Ακολουθήστε μας στο Google news
Θέλω να ακολουθήσω το παράδειγμα του Νίκου Παπαδογιάννη στο προχθεσινό άρθρο του που ενώ ξεκινάει με την πλήρη εγκατάλειψη στους δρόμους γύρω από την Ελευθεροτυπία και ενώ νοητά βαδίζει προς το μετρό επιλέγει το αειθαλές Kokomo (βλέπε το μοναδικό φωτεινό σημείο των Beach Boys στη δεκαετία του 80) για να εισάγει εαυτόν σε ένα σαφώς πιο δροσερό και σίγουρα φωτεινό μονοπάτι από αυτό που επιβάλλει η στυγερή (πια στα σίγουρα) καθημερινότητα.
Δεν είμαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρω. Όντας ο ίδιος όπως και ο καθένας στριμωγμένος μέσα σε συμπληγάδες πέτρες μιας αδυσώπητης πραγματικότητας προσπαθώ είτε μέσω του υιού μου είτε μέσω κάποιων καλών φίλων να βρω χαμόγελο. Προς θεού! Υπάρχει και στο δικό μου σύμπαν το χαμόγελο, δεν το παίζω με τίποτα ένα δυστυχής κύριος. Ο Κύριος, ο γιός μου, οι επιλογές μου, οι άνθρωποι που με αγάπησαν, οι γονείς που με έφεραν σε αυτό τον κόσμο έχουν εξασφαλίσει κάποιους θύλακες γέλωτα ακόμα και για τα τελευταία δευτερόλεπτα προ της πυρηνικής σύντηξης. Απλά διαπιστώνω την επείγουσα ανάγκη οποιουδήποτε δίπλα μου για λίγο κέφι παραπάνω, ακόμα και σε αυτή την ποντικότρυπα γλεντζέδων όπως η Ελλάδα που η φάκα έχει πιάσει τα άκρα (μας) ανεπιστρεπτεί.
ΟΜΩΣ>
Ποτέ μέχρι τώρα δεν είχαν δημιουργηθεί στην Ελλάδα συνθήκες που να επιτρέπουν τη δημιουργία πραγματικής τέχνης πέρα από κάποια στεγανά αστικών ομάδων που είχαν πρόσβαση στο εξωτερικό για πνευματικά δάνεια. Τώρα είναι ολοφάνερο ότι για πρώτη φορά έχουν δημιουργηθεί οι συνθήκες για να βγουν (και υπάρχουν) ήχοι και κείμενα που δεν θα μιμούνται μητροπολιτικά μοτίβα της αλλοδαπής αλλά θα έχουν ζυμωθεί από τα πεζοδρόμια και το ύδωρ της ημεδαπής. Ακόμα και το hype του Βερολίνου ξεφλουδίζει ως κακή λαδομπογιά μπροστά στο καθημερινό μαγγανοπήγαδο. Ακόμα και φερέλπιδες μαλακέμπορες που έπρηζαν όρχεις με τα ποταπά επιτεύγματα τους σε επίπεδο δίσκων, πινάκων, κατασκευών νιώθουν ότι το να μιμούνται ότι ζουν στη Νέα Υόρκη ή στο Λονδίνο μόνο ηλίθιους μπορεί να τους καταστήσει στα μάτια άλλων.
Άσχετο, αλλά ο καινούργιος δίσκος των Maserati “Pyramid of the Sun” καταφέρνει το ακατόρθωτο, τουτέστιν να ηχεί μεγαλεπήβολος αλλά καθόλου φλύαρος. Από τις ελάχιστες φορές που ακούς πραγματικά σημερινό ήχο. Χωρίς περιστροφές από τους πιο δημιουργικούς δίσκους του 2010...Αν και χωρίς τον θαυμάσιο Jerry Fuchs πια στα drums (ένεκα του ατυχούς θανάτου του στις 8 Νοεμβρίου του 2009) η Πυραμίδα του Ήλιου κρατάει τα σκήπτρα στις φετινές κυκλοφορίες του προοδευτικού ήχου...Ο δίσκος κυκλοφορεί από την Temporary Residence Ltd και πραγματικά δεν χρειάζεται να τον αναζητήσετε πουθενά αλλού εκτός από εδώ μιας και τα παλικάρια της Venerate έχουν προσθέσει το εκλεκτό αυτό label (όπως και το σχεδόν θεάρεστο της Kemado) στο δυναμικό της ανεξάρτητης εταιρείας που έχουν στήσει. Και είναι καιροί για να ενισχύουμε τους σωστούς ανθρώπους, αυτούς που έχουν μεράκι δηλαδή...
Υπάρχουν και ωραίοι παίχτουρες σε αυτή την πόλη. Το ξέρω ότι ειδικότερα οι κυρίες της στήλης τόνε ξέρουν καλύτερα από τους κυρίους αλλά και οι τελευταίο αξίζει να τον μάθουν. Τα πουκάμισα και η αρχιτεκτονική είναι από τις μεγάλες μανίες του υπογράφοντος και για τα πρώτα προσκυνώ ευλαβικά τον εξαίρετο κύριο Holy Moustache (έτσι δε γράφεται ρε μαγκίτη;) που εκτός του ότι κατέχει τις καμπανούλες να κυκλοφορεί όπως ακριβώς αυτός θέλει στους δρόμους επιτυγχάνοντας ένα θαυμάσιο μείγμα εντοπιότητας και 2010 σε ένα πακέτο, έχει και το γούστο να βρίσκει τα καλύτερα (second hand;) πουκάμισα της αγοράς και να τα πουλά σε τιμές που θα έκανα πολλούς ψαρέμπορες του Κολωνακίου να κλαίνε από ντροπή στα βρακιά της μανούλας τους…Τα σέβη μου κύριε μου…
Πήγα στα γενέθλια μιας φίλης το προηγούμενο Σάββατο και αφού τις πήρα την προηγουμένη ένα βινύλιο έκδοση του 1967 (στην αυθεντική έκδοσης, εννοείται) με Satie και χαμηλοσυχνοτικά φωνητικά για να ανθούν καλύτερα τα φυτά της (μα την Παναγία υπάρχει ο δίσκος αυτός) της κότσαρα πάνω στην προστατευτική ζελατίνα (εννοείται) ένα απλό λευκό αυτοκόλλητο που έγραψα «Στην xxxxx, τη γυναίκα με τα ωραιότερα παπούτσια στον κόσμο, με αγάπη Στέλιος»…Συγκινήθηκε η ψωνάρα αλλά αυτό που έχει σημασία είναι ότι την έκανα να χαμογελάσει και να αισθανθεί ότι κάποιοι προσέχουν αυτό που είναι ως προσωπικότητα και τη σέβονται γι αυτούς ακριβώς τους λόγους που συνθέτουν το αλλοπρόσαλλο της (όπως και του καθενός μας εξάλλου) …Αυτό δε σημαίνει αγάπη τελικά;
Τσεκάρετε το 1ο Φεστιβάλ Εθνογραφικού Κινηματογράφου στις 25 & 26 Νοεμβρίου που πραγματοποιείται στο NixonCinema. Προσωπικώς έχω ξεχωρίσει και θα παρακολουθήσω το Demolition / ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΗ (Κίνα-ΗΠΑ) σε σκηνοθεσία J.P. Sniadecki που γυρίστηκε στο κέντρο του Chengdu, την πρωτεύουσα της επαρχίας Sichuan στη Δυτική Κίνα, και υποτίθεται ότι είναι «ένα πορτραίτο της μεταναστευτικής εργασίας, του αστικού τοπίου και της εφήμερης σχέσης μεταξύ του κινηματογραφικού αντικειμένου και του δημιουργού της ταινίας». Για να δούμε τι θα δούμε που έλεγε και παλιά το κρατικό κανάλι στη παιδική ζώνη.
Η είσοδος είναι ελεύθερη και για περισσότερες πληροφορίες εντράρετε http://ethnofest.wordpress.com
Βομβίζουν και πάλι οι Soundgarden στα αυτιά μου τις τελευταίες 3 εβδομάδες. Ο ΥπερΆγνωστος βρήκε και στην ημεδαπή το χώμα που συγκρατεί τις ρίζες του και σε επίπεδο στίχων και καταγωγής του, διότι μέχρι προ διετίας (και επί σειρά ετών από το 94 που εκδόθηκε) μόνο τον κόρφο και τη μήτρα των ακόρντων του καταλάβαινα. Μόλις τώρα όμως καταλαβαίνω περί τίνος ακριβώς τραγουδούσε ο Cornell, τώρα που ζούμε αυτό που ζούμε….
Ακόμα και πριν την Τελική Έκρηξη
24 Νοεμβρίου 2010(ακόμα και πριν την Τελική Έκρηξη)
Θέλω να ακολουθήσω το παράδειγμα του Νίκου Παπαδογιάννη στο προχθεσινό άρθρο του που ενώ ξεκινάει με την πλήρη εγκατάλειψη στους δρόμους γύρω από την Ελευθεροτυπία και ενώ νοητά βαδίζει προς το μετρό επιλέγει το αειθαλές Kokomo (βλέπε το μοναδικό φωτεινό σημείο των Beach Boys στη δεκαετία του 80) για να εισάγει εαυτόν σε ένα σαφώς πιο δροσερό και σίγουρα φωτεινό μονοπάτι από αυτό που επιβάλλει η στυγερή (πια στα σίγουρα) καθημερινότητα.
Δεν είμαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρω. Όντας ο ίδιος όπως και ο καθένας στριμωγμένος μέσα σε συμπληγάδες πέτρες μιας αδυσώπητης πραγματικότητας προσπαθώ είτε μέσω του υιού μου είτε μέσω κάποιων καλών φίλων να βρω χαμόγελο. Προς θεού! Υπάρχει και στο δικό μου σύμπαν το χαμόγελο, δεν το παίζω με τίποτα ένα δυστυχής κύριος. Ο Κύριος, ο γιός μου, οι επιλογές μου, οι άνθρωποι που με αγάπησαν, οι γονείς που με έφεραν σε αυτό τον κόσμο έχουν εξασφαλίσει κάποιους θύλακες γέλωτα ακόμα και για τα τελευταία δευτερόλεπτα προ της πυρηνικής σύντηξης. Απλά διαπιστώνω την επείγουσα ανάγκη οποιουδήποτε δίπλα μου για λίγο κέφι παραπάνω, ακόμα και σε αυτή την ποντικότρυπα γλεντζέδων όπως η Ελλάδα που η φάκα έχει πιάσει τα άκρα (μας) ανεπιστρεπτεί.
ΟΜΩΣ>
Ποτέ μέχρι τώρα δεν είχαν δημιουργηθεί στην Ελλάδα συνθήκες που να επιτρέπουν τη δημιουργία πραγματικής τέχνης πέρα από κάποια στεγανά αστικών ομάδων που είχαν πρόσβαση στο εξωτερικό για πνευματικά δάνεια. Τώρα είναι ολοφάνερο ότι για πρώτη φορά έχουν δημιουργηθεί οι συνθήκες για να βγουν (και υπάρχουν) ήχοι και κείμενα που δεν θα μιμούνται μητροπολιτικά μοτίβα της αλλοδαπής αλλά θα έχουν ζυμωθεί από τα πεζοδρόμια και το ύδωρ της ημεδαπής. Ακόμα και το hype του Βερολίνου ξεφλουδίζει ως κακή λαδομπογιά μπροστά στο καθημερινό μαγγανοπήγαδο. Ακόμα και φερέλπιδες μαλακέμπορες που έπρηζαν όρχεις με τα ποταπά επιτεύγματα τους σε επίπεδο δίσκων, πινάκων, κατασκευών νιώθουν ότι το να μιμούνται ότι ζουν στη Νέα Υόρκη ή στο Λονδίνο μόνο ηλίθιους μπορεί να τους καταστήσει στα μάτια άλλων.
Άσχετο, αλλά ο καινούργιος δίσκος των Maserati “Pyramid of the Sun” καταφέρνει το ακατόρθωτο, τουτέστιν να ηχεί μεγαλεπήβολος αλλά καθόλου φλύαρος. Από τις ελάχιστες φορές που ακούς πραγματικά σημερινό ήχο. Χωρίς περιστροφές από τους πιο δημιουργικούς δίσκους του 2010...Αν και χωρίς τον θαυμάσιο Jerry Fuchs πια στα drums (ένεκα του ατυχούς θανάτου του στις 8 Νοεμβρίου του 2009) η Πυραμίδα του Ήλιου κρατάει τα σκήπτρα στις φετινές κυκλοφορίες του προοδευτικού ήχου...Ο δίσκος κυκλοφορεί από την Temporary Residence Ltd και πραγματικά δεν χρειάζεται να τον αναζητήσετε πουθενά αλλού εκτός από εδώ μιας και τα παλικάρια της Venerate έχουν προσθέσει το εκλεκτό αυτό label (όπως και το σχεδόν θεάρεστο της Kemado) στο δυναμικό της ανεξάρτητης εταιρείας που έχουν στήσει. Και είναι καιροί για να ενισχύουμε τους σωστούς ανθρώπους, αυτούς που έχουν μεράκι δηλαδή...
Υπάρχουν και ωραίοι παίχτουρες σε αυτή την πόλη. Το ξέρω ότι ειδικότερα οι κυρίες της στήλης τόνε ξέρουν καλύτερα από τους κυρίους αλλά και οι τελευταίο αξίζει να τον μάθουν. Τα πουκάμισα και η αρχιτεκτονική είναι από τις μεγάλες μανίες του υπογράφοντος και για τα πρώτα προσκυνώ ευλαβικά τον εξαίρετο κύριο Holy Moustache (έτσι δε γράφεται ρε μαγκίτη;) που εκτός του ότι κατέχει τις καμπανούλες να κυκλοφορεί όπως ακριβώς αυτός θέλει στους δρόμους επιτυγχάνοντας ένα θαυμάσιο μείγμα εντοπιότητας και 2010 σε ένα πακέτο, έχει και το γούστο να βρίσκει τα καλύτερα (second hand;) πουκάμισα της αγοράς και να τα πουλά σε τιμές που θα έκανα πολλούς ψαρέμπορες του Κολωνακίου να κλαίνε από ντροπή στα βρακιά της μανούλας τους…Τα σέβη μου κύριε μου…
Πήγα στα γενέθλια μιας φίλης το προηγούμενο Σάββατο και αφού τις πήρα την προηγουμένη ένα βινύλιο έκδοση του 1967 (στην αυθεντική έκδοσης, εννοείται) με Satie και χαμηλοσυχνοτικά φωνητικά για να ανθούν καλύτερα τα φυτά της (μα την Παναγία υπάρχει ο δίσκος αυτός) της κότσαρα πάνω στην προστατευτική ζελατίνα (εννοείται) ένα απλό λευκό αυτοκόλλητο που έγραψα «Στην xxxxx, τη γυναίκα με τα ωραιότερα παπούτσια στον κόσμο, με αγάπη Στέλιος»…Συγκινήθηκε η ψωνάρα αλλά αυτό που έχει σημασία είναι ότι την έκανα να χαμογελάσει και να αισθανθεί ότι κάποιοι προσέχουν αυτό που είναι ως προσωπικότητα και τη σέβονται γι αυτούς ακριβώς τους λόγους που συνθέτουν το αλλοπρόσαλλο της (όπως και του καθενός μας εξάλλου) …Αυτό δε σημαίνει αγάπη τελικά;
Τσεκάρετε το 1ο Φεστιβάλ Εθνογραφικού Κινηματογράφου στις 25 & 26 Νοεμβρίου που πραγματοποιείται στο NixonCinema. Προσωπικώς έχω ξεχωρίσει και θα παρακολουθήσω το Demolition / ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΗ (Κίνα-ΗΠΑ) σε σκηνοθεσία J.P. Sniadecki που γυρίστηκε στο κέντρο του Chengdu, την πρωτεύουσα της επαρχίας Sichuan στη Δυτική Κίνα, και υποτίθεται ότι είναι «ένα πορτραίτο της μεταναστευτικής εργασίας, του αστικού τοπίου και της εφήμερης σχέσης μεταξύ του κινηματογραφικού αντικειμένου και του δημιουργού της ταινίας». Για να δούμε τι θα δούμε που έλεγε και παλιά το κρατικό κανάλι στη παιδική ζώνη.
Η είσοδος είναι ελεύθερη και για περισσότερες πληροφορίες εντράρετε http://ethnofest.wordpress.com
Βομβίζουν και πάλι οι Soundgarden στα αυτιά μου τις τελευταίες 3 εβδομάδες. Ο ΥπερΆγνωστος βρήκε και στην ημεδαπή το χώμα που συγκρατεί τις ρίζες του και σε επίπεδο στίχων και καταγωγής του, διότι μέχρι προ διετίας (και επί σειρά ετών από το 94 που εκδόθηκε) μόνο τον κόρφο και τη μήτρα των ακόρντων του καταλάβαινα. Μόλις τώρα όμως καταλαβαίνω περί τίνος ακριβώς τραγουδούσε ο Cornell, τώρα που ζούμε αυτό που ζούμε….
