Ακολουθήστε μας στο Google news
*Μόλις την Παρασκευή πήρα το ειδοποιητήριο που έλεγε ότι έπρεπε να είμαι μέλος της εφορευτικής επιτροπής στο τμήμα που παραδοσιακά ψηφίζω τα τελευταία 10-12 χρόνια. Πέραν τις όποιας ανακατωσούρας σε επίπεδο χρόνου που δημιουργεί μία τέτοια δέσμευση, την προσοχή μου τράβηξε άλλο ένα ζήτημα. Στο ίδιο τμήμα είχε κληθεί η αδελφή μου και αυτή ως εφορευτική επιτροπή. Επίσης στον άμεσο κύκλο ανθρώπων κλητεύσεις έλαβαν η πρώην σύζυγος, η κυρία του κολλητού μου, ο μπασίστας μου και η πρώτη εξαδέλφη του τελευταίου. Κάτι σαν περονόσπορος. Ήμαρτον κύριε, προσήλθαμε.
Όμως ας μην παραπονιόμαστε συνεχώς, ακόμα και πάνω στο πολύ δίκαιο αίτημα κάποιας ελάχιστης αποζημίωσης των ανθρώπων που περνούν όλη τη μέρα στα μαθητικά θρανία μοιράζοντας, καταγράφοντας και καταμετρώντας. Και αυτό διότι
πολύ ιδιαίτερες παρατηρήσεις και σημειώσεις μπορείς να κάνεις και να κρατήσεις όταν συμμετέχεις στην επιτροπή. Καταρχήν την κοινοβουλευτική δημοκρατία όπως και τους τομείς θέατρο και βιβλίο τους στηρίζουν οι γυναίκες. Συντριπτικό το ποσοστό στο τμήμα όπου και πρόσφερα τις υπηρεσίες μου. Και το ίδιο μου πιστοποίησαν και άλλοι κύριοι και κυρίες που ήταν σε τμήματα στο ίδιο σχολικό συγκρότημα. Δεύτερον όλες αυτές οι κυρίες δε μετέφεραν καμία νεύρωση κατά την ώρα της προσέλευσης τους και μιλάμε για Αμπελόκηπους, τίγκα στην αστική νεύρωση περιοχή λόγω κίνησης και άλλων ζητημάτων. Αντιθέτως και ανεξαρτήτως αισθητικής γραμμής στα ρούχα τους προσέρχονταν και με ένα χαμόγελο μπορούσες να τους κάνεις και τη διαδικασία πιο εύκολη και την ημέρα πιο γεμάτη.
Ο κόσμος είναι πιο ευγενικός και λιγότερο εχθρικός απ ότι νομίζουμε. Ταμπουρωμένοι μπορούμε να συνεχίζουμε να λέμε για το πόσο απάνθρωπη είναι η μητρόπολη αλλά στον καθημερινό καμβά μετράει η ουμανιστική βελονιά και όχι η θρηνωδία για τις χαμένους χρόνους και κόμπους…
*Αποφασίζω να πάω το Σάββατο το βράδυ στη συναυλία Ashtray Navigations/ Earzumba/Mongrelettes και φτάνω στη ώρα μου στη Knot Gallery. Την ώρα που πληρώνω στο γραφείο/γκισέ που χειμάζει στο τέλος της σκάλας θέλω δε θέλω βλέπω και τα διάφορα καλούδια που οι εν λόγω καλλιτέχνες αλλά και η Absurd Records που συνδιοργανώνει με τη Knot το όλο κολπέττο, έχουν παραθέσει. Και λέω «θέλω δε θέλω» διότι στα merchandize βρίσκεις πάντα τα πλέον καλά και σπάνια κυκλοφορούντα δισκία σε όλα τις μορφές και format. Και όντας πάντα ελονοσιακά εμπύρετος με τις κυκλοφορίες σε κασέτα, παίρνω στα χέρια μου και παρατηρώ ένα αντίτυπο από solo δουλειά της κυρίας Melanie Crowley (μέλος των Astray Navigations) ώσπου σκάει ένα βεραμάν πιθηκοειδές από πίσω μου σε ύψος που ο (9χρονος) γιός μου θα ξεπεράσει σε 2 έτη και μου κάνει υπόδειξη για το ποια είναι η Crowley.
Σημείωση: ο θαμνοειδής αυστραλοπίθηκος δε με γνωρίζει και δεν ανήκει με οιοδήποτε τρόπο στους διοργανωτές. Αυθεντικά απορημένος γυρνώ και του λέω «Σε μένα ομιλείτε?» και η πόα με τα δυο πόδια ανίκανος να υποστηρίξει το διατί πράττει τον εξυπνάκια, εξαφανίζεται με ένα ρυπαρό μπυρόνι μέσα στο πλήθος που προχωρούσε προς τα ενδότερα του συναυλιακού χώρου. Πολλάκις τον παρατήρησα καθ’ όλη τη διάρκεια του συχνοτικού (κατά τα 2/3 μιας και οι εμφανώς βελτιωμένες Μονγκρελέττες έχουν σταματήσει να φτιάχνουν κοτολέτες και ποιούν αξιοπρόσεχτο –πλην ανώδυνο- garage) κονσέρτου (!) να προσκολλιέται ως αμοιβάδα δίπλα στους προύχοντες της βραδιάς (καλλιτέχνες/διοργανωτές) και αναφώνησα «Γεμίσαμε σωτήρες και παράσιτα»…άμε στο διάολο βασιβουζούκε
Καλοδεχούμενος και ο κολιός, καλή και η κουτσομούρα...
09 Νοεμβρίου 2010*Έχει σαφώς ένα σημειολογικό ενδιαφέρον η διαφήμιση που χρησιμοποιεί το όνομα, το πρόσωπο αλλά και τα λόγια του (πρώην?) house king ονόματι Bob Sinclair. Το ενδιαφέρον έγκειται στο ότι μετά από πάααρα πολύ καιρό αναφέρεται η λέξη βινύλιο σε διαφήμιση. Είτε αποτέλεσμα hype και ιδιώματος του συγκεκριμένου dj είτε σε επίπεδο συλλογικού ασυνειδήτου το βινύλιο τελικά ΔΕΝ εξαφανίστηκε (και είναι η ώρα να αρχίσουν να κλαίνε και να μας τα σπάνε διάφοροι της αριστερής διανόησης για το πόσο καλά βινύλια είχαν και τα πούλησαν, αποσιωπώντας ότι το έκαναν στο βωμό του να δείξουν up date στη μεγάλη έκρηξη του downloading στις αρχές των 00s). Πραγματικά ενδιαφέρουσα φουρκέτα….*Μόλις την Παρασκευή πήρα το ειδοποιητήριο που έλεγε ότι έπρεπε να είμαι μέλος της εφορευτικής επιτροπής στο τμήμα που παραδοσιακά ψηφίζω τα τελευταία 10-12 χρόνια. Πέραν τις όποιας ανακατωσούρας σε επίπεδο χρόνου που δημιουργεί μία τέτοια δέσμευση, την προσοχή μου τράβηξε άλλο ένα ζήτημα. Στο ίδιο τμήμα είχε κληθεί η αδελφή μου και αυτή ως εφορευτική επιτροπή. Επίσης στον άμεσο κύκλο ανθρώπων κλητεύσεις έλαβαν η πρώην σύζυγος, η κυρία του κολλητού μου, ο μπασίστας μου και η πρώτη εξαδέλφη του τελευταίου. Κάτι σαν περονόσπορος. Ήμαρτον κύριε, προσήλθαμε.
Όμως ας μην παραπονιόμαστε συνεχώς, ακόμα και πάνω στο πολύ δίκαιο αίτημα κάποιας ελάχιστης αποζημίωσης των ανθρώπων που περνούν όλη τη μέρα στα μαθητικά θρανία μοιράζοντας, καταγράφοντας και καταμετρώντας. Και αυτό διότι πολύ ιδιαίτερες παρατηρήσεις και σημειώσεις μπορείς να κάνεις και να κρατήσεις όταν συμμετέχεις στην επιτροπή. Καταρχήν την κοινοβουλευτική δημοκρατία όπως και τους τομείς θέατρο και βιβλίο τους στηρίζουν οι γυναίκες. Συντριπτικό το ποσοστό στο τμήμα όπου και πρόσφερα τις υπηρεσίες μου. Και το ίδιο μου πιστοποίησαν και άλλοι κύριοι και κυρίες που ήταν σε τμήματα στο ίδιο σχολικό συγκρότημα. Δεύτερον όλες αυτές οι κυρίες δε μετέφεραν καμία νεύρωση κατά την ώρα της προσέλευσης τους και μιλάμε για Αμπελόκηπους, τίγκα στην αστική νεύρωση περιοχή λόγω κίνησης και άλλων ζητημάτων. Αντιθέτως και ανεξαρτήτως αισθητικής γραμμής στα ρούχα τους προσέρχονταν και με ένα χαμόγελο μπορούσες να τους κάνεις και τη διαδικασία πιο εύκολη και την ημέρα πιο γεμάτη.
Ο κόσμος είναι πιο ευγενικός και λιγότερο εχθρικός απ ότι νομίζουμε. Ταμπουρωμένοι μπορούμε να συνεχίζουμε να λέμε για το πόσο απάνθρωπη είναι η μητρόπολη αλλά στον καθημερινό καμβά μετράει η ουμανιστική βελονιά και όχι η θρηνωδία για τις χαμένους χρόνους και κόμπους…
*Αποφασίζω να πάω το Σάββατο το βράδυ στη συναυλία Ashtray Navigations/ Earzumba/Mongrelettes και φτάνω στη ώρα μου στη Knot Gallery. Την ώρα που πληρώνω στο γραφείο/γκισέ που χειμάζει στο τέλος της σκάλας θέλω δε θέλω βλέπω και τα διάφορα καλούδια που οι εν λόγω καλλιτέχνες αλλά και η Absurd Records που συνδιοργανώνει με τη Knot το όλο κολπέττο, έχουν παραθέσει. Και λέω «θέλω δε θέλω» διότι στα merchandize βρίσκεις πάντα τα πλέον καλά και σπάνια κυκλοφορούντα δισκία σε όλα τις μορφές και format. Και όντας πάντα ελονοσιακά εμπύρετος με τις κυκλοφορίες σε κασέτα, παίρνω στα χέρια μου και παρατηρώ ένα αντίτυπο από solo δουλειά της κυρίας Melanie Crowley (μέλος των Astray Navigations) ώσπου σκάει ένα βεραμάν πιθηκοειδές από πίσω μου σε ύψος που ο (9χρονος) γιός μου θα ξεπεράσει σε 2 έτη και μου κάνει υπόδειξη για το ποια είναι η Crowley. Σημείωση: ο θαμνοειδής αυστραλοπίθηκος δε με γνωρίζει και δεν ανήκει με οιοδήποτε τρόπο στους διοργανωτές. Αυθεντικά απορημένος γυρνώ και του λέω «Σε μένα ομιλείτε?» και η πόα με τα δυο πόδια ανίκανος να υποστηρίξει το διατί πράττει τον εξυπνάκια, εξαφανίζεται με ένα ρυπαρό μπυρόνι μέσα στο πλήθος που προχωρούσε προς τα ενδότερα του συναυλιακού χώρου. Πολλάκις τον παρατήρησα καθ’ όλη τη διάρκεια του συχνοτικού (κατά τα 2/3 μιας και οι εμφανώς βελτιωμένες Μονγκρελέττες έχουν σταματήσει να φτιάχνουν κοτολέτες και ποιούν αξιοπρόσεχτο –πλην ανώδυνο- garage) κονσέρτου (!) να προσκολλιέται ως αμοιβάδα δίπλα στους προύχοντες της βραδιάς (καλλιτέχνες/διοργανωτές) και αναφώνησα «Γεμίσαμε σωτήρες και παράσιτα»…άμε στο διάολο βασιβουζούκε
