Ακολουθήστε μας στο Google news
Ντρεπόμουν τρία χρόνια αργότερα στο Σίντνεϊ, όταν τον είδα να ποζάρει για τους φωτογράφους ολόκληρης της οικουμένης, ανεμίζοντας τη σημαία με τους 5 κύκλους.
Ντρεπόμουν λίγο, όποτε έβλεπα την Ντόρα να καμαρώνει δίπλα σε αρχηγούς κρατών ως οικοδέσποινα των ιστορικής σημασίας Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Την κόρη του Μητσοτάκη, για να μη ξεχνιόμαστε.
Ντρεπόμουν, όταν άκουγα τα ονόματα Κακλαμάνης, Μπεχράκης, Εβερτ, αλλά και Κούβελας, Κοσμόπουλος δίπλα στην ένδειξη "δήμαρχος" της πρωτεύουσας ή της συμπρωτεύουσας της Ελλάδας.
Τουλάχιστον ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος και ο Παναγιώτης Φασούλας υπήρξαν άνθρωποι του αθλητισμού. Οχι ότι θα μείνει αλησμόνητη η θητεία τους στην τοπική αυτοδιοίκηση, κάθε άλλο.
Πώς να χωνέψεις και πώς να εξηγήσεις σε ξένους συναδέλφους ότι ένα εκατομμύριο Αθηναίοι και μισό εκατομμύριο Θεσσαλονικείς ένωσαν τη φαιά ουσία τους και εξέλεξαν τους άχρωμους κι απρόσωπους εκπροσώπους των δύο κομμάτων που νέμονται εδώ και 3,5 δεκαετίες την εξουσία;
Εμείς οι κάτοικοι της ταλαίπωρης Αθήνας πέσαμε από τον "κύριο τίποτα" πέσαμε στον κύριο "να φύγετε αν δεν σας αρέσει εδώ". Οι πολίτες της αποχαυνωμένης Θεσσαλονίκης είχαν γίνει μπαλάκι ανάμεσα στο μισοσκόταδο του Παπαγεωργόπουλου και στο μεσαίωνα του Ψωμιάδη και του Ανθίμου.
Χθές, συντελέστηκε ένα μικρό θαύμα. Μολονότι ο Γιώργος Καμίνης και ο Γιάννης Μπουτάρης βούτηξαν στα βαθιά των εκλογών αβοήθητοι από κομματικούς μηχανισμούς και υπέστησαν σαμποτάζ από τον ίδιο τον πρωθυπουργό (όταν αυτός μετέτρεψε τις αυτοδιοικητικές εκλογές σε δημοψήφισμα για το Μνημόνιο), εξελέγησαν αμφότεροι. Ποιός να το έλεγε!
Οι μισοί Ελληνες έμειναν μακριά από την κάλπη, αλλά οι υπόλοιποι ψήφισαν με ζωνάρι λυμένο. Η συσπείρωση των τελευταίων ημερών έπιασε τόπο και νίκησε ακόμα και τις στείρες ντιρεκτίβες της δογματικής Αριστεράς. Τώρα που ο κόμπος πάει να σπάσει το χτένι, οι πολίτες αφυπνίστηκαν, έγραψαν το δικομματισμό εκεί που δεν πιάνει μελάνι και ψήφισαν -όχι κομματάρχες, αλλά- δημάρχους. Ανέθεσαν τις αλαλιασμένες μεγαλουπόλεις γύρω από τις οποίες στροβιλίζεται όλη η Ελλάδα σε δύο ανθρώπους ανεξάρτητους, άφθαρτους, προοδευτικούς και σοβαρούς.
Για μια φορά, το παλαιό κλισέ που χρησιμοποιείται κατά κόρον σε εκλογικές αναμετρήσεις αλλά παραμερίστηκε στη φετινή ταιριάζει γάντι: νίκησε η τοπική αυτοδιοίκηση. Και έχασαν όλα ανεξαιρέτως τα πολιτικά κόμματα.
Το βράδυ της Κυριακής, δεν ένιωθα καμία απολύτως ντροπή.
Για να είμαι ειλικρινής, ντρεπόμουν λιγάκι. Ντρεπόμουν το 1997 στη Λωζάννη, όταν σηκώθηκε ο Αβραμόπουλος για να απαγγείλει το ποίημά του δίπλα στη Γιάννα Αγγελοπούλου...
16 Νοεμβρίου 2010Για να είμαι ειλικρινής, ντρεπόμουν λιγάκι. Ντρεπόμουν το 1997 στη Λωζάννη, όταν σηκώθηκε ο Αβραμόπουλος για να απαγγείλει το ποίημά του δίπλα στη Γιάννα Αγγελοπούλου και τους υπόλοιπους μεγαλόσχημους της Επιτροπής Διεκδίκησης των Ολυμπιακών Αγώνων.Ντρεπόμουν τρία χρόνια αργότερα στο Σίντνεϊ, όταν τον είδα να ποζάρει για τους φωτογράφους ολόκληρης της οικουμένης, ανεμίζοντας τη σημαία με τους 5 κύκλους.
Ντρεπόμουν λίγο, όποτε έβλεπα την Ντόρα να καμαρώνει δίπλα σε αρχηγούς κρατών ως οικοδέσποινα των ιστορικής σημασίας Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Την κόρη του Μητσοτάκη, για να μη ξεχνιόμαστε.
Ντρεπόμουν, όταν άκουγα τα ονόματα Κακλαμάνης, Μπεχράκης, Εβερτ, αλλά και Κούβελας, Κοσμόπουλος δίπλα στην ένδειξη "δήμαρχος" της πρωτεύουσας ή της συμπρωτεύουσας της Ελλάδας.
Τουλάχιστον ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος και ο Παναγιώτης Φασούλας υπήρξαν άνθρωποι του αθλητισμού. Οχι ότι θα μείνει αλησμόνητη η θητεία τους στην τοπική αυτοδιοίκηση, κάθε άλλο.
Πώς να χωνέψεις και πώς να εξηγήσεις σε ξένους συναδέλφους ότι ένα εκατομμύριο Αθηναίοι και μισό εκατομμύριο Θεσσαλονικείς ένωσαν τη φαιά ουσία τους και εξέλεξαν τους άχρωμους κι απρόσωπους εκπροσώπους των δύο κομμάτων που νέμονται εδώ και 3,5 δεκαετίες την εξουσία;
Εμείς οι κάτοικοι της ταλαίπωρης Αθήνας πέσαμε από τον "κύριο τίποτα" πέσαμε στον κύριο "να φύγετε αν δεν σας αρέσει εδώ". Οι πολίτες της αποχαυνωμένης Θεσσαλονίκης είχαν γίνει μπαλάκι ανάμεσα στο μισοσκόταδο του Παπαγεωργόπουλου και στο μεσαίωνα του Ψωμιάδη και του Ανθίμου.
Χθές, συντελέστηκε ένα μικρό θαύμα. Μολονότι ο Γιώργος Καμίνης και ο Γιάννης Μπουτάρης βούτηξαν στα βαθιά των εκλογών αβοήθητοι από κομματικούς μηχανισμούς και υπέστησαν σαμποτάζ από τον ίδιο τον πρωθυπουργό (όταν αυτός μετέτρεψε τις αυτοδιοικητικές εκλογές σε δημοψήφισμα για το Μνημόνιο), εξελέγησαν αμφότεροι. Ποιός να το έλεγε!
Οι μισοί Ελληνες έμειναν μακριά από την κάλπη, αλλά οι υπόλοιποι ψήφισαν με ζωνάρι λυμένο. Η συσπείρωση των τελευταίων ημερών έπιασε τόπο και νίκησε ακόμα και τις στείρες ντιρεκτίβες της δογματικής Αριστεράς. Τώρα που ο κόμπος πάει να σπάσει το χτένι, οι πολίτες αφυπνίστηκαν, έγραψαν το δικομματισμό εκεί που δεν πιάνει μελάνι και ψήφισαν -όχι κομματάρχες, αλλά- δημάρχους. Ανέθεσαν τις αλαλιασμένες μεγαλουπόλεις γύρω από τις οποίες στροβιλίζεται όλη η Ελλάδα σε δύο ανθρώπους ανεξάρτητους, άφθαρτους, προοδευτικούς και σοβαρούς.
Για μια φορά, το παλαιό κλισέ που χρησιμοποιείται κατά κόρον σε εκλογικές αναμετρήσεις αλλά παραμερίστηκε στη φετινή ταιριάζει γάντι: νίκησε η τοπική αυτοδιοίκηση. Και έχασαν όλα ανεξαιρέτως τα πολιτικά κόμματα.
Το βράδυ της Κυριακής, δεν ένιωθα καμία απολύτως ντροπή.
