Ακολουθήστε μας στο Google news
1) Το Plissken Festival δεν τα πήγε καλά. Όχι από άποψης διοργάνωσης αλλά από προσέλευση κόσμου. Λίγοι εδέησαν να το τιμήσουν με την παρουσία τους. Δυστυχώς. Και παρά το γεγονός πως φιλοξενούσε μερικά καλά ονόματα που άξιζε να δεις. Δεν υπάρχει τέτοιο κοινό στην Ελλάδα, alternative, indie, όπως θέλετε πείτε το. Μόνο ένας στενός πυρήνας 300-400 ανθρώπων. Τέλος πάντων, την παράσταση έκλεψαν οι These New Puritans, ένα συγκρότημα που δικαιολογεί πλήρως το θόρυβο γύρω από το όνομά του. Τα υπόλοιπα ονόματα του φεστιβάλ, όσα είδα εγώ τουλάχιστον, κινήθηκαν στα ρηχά. Ακόμα και η Rykarda Parasol που είχε ένα ενδιαφέρον χάθηκε μέσα στην ανυπαρξία του... κόσμου. Την είδαμε το μεσημέρι και, όπως βλέπετε και στη φωτογραφία, έπαιξε μπροστά σε 30-40 νοματαίους Τραγικές καταστάσεις, αποκαρδιωτικές.
2) Ο Shigeru Umebayashi ήταν εδώ μεν, στη συναυλία, αλλά όχι στη σκηνή. Ανάμεσα στο κοινό καθότανε και παρακολουθούσε και αυτός, όπως κι εμείς, μία ορχήστρα (καλή ή κακή δεν έχει και νόημα) να παίζει τα έργα του. Τα θαυμάσια έργα του φυσικά το 2046, την Ερωτική Επιθυμία, τα Ιπτάμενα Στιλέτα κ.α. Ο ίδιος δεν έπαιζε τίποτε, ούτε διηύθυνε, το μόνο που έκανε ήταν να χειροκροτεί, όπως κι εμείς δηλαδή. Προφανώς θα του άρεσαν οι μουσικές που άκουγε (και σε εμάς επίσης). Δικές του ήταν...
3) Τον Roky Erickson έπρεπε πάντως να τον δεις. Δεν θα έχεις και πολλές ευκαιρίες στη ζωή σου. Και το Gagarin γέμισε ασφυκτικά. Δεν έχει σημασία αν ήταν καλός ή κακός (που ήταν), δεν έχει σημασία αν ήταν καλά ή όχι (που πρέπει να ήταν), το σημαντικότερο ήταν ότι βρισκότανε ζωντανά (και ζωντανός) στη σκηνή. Ένας θρύλος της μουσικής. Μία συναυλία που μπαίνει στο πάνθεον των live του κλαμπ. Και ο κόσμος τον ευχαριστήθηκε.
(Εδώ συνεχίζουμε την αντίστροφη μέτρηση για τα άλμπουμ του 2010)
Από το μεσημέρι μέχρι και το βράδυ...
05 Δεκεμβρίου 2010Ήταν γεμάτη μουσική η νύχτα χθες. Μάλλον η ημέρα ολόκληρη, το Σάββατο. Ξεκινώντας από το μεσημέρι με το Plissken Festival στο κτίριο του Ελληνικός Κόσμος στην Πειραιώς, περνώντας στη συναυλία του Ιάπωνα συνθέτη κινηματογραφικής μουσικής Shigeru Umebayashi αμέσως μετά στο Ίδρυμα Κακογιάννη και καταλήγοντας στο Gagarin για τον Roky Erickson.1) Το Plissken Festival δεν τα πήγε καλά. Όχι από άποψης διοργάνωσης αλλά από προσέλευση κόσμου. Λίγοι εδέησαν να το τιμήσουν με την παρουσία τους. Δυστυχώς. Και παρά το γεγονός πως φιλοξενούσε μερικά καλά ονόματα που άξιζε να δεις. Δεν υπάρχει τέτοιο κοινό στην Ελλάδα, alternative, indie, όπως θέλετε πείτε το. Μόνο ένας στενός πυρήνας 300-400 ανθρώπων. Τέλος πάντων, την παράσταση έκλεψαν οι These New Puritans, ένα συγκρότημα που δικαιολογεί πλήρως το θόρυβο γύρω από το όνομά του. Τα υπόλοιπα ονόματα του φεστιβάλ, όσα είδα εγώ τουλάχιστον, κινήθηκαν στα ρηχά. Ακόμα και η Rykarda Parasol που είχε ένα ενδιαφέρον χάθηκε μέσα στην ανυπαρξία του... κόσμου. Την είδαμε το μεσημέρι και, όπως βλέπετε και στη φωτογραφία, έπαιξε μπροστά σε 30-40 νοματαίους Τραγικές καταστάσεις, αποκαρδιωτικές.2) Ο Shigeru Umebayashi ήταν εδώ μεν, στη συναυλία, αλλά όχι στη σκηνή. Ανάμεσα στο κοινό καθότανε και παρακολουθούσε και αυτός, όπως κι εμείς, μία ορχήστρα (καλή ή κακή δεν έχει και νόημα) να παίζει τα έργα του. Τα θαυμάσια έργα του φυσικά το 2046, την Ερωτική Επιθυμία, τα Ιπτάμενα Στιλέτα κ.α. Ο ίδιος δεν έπαιζε τίποτε, ούτε διηύθυνε, το μόνο που έκανε ήταν να χειροκροτεί, όπως κι εμείς δηλαδή. Προφανώς θα του άρεσαν οι μουσικές που άκουγε (και σε εμάς επίσης). Δικές του ήταν...3) Τον Roky Erickson έπρεπε πάντως να τον δεις. Δεν θα έχεις και πολλές ευκαιρίες στη ζωή σου. Και το Gagarin γέμισε ασφυκτικά. Δεν έχει σημασία αν ήταν καλός ή κακός (που ήταν), δεν έχει σημασία αν ήταν καλά ή όχι (που πρέπει να ήταν), το σημαντικότερο ήταν ότι βρισκότανε ζωντανά (και ζωντανός) στη σκηνή. Ένας θρύλος της μουσικής. Μία συναυλία που μπαίνει στο πάνθεον των live του κλαμπ. Και ο κόσμος τον ευχαριστήθηκε.(Εδώ συνεχίζουμε την αντίστροφη μέτρηση για τα άλμπουμ του 2010)
