Ακολουθήστε μας στο Google news
*Στα πλαίσια διαφόρων εξορμήσεων που κάνουμε με τον υιό μου σε διάφορα μουσεία της πρωτεύουσας (αλλά και της περιφέρειας όποτε δίνεται η ευκαιρία, βλέπε εδώ) το Πολεμικό Μουσείο αποτελεί σταθερή αξία. Λίγο οι δικές μου αναμνήσεις από επισκέψεις, λίγο η ανδρική τεστοστερόνη που πάντα κολακεύεται από τον μιλιταρισμό και ηρωισμό, λίγο η εμμονή του γράφοντος με την στρατιωτική ιστορία, ήρθαν και οι εργασίες του σχολείου του Οδυσσέα (βλέπε λήμμα «υιός Τζιρίτα») να προστεθούν στις αιτίες άλλης μίας επίσκεψης μόλις την προηγούμενη εβδομάδα. Ευκαιρία έψαχνε ο Οδυσσέας και απλά βρήκε την αφορμή. Και αυτή η τελευταία ήταν η συμμετοχή του σε μία ομάδα εργασίας στο σχολείο του περί του ελληνικού εμφυλίου πολέμου (σημειώστε ότι μιλάμε για την 4η Δημοτικού, από την παλαιότερη σιωπή φτάσαμε στις ομάδες εργασίας περί τέτοιων θεμάτων σε τέτοιες τρυφερές ηλικίες). Θυμόμουν ότι όντως υπήρχαν αναφορές στην Εθνική Αντίσταση με στολές του ΕΑΜ και πίστεψα ότι όπως η καινούργια (τελευταίων ετών) αίθουσα περί Κύπρου έτσι θα υπήρχε τουλάχιστον μία προθήκη όπου θα εκτίθονταν χάρτες μαζί με κάποια ενθύμια/ευρήματα από την περίοδο αυτή. Λάθος η εκτίμηση μου. Λάθος όμως και η εκτίμηση των υπευθύνων του μουσείου. Τουτέστιν ήρθε η ώρα να απενοχοποιηθεί η χώρα και σε αυτό το επίπεδο. Υπήρξε και μάλιστα μας στιγμάτισε.
Η αλήθεια είναι ότι τους τελευταίους μήνες το Πολεμικό Μουσείο δε δέχθηκε μόνο την τζούλιατίμωση αλλά και ένα καλό update σε διάφορες βιτρίνες και προθήκες του. Στα συν επίσης η νέα συλλογή όπλων από την προσωπική συλλογή του τέως υπουργού κυρίου Βαρβιτσιώτη που χάρισε όπλα (μερικά εκ των οποίων είναι κομψοτεχνήματα) που του δωρήθηκαν κατά τη διάρκεια της παραμονής του σε διαφόρους κυβερνητικούς θώκους.
*Αν ήμουν στα 18 μου θα το λάτρευα. Ομιλώ περί του Scott Pilgrim Scott Pilgrim vs. the World («Ο Σκοττ Πίλγκριμ Εναντίον των 7 Πρώην» η ελληνική μετάφραση…) που είναι στην ουσία μια μεταφορά του κόμικ που φέρει το όνομα του πρωταγωνιστή ήρωα. Αυτό που δεν περίμενα είναι όχι μόνο η φρέσκια ματιά του σκηνοθέτη Edgar Wright αλλά και το ότι κατάφερε να με κρατήσει, με ελάχιστα σημεία καμπής, σε κατάσταση απόλαυσης ενόσω έβλεπα την ταινία. Ανθεμικό teenage love story με όλα τα συμπράγκαλα που φέρει η νεανική κουλτούρα σήμερα ως απόλυτα αξεσουάρ της ύπαρξης της. Νεανικά ρομάντζα μέσω email, ταχύτητες φωτός στις συνεννοήσεις μέσω μεταγλώσσας, πλήρης αποδοχή της ομοφυλοφιλίας, ηρωισμός, indie music, τεχνολογία, φαντασιακή αποδοχή της πραγματικότητας (προσοχή, όχι διαθλασμένη). Μήπως έκανα λάθος που δεν πήρα τον υιό μαζί μου? Άψογο σε επίπεδο casting το πρωταγωνιστικό δίδυμο Michael Cera (σαν να βλέπεις τον Thurston Moore στο Λύκειο) και Mary Elizabeth Winstead (Riot grrrl ολκής)….
*Όσοι διάβασαν την προηγούμενη εβδομάδα την παρούσα στήλη ίσως θυμούνται τα περί αναγγελίας προσέλευσης μου (πάλι μετά του υιού) στη Λυρική Σκηνή και για την ακρίβεια στην όπερα του Παύλου Καρρέρ (1829-1896) Μαραθών-Σαλαμίς. Η εντύπωση είναι σαφώς θετική με τα όποια προβλήματα παρουσίασε σε στιγμές η παραγωγή (μερικές ανακριβείς κινήσεις του μπαλέτου, σύρματα μεταφοράς της παραγωγής που παρέμειναν μετέωρα στην Β και Δ πράξη) και παρόλο το αλα Βέρντι μουσικό κλίμα που σαφώς είχε επηρεάσει τον Καρρέρ. Τα κουστούμια του Γιάννη Μετζικώφ όπως πάντα άψογα (αν και εκφάνσεις τους έχουμε δει και σε άλλες παραστάσεις), όμορφη σκηνογραφία στην Γ Πράξη που διαδραματίζεται στη Μαντείο των Δελφών, καλές ερμηνείες ειδικότερα από τον Κύρο Πατσαλίδη (Θεμιστοκλής) και την Σοφία Κυανίδου (Φεντιμά). Όμως υπήρχαν και μερικές άλλες εντυπωσιακές παρουσίες. Οι θεραπαινίδες της Πυθίας με έναν πραγματικά εκπληκτικό χορό ως εκστατικές κορασίδες και κυρίως η μέτζο σοπράνο Μαρισία Παπαλεξίου (Μυρτώ) που ήδη από την ώρα που παρακολουθούσαμε από τα καθίσματα του θεάτρου Ολυμπία ρίχναμε (καντήλια από μαντέμι Ιαπωνίας που δεν την παρακολουθήσαμε (και) ως Μερθέδες στην Κάρμεν που ανέβηκε τον Οκτώβριο (στον ίδιο χώρο). Όταν μετά επισκεφθήκαμε τα (κυρίως) φιλόξενα καμαρίνια των πρωταγωνιστών προς ενθουσιασμό του υιού μου πήραμε και αυτόγραφο το οποίο και σκοπεύουμε να κορνιζάρουμε (και ας γράφει μόνο το όνομα του Οδυσσέα, η νέα γενιά προηγείται)…
Ομολογώ ότι τις 2-3 τελευταίες εβδομάδες στα θέματα που παρουσιάζω προσπαθώ να είμαι πιο χαλαρός, διασκεδαστικός αλλά η περιρρέουσα ατμόσφαιρα μπουχώνει τα πάντα με έναν τρομακτικό ζόφο.
02 Νοεμβρίου 2010Ομολογώ ότι τις 2-3 τελευταίες εβδομάδες στα θέματα που παρουσιάζω προσπαθώ να είμαι πιο χαλαρός, διασκεδαστικός αλλά η περιρρέουσα ατμόσφαιρα μπουχώνει τα πάντα με έναν τρομακτικό ζόφο. Έσχατο παράδειγμα οι βόμβες μέσω ταχυδρομείου (οποία επαναστατικότης!) και κυρίως ο αισχρός θάνατος του άστεγου στις λεπίδες του απορριμματοφόρου στα Πετράλωνα. Και οι άρχοντες αρνούνται να δούνε τι συμβαίνει στο κατώφλι τους. Και όταν δεν θα υπάρχει πια καμία ανοχή, αντοχή και ψυχραιμία θα ξεκινήσουν τα λυντσαρίσματα στους δρόμους για ψύλλου πήδημα και επί δικαίων και αδίκων και μακάρι να βγω ψεύτης…αλλά μέχρι τότε ας κρατάμε σε επιφυλακή χιούμορ και ορθή κρίση…*Στα πλαίσια διαφόρων εξορμήσεων που κάνουμε με τον υιό μου σε διάφορα μουσεία της πρωτεύουσας (αλλά και της περιφέρειας όποτε δίνεται η ευκαιρία, βλέπε εδώ) το Πολεμικό Μουσείο αποτελεί σταθερή αξία. Λίγο οι δικές μου αναμνήσεις από επισκέψεις, λίγο η ανδρική τεστοστερόνη που πάντα κολακεύεται από τον μιλιταρισμό και ηρωισμό, λίγο η εμμονή του γράφοντος με την στρατιωτική ιστορία, ήρθαν και οι εργασίες του σχολείου του Οδυσσέα (βλέπε λήμμα «υιός Τζιρίτα») να προστεθούν στις αιτίες άλλης μίας επίσκεψης μόλις την προηγούμενη εβδομάδα. Ευκαιρία έψαχνε ο Οδυσσέας και απλά βρήκε την αφορμή. Και αυτή η τελευταία ήταν η συμμετοχή του σε μία ομάδα εργασίας στο σχολείο του περί του ελληνικού εμφυλίου πολέμου (σημειώστε ότι μιλάμε για την 4η Δημοτικού, από την παλαιότερη σιωπή φτάσαμε στις ομάδες εργασίας περί τέτοιων θεμάτων σε τέτοιες τρυφερές ηλικίες). Θυμόμουν ότι όντως υπήρχαν αναφορές στην Εθνική Αντίσταση με στολές του ΕΑΜ και πίστεψα ότι όπως η καινούργια (τελευταίων ετών) αίθουσα περί Κύπρου έτσι θα υπήρχε τουλάχιστον μία προθήκη όπου θα εκτίθονταν χάρτες μαζί με κάποια ενθύμια/ευρήματα από την περίοδο αυτή. Λάθος η εκτίμηση μου. Λάθος όμως και η εκτίμηση των υπευθύνων του μουσείου. Τουτέστιν ήρθε η ώρα να απενοχοποιηθεί η χώρα και σε αυτό το επίπεδο. Υπήρξε και μάλιστα μας στιγμάτισε. Η αλήθεια είναι ότι τους τελευταίους μήνες το Πολεμικό Μουσείο δε δέχθηκε μόνο την τζούλιατίμωση αλλά και ένα καλό update σε διάφορες βιτρίνες και προθήκες του. Στα συν επίσης η νέα συλλογή όπλων από την προσωπική συλλογή του τέως υπουργού κυρίου Βαρβιτσιώτη που χάρισε όπλα (μερικά εκ των οποίων είναι κομψοτεχνήματα) που του δωρήθηκαν κατά τη διάρκεια της παραμονής του σε διαφόρους κυβερνητικούς θώκους.
*Αν ήμουν στα 18 μου θα το λάτρευα. Ομιλώ περί του Scott Pilgrim Scott Pilgrim vs. the World («Ο Σκοττ Πίλγκριμ Εναντίον των 7 Πρώην» η ελληνική μετάφραση…) που είναι στην ουσία μια μεταφορά του κόμικ που φέρει το όνομα του πρωταγωνιστή ήρωα. Αυτό που δεν περίμενα είναι όχι μόνο η φρέσκια ματιά του σκηνοθέτη Edgar Wright αλλά και το ότι κατάφερε να με κρατήσει, με ελάχιστα σημεία καμπής, σε κατάσταση απόλαυσης ενόσω έβλεπα την ταινία. Ανθεμικό teenage love story με όλα τα συμπράγκαλα που φέρει η νεανική κουλτούρα σήμερα ως απόλυτα αξεσουάρ της ύπαρξης της. Νεανικά ρομάντζα μέσω email, ταχύτητες φωτός στις συνεννοήσεις μέσω μεταγλώσσας, πλήρης αποδοχή της ομοφυλοφιλίας, ηρωισμός, indie music, τεχνολογία, φαντασιακή αποδοχή της πραγματικότητας (προσοχή, όχι διαθλασμένη). Μήπως έκανα λάθος που δεν πήρα τον υιό μαζί μου? Άψογο σε επίπεδο casting το πρωταγωνιστικό δίδυμο Michael Cera (σαν να βλέπεις τον Thurston Moore στο Λύκειο) και Mary Elizabeth Winstead (Riot grrrl ολκής)….
*Όσοι διάβασαν την προηγούμενη εβδομάδα την παρούσα στήλη ίσως θυμούνται τα περί αναγγελίας προσέλευσης μου (πάλι μετά του υιού) στη Λυρική Σκηνή και για την ακρίβεια στην όπερα του Παύλου Καρρέρ (1829-1896) Μαραθών-Σαλαμίς. Η εντύπωση είναι σαφώς θετική με τα όποια προβλήματα παρουσίασε σε στιγμές η παραγωγή (μερικές ανακριβείς κινήσεις του μπαλέτου, σύρματα μεταφοράς της παραγωγής που παρέμειναν μετέωρα στην Β και Δ πράξη) και παρόλο το αλα Βέρντι μουσικό κλίμα που σαφώς είχε επηρεάσει τον Καρρέρ. Τα κουστούμια του Γιάννη Μετζικώφ όπως πάντα άψογα (αν και εκφάνσεις τους έχουμε δει και σε άλλες παραστάσεις), όμορφη σκηνογραφία στην Γ Πράξη που διαδραματίζεται στη Μαντείο των Δελφών, καλές ερμηνείες ειδικότερα από τον Κύρο Πατσαλίδη (Θεμιστοκλής) και την Σοφία Κυανίδου (Φεντιμά). Όμως υπήρχαν και μερικές άλλες εντυπωσιακές παρουσίες. Οι θεραπαινίδες της Πυθίας με έναν πραγματικά εκπληκτικό χορό ως εκστατικές κορασίδες και κυρίως η μέτζο σοπράνο Μαρισία Παπαλεξίου (Μυρτώ) που ήδη από την ώρα που παρακολουθούσαμε από τα καθίσματα του θεάτρου Ολυμπία ρίχναμε (καντήλια από μαντέμι Ιαπωνίας που δεν την παρακολουθήσαμε (και) ως Μερθέδες στην Κάρμεν που ανέβηκε τον Οκτώβριο (στον ίδιο χώρο). Όταν μετά επισκεφθήκαμε τα (κυρίως) φιλόξενα καμαρίνια των πρωταγωνιστών προς ενθουσιασμό του υιού μου πήραμε και αυτόγραφο το οποίο και σκοπεύουμε να κορνιζάρουμε (και ας γράφει μόνο το όνομα του Οδυσσέα, η νέα γενιά προηγείται)…
