Ακολουθήστε μας στο Google news

Μία καλή συναυλία...

23 Νοεμβρίου 2010Είναι η δεύτερη φορά που βλέπω live τους Arcade Fire. Είχε προηγηθεί μία στο Λονδίνο προ διετίας ή τριετίας. Δεν είμαι ο τρελός φαν του καναδέζικου συγκροτήματος, αν και μου αρέσει η μουσική τους. Δεν τους ακολουθώ εννοώ σε κάθε tour που κάνουν, απλώς τυχαίνει. Σειρά πήρε τώρα η Βαρκελώνη (την περασμένη Κυριακή) και αν θέλετε να σας μεταφέρω εντυπώσεις και συναισθήματα σε δέκα μόνο σημεία, σημειώστε τα παρακάτω:

1) Οι Arcade Fire κυκλοφόρησαν πριν από λίγο καιρό το τρίτο τους άλμπουμ The Suburbs, πήγαν στο Νο 1 και, αυτόματα, άλλαξαν κατηγορία, ανέβηκαν επίπεδο. Από ήρωες της alternative σκηνής προχώρησαν ένα βήμα παραπάνω, περνώντας έτσι από τα μικρά club των δύο και τριών χιλιάδων, στα κλειστά γήπεδα των δέκα και δεκαπέντε. Θετική εξέλιξη, δίχως αμφιβολία.

2) Αν μπορούν να το υποστηρίξουν και εμπράκτως, στα live δηλαδή, αυτό το πέρασμα; Μάλλον όχι. Προς το παρόν τουλάχιστον. Δεν είναι έτοιμοι να παίξουν μπροστά σε τόσο πολύ κόσμο. Όχι επειδή δεν το αξίζουν, αλλά, κυρίως, γιατί δεν τους βοηθάει η μουσική τους. Αυτό το art του ήχου τους μοιάζει περιοριστικό μερικές φορές. Δεν διαθέτουν άλλωστε τις σκληρές κιθάρες ή τα δυναμικά ντραμς ώστε να καλύψουν τα... κενά. Και με τα βιολιά ή τα έγχορδα, δύσκολα πραγματοποιείται κάτι τέτοιο.

3) Έτσι, μία συναυλία που αν γινότανε σε έναν πιο μικρό χώρο θα έπαιρνε βαθμολογία 9 με 10, τώρα βαθμολογείται γύρω στο 7. Ήταν και η ένταση του ήχου σχετικά χαμηλά, γεγονός που δεν βοήθησε την όλη κατάσταση.

4) Όχι πως δεν ήταν καλοί οι Arcade Fire. Κάθε άλλο. Η μπάντα από τον Καναδά (του ζευγαριού και στη ζωή Win Butler και Regine Chassagne) δεν μπορεί να μην είναι άρτια. Προσωπικά, πάντως, τους ευχαριστήθηκα. Και ειδικά από κάποια στιγμή και μετά απογειώθηκαν. Η αλήθεια να λέγεται.

5) Επέλεξαν κομμάτια και από τα τρία άλμπουμ τους, με το καινούργιο να λαμβάνει -φυσιολογικά- τη μερίδα του λέοντος. Ξεκίνησαν με το Ready To Start και τελείωσαν με το Wake Up. Ως συνήθως...






6) Δεν ξέρω αν τελικά οι Arcade Fire καταφέρουν να γίνουν οι νέοι U2 (τηρουμένων των αναλογιών πάντοτε), σίγουρα όμως διαθέτουν και το attitude, αλλά κι εκείνο το feeling των σταδίων (σε ορισμένα τραγούδια τους) που ξεσηκώνουν τα πλήθη. Είναι και κάποιες ιαχές σε κομμάτια που δεν αφήνουν κανένα ασυγκίνητο.









7) Το setlist ήταν το παρακάτω (δεν αλλάζει ιδιαίτερα από συναυλία σε συναυλία):

Ready to Start
Neighborhood #2 (Laika)
No Cars Go
Haïti
Sprawl II (Mountains Beyond Mountains)
Modern Man
Rococo
The Suburbs
The Suburbs (Continued)
Crown of Love
Intervention
We Used to Wait
Neighborhood #3 (Power Out)
Rebellion (Lies)
Month of May Play
Neighborhood #1 (Tunnels)
Keep the Car Running
Wake Up

Ποια ξεχώρισα εγώ: Το Wake Up, το No Cars Go, το Rebellion (Lies) αλλά και άλλα. Εννιά άτομα επί σκηνής σε μία πανδαισία ήχων (και εικόνων).



8) Η συναυλία πραγματοποιήθηκε στο Palau Sant Jordi, το κλειστό γήπεδο μπάσκετ των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων της Βαρκελώνης. Μία καταπληκτική έκταση στα ορεινά της πόλης. Πως είναι οι δικές μας εγκαταστάσεις στο ΟΑΚΑ; Καμία σχέση. Εκεί τα έχουν προσέξει όλα, νιώθεις πως βρίσκεσαι σε ένα μουσείο, σε ένα πάρκο εξαιρετικής αισθητικής. Για να μην κάνουμε συγκρίσεις με τις ρημαγμένες ολυμπιακές εγκαταστάσεις του Ελληνικού και του Φαλήρου γιατί θα μας πιάσει κατάθλιψη. Άλλωστε ολόκληρη η Βαρκελώνη είναι πλέον μία κούκλα.

9) Το εισιτήριο κόστιζε μόνο 39 ευρώ. Όσα χρειάζεσαι εδώ για να δεις μία συναυλία ενός ονόματος μικρού βεληνεκούς. Τι να περιμένεις όμως; Βγήκα το πρωί της Κυριακής μία βόλτα μόνος, περπάτησα στην πόλη, κάθισα σε ένα από τα κεντρικά καφέ-μπαρ και πλήρωσα για έναν καφέ κι ένα σάντουιτς, συνολικά, 3, 30 ευρώ. Εδώ, με τα ίδια χρήματα, δεν έπινες ούτε τον καφέ μόνο. Πληρώνουμε συνεχώς και μυαλό δεν βάζουμε τελικά.

10) Κάποιοι συζητούν να φέρουν τους Arcade Fire και στην Αθήνα. Δεν είναι εύκολο, πρόκειται για μία ακριβή συναυλία. Και οι έλληνες θεατές ανάλογων live δεν υφίστανται πια. Έχουν τραβήξει για άλλα μουσικά μονοπάτια... Οπότε;