Ακολουθήστε μας στο Google news
Πριν από λίγες μέρες, συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από το θάνατο του Παύλου Σιδηρόπουλου. Σε μουσικές σκηνές απανταχού της χώρας, τραγουδιστές και οργανοπαίκτες αφιέρωσαν στη μνήμη του το αναπόφευκτο "Να Μ'Αγαπάς" (ένα τραγούδι που δεν είναι καν δικό του...) και έδειξαν τον ουρανό όταν ακούστηκε η τελευταία νότα.
Κάπου εκεί ψηλά, ο μακαρίτης Παύλος θα χαμογελάει πικρά. Πόσοι αναγνώρισαν τη δουλειά του όσο ζούσε; Πόσοι τον αντιμετώπισαν ως κάτι παραπάνω από ένα καταδικασμένο σε πρόωρο θάνατο "τζάνκι" Πόσοι εμφανίστηκαν πρόθυμοι να συγχωρήσουν τα ελαττώματα που ροκάνισαν τη σύντομη ζωή του;
Αντί να γράψει περισσότερα ένας που ομολογεί ότι γνωρίζει λίγα για τον Παύλο Σιδηρόπουλο, ας μιλήσει καλύτερα κάποιος που ακολούθησε το ίχνος του ανδρός όσο αυτό ήταν άνθρωπος και όχι μύθος. Αλίευσα το παρακάτω κείμενο στο μπλογκ του θαυμάσιου περιοδικού All Star Basket και νομίζω ότι είναι ό,τι καλύτερο γράφτηκε στη μνήμη του αυτές τις μέρες. Το δημοσίευμα συνοδεύεται από δύο μάλλον σπάνια βίντεο στα οποία μπορεί ο ανυποψίαστος αναγνώστης να συνδυάσει τις νότες του Παύλου με το ακριβοθώρητο πρόσωπό του.
Ο τίτλος παραπέμπει στην 6η Δεκεμβρίου 1990: "Τη μέρα που έφυγε ο πρίγκηπας":
*******************
Πάνε ακριβώς είκοσι χρόνια σαν σήμερα...Ανήμερα του Αγίου Νικολάου όταν κυκλοφόρησε από στόμα σε στόμα η είδηση που έμοιαζε με κακόγουστο ανέκδοτο... Ο πρίγκιπας του ελληνικού ροκ είχε φύγει για πάντα. Ο τραγουδιστής σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς, γεννημένος για να γίνει θρύλος, έζησε γρήγορα και πέθανε νέος και ας μην το πιστεύαμε μέχρι που η βεβαιότητα και το τελεσίδικο σταμάτησε το χρόνο. Το ελληνικό ροκ δεν θα ήταν ποτέ πιά το ίδιο χωρίς τον Παύλο Σιδηρόπουλο, τον Παυλή για τους φίλους του, τον πρίγκιπα για τους χιλιάδες θαυμαστές του.
Για αυτούς που σήμερα είναι πάνω από 40 ο Παύλος ήταν ο τραγουδιστής σύμβολο, αυτός που έδωσε το στίγμα με τον δίσκο σταθμό Φλου τα πρώτα μεταδικτατορικά χρόνια, τραγγούδησε τα μπλούζ και το ροκ όπως κανείς άλλος νωρίτερα και κανείς άλλος μετά απ αυτόν. Τον είχα παρακολουθήσει σε όλη τη διαδρομή του από τα μικρά κλαμπ της Πλάκας μέχρι το υπόγειο του Ροντέο στην πλατεία Βικτωρίας. Ηταν εκεί παραμονές των δημοτικών εκλογών που αντί να τραγουδήσει το πρόγραμμα του ζήτησε από τον κόσμο ένα τσιγάρο, κανονικό τσιγάρο ρε μαλάκες και έβγαλε ένα χαρτί από την τσέπη του. Αντί να τραγουδήσει προσπάθησε απλά να πείσει τον κόσμο για τα δεινά που θα έφερνε στην πόλη η σχεδόν σίγουρη εκλογή ως δημάρχου την επόμενη του Εβερτ. Ετυχε να είμαι εκεί και έτυχε από μια απλή σύμπτωση και μια καλή φίλη να τον συναντήσω μερικά βράδυα αργότερα και να του πούμε για αρκετή ώρα. Αν και η αλήθεια είναι ότι όταν μιλούσε ο λιγομίλητος Παύλος οι άλλοι απλά ακούγαμε, όπως ακούς ένα ζωντανό θρύλο, τον τραγουδιστή που χρόνια νωρίτερα είχε ανέβει τη σκηνή του ανοιχτού γηπέδου μπάσκετ στου Ζωγράφου για να μας χαρίσει ένα αξέχαστο μεσημέρι στη θρυλική συναυλία της βροχής που έστησε για πλάκα ο θείος Νώντας (Δημήτρης Πουλικάκος).
Μαθαίναμε ότι είχε καθαρίσει από την άσπρη σκόνη αλλά αυτός ο δαίμονας δεν αφήνει ποτέ όποιον πιάσει στα δίχτυα του. Και αυτή η σκόνη χάρισε το τελευταίο θανατερό αγκάλιασμα στον Παύλο.
Ο Παύλος ήταν πολύ περισσότερα από τα τραγούδια του, τη μουσική του, τους στίχους και τις ευαισθησίες του. Το ξέρουν καλύτερα οι λίγοι καλοί του φίλοι, αυτοί που ποτέ δεν σφετερίστηκαν τη μνήμη του, δεν την έκαναν εμπόριο. Ο Μάνος ο Ξυδούς που και αυτός έφυγε νωρίς, ο Ακης που σήμερα είναι δάσκαλος σε ένα νησί του Ιονίου και ίσως σήμερα αντί να κάνει μάθημα μιλήσει στους μαθητές του για τον Παυλή, η Κρίστυ, η Πέρσα, τα μέλη των Απροσάρμοστων και της Σπυριδούλα που έπαιζαν δίπλα του στη σκηνή, οι Κατσιμιχαίοι που του αφιέρωσαν το Κόκκινο φεγγάρι και τους στίχους και για το πείσμα σας γουρούνια θα αντέχω. Κιαυτές τις αλήθειες δεν θα τις μάθουμε ποτέ όλοι οι υπόλοιποι. Σε μας άφησε μια τεράστια διαθήκη, τη μουσική του για να τον θυμόμαστε, μαζί με όλους τους υπόλοιπους τους καλοδεχούμενους στην παρέα που δεν τον είχαν μάθει όσο ζούσε. Ο Παύλος στα τραγούδια του έκανε κατάθεση ψυχής είτε μιλούσε για τα ζόρια του με τη ντρόγκα όπως στο Εν Λευκώ είτε για τα ζόρια της γενιάς μας, είτε απλά έκανε πλάκα ως μάρτυρας σε μια ληστεία τράπεζας στο Αντε και καλή τύχη μάγκες...Ακόμη και οι τελευταίες του εικόνες στη σκηνή, με την ξανθιά του χαίτη να έχει αρχίσει μόλις να γκριζάρει και το δεξί του χέρι δεμένο (τους τελευταίους μήνες της ζωή του υπέφερε από μερική παράλυση λόγω ενός αγγειακού προβλήματος) ο Παύλος ήταν ο ίδιος συνδυασμός ροκ δυναμίτη και ευαίσθητου ποιητή που κάθε βράδυ έβγαζε την ψυχούλα του πάνω στη σκηνή και την κατέθετε εκεί μπροστά μας για χάρη μας και για το κέφι μας.
Θεωρώ ως κορυφαίο τραγούδι του την Κ. που δεν γράφτηκε ποτέ όπως όλοι πίστευαν για χρόνια με θέμα την κοκαΐνη αλλά μια άλλη Κ. Την Κάθυ, τον έρωτα της ζωής του, τη γυναίκα που ακόμη και σήμερα φοράει το δαχτυλίδι που της είχε κάνει δώρο ο Παύλος. Τη γυναίκα που τον άφησε για λόγους που ο ίδιος εξηγεί στο συγκεκριμένο τραγούδι.
Παραθέτω και ένα τραγούδι που το ανακάλυψα τυχαία και δεν περίμενα ότι μπορεί να υπήρχε σε βίντεο αλλά τελικά το you tube κρύβει μεγάλα διαμάντια! Η θρυλική Υστατη στιγμή που είχε απαγορευτεί από τη λογοκρισία του 1982 για προσβολή της δημοσίας αιδούς και στίχους με σεξιστικό περιεχόμενο. Μαζί με τον Παύλο οι Αποροσάρμοστοι. Στις κιθάρες Αράπης και Γαλανάκης και στη ντραμς ο Κυριάκος Δαρίβας, άπαντες σπουδαίοι μουσικοί, ειδικά ο μπασίστας Αράπης.
Υ.Γ. Ξέρω ότι οι περισσότεροι μπαίνουν εδώ να διαβάσουν για μπάσκετ. Συμπαθάτε με αν για μια μέρα αποφάσισα να γράψω κάτι διαφορετικό. Αλλά τα είκοσι χρόνια πέρασαν γρήγορα και είναι τόσο παράξενες αυτές οι εποχές που ο Παύλος μας λείπει περισσότερο από ποτέ!
*************
Μπορείτε να βρείτε το κείμενο σε αυτή τη διεύθυνση. Αξίζει, νομίζω, να ρίξετε μια ματιά και στα σχόλια των αναγνωστών.
Δεν γνωρίζω πολλά για τον Παύλο Σιδηρόπουλο
14 Δεκεμβρίου 2010Δεν γνωρίζω πολλά για τον Παύλο Σιδηρόπουλο. Η μουσική που άφησε πίσω του όταν αποχαιρέτησε τούτο το μάταιο κόσμο μου φαίνεται μέτρια ή μάλλον αξιοσημείωτη, αλλά με υποχρεωτικό τον αστερίσκο που γράφει: "τηρουμένων των αναλογιών". Ο μύθος του απειλεί να καταπιεί ο,τιδήποτε έχει σχέση με τον άνθρωπο Παύλο και το έργο του, αλλά εγώ δεν εμπιστεύομαι τους μεταθανάτιους μύθους, ειδικά αυτούς που γεννιούνται στην Ελλάδα του 21ου αιώνα. Εδώ κόντεψαν να μας πείσουν ότι ο Γκιόλιας ήταν οσιομάρτυρας της δημοκρατίας και της ελευθεροτυπίας...Πριν από λίγες μέρες, συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από το θάνατο του Παύλου Σιδηρόπουλου. Σε μουσικές σκηνές απανταχού της χώρας, τραγουδιστές και οργανοπαίκτες αφιέρωσαν στη μνήμη του το αναπόφευκτο "Να Μ'Αγαπάς" (ένα τραγούδι που δεν είναι καν δικό του...) και έδειξαν τον ουρανό όταν ακούστηκε η τελευταία νότα.
Κάπου εκεί ψηλά, ο μακαρίτης Παύλος θα χαμογελάει πικρά. Πόσοι αναγνώρισαν τη δουλειά του όσο ζούσε; Πόσοι τον αντιμετώπισαν ως κάτι παραπάνω από ένα καταδικασμένο σε πρόωρο θάνατο "τζάνκι" Πόσοι εμφανίστηκαν πρόθυμοι να συγχωρήσουν τα ελαττώματα που ροκάνισαν τη σύντομη ζωή του;Αντί να γράψει περισσότερα ένας που ομολογεί ότι γνωρίζει λίγα για τον Παύλο Σιδηρόπουλο, ας μιλήσει καλύτερα κάποιος που ακολούθησε το ίχνος του ανδρός όσο αυτό ήταν άνθρωπος και όχι μύθος. Αλίευσα το παρακάτω κείμενο στο μπλογκ του θαυμάσιου περιοδικού All Star Basket και νομίζω ότι είναι ό,τι καλύτερο γράφτηκε στη μνήμη του αυτές τις μέρες. Το δημοσίευμα συνοδεύεται από δύο μάλλον σπάνια βίντεο στα οποία μπορεί ο ανυποψίαστος αναγνώστης να συνδυάσει τις νότες του Παύλου με το ακριβοθώρητο πρόσωπό του.
Ο τίτλος παραπέμπει στην 6η Δεκεμβρίου 1990: "Τη μέρα που έφυγε ο πρίγκηπας":
*******************
Πάνε ακριβώς είκοσι χρόνια σαν σήμερα...Ανήμερα του Αγίου Νικολάου όταν κυκλοφόρησε από στόμα σε στόμα η είδηση που έμοιαζε με κακόγουστο ανέκδοτο... Ο πρίγκιπας του ελληνικού ροκ είχε φύγει για πάντα. Ο τραγουδιστής σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς, γεννημένος για να γίνει θρύλος, έζησε γρήγορα και πέθανε νέος και ας μην το πιστεύαμε μέχρι που η βεβαιότητα και το τελεσίδικο σταμάτησε το χρόνο. Το ελληνικό ροκ δεν θα ήταν ποτέ πιά το ίδιο χωρίς τον Παύλο Σιδηρόπουλο, τον Παυλή για τους φίλους του, τον πρίγκιπα για τους χιλιάδες θαυμαστές του.
Για αυτούς που σήμερα είναι πάνω από 40 ο Παύλος ήταν ο τραγουδιστής σύμβολο, αυτός που έδωσε το στίγμα με τον δίσκο σταθμό Φλου τα πρώτα μεταδικτατορικά χρόνια, τραγγούδησε τα μπλούζ και το ροκ όπως κανείς άλλος νωρίτερα και κανείς άλλος μετά απ αυτόν. Τον είχα παρακολουθήσει σε όλη τη διαδρομή του από τα μικρά κλαμπ της Πλάκας μέχρι το υπόγειο του Ροντέο στην πλατεία Βικτωρίας. Ηταν εκεί παραμονές των δημοτικών εκλογών που αντί να τραγουδήσει το πρόγραμμα του ζήτησε από τον κόσμο ένα τσιγάρο, κανονικό τσιγάρο ρε μαλάκες και έβγαλε ένα χαρτί από την τσέπη του. Αντί να τραγουδήσει προσπάθησε απλά να πείσει τον κόσμο για τα δεινά που θα έφερνε στην πόλη η σχεδόν σίγουρη εκλογή ως δημάρχου την επόμενη του Εβερτ. Ετυχε να είμαι εκεί και έτυχε από μια απλή σύμπτωση και μια καλή φίλη να τον συναντήσω μερικά βράδυα αργότερα και να του πούμε για αρκετή ώρα. Αν και η αλήθεια είναι ότι όταν μιλούσε ο λιγομίλητος Παύλος οι άλλοι απλά ακούγαμε, όπως ακούς ένα ζωντανό θρύλο, τον τραγουδιστή που χρόνια νωρίτερα είχε ανέβει τη σκηνή του ανοιχτού γηπέδου μπάσκετ στου Ζωγράφου για να μας χαρίσει ένα αξέχαστο μεσημέρι στη θρυλική συναυλία της βροχής που έστησε για πλάκα ο θείος Νώντας (Δημήτρης Πουλικάκος).
Μαθαίναμε ότι είχε καθαρίσει από την άσπρη σκόνη αλλά αυτός ο δαίμονας δεν αφήνει ποτέ όποιον πιάσει στα δίχτυα του. Και αυτή η σκόνη χάρισε το τελευταίο θανατερό αγκάλιασμα στον Παύλο.Ο Παύλος ήταν πολύ περισσότερα από τα τραγούδια του, τη μουσική του, τους στίχους και τις ευαισθησίες του. Το ξέρουν καλύτερα οι λίγοι καλοί του φίλοι, αυτοί που ποτέ δεν σφετερίστηκαν τη μνήμη του, δεν την έκαναν εμπόριο. Ο Μάνος ο Ξυδούς που και αυτός έφυγε νωρίς, ο Ακης που σήμερα είναι δάσκαλος σε ένα νησί του Ιονίου και ίσως σήμερα αντί να κάνει μάθημα μιλήσει στους μαθητές του για τον Παυλή, η Κρίστυ, η Πέρσα, τα μέλη των Απροσάρμοστων και της Σπυριδούλα που έπαιζαν δίπλα του στη σκηνή, οι Κατσιμιχαίοι που του αφιέρωσαν το Κόκκινο φεγγάρι και τους στίχους και για το πείσμα σας γουρούνια θα αντέχω. Κιαυτές τις αλήθειες δεν θα τις μάθουμε ποτέ όλοι οι υπόλοιποι. Σε μας άφησε μια τεράστια διαθήκη, τη μουσική του για να τον θυμόμαστε, μαζί με όλους τους υπόλοιπους τους καλοδεχούμενους στην παρέα που δεν τον είχαν μάθει όσο ζούσε. Ο Παύλος στα τραγούδια του έκανε κατάθεση ψυχής είτε μιλούσε για τα ζόρια του με τη ντρόγκα όπως στο Εν Λευκώ είτε για τα ζόρια της γενιάς μας, είτε απλά έκανε πλάκα ως μάρτυρας σε μια ληστεία τράπεζας στο Αντε και καλή τύχη μάγκες...Ακόμη και οι τελευταίες του εικόνες στη σκηνή, με την ξανθιά του χαίτη να έχει αρχίσει μόλις να γκριζάρει και το δεξί του χέρι δεμένο (τους τελευταίους μήνες της ζωή του υπέφερε από μερική παράλυση λόγω ενός αγγειακού προβλήματος) ο Παύλος ήταν ο ίδιος συνδυασμός ροκ δυναμίτη και ευαίσθητου ποιητή που κάθε βράδυ έβγαζε την ψυχούλα του πάνω στη σκηνή και την κατέθετε εκεί μπροστά μας για χάρη μας και για το κέφι μας.
Θεωρώ ως κορυφαίο τραγούδι του την Κ. που δεν γράφτηκε ποτέ όπως όλοι πίστευαν για χρόνια με θέμα την κοκαΐνη αλλά μια άλλη Κ. Την Κάθυ, τον έρωτα της ζωής του, τη γυναίκα που ακόμη και σήμερα φοράει το δαχτυλίδι που της είχε κάνει δώρο ο Παύλος. Τη γυναίκα που τον άφησε για λόγους που ο ίδιος εξηγεί στο συγκεκριμένο τραγούδι.
Παραθέτω και ένα τραγούδι που το ανακάλυψα τυχαία και δεν περίμενα ότι μπορεί να υπήρχε σε βίντεο αλλά τελικά το you tube κρύβει μεγάλα διαμάντια! Η θρυλική Υστατη στιγμή που είχε απαγορευτεί από τη λογοκρισία του 1982 για προσβολή της δημοσίας αιδούς και στίχους με σεξιστικό περιεχόμενο. Μαζί με τον Παύλο οι Αποροσάρμοστοι. Στις κιθάρες Αράπης και Γαλανάκης και στη ντραμς ο Κυριάκος Δαρίβας, άπαντες σπουδαίοι μουσικοί, ειδικά ο μπασίστας Αράπης.
Υ.Γ. Ξέρω ότι οι περισσότεροι μπαίνουν εδώ να διαβάσουν για μπάσκετ. Συμπαθάτε με αν για μια μέρα αποφάσισα να γράψω κάτι διαφορετικό. Αλλά τα είκοσι χρόνια πέρασαν γρήγορα και είναι τόσο παράξενες αυτές οι εποχές που ο Παύλος μας λείπει περισσότερο από ποτέ!
*************
Μπορείτε να βρείτε το κείμενο σε αυτή τη διεύθυνση. Αξίζει, νομίζω, να ρίξετε μια ματιά και στα σχόλια των αναγνωστών.
