Ακολουθήστε μας στο Google news
Μακάρι να μη με πείραζαν αυτές οι μορφές ζωής. Μακάρι να είχα ανοσία στο βακτηρίδιο του αρσενικού. Από μικρό παιδί, όμως, αρρώσταινα στο ψέμα, στη συκοφαντία, σε ό,τι μουτζούρωνε το δίκιο. Ακόμη κι αυτό το κυρία, δεν το έκανα εγώ, αυτός το έκανε που έδειχνε με τόση ευκολία με το δάχτυλο έναν αθώο συμμαθητή στα σχολικά διαλείμματα με ενοχλούσε. Μετά πήρα απόφαση την ύπαρξη αυτών των δηλητηριωδών πλασμάτων, αλλά η αλήθεια είναι ότι ακόμη δεν τους έχω καταπιεί. Σε αυτά τα πράγματα δεν είχα ποτέ λογική, μόνο ένα στρόβιλο από συναίσθημα. Και φοβάμαι ότι, όσο κι αν μεγαλώσω, δεν υπάρχει γιατρειά. Να πάρω μία κουταλιά της σούπας αρσενικό, τρεις φορές ημερησίως, να συνηθίσω; Δεν γίνεται έτσι ζωή. Ρωτήστε και τη NASA.
Υ.Γ. για τα σχόλια κάτω από το κείμενό μου:
Είδα ότι παρακαλούσα, λέει, (λες και το χα επείγουσα ανάγκη) να γράψω το δίσκο του Ρουβά. Φοβάμαι πως αν το άφηνα, σε λίγο κάποιος θα έγραφε ότι είμαι ο ίδιος ο Ρουβάς (κάτι που βεβαίως δεν θα με χάλαγε καθόλου) και στο τέλος κάποιος άλλος ότι είμαι ελέφαντας (αυτό θα με χάλαγε πολύ). Κι επειδή η στήλη λέγεται ό,τι έχω κέφι και όχι πώς να μου χαλάσετε το κέφι, ζήτησα να μην υπάρχουν σχόλια κάτω από τα κείμενά μου. Αν θέλετε να έρθετε σε επικοινωνία μαζί μου σχετικά με κάποιο κείμενο, είμαι στο facebook, όπου είναι σε κοινή θέα και το mail μου. Θα χαρώ να τα πούμε.
Βγήκε η NASA και μίλησε για νέο είδος ζωής που ενσωματώνει στο DNA
10 Δεκεμβρίου 2010Βγήκε η NASA και μίλησε για νέο είδος ζωής που ενσωματώνει στο DNA του το δηλητηριώδες στοιχείο αρσενικό. Και έγινε τεράστιο θέμα παγκοσμίως. Σιγά την ανακάλυψη. Εδώ ολόκληροι άνθρωποι είναι ζυμωμένοι από αρσενικό και η NASA ψάχνει για μικρο-οργανισμούς κάπου στον πάτο μιας λίμνης στην Καλιφόρνια! Δεν τους ξέρετε, δεν τους έχετε δει; Άνθρωποι που πίνουν δηλητήριο και φτύνουν δηλητήριο, γιατί μόνο αυτό έχουν. Ποιο υδρογόνο, ποιο οξυγόνο, ποιο άζωτο; Δηλητήριο από την καρδιά ως το δέρμα. Όχι, δεν είμαι... μισάνθρωπος. Έχω εμπιστοσύνη στους ανθρώπους τι άλλο μας μένει εκτός από τη δυνατότητά τους να γίνονται θεοί-, αλλά αυτούς του τύπους τους έχω συναντήσει. Στο σχολείο λίγους, στο πανεπιστήμιο λίγους, στη δημοσιογραφία κάποιους, στη δισκογραφία πολλούς. Κάτι πλασματάκια βουτηγμένα σ ένα σάλιο που δεν μπορεί να κρατηθεί μέσα στο στόμα. Μακάρι να μη με πείραζαν αυτές οι μορφές ζωής. Μακάρι να είχα ανοσία στο βακτηρίδιο του αρσενικού. Από μικρό παιδί, όμως, αρρώσταινα στο ψέμα, στη συκοφαντία, σε ό,τι μουτζούρωνε το δίκιο. Ακόμη κι αυτό το κυρία, δεν το έκανα εγώ, αυτός το έκανε που έδειχνε με τόση ευκολία με το δάχτυλο έναν αθώο συμμαθητή στα σχολικά διαλείμματα με ενοχλούσε. Μετά πήρα απόφαση την ύπαρξη αυτών των δηλητηριωδών πλασμάτων, αλλά η αλήθεια είναι ότι ακόμη δεν τους έχω καταπιεί. Σε αυτά τα πράγματα δεν είχα ποτέ λογική, μόνο ένα στρόβιλο από συναίσθημα. Και φοβάμαι ότι, όσο κι αν μεγαλώσω, δεν υπάρχει γιατρειά. Να πάρω μία κουταλιά της σούπας αρσενικό, τρεις φορές ημερησίως, να συνηθίσω; Δεν γίνεται έτσι ζωή. Ρωτήστε και τη NASA.Υ.Γ. για τα σχόλια κάτω από το κείμενό μου:
Είδα ότι παρακαλούσα, λέει, (λες και το χα επείγουσα ανάγκη) να γράψω το δίσκο του Ρουβά. Φοβάμαι πως αν το άφηνα, σε λίγο κάποιος θα έγραφε ότι είμαι ο ίδιος ο Ρουβάς (κάτι που βεβαίως δεν θα με χάλαγε καθόλου) και στο τέλος κάποιος άλλος ότι είμαι ελέφαντας (αυτό θα με χάλαγε πολύ). Κι επειδή η στήλη λέγεται ό,τι έχω κέφι και όχι πώς να μου χαλάσετε το κέφι, ζήτησα να μην υπάρχουν σχόλια κάτω από τα κείμενά μου. Αν θέλετε να έρθετε σε επικοινωνία μαζί μου σχετικά με κάποιο κείμενο, είμαι στο facebook, όπου είναι σε κοινή θέα και το mail μου. Θα χαρώ να τα πούμε.
