Σε κάνει να αναρωτιέσαι: «30 χρόνια Μίλτος Πασχαλίδης» γράφει η αφίσα. Πότε πέρασαν; Πόσο χρονών είμαστε;
04 Ιουνίου 2025Του Γιώργου Μυζάλη
Τι μας συνέβη μέσα σε ένα «ανοιγοκλείσιμο» των ματιών; Των ματιών που δεν λησμονιούνται. Με θυμάμαι σαν τώρα να ακούω πρώτη φορά το δίσκο με τη «λίμνη που ήθελε να είναι θάλασσα» και να ξεχωρίζω τα «μάτια που δε βλέπονται». «Παραμύθι με λυπημένο τέλος» η επικεφαλίδα στο δισκάκι, πίσω στο 1995, και «Μιλτιάδης Πασχαλίδης» ο καλλιτέχνης. Ο Μιλτιάδης που, μέσα σε αυτά τα τριάντα χρόνια, έγινε Μίλτος. Ο Μίλτος μας: πολύ δικός μας, κοντινός, σύμμαχος, παραστάτης στις χαρές μας και στις λύπες.
Σε όλη τη διάρκεια της χθεσινοβραδυνής συναυλίας, της συναυλίας – γιορτής για τα τριάντα χρόνια του Μίλτου στο τραγούδι, σκεφτόμουν με συγκίνηση μια λέξη που χαρακτηρίζει τον ξεχωριστό τραγουδοποιό: η λέξη αυτή είναι το «πάντα». Λέξη τραγική – λέξη ουσίας. Γιατί, αν κάτι χαρακτήρισε και καθόρισε την πορεία του στο ελληνικό τραγούδι, αλλά και στην ζωή (του και μας), αυτό ήταν η συνέπεια. Έχουμε συνηθίσει να δίνουμε μεγάλη αξία (και δικαίως) σε λέξεις – έννοιες, όπως: δημοκρατία, ελευθερία, εντιμότητα κ.ο.κ. Υπάρχουν, όμως, και κάποιες λέξεις – λέξεις σαν το «πάντα», λέξεις απαιτητικές και δύσκολες – που ενισχύουν την υπόσταση και εγκαθιδρύουν την αξία ακριβοδίκαια. Ο Μίλτος Πασχαλίδης είναι συνεπής, όλα αυτά τα χρόνια, σε όλα τα επίπεδα: δημιουργικά, συναισθηματικά, κοινωνικά, πολιτικά. Και αυτό είναι σπάνιο. Και αυτό είναι δύσκολο. Και αυτό είναι βραδυφλεγές. Θέλει τσαγανό, υπομονή, επιμονή και συνειδητότητα. Σε βγάζει, όμως, τις πιο πολλές φορές, σε ωραίους προορισμούς και σου χαρίζει θέες από ιδιαίτερα υψώματα.
Η χθεσινή βραδιά ήταν ένα επιστέγασμα των παραπάνω. Είχε από όλα. Συγκίνηση, ανάταση, ελπίδα, αναπόληση, δάκρυα (χαράς και γέλιου) και πολύ τραγούδι. Καλό τραγούδι. Ο Μίλτος, που τέμνει και ενώνει όλες τις «φράξιες» (με την καλή έννοια) του τραγουδιού μας (σ.σ. προσφάτως «εισχώρησε», ως πρόσωπο και επιρροή, στις ρίμες του Bloody Hawk – στον δίσκο που μόλις κυκλοφόρησε), ήταν στα καλύτερά του. Είχε δίπλα του καλούς φίλους, σπουδαίους καλλιτέχνες (Διονύση Τσακνή, Φοίβο Δεληβοριά, Γιώτα Νέγκα, Γιώργο Νταλάρα) και μουσικούς συνοδοιπόρους. Είπε δικά του και αγαπημένα των καλεσμένων του και άλλων, ξεσήκωσε το κατάμεστο θέατρο Βράχων και αναμένεται να το κάνει ξανά, απόψε και αύριο (με άλλους φίλους του παρέα), και πιστοποίησε την δημοφιλία του με τον πιο εμφατικό τρόπο.
Στο δρόμο της επιστροφής θυμήθηκα ότι ήμουν εκεί και στα δέκα και στα είκοσι χρόνια του. Στο ίδιο θέατρο. Και, καλά να είμαστε (κυρίως εκείνος), θα είμαι εκεί και στα σαράντα και στα πενήντα.
Μίλτο, ευχαριστούμε για όλα.
