Ακολουθήστε μας στο Google news
Άκουσα τον πολιτικό να αγορεύει: "Τους ρώτησαν τους περίοικους της Πατησίων που τους κουβάλησαν στην περιοχή τους τριακόσιους Μαροκινούς στα καλά καθούμενα;". Γιατί; Εμένα με ρώτησε η απέναντι -βρώμικη, άλουστη, ακοινώνητη και βέρα ελληνίδα- αν ήθελα να εγκατασταθεί δίπλα στο σπίτι μου; Από πότε ρωτάμε τους γείτονες για το πού θα μείνουμε; Αλλά για τους περισσότερους φαίνεται πως οι μετανάστες δεν είναι γείτονες ούτε εν δυνάμει γείτονες αλλά κάτι σαν "μπορώ να αφήσω τα σκουπίδια μου για λίγο έξω από την πόρτα σας;".
Η εικόνα του νεοκλασικού με τις μαρμάρινες σκάλες, τα περίτεχνα κάγκελα και τα αγάλματα από τη μία και τους φαγωμένους από την πείνα μετανάστες τυλιγμένους στις κουβέρτες τους από την άλλη, είναι η επιτομή μιας κοινωνίας. Η αρχαιότητα, η Ευρώπη, οι μεγάλοι ευεργέτες του Έθνους (νεοκλασικό γαρ το κτήριο) και στο πάτωμα ο άνθρωπος. Επίχρυσες φλούδες κι από κάτω ψέμα. Γαριασμένες κουβέρτες κι από κάτω σάρκα. Όχι, η εικόνα αυτή δεν αξίζει όσο χίλιες λέξεις. Αξίζει όσο χιλιάδες σιωπές.
Οι μετανάστες...
29 Ιανουαρίου 2011"Σε νεοκλασικό κόσμημα της Πατησίων μεταφέρθηκαν οι μετανάστες" λένε οι ειδήσεις. Η χρήση των λέξεων δεν είναι τυχαία. Κόσμημα το νεοκλασικό. Σαν να σου κατευθύνει υποδόρια τη σκέψη: πήραμε το νεοκλασικό διαμάντι και βάλαμε μέσα τους βρωμιάρηδες. Κόσμημα που θα μας το μολύνουν, θα μας το λερώσουν. Δεν ξέρω πώς καταντήσαμε έτσι. Δεν ξέρω πώς οι ακροδεξιές απόψεις του ΛΑΟΣ έφτασαν να είναι με διαφορές μόνο ως προς την ένταση των επιχειρημάτων- η επίσημη θέση της κυβέρνησης, της αξιωματικής αντιπολίτευσης, της "μεγάλης πλειοψηφίας του κόσμου" στις δημοσκοπήσεις. Και, πάνω απ όλα, γνώμη τηλεοπτική. Δείτε τη χωροταξία στα κανάλια. Στο κεντρικό στούντιο καλεσμένος ο ακροδεξιός πολιτικός (όλοι κρέμονται από τα χείλη του) ενώ σε "παράθυρο" από άλλο στούντιο στου διαόλου τη μάνα ο βουλευτής του ΚΚΕ ή του ΣΥΡΙΖΑ ή κάποιος ρομαντικός εκπρόσωπος ανθρωπιστικής οργάνωσης που αντιμετωπίζεται από τον συντονιστή δημοσιογράφο σαν "και τώρα, ένα γραφικό διάλειμμα στη συζήτησή μας".Άκουσα τον πολιτικό να αγορεύει: "Τους ρώτησαν τους περίοικους της Πατησίων που τους κουβάλησαν στην περιοχή τους τριακόσιους Μαροκινούς στα καλά καθούμενα;". Γιατί; Εμένα με ρώτησε η απέναντι -βρώμικη, άλουστη, ακοινώνητη και βέρα ελληνίδα- αν ήθελα να εγκατασταθεί δίπλα στο σπίτι μου; Από πότε ρωτάμε τους γείτονες για το πού θα μείνουμε; Αλλά για τους περισσότερους φαίνεται πως οι μετανάστες δεν είναι γείτονες ούτε εν δυνάμει γείτονες αλλά κάτι σαν "μπορώ να αφήσω τα σκουπίδια μου για λίγο έξω από την πόρτα σας;".Η εικόνα του νεοκλασικού με τις μαρμάρινες σκάλες, τα περίτεχνα κάγκελα και τα αγάλματα από τη μία και τους φαγωμένους από την πείνα μετανάστες τυλιγμένους στις κουβέρτες τους από την άλλη, είναι η επιτομή μιας κοινωνίας. Η αρχαιότητα, η Ευρώπη, οι μεγάλοι ευεργέτες του Έθνους (νεοκλασικό γαρ το κτήριο) και στο πάτωμα ο άνθρωπος. Επίχρυσες φλούδες κι από κάτω ψέμα. Γαριασμένες κουβέρτες κι από κάτω σάρκα. Όχι, η εικόνα αυτή δεν αξίζει όσο χίλιες λέξεις. Αξίζει όσο χιλιάδες σιωπές.
