Ακολουθήστε μας στο Google news
Αντιγράφω σχόλιο της Ναταλί Χατζηαντωνίου, από την Ελευθεροτυπία
Ουδείς αμφισβητεί την αξία του Σταύρου Ξαρχάκου και του προγράμματος που επιμελείται στο Gazarte, συνοδευόμενος μάλιστα από την Κρατική Ορχήστρα Ελληνικής Μουσικής. Αλλά σε τέτοιες εποχές, τέτοιες τιμές (είσοδος χωρίς ποτό: 55, 45, 30 και 20 ευρώ), αδικούν την ουσία του εγχειρήματος. Αν το ζητούμενο είναι αυτό το πολύτιμο ρεπερτόριο να το ακούσει όσο περισσότερος κόσμος γίνεται, δεν μπορείς να το αντιμετωπίζεις με... ορέξεις πίστας. Κι όμως, τις πίστες συναγωνίζεται το συνολικό ποσόν, αν κάποιος πληρώσει την είσοδο κι αποφασίσει να πιει κι ένα ποτό. Θα πείτε: Ξαρχάκος είναι αυτός, αν κάποιος τα δίνει γι' άλλους, γιατί να μην τα δώσει για ένα τέτοιο πρόγραμμα; Αλλά ακριβώς προγράμματα που φιλοδοξούν να μας θυμίσουν το ήθος και τις σταθερές μιας ξεχασμένης αγωγής οφείλουν να αποφεύγουν την μπακαλίστικη λογική.
update
Οι τιμές στο Gazarte για τη συγκεκριμένη παράσταση ξεκινούν από 20 ευρώ (οι όρθιοι) και φτάνουν μέχρι 55 ευρώ για τη Ζώνη Α. Χωρίς ποτό. Προφανώς, ούτε όρθιος είναι εύκολο να σταθείς σε ένα μαγαζί για τέσσερις ώρες (ειδικά όταν σχεδόν όλοι οι άλλοι κάθονται), ούτε και να μην πιεις τίποτε (θα... στεγνώσεις). Δύο ποτά θα τα πάρεις, what the fuck. Οπότε στο κόστος προστίθεται ένα 20ευρο ακόμα. Τουλάχιστον. Ουσιαστικά λοιπόν οι τιμές ξεκινούν, στην καλύτερη, από 40 ευρώ (για τους όρθιους) και 50 ευρώ (για όσους κάθονται στη Ζώνη Γ). Αν αυτά τα χρήματα δεν φαίνονται πολλά σε ορισμένους, οκ, δεν μπορώ να πω κάτι. Δεν διαφωνώ πως το Gazarte ως χώρος είναι και αξιοπρεπής και, βασικό αυτό, σέβεται το κοινό του. Έτερον εκάτερον.
Το μόνο... αρνητικό της προχθεσινής βραδιάς στο Gazarte ήταν ότι στο διπλανό ακριβώς τραπέζι καθότανε ο Γιωργάκης (Παπανδρέου). Εντάξει, ευγενικός και προσηνής άνθρωπος είναι, το γνωρίζουμε, η αμερικάνικη ανατροφή του τον έχει εφοδιάσει με μερικά καλά χαρακτηριστικά. Ωστόσο, δεν παύει να είναι ο γνωστός ΓΑΠ, ότι κι αν σημαίνει αυτό, όπως κι αν το εκλαμβάνει ο καθένας μας. Και να έχεις δίπλα σου όλο το βράδυ έναν άνθρωπο που, κατά τη γνώμη μου, "καίει" τη χώρα του, δεν είναι και ότι το καλύτερο, πως να το κάνουμε.
Στο Gazarte, λοιπόν, ζήσαμε μία βραδιά μουσικής μυσταγωγίας. Ο Σταύρος Ξαρχάκος διηύθυνε την ΚΟΕΜ, μια υψηλής ποιότητας ορχήστρα, και έπαιζαν αποκλειστικά συνθέσεις Χατζιδάκι, Θεοδωράκη και Ξαρχάκου. Τραγουδούσαν ο Γιάννης Χαρούλης και η Νατάσσα Μποφίλιου, η οποία, αποτελεί ήδη μία σπουδαία τραγουδίστρια. Αποκάλυψη. Κι ας είναι μόλις 27 ετών. Ακούστηκαν κάποια από τα μεγάλα τραγούδια των τριών συνθετών, οι ενορχηστρώσεις ήταν εκπληκτικές, πρέπει οι βραδιές αυτές του Ξαρχάκου (Δευτερο-Τριτα) να αποτελούν το must του φετινού, αθηναϊκού, νυχτερινού χάρτη. Μην το χάσετε το πρόγραμμα, έστω κι αν χρειαστείτε να πληρώσετε μία μικρή περιουσία (οι τιμές των συγκεκριμένων παραστάσεων στο Gazarte μοιάζουν απλησίαστες). Θα περάσετε τρεις ώρες, αληθινής ψυχαγωγίας (άλλο ψυχαγωγία, άλλο διασκέδαση). Ο Ξαρχάκος άλλωστε είναι από τους ελάχιστους εναπομείναντες μεγάλους συνθέτες μας. Δεν είναι Χατζιδάκις ή Θεοδωράκης, οκ, στέκεται όμως μαζί τους στο ίδιο βάθρο, αυτό είναι δεδομένο.
* Αν σιγοτραγουδούσε ο ΓΑΠ στη διάρκεια της βραδιάς; Θα αστειεύεστε. Όσο τον παρατήρησα, όχι. Δεν έπαιξαν βλέπετε και το Summertime ή το Riders On The Storm ώστε να γνωρίζει τους στίχους...
* Κι ας ήταν πανάκριβες οι τιμές (όπως είπαμε). Κι ας ήταν Κυριακή βράδυ. Και μετά από διήμερο γιορτών. Παρόλα αυτά στο Gazarte επικρατούσε το αδιαχώρητο. Κάτι τέτοια (θα) βλέπει ο ΓΑΠ και δεν (θα) έχει κανέναν ενδοιασμό να (μας) πάρει κι άλλα μέτρα.
* Αναρωτιόμουν γιατί τα σπουδαία αυτά τραγούδια παίζονται ελάχιστα στο ελληνικό ραδιόφωνο. Κυρίως στο Δεύτερο Πρόγραμμα ακούγονται και, σποραδικά, σπάνια, σε κάποιες άλλες συχνότητες. Κρίμα. Και δεν λέω να μπουν στο Top 100 του airplay της χρονιάς (αν και θα έπρεπε) αλλά έστω να μεταδίδονται περισσότερο.
Στο Gazarte
04 Ιανουαρίου 2011update 2Αντιγράφω σχόλιο της Ναταλί Χατζηαντωνίου, από την Ελευθεροτυπία
Ουδείς αμφισβητεί την αξία του Σταύρου Ξαρχάκου και του προγράμματος που επιμελείται στο Gazarte, συνοδευόμενος μάλιστα από την Κρατική Ορχήστρα Ελληνικής Μουσικής. Αλλά σε τέτοιες εποχές, τέτοιες τιμές (είσοδος χωρίς ποτό: 55, 45, 30 και 20 ευρώ), αδικούν την ουσία του εγχειρήματος. Αν το ζητούμενο είναι αυτό το πολύτιμο ρεπερτόριο να το ακούσει όσο περισσότερος κόσμος γίνεται, δεν μπορείς να το αντιμετωπίζεις με... ορέξεις πίστας. Κι όμως, τις πίστες συναγωνίζεται το συνολικό ποσόν, αν κάποιος πληρώσει την είσοδο κι αποφασίσει να πιει κι ένα ποτό. Θα πείτε: Ξαρχάκος είναι αυτός, αν κάποιος τα δίνει γι' άλλους, γιατί να μην τα δώσει για ένα τέτοιο πρόγραμμα; Αλλά ακριβώς προγράμματα που φιλοδοξούν να μας θυμίσουν το ήθος και τις σταθερές μιας ξεχασμένης αγωγής οφείλουν να αποφεύγουν την μπακαλίστικη λογική.
update
Οι τιμές στο Gazarte για τη συγκεκριμένη παράσταση ξεκινούν από 20 ευρώ (οι όρθιοι) και φτάνουν μέχρι 55 ευρώ για τη Ζώνη Α. Χωρίς ποτό. Προφανώς, ούτε όρθιος είναι εύκολο να σταθείς σε ένα μαγαζί για τέσσερις ώρες (ειδικά όταν σχεδόν όλοι οι άλλοι κάθονται), ούτε και να μην πιεις τίποτε (θα... στεγνώσεις). Δύο ποτά θα τα πάρεις, what the fuck. Οπότε στο κόστος προστίθεται ένα 20ευρο ακόμα. Τουλάχιστον. Ουσιαστικά λοιπόν οι τιμές ξεκινούν, στην καλύτερη, από 40 ευρώ (για τους όρθιους) και 50 ευρώ (για όσους κάθονται στη Ζώνη Γ). Αν αυτά τα χρήματα δεν φαίνονται πολλά σε ορισμένους, οκ, δεν μπορώ να πω κάτι. Δεν διαφωνώ πως το Gazarte ως χώρος είναι και αξιοπρεπής και, βασικό αυτό, σέβεται το κοινό του. Έτερον εκάτερον.
________________
Το μόνο... αρνητικό της προχθεσινής βραδιάς στο Gazarte ήταν ότι στο διπλανό ακριβώς τραπέζι καθότανε ο Γιωργάκης (Παπανδρέου). Εντάξει, ευγενικός και προσηνής άνθρωπος είναι, το γνωρίζουμε, η αμερικάνικη ανατροφή του τον έχει εφοδιάσει με μερικά καλά χαρακτηριστικά. Ωστόσο, δεν παύει να είναι ο γνωστός ΓΑΠ, ότι κι αν σημαίνει αυτό, όπως κι αν το εκλαμβάνει ο καθένας μας. Και να έχεις δίπλα σου όλο το βράδυ έναν άνθρωπο που, κατά τη γνώμη μου, "καίει" τη χώρα του, δεν είναι και ότι το καλύτερο, πως να το κάνουμε.
Στο Gazarte, λοιπόν, ζήσαμε μία βραδιά μουσικής μυσταγωγίας. Ο Σταύρος Ξαρχάκος διηύθυνε την ΚΟΕΜ, μια υψηλής ποιότητας ορχήστρα, και έπαιζαν αποκλειστικά συνθέσεις Χατζιδάκι, Θεοδωράκη και Ξαρχάκου. Τραγουδούσαν ο Γιάννης Χαρούλης και η Νατάσσα Μποφίλιου, η οποία, αποτελεί ήδη μία σπουδαία τραγουδίστρια. Αποκάλυψη. Κι ας είναι μόλις 27 ετών. Ακούστηκαν κάποια από τα μεγάλα τραγούδια των τριών συνθετών, οι ενορχηστρώσεις ήταν εκπληκτικές, πρέπει οι βραδιές αυτές του Ξαρχάκου (Δευτερο-Τριτα) να αποτελούν το must του φετινού, αθηναϊκού, νυχτερινού χάρτη. Μην το χάσετε το πρόγραμμα, έστω κι αν χρειαστείτε να πληρώσετε μία μικρή περιουσία (οι τιμές των συγκεκριμένων παραστάσεων στο Gazarte μοιάζουν απλησίαστες). Θα περάσετε τρεις ώρες, αληθινής ψυχαγωγίας (άλλο ψυχαγωγία, άλλο διασκέδαση). Ο Ξαρχάκος άλλωστε είναι από τους ελάχιστους εναπομείναντες μεγάλους συνθέτες μας. Δεν είναι Χατζιδάκις ή Θεοδωράκης, οκ, στέκεται όμως μαζί τους στο ίδιο βάθρο, αυτό είναι δεδομένο. * Αν σιγοτραγουδούσε ο ΓΑΠ στη διάρκεια της βραδιάς; Θα αστειεύεστε. Όσο τον παρατήρησα, όχι. Δεν έπαιξαν βλέπετε και το Summertime ή το Riders On The Storm ώστε να γνωρίζει τους στίχους...
* Κι ας ήταν πανάκριβες οι τιμές (όπως είπαμε). Κι ας ήταν Κυριακή βράδυ. Και μετά από διήμερο γιορτών. Παρόλα αυτά στο Gazarte επικρατούσε το αδιαχώρητο. Κάτι τέτοια (θα) βλέπει ο ΓΑΠ και δεν (θα) έχει κανέναν ενδοιασμό να (μας) πάρει κι άλλα μέτρα.
* Αναρωτιόμουν γιατί τα σπουδαία αυτά τραγούδια παίζονται ελάχιστα στο ελληνικό ραδιόφωνο. Κυρίως στο Δεύτερο Πρόγραμμα ακούγονται και, σποραδικά, σπάνια, σε κάποιες άλλες συχνότητες. Κρίμα. Και δεν λέω να μπουν στο Top 100 του airplay της χρονιάς (αν και θα έπρεπε) αλλά έστω να μεταδίδονται περισσότερο.
