Ακολουθήστε μας στο Google news

O κόσμος ήταν έτοιμος να ξεσπάσει.

16 Δεκεμβρίου 2010O κόσμος ήταν έτοιμος να ξεσπάσει. Βγήκαν χιλιάδες την πρώτη μέρα στους δρόμους. Περισσότεροι τη δεύτερη μέρα. Και την τρίτη μέρα θα κατέβαιναν ποτάμια, αν δεν υπήρχαν στο μεταξύ οι τρεις νεκροί της Marfin. Ο κόσμος ξαναμαζεύτηκε στο καβούκι του. Μήνες μετά, άρχισαν να βγαίνουν κάποιοι στο δρόμο. στερα περισσότεροι. Προχθές, ακόμη περισσότεροι και αύριο μεθαύριο το ξέσπασμα θα ήταν μαζικό, αν δεν συνέβαινε ο ξυλοδαρμός του βουλευτή Κωστή Χατζηδάκη (καλά, αυτόν βρήκαν να δείρουν από όλους του κοινοβουλίου;). Έτσι, τα κανάλια βγήκαν πάλι, μιλούν για τους τραμπούκους και τη βία, κάνουν ζουμ στα αίματα και ο κόσμος θα κλειστεί και πάλι στο καβούκι του. Η επιβίωση της σημερινής κατάστασης δεν στηρίζεται πια στους βουλευτές που ψηφίζουν ναι στα νομοσχέδια αλλά σε τρεις νεκρούς και έναν δαρμένο. Αυτοί δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης.


Στο καβούκι ξανά. Στα σπιτάκια, στην τηλεορασούλα, στο φόβο. Ακούω μεγαλο-δημοσιογράφο να λέει δεν είναι θέμα συμφωνίας ή αντίθεσης με το μνημόνιο. Όλοι πρέπει να καταδικάζουμε τη βία σε μία δημοκρατική κοινωνία και σκέφτομαι πόσο βολικά τους ήρθαν πάλι τα πράγματα. Βία είναι το αίμα που φαίνεται. Η βία που νομοθετείται δεν είναι βία. Στο καβούκι λοιπόν. Μέχρι τα επόμενα σκληρότερα μέτρα, όταν πέντε, δέκα, εκατό ή χίλιοι θα ξεμυτίσουν δειλά το κεφάλι τους. Όχι, δεν θα συμβαίνει πάντα ένας βολικός φόνος. Όχι, δεν θα τυχαίνει πάντα ένας βολικός ξυλοδαρμός. Ρώτησα, σε μία συνέντευξη, τον Λάκη Λαζόπουλο γιατί ενώ ο κόσμος αντιτίθεται στα οικονομικά μέτρα, δεν βγαίνει μαζικά στους δρόμους. Μου απάντησε: αυτό δεν θα γίνεται κάθε βδομάδα. Θα γίνει μια και καλή. Αυτό το μια και καλή περιμένω. Το χω πει -μεταξύ σοβαρού κι αστείου- σε έναν φίλο μου που κατεβαίνει κάθε τόσο στις πορείες: Όταν δεις και μαζευόσαστε πολλοί, ρίξε μου αμέσως τηλέφωνο να κατέβω. Αλλά δε νομίζω ότι θα χρειαστεί. Θα τη νιώσω εκείνη την ώρα. Στο μια και καλή θα είμαι εκεί.