Κυκλοφόρησε το πολυαναμενόμενο άλμπουμ.
08 Νοεμβρίου 2025
Του Δημήτρη Κανελλόπουλου
Είναι αλήθεια πως είχα μεγάλη προσμονή για το νέο άλμπουμ της Rosalia για το οποίο μιλάει από χθες όλος ο κόσμος. Μας είχαν προϊδεάσει τόσο το πρώτο single όσο και οι αποθεωτικές κριτικές που διαβάζαμε (και διαβάζουμε) στα ΜΜΕ του εξωτερικού. Το αναζήτησα μάλιστα να το ακούσω και πριν κυκλοφορήσει μέσω της δισκογραφικής της. Είναι άλλωστε από τα πολύ αγαπημένα μου ονόματα που έχω ταξιδέψει και στο εξωτερικό να τη δω.
Το άλμπουμ «έσκασε» την Παρασκευή το πρωί οπότε και άρχισαν οι απανωτές ακροάσεις. Βασικά, «κώλωσα» από το πρώτο άκουσμα. Παρά τα όσα διάβαζα δεν έβρισκα, προσωπικά, κάτι που να με ελκύει. Μουσικά μιλώντας πάντα και όχι για πράγματα τύπου ότι η Rosalia τραγουδάει σε 48-50 γλώσσες, ότι έχει σπουδές κλασικής μουσικής, ότι έχει φοιτήσει σε ωδείο κ.ο.κ.
Το άλμπουμ είναι μία άσκηση ύφους, κλασικού και οπερατικού, άνευ πραγματικού ενδιαφέροντος. Μπράβο στη Rosalia που παρουσίασε κάτι εντελώς διαφορετικό αλλά αυτό το διαφορετικό δεν σημαίνει απαραίτητα και καλό. Νομίζω δε ότι περισσότερο είναι σαν ένα προϊόν επίδειξης ικανοτήτων (αδιαμφισβήτητων, εννοείται) παρά μουσικής ουσίας. Και αν πίσω από το Lux δεν υπήρχε το όνομα Rosalia θα περνούσε απαρατήρητο. Δεν θα εκραγούμε από ενθουσιασμό επειδή έπαιξε ένα βαλσάκι. Αφήστε που κάτι δοξαριές πήγαν να μας βγάλουν το μάτι έτσι απότομες που ήταν...
Άλλωστε αν ρωτήσεις τον Νίκο Καρβέλα και την Άννα Βίσση θα σου πουν ότι οι «Δαίμονες» είναι ένα μεγαλειώδες έργο.
Άνθρακες ο θησαυρός. Καλύτερα το «Φάντασμα της Όπερας».
