Ακολουθήστε μας στο Google news
Να ένα θέμα στο δρόμο μου και λέω να το πιάσω. Διαβάζω κάποια κείμενα του Κανελλόπουλου με πολιτική θέση και βλέπω από κάτω όλο και κάποιον να απαντάει "γράφε για ραδιόφωνο και άσ τα αυτά". Τον ξέρω αυτόν τον τύπο. Τον έχω συναντήσει όταν έκανα ραδιόφωνο, μόλις έκανα κάποιο σχόλιο με πολιτική ή κοινωνική απόχρωση. Χτυπούσε το τηλέφωνο. Απαντούσα. "Μωραΐτη, βάζε τραγουδάκια και άσ τα αυτά" έλεγε η φωνή. Άνθρωποι που θέλουν εμένα τζουκ μποξ ή τον Κανελλόπουλο ραδιοφωνικό ρεπόρτερ. Λες και καθένας μας δεν είναι ένα κουβάρι από σκέψεις, εμπειρίες, βιώματα, θέσεις μέσα του ζυμωμένες, υποκειμενικές, δικές του. Ποτέ μου δεν πίστεψα στους επαΐοντες. Τουλάχιστον όχι στο πεδίο της γνώμης. Δηλαδή για να μιλήσω πολιτικά πρέπει να έχω τελειώσει πολιτικές επιστήμες; Ή, για να το πάρω ανάποδα, επειδή έχω τελειώσει νομική είμαι κατάλληλος να μιλήσω για νομικά ζητήματα; Κι επειδή έχω και μεταπτυχιακό (πάμε μια βόλτα) στην Επικοινωνία, είμαι "ο άνθρωπός σας" για τα θέματα Επικοινωνίας; Φυσικά όχι.
Πάντα πίστευα στους ολόκληρους ανθρώπους. Αυτούς που έχουν πολλά χέρια ανοιγμένα στο άπειρο, πλοκάμια που τσιμπολογούν γύρω γύρω. Όπου φτάσει το κάθε άκρο. Δεν πειράζει, κανείς δεν έχει το αλάθητο. Άλλο γνώμη, άλλο γνώση. Έγραφα την περασμένη βδομάδα για τους μετανάστες βάζοντας την καρδιά και όχι το μυαλό μπροστά. Διάβασα ένα σχόλιο αναγνώστη που με κατηγορούσε για πολιτική α-νοησία. Έχει τα δίκια του. Μ έβαλε και σκέφτηκα πώς ψηφίζω. Με ρεαλισμό; Μπα, το συναίσθημα βάζω μπροστά. Και δεν ντρέπομαι να το ομολογώ; Ίσως πριν από μερικά χρόνια να ντρεπόμουν. Τώρα, με τίποτα. Είδα τις κυβερνήσεις που έβγαλαν οι λογικά σκεπτόμενοι. Τα πράγματα κρίθηκαν πια. Μετρηθήκαμε και ξέρουμε τι είμαστε. Αν οι ρεαλιστές εξέλεξαν τις κυβερνήσεις που οδήγησαν εδώ τη χώρα, πόση περισσότερη ζημιά θα μπορούσε να προκαλέσει η δική μου συναισθηματική ψήφος;
Υ.Γ.: Άλλο δρόμο πήρα και αλλού βρέθηκα πάλι με αυτό το κείμενο. Θα πατήσω delete και θα το σβήσω.
Mας θέλουν τζουκ-μποξ...
04 Φεβρουαρίου 2011Για άλλη μια φορά ξεκινάω να κάνω αυτό που μ αρέσει. Να γράφω κάτι χωρίς να ξέρω πού θα με βγάλει. Παίρνω ένα δρόμο που δεν έχει φώτα. Δεν βλέπω πού πάει. Φωτίζω λίγα βήματα με το φακό μου και προχωράω ταυτόχρονα. Σιγά, δεν είναι και κανένα τεράστιο ρίσκο. Χαρτί είναι, όχι ζωή. Αν δεν βγάλει πουθενά ο δρόμος, πατάω delete. Στη ζωή, delete, πώς κάνεις;Να ένα θέμα στο δρόμο μου και λέω να το πιάσω. Διαβάζω κάποια κείμενα του Κανελλόπουλου με πολιτική θέση και βλέπω από κάτω όλο και κάποιον να απαντάει "γράφε για ραδιόφωνο και άσ τα αυτά". Τον ξέρω αυτόν τον τύπο. Τον έχω συναντήσει όταν έκανα ραδιόφωνο, μόλις έκανα κάποιο σχόλιο με πολιτική ή κοινωνική απόχρωση. Χτυπούσε το τηλέφωνο. Απαντούσα. "Μωραΐτη, βάζε τραγουδάκια και άσ τα αυτά" έλεγε η φωνή. Άνθρωποι που θέλουν εμένα τζουκ μποξ ή τον Κανελλόπουλο ραδιοφωνικό ρεπόρτερ. Λες και καθένας μας δεν είναι ένα κουβάρι από σκέψεις, εμπειρίες, βιώματα, θέσεις μέσα του ζυμωμένες, υποκειμενικές, δικές του. Ποτέ μου δεν πίστεψα στους επαΐοντες. Τουλάχιστον όχι στο πεδίο της γνώμης. Δηλαδή για να μιλήσω πολιτικά πρέπει να έχω τελειώσει πολιτικές επιστήμες; Ή, για να το πάρω ανάποδα, επειδή έχω τελειώσει νομική είμαι κατάλληλος να μιλήσω για νομικά ζητήματα; Κι επειδή έχω και μεταπτυχιακό (πάμε μια βόλτα) στην Επικοινωνία, είμαι "ο άνθρωπός σας" για τα θέματα Επικοινωνίας; Φυσικά όχι.Πάντα πίστευα στους ολόκληρους ανθρώπους. Αυτούς που έχουν πολλά χέρια ανοιγμένα στο άπειρο, πλοκάμια που τσιμπολογούν γύρω γύρω. Όπου φτάσει το κάθε άκρο. Δεν πειράζει, κανείς δεν έχει το αλάθητο. Άλλο γνώμη, άλλο γνώση. Έγραφα την περασμένη βδομάδα για τους μετανάστες βάζοντας την καρδιά και όχι το μυαλό μπροστά. Διάβασα ένα σχόλιο αναγνώστη που με κατηγορούσε για πολιτική α-νοησία. Έχει τα δίκια του. Μ έβαλε και σκέφτηκα πώς ψηφίζω. Με ρεαλισμό; Μπα, το συναίσθημα βάζω μπροστά. Και δεν ντρέπομαι να το ομολογώ; Ίσως πριν από μερικά χρόνια να ντρεπόμουν. Τώρα, με τίποτα. Είδα τις κυβερνήσεις που έβγαλαν οι λογικά σκεπτόμενοι. Τα πράγματα κρίθηκαν πια. Μετρηθήκαμε και ξέρουμε τι είμαστε. Αν οι ρεαλιστές εξέλεξαν τις κυβερνήσεις που οδήγησαν εδώ τη χώρα, πόση περισσότερη ζημιά θα μπορούσε να προκαλέσει η δική μου συναισθηματική ψήφος;Υ.Γ.: Άλλο δρόμο πήρα και αλλού βρέθηκα πάλι με αυτό το κείμενο. Θα πατήσω delete και θα το σβήσω.
