφηγηματικούς, εξομολογητικούς, ποιητικούς. Σε πολλές περιπτώσεις, μιλάει μέσα από τα κείμενα ο "οπαδός", ο fan, ο πιστός ακόλουθος αν θέλετε: "Ετρεμαν τα χέρια μου όταν έσφιξα τα στραβωμένα από τα αρθριτικά δάχτυλα του Keith Richards", ομολογεί ο πολύπειρος Νίκος Πετρουλάκης.
Οταν γράφουν μουσικοί σαν τον κιθαρίστα των Socrates Γιάννη Σπάθα ή το φίλο μου το ντράμερ Μάνο Νεόφυτο, βγαίνει στην επιφάνεια η ταυτότητα του μαθητή που παρακολουθεί το δάσκαλο με τα μάτια διάπλατα ανοιχτά. Η αποστειρωμένη γραφή των αυστηρών δημοσιογραφικών κειμένων φεύγει από το παράθυρο και δίνει τη θέση της σε "έκθεση ιδεών", με ...την καλή έννοια.
Η Μαρία Μαρκουλή γράφει για το Sam Cooke, ο Κωνσταντίνος Βήτα για τη Nico, ο Φοίβος Δεληβοριάς για το Lenoard Cohen, η Σώτη Τριανταφύλλου για τον Kim Fowley, η Ευφροσύνη Δοξιάδη θυμάται τις μέρες της με τον John Lennon: απόλαυση.
Το κείμενο της Αγγέλας Κόλλια για τον Bruce Springsteen είναι τόσο παθιασμένο, ώστε από κεκτημένη ταχύτητα τυπώθηκε δύο φορές. Ομοίως και το όνομα της ερωτευμένης με τον Brian Jones Ιωάννας Μιχελάκου. Ο Σπήλιος Τζέμος έγραψε ένα αριστούργημα 250 λέξεων για τον Alex Harvey. Η ημίγυμνη φωτογραφία της PJ Harvey ανατινάζει του μυαλού το βυθό.
Τα αφιερώματα βγάζουν στο παλκοσένικο όχι μόνο τους προφανείς πατριάρχες, αλλά και εναλλακτικά είδωλα, από αυτά τα καταραμένα που ζουν ή έζησαν στις σκιές της μουσικής βιομηχανίας: Lux Interior, Jello Biafra, Serge Gainsbourg, Flea, Bon Scott, Peter Murphy, Alex Chilton. Πιάνουν το νήμα από τον Eddie Cochran, περνούν από το Syd Barrett, φτάνουν ως τον Matt Bellamy.
Διαβάζοντας το περιοδικό βράδυ Κυριακής σε κάποιο μπαρ της Θεσσαλονίκης (στην τσέχικη μπυραρία της οδού Συγγρού), προσπαθούσα να σκεφτώ ποιόν καλλιτέχνη θα διάλεγα εγώ αν -λέμε τώρα- μου είχε ζητηθεί να συνεισφέρω στο αφιέρωμα.
Στα 15 μου, θα έγραφα για το Roger Waters. Στα 20, για το Lemmy. Στα 25, για το Lou Reed. Στα 30, για την PJ Harvey. Στα 35, για τον Thom Yorke. Στα 40, για τον Bruce Springsteen. Σήμερα, μάλλον για το Nick Cave. Σε 5-6 χρόνια υποψιάζομαι ότι θα έχει κερδίσει τη θέση του οδηγού ο Alex Turner ή ίσως ο Jack White.
Προς το παρόν, απλώς διαβάζω και ευχαριστιέμαι το ταξίδι. Εάν το βρείτε κάπου, αγοράστε το. Εδώ τελείωσε το διαφημιστικό μήνυμα. Ακολουθεί πολιτική διαφήμιση. Μπορεί και όχι.
Το είχα σημαδέψει από καιρό, αλλά το αγόρασα μόλις προχθές, από το αεροδρόμιο: "100 Rock Icons", ωραία έκδοση του περιοδικού Sonik.
02 Νοεμβρίου 2010Το είχα σημαδέψει από καιρό, αλλά το αγόρασα μόλις προχθές, από το αεροδρόμιο: "100 Rock Icons", ωραία έκδοση του περιοδικού Sonik. Οπου εκατό εκλεκτά μέλη της μουσικής βιομηχανίας γράφουν από ένα κείμενο για τον καλλιτέχνη που σημάδεψε τη ζωή και -σε πολλές περιπτώσεις- την καριέρα τους.Είχαν όλοι τους το ελεύθερο ώστε να εκφραστούν όπως ήθελαν, σε τόνους λογοτεχνικούς, προσωπικούς, αφηγηματικούς, εξομολογητικούς, ποιητικούς. Σε πολλές περιπτώσεις, μιλάει μέσα από τα κείμενα ο "οπαδός", ο fan, ο πιστός ακόλουθος αν θέλετε: "Ετρεμαν τα χέρια μου όταν έσφιξα τα στραβωμένα από τα αρθριτικά δάχτυλα του Keith Richards", ομολογεί ο πολύπειρος Νίκος Πετρουλάκης.
Οταν γράφουν μουσικοί σαν τον κιθαρίστα των Socrates Γιάννη Σπάθα ή το φίλο μου το ντράμερ Μάνο Νεόφυτο, βγαίνει στην επιφάνεια η ταυτότητα του μαθητή που παρακολουθεί το δάσκαλο με τα μάτια διάπλατα ανοιχτά. Η αποστειρωμένη γραφή των αυστηρών δημοσιογραφικών κειμένων φεύγει από το παράθυρο και δίνει τη θέση της σε "έκθεση ιδεών", με ...την καλή έννοια.
Η Μαρία Μαρκουλή γράφει για το Sam Cooke, ο Κωνσταντίνος Βήτα για τη Nico, ο Φοίβος Δεληβοριάς για το Lenoard Cohen, η Σώτη Τριανταφύλλου για τον Kim Fowley, η Ευφροσύνη Δοξιάδη θυμάται τις μέρες της με τον John Lennon: απόλαυση.
Το κείμενο της Αγγέλας Κόλλια για τον Bruce Springsteen είναι τόσο παθιασμένο, ώστε από κεκτημένη ταχύτητα τυπώθηκε δύο φορές. Ομοίως και το όνομα της ερωτευμένης με τον Brian Jones Ιωάννας Μιχελάκου. Ο Σπήλιος Τζέμος έγραψε ένα αριστούργημα 250 λέξεων για τον Alex Harvey. Η ημίγυμνη φωτογραφία της PJ Harvey ανατινάζει του μυαλού το βυθό.
Τα αφιερώματα βγάζουν στο παλκοσένικο όχι μόνο τους προφανείς πατριάρχες, αλλά και εναλλακτικά είδωλα, από αυτά τα καταραμένα που ζουν ή έζησαν στις σκιές της μουσικής βιομηχανίας: Lux Interior, Jello Biafra, Serge Gainsbourg, Flea, Bon Scott, Peter Murphy, Alex Chilton. Πιάνουν το νήμα από τον Eddie Cochran, περνούν από το Syd Barrett, φτάνουν ως τον Matt Bellamy.
Διαβάζοντας το περιοδικό βράδυ Κυριακής σε κάποιο μπαρ της Θεσσαλονίκης (στην τσέχικη μπυραρία της οδού Συγγρού), προσπαθούσα να σκεφτώ ποιόν καλλιτέχνη θα διάλεγα εγώ αν -λέμε τώρα- μου είχε ζητηθεί να συνεισφέρω στο αφιέρωμα.
Στα 15 μου, θα έγραφα για το Roger Waters. Στα 20, για το Lemmy. Στα 25, για το Lou Reed. Στα 30, για την PJ Harvey. Στα 35, για τον Thom Yorke. Στα 40, για τον Bruce Springsteen. Σήμερα, μάλλον για το Nick Cave. Σε 5-6 χρόνια υποψιάζομαι ότι θα έχει κερδίσει τη θέση του οδηγού ο Alex Turner ή ίσως ο Jack White.
Προς το παρόν, απλώς διαβάζω και ευχαριστιέμαι το ταξίδι. Εάν το βρείτε κάπου, αγοράστε το. Εδώ τελείωσε το διαφημιστικό μήνυμα. Ακολουθεί πολιτική διαφήμιση. Μπορεί και όχι.
