Ακολουθήστε μας στο Google news
21 Ιανουαρίου 2011Έκλεισε το Δίφωνο, ξανανοίγει μαθαίνω- το Δίφωνο και από όλη αυτή την ιστορία υπάρχει ένα γεγονός που μου έκανε τεράστια εντύπωση. Είδα δεκάδες επιστολές υποστήριξης προς το περιοδικό από καλλιτέχνες. Δεν είδα όμως κάποια ονόματα ανάμεσά τους, που μπήκαν πολλές φορές στα εξώφυλλα και στις σελίδες του Διφώνου, που είχαν πάντα σύμμαχό τους το περιοδικό.
Τι διάολο, σκέφτηκα, δεν ένιωσαν την ανάγκη να εκφράσουν τη λύπη τους για το κλείσιμο του περιοδικού που τόσο τους στήριξε; στερα παρατήρησα ότι αυτοί οι καλλιτέχνες βγάζουν τους δίσκους τους στη δισκογραφική του ομίλου που εκδίδει το Δίφωνο και κατάλαβα τα πάντα. Φοβήθηκαν να στείλουν έστω και μία επιστολή υποστήριξης. Τρόμαξαν μήπως θυμώσει η δισκογραφική και δεν τους βγάλει τον επόμενο δίσκο τους!
Ξέρω ότι ανοίγω τον Ασκό του Αιόλου, όμως ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δαχτυλάκι μας. Κάποιοι έκλεισαν το στόμα τους με τσιρότο για να μη δυσαρεστήσουν τη δισκογραφική τους. Σ ευχαριστώ, ω εταιρεία! Κι από την άλλη, βλέπω μία Νατάσσα Μποφίλιου, οργισμένη, να στέλνει επιστολή υπέρ του Διφώνου. Κι ας κυκλοφορεί ο δίσκος της από την ίδια εταιρεία. Η Νατάσσα Μποφίλιου, φλογερή όπως στις ερμηνείες της. Συνειδητή, υποκειμενική, παθιασμένη. Τραβάει το τραπεζομάντιλο και ρίχνει κάτω όλα τα σερβίτσια, δεν φοβάται τα σπασίματα, δε λογαριάζει ποιο είναι το μικρούλι, ιδιοτελές της συμφέρον. Τέτοιους καλλιτέχνες χρειαζόμαστε, όχι τους τρομαγμένους. Τυχαίο είναι που τα τελευταία χρόνια το οξυγόνο στο έντεχνο είναι η Μποφίλιου;
21 Ιανουαρίου 2011Έκλεισε το Δίφωνο, ξανανοίγει μαθαίνω- το Δίφωνο και από όλη αυτή την ιστορία υπάρχει ένα γεγονός που μου έκανε τεράστια εντύπωση. Είδα δεκάδες επιστολές υποστήριξης προς το περιοδικό από καλλιτέχνες. Δεν είδα όμως κάποια ονόματα ανάμεσά τους, που μπήκαν πολλές φορές στα εξώφυλλα και στις σελίδες του Διφώνου, που είχαν πάντα σύμμαχό τους το περιοδικό.
Τι διάολο, σκέφτηκα, δεν ένιωσαν την ανάγκη να εκφράσουν τη λύπη τους για το κλείσιμο του περιοδικού που τόσο τους στήριξε; στερα παρατήρησα ότι αυτοί οι καλλιτέχνες βγάζουν τους δίσκους τους στη δισκογραφική του ομίλου που εκδίδει το Δίφωνο και κατάλαβα τα πάντα. Φοβήθηκαν να στείλουν έστω και μία επιστολή υποστήριξης. Τρόμαξαν μήπως θυμώσει η δισκογραφική και δεν τους βγάλει τον επόμενο δίσκο τους!
Ξέρω ότι ανοίγω τον Ασκό του Αιόλου, όμως ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δαχτυλάκι μας. Κάποιοι έκλεισαν το στόμα τους με τσιρότο για να μη δυσαρεστήσουν τη δισκογραφική τους. Σ ευχαριστώ, ω εταιρεία! Κι από την άλλη, βλέπω μία Νατάσσα Μποφίλιου, οργισμένη, να στέλνει επιστολή υπέρ του Διφώνου. Κι ας κυκλοφορεί ο δίσκος της από την ίδια εταιρεία. Η Νατάσσα Μποφίλιου, φλογερή όπως στις ερμηνείες της. Συνειδητή, υποκειμενική, παθιασμένη. Τραβάει το τραπεζομάντιλο και ρίχνει κάτω όλα τα σερβίτσια, δεν φοβάται τα σπασίματα, δε λογαριάζει ποιο είναι το μικρούλι, ιδιοτελές της συμφέρον. Τέτοιους καλλιτέχνες χρειαζόμαστε, όχι τους τρομαγμένους. Τυχαίο είναι που τα τελευταία χρόνια το οξυγόνο στο έντεχνο είναι η Μποφίλιου; 
